Gabi. May kalakasan ang hangin lalo at malapit nang magpasko. Nasa tabing-dagat si Klarisse at hindi alintana ang hampas ng tubig dagat sa binti niya. High tide ng mga oras na iyon kaya malapit lang ang tubig-dagat sa kabahayan. Mag-isa lang siyang nakaupo sa kinaroroonan niya. Kampante naman siya dahil alam niyang may mga nakapalibot na mga bodyguards na kinuha pa ni Michael para bantayan sila. Wala si Michael. Umuwi ito sa bahay nila sa sunod na baranggay. Isinasama silang mag-anak para doon sana sila matulog sa bahay nito subalit tumanggi ang mga magulang niya. Ayaw niya ring matulog sa bahay nito kaya nagpaiwan siya. Mas gusto niya rito sa bahay niya kasama ang mga magulang niya. Natapos ang usapan nilang dalawa ni Greta na hindi niya nasabi ang tungkol sa sakit niya kaya ang inakala tuloy ng kaibigan ay natatakot siya kay Nathan. Natawa siya nang pagak—ang tawang iyon ay para sa nakakaawa niyang sarili. Siguro ay sobrang laki ng kasalanan niya noong past life niya para danasi
“At tungkol naman sa pagyaman ko, madali lang ang naging paraan. Mayaman ang ama namin ni Honey. And thanks to him, nakamit ko nang mas maaga ang pangarap ko,” saad ni Michael. “Ano ba ang pangarap mo? Ang yumaman nang husto? Psh! Lame.” Binuntutan pa ni Klarisse ng tawa ang sinabi niya kay Michael. “Sabihin na nating isa na nga iyon. But it’s not the main reason.” “Ano naman ang main reason mo, aber?”“Wala ka ba talagang ideya?” Maliban sa tunog ng paghampas ng alon ay ang malakas na tibok ng puso ni Klarisse ang nararamdaman niya. Kung puwede lang matunaw ang isang tao katulad ng ice cream o ng kandila, baka kanina pa siya tunaw dahil sa mga titig nito sa kanya. Ang mga mata pa naman nito kung makatingin ay para bang siya na ang pinakamagandang babae sa balat ng lupa. “Wala, eh,” sagot niya kahit pa may ideya na siya kung ano ang gusto nitong ipahiwatig sa kanya. “Ano ba iyon? Tell me.”Kumilos si Michael at pumunta sa likuran niya. Doon ito pumwesto at niyakap siya mula sa li
Pasado alas-dies na nang napagpasyahan na pumasok ni Klarisse at ni Michael. Magkahawak kamay pa sila habang naglalakad papasok. Naabutan pa nila si Eros at Honey na may pinag-uusapan sa sala at natahimik nang dumating sila. “Wow, saan kayong galing dalawa? Gabi na, ah?” pabirong sita sa kanila ni Honey na agad nakabawi sa dalawa. “Diyan lang sa tabi,” sagot ni Michael na napasulyap pa sa laptop na nasa harapan ng dalawa. “Kayo, bakit gising pa kayo?”“Well, may pinag-usapan lang kaming dalawa ni Eros.”“Kayo na ba?” tanong naman ni Klarisse na inilagay ang isang kamay sa loob ng bulsa ng jacket. Nakaramdam siya ng lamig gayong nasa loob na tuloy sila. Kakaiba ang nararamdaman niya dahil kahit pinagpapawisan siya ay nilalamig siya. Para makaiwas sa tatlo ay inalok niya ng kape ang mga ito. “Kape, baka gusto ninyo? Ipagtitimpla ko kayo.”“You can sit here, ako na ang bahalang magtimpla—”“Nah, just stay here. Bahay namin ‘to, Mr. Ratcliffe, baka nakakalimutan mo. Kaya ako na, okay? S
Habang nasa biyahe silang lahat papunta sa lugar nila Michael ay hindi maampat ang kaba sa dibdib ni Klarisse kaya naman halos mahirapan siyang huminga. She’s almost out of breath. Gusto niyang umiyak dahil sa sitwasyon niya. But she was too bless sa kabila ng sitwasyon niya. Sino ba ang mag-aakala na mayroon silang pangalawang pagkakataon sa buhay ni Michael?God is really good. Dahil sa kabila ng sakit niya ay biniyayaan siya ng Diyos ng mga taong handa siyang tanggapin at mahalin nang walang kapalit. Napatingin siya kay Michael na nasa tabi niya. Nakahawak ito sa kamay niya para bang takot itong mawala siya. Itinaas ni Klarisse ang kamay niyang hawak ni Michael at dinala sa labi niya upang halikan ito. “I love you,” anas niya sa lalaking mula pa noong una ay minahal niya na. “Mahal din kita, Gang, mahal na mahal.” Michael planted a kiss on his lips. Napapikit si Klarisse sa ginawang iyon ng lalaki. It felt nice. Having Michael beside her is really a good thing. Hindi lang kasi l
Nakayuko si Michael habang humahagulhol. Malakas ang iyak niya, at kahit na lalaki siya, at kilala bilang isa sa mayaman sa bansa ay hindi niya alintana ang mga taong nakatingin sa kaniya. Nakakaagaw siya ng pansin sa mga taong dumaraan lalo pa at nasa labas siya ng kwarto kung nasaan si Klarisse. Ang kasal na magaganap sana kanina ay hindi nangyari dahil sa biglaang paglala ng sitwasyon ni Klarisse. Ang buong akala nga nila kanina ni Honey ay wala na ito. But he didn’t give up, kaya isinugod agad nila si Klarisse sa hospital. Halos panawan din siya ng ulirat kanina, at dahil sa nangyari, mas napatunayan niya kung gaano niya kamahal ang babae. Hindi niya kayang mawala ang babae. Mabuti na lang at kahit probinsiya ay mayroong sapat na kagamitan ang hospital. The doctors took 20 minutes to revived Klarisse. Ang mahinang tibok ng puso kanina ni Klarisse ay sapat na para mabuhayan siya ng loob.Pagsubok lang ito, saad pa ni Michael sa sarili. “Anak...” anang boses kasabay ng pagdampi n
Nang kumilos si Klarisse mula sa kinahihigaan nito ay agad hinawakan ni Michael ang kamay nito. Mahigpit ang hawak niya rito na para bang takot siyang mawala sa kanya ang babae. “How are you, Gang?” puno ng pag-aalalang tanong ni Michael sa babae.Kahit nahihirapan ay ngumiti si Klarisse. Ang mga labi ng babae ay tila ba labi ng taong uminom ng isang litrong suka dahil sa putla. Michael wanted to cry, pero ayaw niyang ipakita kay Klarisse na mahina siya.Yes, he felt weak right now, but it doesn’t mean that na kailangan niyang ipakita kay Klarisse iyon. Gusto niyang ipakita kay Klarisse na matatag siya para hindi ito panghinaan ng loob.Kumilos si Klarisse, gusto nitong umupo kaya agad itong tinulungan ni Michael. Dahan-dahan ang naging pagkilos ni Michael na para bang isang babasaging porselana ang babaeng iniibig.“S-salamat,” saad ni Klarisse sa gitna ng paghabol ng paghinga. Sa kaunting pagkilos na ginawa niya ay halos pangapusan na siya ng hininga. And she knew how bad is her con
“Hi!” mahinang bati ni Honey kay Michael nang pumasok ito sa hospital room na kinaroroonan ni Michael at ni Klarisse.For transfer na ngayon ang dalaga sa Manila. Apat na araw na simula nang ma-admit si Klarisse dito sa provincial hospital. Gustuhin man ni Michael na mailipat ang babae sa Manila ngunit masiyadong mahina ang babae sa loob ng tatlong araw. Ngayon lang naging mabuti ang lagay nito kaya naman minabuti nilang dalhin na ito sa Manila lalo pa at pauwi iyong doktor na sinasabi ng ina ni Michael.“How’s Klarisse?” tanong ni Honey sa kapatid sabay tingin sa babaeng nakahiga at nakapikit. Sa tingin niya naman ay natutulog ito kung pagbabasehan ang mabining paghinga nito.“She’s fine,” malungkot na sagot ni Michael. Ang totoo ay nakausap na ito ng doktor tungkol sa kung ano ba talaga ang sitwasyon ng babae. Klarisse has 3 months to live. Iyon na ang pinakamahabang oras na itatagal ng babae.“She’ll make it, brother, don’t worry.” Tinapik ni Honey ang kapatid sa balikat. That's th
Dahil nga naiintindihan ni Honey ang sitwasyon ng kapatid ay hindi na siya nagpumilit pang pakiusapan ito na harapin ang porblema nila sa kompanya. Total naman, kapag naging maayos na ang kinakaharap nitong problema ay magkukusa ito. “Ano? Magkita na lang tayo sa Manila?” saad ni Honey sa kapatid. “Sumabay ka na lang kaya sa amin.” Hindi alam ni Michael kung bakit siya kinakabahan. Gusto niyang mag-stay ang kapatid at sumabay na lang sa kanila sa pagluwas sa Manila. Ngumuso si Honey. “Uuna na ako, ano ka ba. May kailangan lang akong kausapin. And besides, naghihintay sila Charlotte at Greta sa akin. Silang lahat naghihintay sa akin. We will figure out kung ano ang magandang gawin.”“Pero...”“Luh? What's with that attitude, Kuya? Why all of the sudden ay ganiyan ka? Ano ang problema? Natatakot ka ba na i-ambush ako?” pagbibiro ni Honey sa kapatid niya. “Honey, ano ba iyan,” saway ni Michael kasabay ng pag-usbong ng kakaibang kaba sa kaniya. Hindi niya alam kung bakit nagkaganito n
Habang inihahatid ng tingin ni Michael si Audrey ay hindi niya maiwasan ang mapailing. He knows there is something she is hiding. At aalamin niya iyon kahit na ano ang mangyari. If he's being paranoid and being judgemental, ngayon pa lang ay magso-sorry na siya. Pero malakas talaga ang kutob niya. He trusts his human instincts. May nagsasabi sa likod ng isip niya na tama ang kutob niya. He feels it within his bones. Nang hindi niya na makita si Audrey ay saka niya tiningnan ang gawi ng taong nakita niya kanina. Wala na ang tao, pero ang kotse na kinatatayuan nito kanina ay naroon at naka-park pa rin. Napailing siya nang kumabog ang puso niya. Ang kabog na alam niyang hindi siya tatantanan hanggang hindi niya nalalaman ang totoo.Naglakad si Michael papunta sa kotse na kinatatayuan ng estrangherong hindi niya man lang nakita ang mukha.Nang makarating sa tapat ng kotse ay saka niya kinatok ang bintana ng kotse. Nagbabakasali siyang may tao sa loob at pagbubuksan siya ng bintana. But w
Audrey was begging. Begging for his love. He wanted to ask why? But does it matter?Hindi niya alam ang sasabihin sa babae. Pero gusto niya itong hawakan at kabigin papunta sa kaniya para lang yakapin, pero hindi niya iyon ginawa. Ayaw niyang umasa ang babae. Ayaw niyang magpadalos-dalos sa mga ginagawa niya.Paano kung naguguluhan lang din siya? Paano kung naghahanap lang siya ng pagbabalingan ng atensiyon niya para lang makalimutan si Klarisse?At kung gawin niya na kabigin ito, paano kung mag-assume ito na gusto niya rin ito? Mas magkakaroon siya ng malaking problema lalo pa at kilala na niya ang ugali ng babae na para bang what Audrey wants, what Audrey gets.Tumingin ulit si Audrey sa kaniya. Mas malamlam ang mga mata nito, mas malungkot. Nakikiusap ang mga mata nitong nakatitig sa kaniya.Heto, isang babae, isang matagumpay na babae ang kusang lumalapit sa kaniya para mahalin niya. Pero siya? Pilit niyang iniiwasan ang babae dahil sa maraming dahilan. Isa na roon si Klarisse.“W
“So, we meet again.”Napatingin si Michael sa babaeng nagsalita. Si Audrey. Simple lang ang suot nito. Nakapantalon at T-shirt na kulay black. Plain lang iyon kaya mas lumabas ang angking kaputian ng babae.Limang buwan niya rin itong hindi nakita nang personal, dahil parati naman itong lumalabas sa T.V dahil sa dami ng achievements nito sa pagiging doktor.“What is it this time, Audrey?” Malumanay lang na tanong niya kahit pa ang totoo ay napapagod na siya dahil lang sa pakikipag-usap dito. Nagpakawalawa pa siya nang mahabang buntonghininga.Natawa naman si Audrey na para bang may sinabi siyang nakakatawa.“Grabe ka sa akin, Mr. Ratcliffe, ah. Wala pa nga akong ginagawa, naiirita ka na. Wala bang nakapagsabi sa iyo na kapag naiirita ka sa isang tao, ay dahil gusto mo ito?”“What?” Nangunot ang noo niya dahil sa sinabi ng dalaga.“Do you really like me that much, huh?”Naglakad siya palapit sa kotse niya , at iniwan ang babae. But what's weird is, he's expecting her to follow him. Kay
Pagdating sa bahay nila Sebastian ay namangha siya sa marangyang pamumuhay ng lalaki. Yes, he's wealthy now, but it doesn't change the fact that he still came from the slumber. At kung hindi pa yata sa ama niyang may pera ay hindi siya makakaahon sa buhay kahit pa magtrabaho siya habang buhay.Naniniwala siya sa swerte, pero hindi nakakabit sa kaniya ang salitang iyon, hanggang sa dumating si Honey sa buhay niya. Ang kapatid niyang nagsisilbing anghel niya.The thing is, this question is always running on his mind.Paano kung nagkataon na hindi si Honey ang kapatid niya? Paano kung nagkataon na gahaman ang kapatid niya at hindi siya nito hinanap?Baka hanggang ngayon ay nagbubuhat pa rin siya sa pier at napag-iwanan na ng buhay.But God made a plan only for him and that plan made him a better person now.“Are you all right?” A sudden voice appeared kaya naman halos mapatalon pa siya sa gulat.“Did I startle you?” Nakangisi pa ang nagmamy-ari ng boses nang tingnan niya. “Mukhang malali
“K-Klarisse...” anas niya ulit. “W-why are you d-doing this to me, Gang?” tanong niya kahit pa ang totoo ay hindi naman talaga siya sigurado kung ang kinakausap niya ay ang babaeng tinutukoy niya. Dinaig niya pa ang batang bago pa lang nagsisimula na maglakad. Nangangapa pa siya. At hindi niya alam kung ano ba ang dapat na gawin. “I-is that y-you, Gang?” tanong niya na nanginginig ang boses niya. Napangiti siya. Isang ngiti na dinaig pa ang namatayan dahil sa hindi maipaliwanag na sakit na nararamdaman niya. Para siyang tanga na umaasa sa wala. This moment, it’s like he's waiting for rain in a dry desert. Hahakbang pa sana siya palapit sa bulto ng tao ngunit binalot ng kadiliman ang buong parking lot. A sudden brownout enveloped the parking lot. “Damn it!” mura niya sabay takbo papunta sa bulto. Ginawa niya ang lahat ng makakaya niya para lang makalapit agad sa taong hindi niya naman sigurado kung iyon nga ang hinahanap niya. Nang mahawakan niya ang braso ng taong kausap niya
“K-Klarisse?” nanginginig ang boses na turan ni Michael.Maging si Honey at Eros ay biglang napatingin sa kaniya. May balak pa sanang agawin ni Honey ang cell phone sa kaniya subalit inilayo niya sa kapatid ang cell phone na hawak.Iminuwestra din ni Michael ang kamay para pigilan ang kapatid sa paglilikot kaya naman tumango ito bilang pagsunod sa sinabi niya rito.“K-Klar—” Umiling si Michael. Imposible na si Klarisse ang kausap niya. Bigla siyang natauhan sa kagaguhan. “Sino ito?” seryoso niyang tanong.“Psh! Oh, kumusta ka na?”Napakunot ang noo ni Michael nang mapagsino ang nasa kabilang linya. “Charlotte?”“Yes, that's my name. I’m glad na kilala mo pa ako.”Bumuntonghininga si Michael. Nakaramdam siya ng pagkairita pero hindi niya na lang iyon ipinakita sa kausap lalo pa at ang balita niya ay buntis ito.“Niloloko mo na lang ako parati.” Pumalatak siya bago tumingin sa mag-asawa at umiling. Dinukot niya na rin ang susi na nasa bulsa niya at ipinakita sa mag-asawa. “Alis na muna
It upsets him.At habang iniisip ang napag-usapan nila ni Eros ay bumabaliktad ang sikmura niya kahit pa nga kalalaki niyang tao. Hindi niya pa rin maisip na pinatay si Klarisse. Hindi niya matanggap.Ang isipin pa lang na papatay ka ng isang tao, ng isang pasyente mo dahil lang sa pansarili mong kapakanan ay isa ng matinding sakit sa pag-iisip.“Naturingan ka pa namang doktor na hayop ka!” Sumigaw ulit ng ubod lakas si Michael dahil sa bigat ng nararamdaman sa mga oras na iyon. Hindi niya na alam kung paano pa ang gagawin para lang maibsan kahit papaano ang sakit na nararamdaman.Mula sa pagkakahiga ay tumayo siya. Kailangan niyang magpahangin. Kailangan niyang makaalis sa bahay na ito. Kailangan niyang libangin ang sarili niya bago pa siya mabaliw dahil sa kaiisip.Naglakad siya papunta sa kwarto ng ina at binuksan ang pinto ng kwarto nito. Naabutan niyang natutulog na ang ina kaya hindi niya na lang ito ginising upang magpaalam.Nilapitan niya na lang ito upang ayusin ang kumot nit
”Who’s Primitivo?” Nasa bahay na sila ngayon. He didn't expect na titiklop si Audrey sa kapatid niya na hanggang ngayon ay hindi pa rin maipinta ang mukha. Ang honeymoon sana ng mga ito ay nauwi sa ganito. “He's the one who abducted me before.”Napalingon sila nila Eros at ng ina niya sa kapatid niya. “What?” halos sabay pa nilang tanong sa kapatid niya na nagkibit lang ng mga balikat. Lumapit ito sa asawa at pinatanggal ang hook ng gown na suot nito. “I’m sorry, Sweetheart...” ani niya sa kapatid. “For what?” tanong nito pagkatapos ay lumapit naman sa kaniya at tinapik siya sa pisngi. “If you think you ruin our wedding day, diyos ko naman, kuya. Loko ka ba? Iyan mismong si Eros ang sumugod sa taas nang malaman namin ang nangyari. Papabayaan ka ba namin? Pasalamat siya at wala rito sila Greta at Charlotte.”Tama ang kapatid. At iyon ang pinagtataka niya. Bakit wala ang dalawang babae sa araw ng kasal ng kapatid niya? Tinawagan pa nga nila ang dalawang babae subalit hindi nangako
“He tried to rape me!”Matinding pag-iling ang ginawa ni Michael, but he could not talk. Hanggang ngayon kasi ay lango pa rin siya sa droga na sigurado siyang si Audrey ang may gawa. Napatingin siya sa ina niya. Umiiyak ito at halatang tuliro at hindi alam ang gagawin. They were not prepared for this. Sabagay, sino nga ba ang mag-aakala na ang babaeng propesyonal at tinuring niyang kaibigan ay gagawin ang imoral na hakbang para makuha nito ang gusto?Napatingin si Michael sa mga taong nakapalibot sa kaniya. Hindi niya ang mga ito kilala pero alam niyang mga binayaran ito ni Audrey para sa larong ito. “H-hindi k-ko alam a-ang gagawin ko sa iyo, M-Michael. H-hindi kita pinalaking ganito. I t-thought you’re f-fine! A-akala ko a-ay o-okay ka na m-matapos mawala ni Klarisse. I did not even expect n-na maging si Dr. Aubrey a-ay gagawan m-mo nang h-hindi maganda. And l-look a-at you!” Itinuro siya ng ina at hinampas sa braso. “You’re too high to talk! Diyos ko! G-ganito ba ang i-itinuro