Continuation...
Tumango ako at suminghap.
"O-Okay..."
I am nervous. Alam ko na marami siyang kailangang i-explain sa akin kaya kabado ako. Hindi ko nga lang alam kung saan ba ako literal na kabado. Kung sa mga malalaman ko ba ngayon, o sa kompirmasyon ng sinabi niya sa akin kanina lang.
He's a mafia leader, iyon ang tama at eksaktong pagkakarinig ko sa sinabi niya kanina. At sa pag-aakalang niloloko lang ako roon, I managed not to think about it. Ang gaga ko na lang talaga kung magpapaniwala ako sa sinabi niyang iyon sa ganitong sitwasyon, sabi ko sa sarili.
I wanted explanations, not some joke or 'trip' from him. Unang-una na lang dahil sa sitwasyon ngayon, sa kabado ako sa mga bagong nakil
Continuation... I let out a harsh breath. Walang salitang kinuha ko ang mga kamay ko sa pagkakahawak niya at tumayo para lumapit sa balcony. I need some fresh air! Oh my gosh! I... I couldn't believe everything he just said! "Wife, please..." I felt his presence near me. Marahas akong humarap kay Dwane. I took in a deep breath before I opened my mouth to speak. Oh... gracious god. No, please... "S-Sandali, Dwane!" my lower lip trembled. "Just... just give me some minute!" Napaatras siya mula sa pagtangkang paglapit sa akin at pag-abot. "Okay. I'll give you time." Pagod na sumandal ako sa barandilya. I was busy catching my ow
CHAPTER 22 Mafia "Are you really... a mafia leader?" Hindi ko inalis ang titig ko sa kaniya. Hindi pinapalagpas ang kahit anumang magiging reaksyon ni Dwane matapos kong sabihin iyon. And after that, our air filled with awkwardness and silence. My insides started to break again and I'm trying hard to control it. Todo ang pag-iipon ko ng lakas para matagalan pa ang pakikipagtitigan kay Dwane. Kahit na ako rin, gustong gusto ng umiwas at mag-iiyak sa gilid sa napakaraming kadahilanan pero hindi ko ginawa. His eyes were dark as always. At ngayong nakatindig siya sa harapan ko, nakahalukipkip at seryosong seryoso, mas dumidilim pa iyon na nakatitig sa akin. I don't know if he'll answer me or he'll just stare at me like that. Dunga
Continuation... Walang pag-aalinlangang tumayo ako para makaalis at nilagpasana si Dwane. Nabangga ko ang balikat niya nang maestatwa sa ginawa ko but the hell I don't care! Diniretso ko ang lakad papalapit sa pintuan at kailangan ko ng makahinga nang maayos. I can't breathe properly when he's around. He's suffocating me. Pero bago pa ako makalapit sa pintuan ay nahila na niya ang aking siko pabalik sa kaniya. Sinubukan ko pang labanan ang higpit ng kapit niya pero dahil na rin sa panghihina ay bumigay na rin. "D-Don't leave, please. Please, w-wife..." he pleaded. Hot pool of tears flowed down my cheeks. Ang pag-aakalang wala na akogmng maiiyak pa ay nabigo rin. And it was because of him. The man in front of me right now.
Continuation... I stared at him for a moment. I caressed my son's face while doing that. Ipinaalis ko ang luha na muling nagsibalik nang may naalala at naisip. Would he be angry with me if we left his father? Would he be angry with me if I denied him the time to be with his father again? If I separate the two of them from each other? Magagalit kaya ang anak kong ito kung ipapaliwanag ko sa kaniya na hindi na kami pupwedeng magsama muli ng kaniyang ama? Na hindi na kami mabubuo pang muli sa ngayon? Isang pasada muli ng haplos sa pisngi ng anak ko at doon na nagising si Zid. Pumupungay ang mata at kumukunot ang noo dahil sa pagkakagising, his eyes immediately wandered around. "S-Saan po tayo,
Continuation... "Heard that, Mom?" ani Zid sa akin. "Y-Yes, baby. Uh, Let's go na?" I asked him, hindi tinitingnan si Dwane. Pero wala rin namang silbi dahil halos kita ko siya sa peripheral ko. And as always, nakatingin naman siya sa akin. "I'll escort you out." "No need. Kaya naming maglakad palabas ng building na ito kaya bakit pa–" "Damn it! Kahit iyon lang naman ang magagawa ko ngayon para sa inyong dalawa, hindi pa rin pwede, Arra?" I can sense his anger but it didn't come out. Buti naman, Dwane. Alam mo naman pala kung paano kontrolin ang sarili mo. At ako? Ganoon din ang gagawin
CHAPTER 23 Break Hindi ko alam kung papaano ko nakayanan na hindi na muling lumingon sa banda niya habang unti-unti kong binibilang ang papalayong distansiya namin sa isa't isa. Or maybe, it is just because of my pride talking here. Na ginusto ko na rin 'to. Na ito na ang ginawa kong desisyon. Na ito na ang pinili kong gawin kaya kailangan ko itong panindigan ngayon. Na hindi ko kailangan lumingon pabalik sa kaniya dahil... ito ang pinili ko sa huli at hindi siya. Or maybe... the simpliest word to define why I shouldn't look back is because...
Continuation... "Hija, anak..." si Daddy na tuluyan na ngang nakalapit sa akin at ako naman ang niyakap nang makawala ako kay Mommy. "D-Dad, I-I'm..." hindi ko na natapos ang sinasabi ko dahil sa panibagong iyak na ginawa ko. Seeing them now makes me weak. Ngayon ngang nakauwi na ako at nakita ko na ang mga magulang ko, wala na akong ikasasaya pa ngayon. Hindi naman nagpapigil ang mga luha ko sa pagtulo, tila gustong gusto na magpaalo kay Mama at sa mga haplos nito. "Shh. Don't say anything, hija. Wala kang dapat ipaliwanag sa amin," si Dad. Para akong batang paslit na umiiyak sa balikat ng kaniyang ama. Dahil ganuon ako kay Daddy ngayon. Naramdaman ko naman na kumapit sa akin
CHAPTER 24 Loud Kung may isang bagay lang akong maituturing na totoo sa kasalukuyan kong sitwasyon, iyon ay ang isang bagay na narinig ko na noon sa isang tao. Words are the most powerful weapon ever made. It can create things we like and we want to have. It can create a world that only the imagination can discover, and only unique people can create. Words that are mysterious... and both dangerous. Words that can also destroy souls, their hopes, and their lives. "And guess what, Dad?