Continuation...
I stared at him for a moment. I caressed my son's face while doing that. Ipinaalis ko ang luha na muling nagsibalik nang may naalala at naisip.
Would he be angry with me if we left his father? Would he be angry with me if I denied him the time to be with his father again? If I separate the two of them from each other?
Magagalit kaya ang anak kong ito kung ipapaliwanag ko sa kaniya na hindi na kami pupwedeng magsama muli ng kaniyang ama? Na hindi na kami mabubuo pang muli sa ngayon?
Isang pasada muli ng haplos sa pisngi ng anak ko at doon na nagising si Zid. Pumupungay ang mata at kumukunot ang noo dahil sa pagkakagising, his eyes immediately wandered around.
"S-Saan po tayo,
Continuation... "Heard that, Mom?" ani Zid sa akin. "Y-Yes, baby. Uh, Let's go na?" I asked him, hindi tinitingnan si Dwane. Pero wala rin namang silbi dahil halos kita ko siya sa peripheral ko. And as always, nakatingin naman siya sa akin. "I'll escort you out." "No need. Kaya naming maglakad palabas ng building na ito kaya bakit pa–" "Damn it! Kahit iyon lang naman ang magagawa ko ngayon para sa inyong dalawa, hindi pa rin pwede, Arra?" I can sense his anger but it didn't come out. Buti naman, Dwane. Alam mo naman pala kung paano kontrolin ang sarili mo. At ako? Ganoon din ang gagawin
CHAPTER 23 Break Hindi ko alam kung papaano ko nakayanan na hindi na muling lumingon sa banda niya habang unti-unti kong binibilang ang papalayong distansiya namin sa isa't isa. Or maybe, it is just because of my pride talking here. Na ginusto ko na rin 'to. Na ito na ang ginawa kong desisyon. Na ito na ang pinili kong gawin kaya kailangan ko itong panindigan ngayon. Na hindi ko kailangan lumingon pabalik sa kaniya dahil... ito ang pinili ko sa huli at hindi siya. Or maybe... the simpliest word to define why I shouldn't look back is because...
Continuation... "Hija, anak..." si Daddy na tuluyan na ngang nakalapit sa akin at ako naman ang niyakap nang makawala ako kay Mommy. "D-Dad, I-I'm..." hindi ko na natapos ang sinasabi ko dahil sa panibagong iyak na ginawa ko. Seeing them now makes me weak. Ngayon ngang nakauwi na ako at nakita ko na ang mga magulang ko, wala na akong ikasasaya pa ngayon. Hindi naman nagpapigil ang mga luha ko sa pagtulo, tila gustong gusto na magpaalo kay Mama at sa mga haplos nito. "Shh. Don't say anything, hija. Wala kang dapat ipaliwanag sa amin," si Dad. Para akong batang paslit na umiiyak sa balikat ng kaniyang ama. Dahil ganuon ako kay Daddy ngayon. Naramdaman ko naman na kumapit sa akin
CHAPTER 24 Loud Kung may isang bagay lang akong maituturing na totoo sa kasalukuyan kong sitwasyon, iyon ay ang isang bagay na narinig ko na noon sa isang tao. Words are the most powerful weapon ever made. It can create things we like and we want to have. It can create a world that only the imagination can discover, and only unique people can create. Words that are mysterious... and both dangerous. Words that can also destroy souls, their hopes, and their lives. "And guess what, Dad?
Continuation... We cried and stayed like that for long. Patuloy sa paghingi ng tawad ang mga magulang ko sa loob ng ilang oras. Hindi ako makapagsalita sa sakit at pangungulila ng puso ko sa atensyon nila at nirespeto naman nila maging iyon. I can say that they are really sorry for everything. Wala naman ako sa posisyon na hindi magpatawad. Dahil kung babalikan man ang nangyari, ako rin naman ay pagkukulang. I can't stay mad forever. Or hold a grudge for a long time. Ni hindi kailanman sa mga mahal ko sa buhay... maging sa sarili kong mga magulang. I'm still glad that they changed for better. Na tinanggap na nila ang kanilang mga pagkakamali noon sa akin at sa lahat. Hindi ko pa man makakalimutan ang lahat ng nangyari noon sa amin, masasabi ko na sa ngayon ay may aasahan na akong pagbabago sa ka
CHAPTER 25 Organization "Dad? Where are you going?" habol ko na tanong kay Dad nang makitang nagmamadali sa pagsusuot ng kaniyang coat, hindi alintana ang oras na sa gabi o ang araw ngayon. He glanced my way. Dad immediately found my weary eyes. Pinisil ko ang mga daliri kong nakakapit sa sedang pantulog dahil sa lamig ng gabi, at sa lamig ng titig ni Dad sa'kin. "Go to your room," aniya bago tumalikod at inasikaso ang kung ano man sa kaniyang phone. I sighed heavily. Ganito palagi ang pakiramdam sa t'wing makakausap ko ang sariling ama. Laging may takot... o kaba.
Continuation...It is indeed a fine weather today. Mula sa rooftop ng college building namin ay tanaw ko ang buong kaluwagan ng school at ng field sa baba. It is the largest of the region, for all I know.Dahil sa school na ito nagtitipon ang mga anak ng pinakamayayaman sa kanilang lugar at ibang karatig na bayan, it is also the most private and has a great number of guards around the school. Hindi pa s'yempre kasama roon ang mga personal body guards namin.Ang akin ay hindi ko naman hinahayaan na makasama ko palagi. For pete's sake, college na ako at ang makitang nakabuntot ang mga iyon sa akin saan man ako magpunta ay nakakairita talaga.But I could feel them around near me. Lumalapit lang at nagpapakita sa akin sa t'wing sinusubukan akong lapita
CHAPTER 26 Came "This is Duke Revallon, Arra! Boyfriend ko. Duke, this is Arra Bethany Ramirez, bestfriend ko!" Malinaw pa sa akin kung saan ko siya nakilala. He shyly held his hand for me. Kunot ang noong tiningnan ko iyon bago unti-unting sumilay ang ngiti sa mukha ko, at kinuha ang kamay niyang naghihintay sa akin. Binalingan ko nang mabilis ang maligayang si Gab bago ibinalik ang titig sa lalaking ipinakilala niya. "Arra. Arra Bethany Ramirez, Duke. It's nice to meet you, finally," I smiled to him.
Epilogue “We’re like a picture of a happy family, isn’t it?” Tito Wesker said. Umihip ang panggabing hangin. Magmula pa nang makarating kami rito, at pagmulat ko ng mga mata, ibang pakiramdam na ang dala-dala ko – and I don’t know If it’s because of the person I’m with. “I don’t think so,” Dwane hissed, still holding his gun firmly, while his other hand is holding my hand. Nagising ako na kasama na sa isang sasakyan si Amber at si Tito Wesker. Mukhang dinala nila ako rito sa cliff habang walang malay. At nang magmulat ako ng mga mata, nakikita ko ng nakikipaglaban si Dwane at Reech para sa sariling mga buhay nila. Parang lalabas ang puso ko sa kaba, at sa sobrang takot nang makita siyang nakikipaglaban sa mga tauhan ni Tito Wesker. I saw him got beaten up, then rose and kill the enemies. Hindi ko alam kung kailan ba ako masasanay na makita siyang ganoon. Hindi ko alam. Hindi kailanman. Pero kung ano man
Continuation…Karhiza’s POV“Hindi pa ba matatapos ‘to? They’re so many!” si Ace, matapos paulanan ng bala ang isang batalyong Vipers na sumalubong sa amin.Ngumisi ako, bago sinapak ang isang bitbit ko pa na Viper. He’s right and they’re so many of them. Mukhang marami talagang pera si Wesker Cruz at maraming ipinambayad sa mga ito.“Kaunti na lang ito,” si Sky. “Kanina ay halos hindi ko sila mabilang sa dami. But now, marami naman na tayong nalinis kaya malapit na ito.”“Nakita niyo na ba si Boss?” si Kisha na inilingan namin ang tanong.Hanggang ngayon ay hindi pa namin alam kung nasaan siya at si Arra. Maybe, he’s now talking to the leader – Wesker Cruz and Amber. Maging si Reech ay hindi rin namin nakita kaya marahil ay magkakasama ang tatlo.May tiwala kami kay Reech. She
Continuation…Hindi matapos-tapos ang pagpapaulan ng bala sa anumang dako ng building.“Luke, support Ace! Kami na ang bahala rito ni Kisha at si Ace lang ang mag-isa roon na kinakalaban si Gravo at Hernaz!” sigaw ni Sky at mabilis na lumapit sa aking likod para magkatalikuran kaming bumaril.Nagkasama-sama na kaming lahat at sa hindi inaasahan, natunugan na pala kanina pa ng Viper Society ang pakay namin sa isla. Dwane is nowhere to be found, gayon din sina Reech, Amber, Wesker Cruz – maging si Arra na hindi ko pa alam kung nagkamalay na bas a mga oras na ito. Successful naman ang pagliligtas nina Sky at Luke kay Zid at nasa ligtas na lugar na ito kasama ng mag-asawang Alex at Gabriella. Kasama nila ngayon ang iba pang sugatan na tauhan ng kampo namin doon at nagpapagaling. Samanatalang si Kurt anamn ay bumaba na sa yate dahil hindi na raw masikmura na… well… nakikipaglaban ako.&ldquo
Continuation..."Now, this is war."Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at nang matapos iyong banggitin ni Gravo, I started firing at him."Kisha, damn it! On my back now!" Sigaw sa akin ni Ace at agad na pinaputukan din ang grupo ni Gravo.Two vs. two. That's the score between us right now. Patuloy lang ako sa pagpapaputok at agad na nagtatago sa likod ng mesa kapag sila naman ang nagpapaulan ng bala. Ace are doing the same thing but he's more determine to kill the two that's why siya ang mas lumalabas sa likod ng sofa na ginagawa niyang pang harang. Pero alam ko na hindi siya magtatagal doon dahil hindi naman matigas iyon gaya ng lamesa ko! At kitang kita ko mismo kung papaano nagsisilabasan ang mga bulak sa sofa nang paulanan ito ng mga bala ni Gravo at Damon!"Hey there kitten," dinig kong tawag ni Damon sa akin at agad na pinaulanan din ako ng bala.Agad akong nagtago. Hinihingal pa ako pero tumitingin din ako sa gawi ni Ace dahil magkat
Continuation…. Kisha’s POV Argh! Wala na bang ika-bo-boring ang araw na ito? “Matagal ka pa diyan?” iritang tanong ko kay Ace. Nakaupo ito sa harapan ko, at nasa loob kami ng napasukan naming office. It looks like an office of the executive. Hindi ko nga lang alam kung kanino sa anim. Nasabi ko na ganoon nga dahil sac tv, nakita namin kung kanino ang room para kay Wesker Cruz. Nakita rin naman na naroon si Arra at mukhang wala pang malay sa mga oras na ito. And since looks like everyone is in chaos, may mga nagkalat na tauhan na sa paligid at may nakabakbakan na rin kami kanina ni Ace. “Manahimik ka nga muna, Kisha!” asik sa akin ni Ace. Lumabi ako at ipinilig ang ulo. “Nag-co-concentrate ako rito!” Nagtaas ang kilay ko. “Nag-co-concentrate na ano? Pagurin ako kasi ako lang ang kanina pa nakikipagbakbakan sa mga tauhan na nakikita na tayo?” Like I said, we’re on a executive floor
Continuation…Sky’s POVBakit ba sa dinarami rami ng pupwede kong makasama, ang taong ito pa ang makakapartner ko?Inis kong binalingan ng tingin ang malapad na likod ni Luke, my assigned partner for today. Patungo na kami ngayon sa bandang kaliwa ng building, kung saan hinihinala naming nakakulong si Zid. Kurt hacked the cctv on the whole building and we saw that Zid was held on a separate floor from Arra. Kawawang mag-ina at ganito pa ang sinapit gayong kamakailan lang naman sila muling nabuong pamilya.Kami ang nautusan na kunin ang anak niya, ni Dwane at ang tumapos sa ibang Vipers executives. Sila ang samahan ng mga matataas ang ranggo sa kampo at hindi sila basta-basta sa galing at husay sa pakikipaglaban. Some of them were an exconvict, and some were still hiding from the police fr years. Hindi ko alam kung dapat ba akong matakot na kami ni
CHAPTER 46 War Karhiza’s POV Present time Ito na ang wakas. At dito na ito magsisimula ngayon, sa islang ito. Isang talon ang ginawa ko mula sa speed boat na pinaandar ni Carl. Kaming dalawa ang magkasama ngayon dahil ang pwesto namin ay papunta sa likuran ng buiding kung nasaan ang vipers Society – ang kampo na kinakalaban namin ngayon. The other agents were assigned on a different location and I know that like us, they’re on their rightful places. “Narito na kami,” si Sky ang narinig ko sa radio ng earphone ko. Tumango ako at binalingan ng tingin si Carl na inaayos ng tali sa isang maliit na bato ang speedboat. Alam ko na narinig niya rin sa kaniyang earphone ang sinabi ni Sky. Nilingon niya ako at tinanguan na para bang may lihim kaming pag-uusap sa mga iyon. Iyon pa ang gagamitin namin mamaya pag-alis sa islang ito kung kaya’t marapat lang na i
Continuation...Hindi naman ganoon kalakihan ang room na kung nasasaan ako. Hindi rin naman ganoon katahimik sa loob ng kwartong iyon dahil sa malalakas na lagslas pa rin ng tubig alat na nanggagaling sa likuran ng building. The sea salt air mixed on the heavy clouds that surrounds on the whole room. Madilim, hindi dahil sa mumunting ilaw sa maliit na chandelier at sa kulay kahel nitong liwanag, kun’di dahil sa mga taong nakapaligid sa akin. At sa mga intention nilang alam ko, hindi ko magugustuhan – anuman ang rason na marinig sa mga bibig nila.“So, saan nga ba tayo magsisimula sa pagbabalik tanaw?” hidni ko pa rin mapigilan ang tumitinding galit at poot kay Tito Wesker, at sa kaniyang mga halakhak na hindi ko alam kung saan niya napupulot. Lalo na sa ganitong sitwasyon.Oh, well. Ako lang naman ang nahihirapan dito, dahil patuloy pa rin naman nila akong hawak sa kanilang mga puder. Kinidnap ka nila, Arra,
CHAPTER 45TruthNo. Hindi totoo ang lahat ng ito.Sabihin niyo na nananaginip lang ako at nasa iisa akong bangungot!Please, someone wake me up from dreaming!“Miss me, hija… Arra?” ani Tito Weskey Rey Cruz sa akin, ang isa sa mga matalik na kaibigan ni Papa at ang isa rin sa mga ninong sa kasal ko at ni Dwane noon.Hindi ko mapigilan ang mapaawang ang labi at hindi magawang hindi magulat sa mga nasasaksihan. Bakit siya narito? Bakit siya ang niluluguran ngayon ng mga tauhang nasa paligid niya. Nakayuko sina Delton at ang dalawa pa niyang kasamahan sa harapan ni Tito Wesker. Na animo’y isa isang hari o kung sino mang nakakataas sa kanila.And slowly, an idea crashed on my mind. Realization hit me hard that made my mind spin like a wheel!Ako ang naliliyo sa dami ng mga reyalisasyon na sumasabog sa utak ko.Ano ba talaga ang tunay na totoo sa mga ito? Gulon