3

Amira's Point Of View

"Sino ka ba?! Ano bang kailangan mo sa 'kin?!" Sigaw ko nang muli niya na naman akong pina-luhod sa kaniyang harapan.

He laughed devilishly then grabbed my hair. "You're good in lying. I just want you to suffer because of what you did to my Brother. Fair enough, isn't it?" Nakangising aniya pero bakas sa kaniyang mga mata ang galit at lungkot.

Binitawan niya ang aking buhok subalit gano'n na lang ang pag-sigaw ko nang suntukin niya akong muli sa aking tyan.

Wala akong ibang nagawa kun'di ang indahin ang sakit dulot ng pagsuntok niya. Parang kahit anong oras ay mahihimatay ako dahil sa sakit.

"I am Ezra. I can bury you alive 'til you rot in hell, Imelda Vasquez." Aniya pagkatapos ay lumabas na sa kwarto.

Hirap 'man pero sinubukan kong tumayo upang kalabugin ang pintuan at sumigaw, hinihiling na papakinggan niya ako.

"E-ezra! Parang a-awa mo na! N-nagkakamali ka! Hindi ako si Imelda!" Lumuluhang wika ko kahit hirap magsalita dahil masakit ang lalamunan ko.

Ngunit kahit anong sigaw ang gawin ko ay hindi niya ako pinakinggan. Hindi kailanman naging bukas ang tainga niya sa mga paliwanag ko.

Siguradong kamukha ko lang ang taong inaakala niyang ako. Paano ko nga ba mapatutunayang hindi ako ang Imelda Vasquez na inaakala niya?

LUMIPAS ang araw na maski ako ay hindi ko alam kung ilang araw na ba akong nakakulong dito. Malaya naman akong nakakalabas ng kwarto dahil alan niyang hindi rin lang naman ako makakatakas sa dami ng kandado ng pintuan.

"Imelda!" Sigaw niya dahilan para mapaigtad ako sa kaba.

Kinakabahan akong umatras dahil sa kabang dulot niya sa 'kin. Nang tuluyan ko na siyang makita ay bakas sa kaniyang mga mata ang galit.

He immediately went closer to me and aggressively kissed me on my lips down to my neck. I tried to pushed him many times but I didn't succeed. Wala akong ibang nagawa kun'di ang umiyak dahil sa takot at galit.

He touched my breast and aggressively pinched my n*pple that made me shout in pain. Ezra tore my pajama as well as my underwear and in just a second, he inserted his m*nhood inside mine. I can't help but to cry. This is my first time!

Puno ng galit at luha ang naisigaw ko hanggang sa magsawa siya sa kung anong ginagawa niya sa 'kin. Nanghihina 'man subalit pilit kong ipinunta ang sarili ko sa pinaka-dulo ng higaan.

"Kailan ka pa nagpa-sikip? You're so fvckin' tight, Imelda." Nakangiting turan niya habang nagbibihis.

Humugot ako ng lakas ng loob upang makapagsalita, "H-hindi ako si Imelda. Ako si Amira Lopez. Hindi Imelda Vasquez. Kaya utang na loob! Pakawalan mo na ako! Parang awa mo na! N-nagmamaka-awa ako!" I pleaded.

I saw the discombobulation in his eyes. His eyebrows furrowed while his lips is twitching. Nagmadali siyang nagbihis at pabagsak na sinara ang pintuan.

Ramdam ko ang sakit sa gitnang parte ng p*gkababae ko. Pakiramdam ko sobrang dumi kong tao dahil sa ginawa niya sa 'kin. Hindi ko lubos maisip na mangyayari 'to sa akin.

HINDI KO alam kung ilang araw, linggo, o 'di kaya'y buwan na akong nandito. I heard someone knocked on the door that made me afraid.

Dahan-dahan akong umatras sa pinakadulong bahagi ng higaan at gulat akong umiyak nang makita kong may ibang lalaki ba iniluwa ng pinto.

"Amira Lopez. Mr. Ezra is now letting you go. I'm apologizing in behalf of Mr. Ezra for the inconvenience that he has done with you. Heto ang cheke, panimula mo," ani lalaking estranghero.

Gusto ko siyang sampalin at sigawan pero wala akong lakas para gawin 'yon ngayon. Humilom na ang mga sugat at pasa ko sa aking katawan dahil matagal na rin magmula nang saktan ako ni Ezra.

Tahimik akong sumunod sa lalaking tingin ko'y mag-aalis sa 'kin sa lugar na ito. He gave me a blindfold that's why I immediately used it and I started to cry when I finally realized that I will not see Ezra—the monster anymore. He can't hurt me and use me anymore.

Dinig ko ang tunog ng helicopter nang tingin ko'y makarating na kami sa sasakyan namin paalis sa lugar na 'to. Binigyan ako ng permiso ng estrangherong lalaki upang alisin ang blindfold ko at inalalayan niya akong sumakay sa helicopter.

Oras ang lumipas bago kami nakababa sa helipad. Nasa lungsod na kami. Umiiyak akong naglakad pababa sa helicopter at akmang bababa na sana subalit biglang nagsalita ang lalaking naghatid sa akin dito sa lungsod.

"Ms. Lopez. We're really sorry," aniya.

"Nangyari na, may magagawa pa ba ako?" Tanging nasabi ko at lumabas na sa isang building.

Nang makababa ako ay agad akong pumunta sa bangko upang ipapalit ang cheke na binigay sa akin ng lalaking 'yon dahilan para may panimula ako.

Bumili ako ng bahay at nagpatayo ng sarili kong negosyo na siyang pinagkukunan ko ng pang-araw-araw kong gastusin. Buwan ang lumipas ay hindi ko pa rin makalimutan ang ginawa sa 'kin ng hay*p na 'yon. Maski sa panaginip ko ay nakikita ko ang kanyang mukha na punong-puno ng galit.

Nagdesisyon akong pumunta sa ospital upang magpa-check up dahil madalas akong nahihilo at hindi gano'n kabuti ang pakiramdam ko. Ilang araw na rin kasing masama ang aking pakiramdam bagay na kinakatakot ko dahil baka may sakit ako.

Agad akong pumasok sa kwarto ng doktor at doon niya ako kinausap at chineck. Hindi ko alam pero ganu'n na lang ang pagtataka ko nang makita kong malawak ang ngiti ang ipinupukol sa akin ng Doktor ko.

"I have a good news for you, Ms. Lopez," nakangiting ani Doktor.

Kunot noo naman akong napatingin sa kaniya. Sa isang iglap, tila nagkaroon ako ng ideya kung bakit ganito ang tingin na ibinibigay niya sa 'kin. Inaantay ko na lang na lumabas mismo sa kaniyang bibig para makumpirma ko kung tama ba ang naiisip ko.

I swallowed hard and decided to get the courage to speak, "A-ano po 'yon, Dok?" Kinakabahang tanong ko.

"You're pregnant, Ms. Lopez," aniya.

Tumulo ang luha ko at tila ba nanigas ako sa aking kinauupuan. Hindi ito maaari! Hindi ko matatanggap ang batang narito sa loob ng aking tyan!

"S-salamat po," tanging nasabi ko at nagmadaling umalis sa aking kinauupuan.

Bunga 'to ng kasamaang ginawa niya sa 'kin. Hindi ko ito matatanggap.

to be continued...