Chapter 2

"I miss you..." Sumilay ang ngiti sa mukha ni Storm habang nakatitig kay Nicoline. They are both naked while under the shower. Nakaangla ang mga braso ni Nicoline sa leeg ng binata habang pinagmamasdan niya ito. She's always excited to see him. Walang araw na lumipas na hindi niya naisip si Storm.

"Why we have to hide, Storm?" Nicoline asked while playing his wet hair. He's already twenty four and she's twenty three, pero para pa rin silang mga bata na hindi pwedeng makipaglaro sa iba.

They had to go in other place just to see each other. Dahil lahat ng galaw ni Storm ay pinapanood ng maraming mga mata. People are expecting him na sumunod sa yapak ng pamilya nito. Teenager pa lamang si Storm ay lagi na nakadikit sa ama nito. His father, Pascual Montgomery, exposed him early in the world of politics.

"You know my father won't like this if he finds out about us. He will probably kill us if he does, Nikky..."

Umiwas ng tingin ang dalaga at pilit na iniintindi ang sitwasyon. Diyos ba ang ama nito para kontrolin ang sariling buhay ni Storm?

She loves him so much. Ngayon lamang siya nakaramdam ng ganito sa isang lalaki. He's a big mystery and she wants to solve him.

When they first met, she was not interested about him. She knew Storm since she was in grade school. Madalas na niya itong makita sa lokal na telebisyon, dyaryo, at magazine noon pa man. His family, Montgomery, is a powerful clan. Walang nangahas na bumangga sa kanilang pamilya dahil sa koneksyon na mayroon sila sa Gobyerno ng Pilipinas at dahil na rin sa kanilang reputasyon at yaman.

Halos pamilya ni Storm ang bumubuhay sa mga lokal dahil sa mga businesses na pinatayo sa kanilang probinsya. They own big establishments, real estate properties, private beaches and farms. Lahat ng kinabubuhay ng mga mamamayan ng lugar nila ay ang mga Montgomery nagpapatakbo.

Money always works...

Ikinumpas ni Nicoline ang sarili para alisin ang ala-ala ng nakaraan.

"Nahihibang ka na ba talaga, Storm? Masaya ako noong unang beses na minahal kita, tanga na ako kung uulit pa," matalim niyang sabi sa binata na hindi nakaimik sa kanya.

Nagbaba ng tingin si Storm para bang nasaktan ito sa sinabi niya. Bato na ang puso niya para sa binata.

"I hope we can still be friends, Nikky..."

Sinong gago ang makikipagkaibigan pa sa taong sinaktan ka at pinaasa?

"Don't ever treat your enemy as your friend. Your family is doing unethical things in my province. Wala akong pakealam kung buhay ang maging kapalit ng pagbangga ko sa inyo," matapang niyang sagot sa binata na makahulugang nakatitig sa kanya. "Get out. Wala kang mapapala sa akin dahil desidido ako sa ginagawa ko. May respeto pa rin ako sa'yo bilang anak ng Gobernado ng probinsya natin at huwag mo nang hintayin pang mawala iyon," mariin niyang sabi.

Ilang segundong hindi nagsalita si Storm bago marinig ni Nicoline ang malalim nitong paghinga.

"I'll see you soon." Iyon lang ang isinagot sa kanya ng binata at tinalikuran na siya nito.

Mabilis itong lumabas ng kanyang opisina at doon lamang nakahinga nang maluwag si Nicoline. His presence always makes her uncomfortable.

Pumasok naman si Irene sa loob ng opisina niya nang makalabas na si Storm. "Oh ano? May nangyari ba? Ano ang pinag-usapan niyo?" Agad niyang inirapan ang sekretarya sa mga tanong nito sa kanya.

"Can you please stop making an issue about me and the Governor's son? Gwapo lang iyon pero hindi masarap," she told Irene before turning on her laptop to edit some news articles.

"Hindi masarap? Mag-isip ka nga, Nikky! Huwag na huwag kang magsasalita ng tapos! Iyong mga ganoong lalaki ang dapat na niluluhuran!"

Hindi naman mapigilang mapangiwi ni Nicoline nang bigla niyang maisip ang mga oras na solo niya ang binata.

She hates thinking about him and their past.

"Tumigil ka nga, Irene. I'm not attracted to him," she said and tried to distract herself. Ayaw niyang isipin nang isipin pa si Storm.

"Nakita mo ba kung gaano siya kasarap? Kung kami lang talaga ang magkasama sa iisang kwarto, hindi talaga siya lalabas hangga't hindi ako buntis!"

Nicoline narrowed her eyes on Irene. "Do you want me to fire you?" Her voice was alarming.

"Ito naman, hindi na mabiro." Finally finally surrendered. She knew her for almost four years. Intern pa lamang ito noon sa opisina niya, kilala na niya ito. She was happy when Irene decided to work for her. She has a lot of potential and Nicoline wants to take her position someday. Nakikita niya kasi ang sarili niya noon kay Irene kaya niya ito gusto.

Kaya lang naman naging bato ang puso niya dahil nasaktan nang sobra...

"Ano na ang balak mo? Si Storm na mismo ang pumunta sa'yo, Nikky. Huwag mong sabihin na itutuloy mo pa rin ang pagsisiwalat sa mga illegal nilang transaksyon? Isipin mong mabuti ang ginagawa mo dahil alam mong buhay mo ang pwedeng malagay sa peligro," nag-aalalang sabi sa kanya ni Irene.

Nicoline closed her eyes and took a deep breath. "Ito naman talaga ang trabaho natin, Irene. Kailan man ay hindi dapat mabahag ang buntot natin sa mga naghahari-hariang mga pulitiko sa bayan natin."

"Paano naman ikaw?"

"Iisipin ko pa ba ang sarili ko kapalit ng kalagayan ng ating bayan? They are doing unlawful things. Kailangan pa ba nating hintayin na tayo ang maging biktima para tayo ang magsalita?" Natigilan ang kanyang sekretarya sa sinabi niya.

Nicoline's father inspired her a lot. Dahil hanggang sa kahuli-hulian nitong hininga, bayan pa rin ang nasa isip nito. Ayaw niyang masayang ang pagkamatay ng kanyang ama kaya kung ano man ang nasimulan nito, itutuloy niya.

Buhay man ang kapalit, handa naman siya...

"Ayaw mo bang mabuhay nang normal, Yvanna? Do you not see yourself as a wife and mother?"

"I don't know, Irene. Kung ito man ang itinadhana sa akin ng Diyos, sino ba ako para magreklamo? Isa pa, kuntento na naman ako dahil nandyan ang pamilya ko at maayos kong nagagawa ang aking trabaho," she reasoned but deep inside her, she really wants to live a normal life. Gusto pa rin naman niya na magkaroon ng anak at maging asawa sa taong mahal niya.

But he broke her heart into small pieces...

"Pag-isipan mong mabuti, Nikky. Hindi pa naman huli ang lahat at pwede mo pa rin namang magawa ang mga bagay na gusto mo," ani Irene. bago siya nito iwan mag-isa.

Buong araw namang nasa isip niya ang sinabi nito at pati na rin si Storm.

Ang huli niyang alam, mayroon na itong bagong kasintahan mula rin sa isang kilalang pamilya sa kanilang probinsya. Ganoon naman kasi ang kalakalan sa Pilipinas.

Kapangyarihan sa kapangyarihan at pera sa pera.

Alam ni Nicoline sa sarili niya na nakalimot na siya. Nasanay na siyang wala si Storm sa tabi niya kung kailangan niya ito. They were both young and it was long years ago. Hindi naman siya bata para ikulong ang sarili niya sa nakaraan.

She had to move on in order to progress. Matagal na niyang tinaggap sa kanyang sarili na hindi talaga sila ang para sa isa't isa ni Storm.

"Hindi ka pa uuwi?" Napa-angat siya ng tingin kay Irene nang sumilip ito sa kanyang opisina. Hindi na niya namalayan ang takbo ng oras dahil abala siya sa kanyang trabaho.

"Mauna ka na at tatapusin ko lang 'to," tugon niya.

"Ingat ka sa pag-uwi," Irene told her before leaving. Muli naman niyang ibinaling ang atensyon sa kanyang laptop at tinapos ang ginagawa. She stayed for another hour before finally giving up. Nakaramdam na rin kasi siya ng pagod at gutom kaya napagdesisyunan niyang umuwi na.

Isa pa, malapit lang din naman ang kanyang opisina sa bahay kaya walang problema kung umuwi man siya nang huli.

"Ma..." Humalik siya sa pisngi ng kanyang ina nang makauwi.

"Kare-kare ang ulam at kumain ka na. Nauna na ang dalawa mong kapatid at kanina pa iyon mga gutom," ani ng kanyang ina.

Binilisan niya lamang din ang kain dahil gusto na niyang magpahinga. Kahit magdamag lang siyang nakaupo, pagod na pagod pa rin ang kanyang katawan.

Matapos tapusin ang lahat ng kanyang seremonyas, bumalik na rin siya sa kanyang kwarto para matulog.

Nagising lamang siya dahil sa tunog ng kanyang cellphone sa gilid ng kama. It is already twelve in the midnight and she doesn't have any idea who's calling her at this moment. Naiirita niya iyong kinuha para sagutin ang tumatawag.

"Hello?" Gusto niyang sigawan ang pangahas na umistorbo sa kanyang tulog pero baka isa iyong emergency sa trabaho.

"Hello?" ulit niya nang hindi magsalita ang nasa kabilang linya. Tiningnan niya ang numerong tumatawag sa kanya pero hindi niya iyon makilala.

"Sasagot ka ba o hindi—" Agad siyang natigilan nang marinig niya ang napakapamilyar na boses na hinding-hindi niya makakalimutan.

Ilang segundo siyang hindi nagsalita at hinintay ang susunod nitong sasabihin pero wala.

"Nikky..." It's definitely him.

"Why did you call, Storm?" Nagyeyelo na ngayon ang tono ng kanyang boses.

"I'm outside your house. Let's talk..." Napakagat naman si Nicoline sa ibabang labi at napamura sa isip.

Sinusubukan ba siya nito kung kakagat siya sa pain at mahuhulog doon?

Hindi niya alam kung anong pakay ni Storm sa kanya... Pero isa lang ang siguro ni Nicoline, hindi ito magtatagumpay.