3 - Father

3 - Father

"Just wait, and I'll replace that with our wedding ring." I closed my eyes tightly because I couldn't get that out of my mind. Kinagat ko ng mariin ang kuko ko sa subrang kaba.

Hindi ko alam kung bakit siya ganoon. Ano bang pumasok sa isip niya para gawin at sabihin iyon? Huwag niyang sabihin na mahal niya ako?

Kung sasabihin niya iyon, talagang tatawanan ko siya. Baliw na siya kung ganoon nga. 5 years na nga yung lumipas! Kung talagang gusto niya akong bigyan ng wedding ring sana noon pa!

"Shit! Tumigil ka nga, Affeya!" Mahina ngunit mariin na sambit ko sa kanya. Huminga ako ng malalim. I'm already Affeya, not Azaylie, who is crazy in love with him. Ako na si Affeya na walang nararamdaman sa kanya.

"Tapos ka na ba?" Napasulyap ako kay Ivo na nasa loob ng elevator, galing siguro siya sa taas. 

Hinihintay ko na kasing bumukas iyon para tuluyan nang makaalis sa floor na iyon, pero mabuti na lang at nandoon na siya. Sabay kaming bumaba pagkatapos non at kung nasa office ko pa ang lalakeng iyon, wala na akong pakialam. Bahala siya sa buhay niya! Sa tingin ba niya nakakatawa siya?

Ilang beses akong bumuntong hininga at ilang beses kong napansin ang pagsulyap sa'kin ni Ivo hanggang sa makasakay kaming parehas sa kotse niya. Iyong bawat sulyap niya, pakiramdam ko nababasa niya ang nas isip ko.

Subra pa rin ang kalabog ng puso ko sa kaba sa nangyari, hindi ko iyon inasahan. Hindi ko inaasahan na pupunta siya sa office ko at sasabihin iyon! Gusto kong bumalik at tanungin siya para maging malinaw na sa'kin iyon, pero alam ko naman na mas maiging huwag ko na lang siyang pansinin. Lalayuan ko na lang siya.

"Affeya!" Halos mapatalon ako sa kinauupuan sa gulat.

"Huh?" Napakurap kurap ako at nagulat sa paglakas ng pagtawag sa akin ni Ivo. 

Napatingin ako sa paligid at napabuntong hininga nang makitang nasa drive thru na kami para sa jollibee ng kambal, sa subrang pag-iisip ko, hindi ko namalayan na nandito na pala kami.

"A-Ano iyon?" Utal na tanong ko sa kanya dahil hindi ko narinig kung ano ang una niyang sinabi.

Tinaasan niya ako ng kilay. 

"I am asking you kung may gusto ka pang ipadagdag," mahinahon na sambit nito.

"The usual na lang," sambit ko. Dahil gustong-gusto ng kambal ang jollibee ay talagang nakakasanayan ko na rin na kumain ng ganoon.

"Mas maigi kung paminsan minsan na lang silang kumain ng fast food. Zally don't even like to eat vegetable," nakasimangot kong sambit sa kanya nang magsimula na siyang magdrive.

Sa kanya ko sinabi iyon dahil ini-spoiled niya ng subra ang kambal, na kung anong hilingin niya ay ibibigay niya ito agad.

Napasimangot ako lalo nang hindi man lang siya nagsalita at parang walang narinig mula sa'kin.

Sa condo niya na kami uuwi ngayon at nandoon na rin si Anna at ang kambal dahil hinatid sila ng isa sa driver nila Ivo. 

"Mommy! Daddy!" Masayang ani ni Zally nang binuksan ni Ivo ang pinto para makapasok kami.

Agad itong tumakbo para salubungin kami, hindi dahil namiss niya kami, kung hindi dahil sa dala kong jollibèe. Napailing na lang ako at napangiti rin.

Napatingin naman ako kay Rony na may headphone sa tenga. Seryosong seryoso siya habang nakatingin sa ipad niya na kahit maglilimang taong gulang pa lang siya ay subrang mature na niya tignan dahil sa pagiging seryoso niya, pati rin naman sa pag-iisip. Napahawak ako sa batok ko dahil alam ko na hindi siya nagmana sa'kin.

I gasped again while looking at him because an image was forming in my mind at ayoko iyong matuloy pa. Kinalabit siya ni Anna na nakaupo sa sofa kaya napasulyap siya at mukhang doon lang niya napansin na nandito na kami.

"Mom!" Binaba niya lang ang headphone sa batok niya at naglakad papunta sa'min para halikan ang pisngi ko, sinunod niya si Ivo bago ulit pumunta sa kinauupuan at muling inabala ang sarili niya.

Ang sungit naman ng anak kong 'to.

We eat after that at subrang taas ng energy ni Zally hanggang sa maggabi. Binasahan ko sila ng isang kwento at agad silang nakatulog.

Dalawang kama ang nasa isang kwarto, tag-isa sila. Nasanay na rin kasi sila na hindi ako katabi kaya ganoon.

"You can sleep here. Sa kwarto na lang ako ni Anna," sambit ko kay Ivo nang makitang may hawak itong unan at kumot habang patungo sa sofa sa gilid. Malaki naman iyon, pero mas magiging komportable namaan siya rito.

"You sleep here, Affeya. Ayos lang ako," sambit niya at put the pillow in the sofa.

Napasinghab ako.

"Pero, Ivo—"

"If the twin knows that you sleep there, they will think na magkagalit tayo. We don't know when they are going to knock here, baka mamaya nasa kabilang kwarto ka," sambit niya kaya napabuntong hininga ako.

Naalala ko tuloy yung minsan na natulog ako sa kwarto ni Anna sa america para makatulog ng maayos si Ivo sa kama, nagalit si Rony sa'min ni Ivo dahil hindi raw namin inaayos ang away namin. 

Rony has really matured. Ang hirap niyang utuin, si Zally harapan mo lang ng jollibèe bibigay na agad, eh, pero siya hindi.

Napabuntong hininga ako at walang nagawa. Kasal nga kami. Mag-asawa kami, pero hindi iyong normal na pagsasama ng mag-asawa ang pagsasama namin. 

For five years, he became my best friend. He knows that I don't like this marriage, and he respects that. We both got married without any expectations from either of us. Kalokohan, pero iyon ang totoo.

He let me marry him even though I was pregnant. He accepted the twins even though he was not their father, and he was able to lie to his dad that I was carrying his child. Ayoko noong una dahil ikukulong ko siya sa responsibilidad na hindi naman dapat niya akuin, pero ginawa niya pa rin.

He didn't have to do that, but he did it. On the day of my wedding, I waited for Yrony to come and stop our wedding. Umaasa ako sa sinabi niya na mahal niya ako, na noong sandaling iyon, na kapag nagpakita siya, siya na ang pipiliin ko dahil wala na sa option si papa. 

Namatay si papa bago pa ang kasal, kaya subrang naging miserable ang buhay ko. Yrony cheated on me, Papa died, I learned that I'm pregnant, and I felt like I didn't have anyone by my side.

"I can sign a divorce paper." I couldn't help but say that nang parehas na kaming nakahiga at patay na ang ilaw sa buong kwarto.

"Are you planning now to tell him about the twins?" he asked, so even though he couldn't see me because it was so dark, I shook my head.

"Naisip ko lang na kinulong na kita sa loob ng limang taon, Ivo. You deserve to be happy right now with her. Let's just tell your father that this marriage didn't work," paliwanag ko.

Hindi agad siya nagsalita. Noong subra akong nasasaktan sa lahat nang nangyare sa buhay ko, he told me a secret, a secret that shocked me. Na guilty ako nang maalala ko na nakaramdam ako ng kaunting galit kay Janica noon.

Yes, Janica is his ex, and they break up because of the company… again. I don't know the exact story, but they fall in love and break up. Sa pagprotekta ni Janica sa kompanya nila ay ang pagprotekta rin ni Janica kay Ivo. I want to ask more, but when I saw the pain in Ivo's eyes when he told me that, hindi ko na iyon ginawa pa.

"Janica already has a boyfriend. If she is happy with that guy, ayoko ng makigulo. So if you want the divorce to make me pursue her, hindi na, pero kung dahil gusto mong subukan ulit ang inyo ni Yrony, I will give it to you," sambit niya.

I do not want to. He always gives it to me. As his wife on paper, I will not leave his side. We are not in love in a romantic way, pero hindi ko siya iiwan sa ere, saka lang ako makikipagdivorce, kapag kailangan na niya.

Sa lahat ng kabutihan niya, ang manatili sa tabi niya lang ang naisip ko para makabawi sa kanya. Masaya ang kambal na ama nila si Ivo at kuntento na ako roon.

I want to keep it a secret that Ivo is not their father. I want that to remain a secret because, for me, Ivo is the father of Zally and Rony. My twin doesn't need a father who is a slave to his libido and a cheater.

"Besides, they need to know who their father is," dugtong ni Ivo kaya napapikit ako.

"You are their father, Ivo. They don't have a father who is a big asshole and cheater. They just need you," seryosong sambit ko.

Narinig ko ang pagsinghab niya, pero hindi naman na rin siya nagsalita pa. Napakapit ako ng mariin sa unan ko dahil naramdaman ko ang pagtakas ng luha sa nakapikit kong mata. The pain that he caused is still here.