1 - Pagdating

1

Affeya’s POV

"Nasa Pilipinas na nga talaga tayo," said Anna, who was on the other side of the car window; like me, she was also looking outside and she couldn't believe that in 5 years, we're back here for real.

Isa sa pinakiusap ko noon kay lolo bago kami umalis ay ang isama si Anna sa ibang bansa. Pakiramdam ko kasi pagdating ko roon ay magiging mag-isa na lang ako at wala ng kakampi. Tinanong ko naman siya noon at pumayag naman siya, but before that, I told her everything what happened. Hindi ko siya tinignan at nanatiling nakatingin sa labas ng kotse dahil akala ko hindi na talaga ako babalik dito.

The pain that Yrony gave me made me changed. Noong una ay pangungulila lang ang lahat ng naramdaman ko sa kanya, pero sa paglipas ng araw ay naisip ko ang lahat ng nangyare sa pagitan namin at ang tanga ko para magpakatanga ako sa kanya sa kabili ng ginawa niya.

He cheated on me. Dahil sa labis na pagmamahal ko sa kanya noong panahon na iyon, all I could think about was being with him, but it didn't take me long to think na ang sama sama niya para iparamdam at sabihin na ako lang, pero ang dali naman niyang bumigay sa kama.

He said he loved me, but how did he do that to me? If he really loved me at that time, even if the woman was undressed in front of him, he would not be tempted. Paano niya kayang kumama ng ibang babae pagkatapos ng laaht ng nangyare sa’min?

Everything has changed, kung noon ay ayaw ko sa ibang bansa, ngayon ay mas gusto ko na lang manatili roon at malayo dito. She's right. Anna is right. Nasa Pilipinas na nga talaga kami. Sa traffic pa lang ay nasisigurado na na Pilipinas na nga 'to.

Napabuntong hininga ako at nag-iwas ng tingin sa labas para tignan sa tabi ko ang kambal. Roni at Zally, ang dalawang naging kayamanan ko sa loob ng limang taon. Roni is sleeping while his headphone is in his ear, while Zally is watching outside.

Papa died 5 years ago, ngayon ay malala na ang sakit ni lolo at nagpaapagamot ito sa ibang bansa,

and this is the reason why we came back here even though I didn't want to. I have to manage the entire company, kompanyang hindi ko naman ninais na mapa sa akin, pero gaya noon, wala akong magagawa kung hindi yakapin dahil isa akong Alvarez.

"Daddy, is there a J0llibee here? I'm hungry! Can we take-out jollY spaghetti and fried chicken first before going to lolo Hilario?" Zally said this to Ivo, who is sitting in the front seat of the car.

Lolo Hillario. Napabuntong hininga ako.

"Zally, your lolo prepared food for us," saway ko agad, but Ivo didn't mind what I said.

"Of course, there is, Princess. Manong, drive thru po tayo sa J0llibee," sambit agad nito kay Manong na sumundo sa’min sa airport.

"Ivo–" I tried to protest, but as he always does, I couldn't do anything. Kung anong gusto ng kambal, agad niyang susundin.

He is spoiling them.

"My daughter wants a J0llibee, Affeya," sambit pa niya dahil alam kong kitang-kita sa'kin ang hindi pagsang-ayon.

Daughter. Napabuntong hininga na lang ako at hinayaan siya sa gusto niyang gawin dahil kahit kailan ay hindi ko nanalo sa kanya, palaging nananalo ang gusto ng kambal. Hindi ko maiwasang kabahan sa pagbabalik namin dito sa Pilipinas. Kinakabahan ako ng subra-subra, na kaunti na lang ay mahuhulog na sa pagkatakot, pero lamang ang galit na nararamdaman ko ngayon.

I waited him. Kahit na subra akong nasasaktan, umaasa ako na pupunta siya sa kung saang bansa man kami at bawiin ang paghihiwalay namin na ipaglalaban niya ako kay Lolo kasi mahal niya ako, pero ang tanga ko para umasa. May pera niya para sundan ako, pero hindi niya ginawa.

Napapikit ako ng mariin. Sinubukan kong tanggalin ang malalim na pag-iisip ko. Hindi ko tuloy maiwasang mainis at magalit sa sarili ko dahil bakit ko pa ba iyon iniisip? Matagal na iyon at dapat hindi na iyon ang iniisip ko. It’s been 5 years, Affeya.

"Mom, are you okay?" It's Rony. Gising na pala ito at kumakain na rin ng spaghetti. Hindi ko napansin dahil sa malalim na pag-iisip ko.

Doon lang ako natauhan at tuluyang nawala ang bawat iniisip ko. Sa kotse pa lang ay nagsimula na silang kumain at mukhang gutom na gutom na talaga sila, pero hindi gaya kay Zally na nakatuon ang buong attention sa pagkain niya, si Rony ay nakatingin na sa'kin at mukhang napansin ang pag-iisip ko ng malalim kaya tinanong agad niya kung okay lang ba ako.

Napaayos tuloy ako sa pagkakaupo lalo na nang makita ko ang pagtingin sa'kin ni Ivo sa front mirror. Napaiwas ako sa kanya at tinignan na ang Rony.

"Of course, I'm fine, Son. Pagod lang si Mommy sa byahe," sambit ko, pero tumitig pa rin si Rony sa'kin na para bang hindi naniniwala na ayos lang ako. Napasinghab ako dahil sa titig niya sa'kin na kung hindi pa agad nakarating sa bahay nila ay muli nanamang may papasok sa isip ko.

A maid immediately came as soon as we opened the door when we arrived sa bahay nila Ivo. Ivo told some maids to get the foods of Rony and Zally to the diner because they hadn't finished eating yet, itutuloy na lang nila doon ang pagkain.

"Mga apo ko!" Galing kay Dad ang boses na iyon. It's Ivo's dad. Agad na tumakbo si Zally at Rony para mapalapit kay Daddy.

"Naku! Careful, kiddos!" Saway, pero tumatawa nang makita ang pagtakbo nila sa kanya.

I let her sign again and smiled. I'm content with this, for our lives, pero dahil sa kompanya, kailangan naming bumalik.

Ivo can handle the company for me because he is my husband, pero utos ni lolo na ako mismo ang hahawak sa posisyon. I need to be in charge and Ivo will only guide me in the company, at kung bakit ay hindi ko alam. Ivo doesn't mind that because he is now holding all the company of their family at handa naman siyang tulungan ako at maging gabay ko.

Ayoko talaga, pero wala akong nagawa, parang may dahilan para ako ang humawak doon dahil tuwing naghahanap ako ng butas na huwag hawakan ang kompanya, magkakaroon iyon ng tapal at tanging ang pamamahala ko na lang ang mismong butas ang dapat kong gawin.

Binati lang kami saglit ni Dad, pero agad naman na siyang nakipaglaro sa kambal, pero kahit na subrang gusto niyang magtagal para makipaglaro sa kambal ay tinigil niya para makakain na kami dahil anong oras na.

"Pustahan tayo. Alam ko ang iniisip mo kanina pa," sambit ni Anna nang nasa pool kami. Parehong nakaupo at may hawak na wine.

"Hindi ko siya iniisip. Ang kompanya ang iniisip ko," sambit ko at hindi naman ako nagsinungaling sa huling parte na sinabi ko dahil iyon naman talaga ang isa sa iniisip ko.

Pagkatapos nilang kumain ay nakipaglaro pa sila sa lolo nila ng ilang oras, pero kalaunan ay pareho ring napagod at umakyat na sa kwarto para matulog. May sariling condo si Ivo at doon kami maninirahan. Dito lang kami magpapalipas ng gabi ngayon dahil iyon ang gusto ni daddy ni Ivo na pinagbigyan na namin at mukhang may pag-uusapan pa ang mag-ama.

"Wala pa akong sinasabi. Ang sabi ko lang ay alam ko ang iniisip mo. Huwag ako, Affeya. Maluluko mo lahat, pero ako, hindi," sambit niya. “Mali. Pati si Ivo pala hindi mo maluluko. Pakiramdam ko mas kilala ka na niya kaysa sa’kin.

Si Anna ang madalas na magbantay kay Zally at Rony noon pa man. Gusto ko sanang kumuha ng ibang yaya ng kambal, pero si Anna ang nag prisenta na mag aalaga kila Zally kapag may gagawin ko, ayoko sana, pero mapilit siya.

"Paano kung makita mo siya?" Tanong nito nang hindi ako magsalita.

Paano nga ba? Sinubukan kong panatilihin sa mukha ko ang seryosong tingin, pero bumaba ang tingin ko sa wine na hawak ko.

"Why are you asking that kind of question, Anna? Wala na akong nararamdaman sa kanya," seryosong sambit ko.

“Wala akong sinabi na may nararamdaman ka sa kanya. Nahuhuli ka sa sarili mong salita, eh,” umiiling-iling na sambit niya sa’kin.

“Hindi ka uuwi sa Cagayan de Oro?” Hindi ko maiwasang itanong iyon, pero imbes na magsalita ay ininom nito ang laman ng baso niya. Nagkibit balikat siya at hindi naman na nagsalita pa. Ang totoo kasi ay hindi niya gaanong kasundo ang mga step sister niya kaya iyon siguro ang dahilan kaya kahit kailan ay hindi niya naisip na umuwi sa kanila kahit na ilang beses ko siyang tinanong tungkol doon.

KINABUKASAN ay agad akong nag-ayos sa sarili ko. Kailangan kong dumalo sa isang conference dahil ngayon na agad idedeklara na ako na ang magiging CEO ng kompanya. Kinakabahan ako dahil magiging malaki na ang papel ko sa kompanya ni Lolo.

"Mommy! I want to go with you!" Umiiyak na sambit ni Zally nang makitang bihis na bihis kami ni Ivo.

"Zally, mom and dad have work," sambit ni Rony kaya hindi ko maiwasang mapangiti.

Lumuhod tuloy ako para maging kapantay ko si Zally.

"We just need to attend the meeting, Zally. Mom and dad will buy a J0llibee for a pasalubong," sambit ko sa kanya at agad na lumiwanag ang mukha niya.

“Yehey! A pasalubong!” Nagtatalon pa ito sa subrang saya. Napailing ako at niyakap siya. Nakakintindi ito ng kaunting tagalog, pero kaunti lang at mas magaling sila sa pag-e-english niya.

She really loves J0llibee. I kissed her forehead, and I did that to Rony, who remained silent and serious.

"I love you," sambit ko.

"We love you more, Mom!" Si Zally at agad na niyakap ang leeg ko.

"I love you, Mom," si Rony naman iyon, pero nanatili ang seryosong tingin. Muli tuloy akong suminghab at hindi na matagalan ang pagtitig sa kanya.

Ivo also did what I did before leaving.

.

"You will see him there," I glanced at Ivo when he said that to me in the middle of driving.

"You will also see her there," I said, because in the past five years, I have learned many secrets from him, from the woman I never thought was a part of his life.

Hindi ito nagsalita. And when we arrive at the company building, agad kaming binati at hindi iyon natapos hanggang sa nasa pinakamataas na floor na kami, pero mali si Ivo sa pag-aakala niya.

Yrony was not there. Tanging si Janica lang ang Delazardo na nasa loob ng conference room. All eyes were on us, and they greeted us. I should be happy that he is not here, but I was so stupid to feel the disappointment.

Nakakainis.