[33.2]
“Hindi mo na sana ako hinintay mahal ng prinsepe,” sabi ko sa kanya.
Hindi man lang ito nagsalita at malamig lang na nakatingin sa akin. Hay, wala talaga akong mapapala sa lalaking ‘to.
He’s weird.
“Saan ka pumunta?” Nagtataka kong tanong sa kanya.
“The mansion.”
Tumingin ako sa kanya na may pagtataka. Mansion? Psh Hindi man lang nagpapaalam na aalis. I mentally rolled my eyes.
Ano namang ginawa niya roon? Binisita niya ba mga magulang niya? If he is a prince… then of course there should a king and queen.
Hindi na ako muling nagsalita at nagtanong pa baka sabihin niya na naman masyadon akong maraming tanong. Tss. Halos labing limang minuto kaming tahimik at nakaupo lang. Ramdam ko siyang nakatingin sa akin pero hindi ko siya tinapunan ng tingin at inabala ang mata pagtingin ng isang painting sa pader.
Muling naglakbay ang isip ko at naalala ang mga si
[34.1]Tatlong gabi na ang nakalipas simula nang malaman ko ang totoo kong pagkatao. Kung sino nga ba ako. Kung ano ang totoong ikinamatay ng mga magulang na hindi ko na nasilayan dahil sa pakikipaglaban kasama ng mga bampira. Somehow, I didn’t even felt mad to the werewolves. Dahil alam ko at sigurado ako na may dahilan kung bakit nangyari iyon. Everything that happens has it’s reason. Maybe it happened to make me stronger to survive in this world that I am living right now.It is been three days since I asked the prince about that mate thing. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nalaman ko mula sa pinsan ko at sa prinsepe. Hanggang ngayon ay tila niyayanig pa rin ang katawan ko mula sa mga nalaman ko noong gabing iyon. Para talagang bomba iyong mga nalaman ko e.Pilit kong kinumbinse ‘yong sarili ko at tinanong kung nanaginip ba ako dahil lagi akong kulang sa tulog nitong mga nakaraang gabi pero kahit anong pagtatanong at p
[34.2]“Ang chismosa mo. Tigil-tigilan mo pagiging marites!” baling ko sa kanya pero inikutan lang niya ako ng mata saka kinurot iyong tagiliran ko kaya sinamaan ko siya ng tingin.Maya-maya pa ay dumating na iyong guro na magtuturo para sa unang klase namin at halos kasunod lang din nito ay si Jason na pasipol-sipol pa na akala mo hindi late ng isang minuto. Pasalamat siya at magkasunod lang sila nung teacher. Pasipol-sipol pa ang peg. Umupo naman siya sa bakanteng upuan na nasa tabi lang ni Evan at nasa harap lang ni Nykee. Hindi ko na rin siya kinulit dahil nga magsisimula na ‘yong klase.The classes went smoothly. Sinubukan ko namang makinig sa discussions at tinitiis iyong antok ko. Palagi akong humihikab sa klase habang nagtuturo iyong magandang guro sa harap. Bakit nga ba ako kulang sa tulog nitong mga nakaraan?“You look pale,” Nykee commented nang sa wakas ay natapos iyong klase. Narito kaming apat ngayon sa bench ku
[35.1]Pagkatapos naming kumain ay agad rin kaming pumasok para sa mga natitirang subject. Kung kanina ay mas inaantok ako, ngayon yata ay tila parang mas lumala lang. Maya’t-maya akong pasimpleng humihikab sa kalagitnaan ng klase dahil baka mahuli ako ng nagtuturo sa harapan at mapagalitan pa ako. Pero pabor naman sa akin kung mahuhuli ako ng teacher tapos ay palalabasin sa klase niya. Dahil siguro sa pagiging busog ko kaya mas inaantok ako ngayon pero survived naman.Natapos ang lahat ng klase para sa gabing iyon at nagtagumpay naman akong hindi makatulog sa klase. Parang gusto kong matulog ng straight twelve hours mamaya pagkauwi sa dorm! Sobra pa ko sa hindi natulog ng limang araw! I really felt exhausted.Naglalabasan pa iyong mga kaklase namin kaya pumikit muna ako saglit habang nanatili pa ring nakaupo ngunit maya-maya lang ay mayroong kumalabit sa akin kaya iminulat ko rin ang mga mata ko.Naabutan ko ang mga matang malamig na nakatingin sa
[35.2]Inaya ako ni Nykee na sumunod roon sa dalawa at doon na lang kami magpapalipas ng natitira pang oras. Well, ayaw pa rin naman kasi naming umuwi. Kanina ay gusto ko ng umuwi sa dorm para makatulog pero sa tingin ko ay naibsan naman yata iyong antok ko sa ginawang pag-idlip ko kanina.Nang makaratin kami sa library ay nadatnan namin ay hindi gaano karaming estudyante na abalang magbasa at ang iba naman ay pasimpleng nasubsob sa mesa at wari ko ay natutulog. Buti na lang at hindi sila nakikita ng librarian dahil kung hindi at tiyak na mapapagalitan sila.Agad naming nilibot ng paningin ang lugar nang makapasok kami sa loob ng library para hanapin ang dalawang lalaking kasama namin kanina. Naglakad kami patungo sa dating puwesto namin at hindi nga kami nagkamali ni Nykee dahil naroon ang dalawang lalaki.Pinauna ko ng maglakad patungo sa dalawa si Nykee samantalang ako ay ini-scan pa ang isang shelf na nasa tapat ko hindi kalayuan sa dalawang lalaki up
[36.1]Masyadong nakakabigla iyong nangyari. Ang awkward din dahil hindi ko alam kung gaano katagal na kami nakatitig sa mata ng isa’t-isa ng prinsepe. Napaamang ang labi ko. Kumurap ako nang may marinig akong tumikhim kaya napabalik ako sa reyalidad.Bago lang nag-sink in sa akin na nakaupo pala ako sa kandungan ng prinsepe at nakahawak ang isang kamay niya sa isang kamay ko at ang isang kamay niya ay nasa baywang ko. Nahihiyang napayuko na lamang ako at hindi makatingin sa prinsepe at sa mga kaibigan ko na naroon. Sa mga oras na ito ay nais ko na lamang na bumuka ang lupa at lamunin ako dahil sa kahihiyan.Napaiwas ako ng tingin saka mabilis na tumayo bago tumikhim. Nakagat ko na lamang ang pang ibabang labi. Nakakahiya ka Nathalia!“Are you okay, Thalia?” A familiar voice asked.Napatingin naman ako sa tabi ko at si Kian pala iyong nagtanong. Tipid na ngiti ang ibinigay ko sa kanya at saka mabilis na tumango. Humingi ako ng pau
[36.2]Napakunot ang noo niya habang matamang nakatingin sa akin, nagtataka kung ano ang ibig sabihin ng sinabi ko.Napahinga ako ng malalim saka kinalma ang sarili bago muling bumaling muli sa prinsepe.“My prince… Can I pick just one apple?” direktang tanong ko sa kanya pero nakatingin lamang ito sa akin. Hindi ko na talaga kayang hindi humingi dahil mukhang masarap talaga iyon mansanas. Sana lang ay payagan niya akong pumitas kahit isa lang.Nakatitig kami sa isa’t-isa na tumagal ng halos dalawang minuto kaya nakaramdam na naman ako ng pagkailang. Akmang puputulin ko na sana ang titig nang makitang dahan-dahan tumango ang prinsepe sa akin. Unti-unting gumuhit ang maliit na ngiti sa labi ko pero nagtatanong akong nakatingin sa prinsepe kung ano iyong nais niyang ipahiwatig sa kanyang pagtango.“Feel free,” wika niya na siyang mas ikinalaki ng ngiti ko at halos tumalon-talon ako sa tuwa na parang bata na binigy
[37.1]It was Saturday today. Nagising at sa kalagitnaan ng tulog ko at kahit anong pilit kong matulog ulit ay hindi ko na magawa. Nagpaikot-ikot na ako sa kama ko pero iyong diwa ko ay gising na gising talaga. Halos ilang oras lang iyong naging tulog ko kanina. Hindi yata ako makatulog sa sinabi ng prinsepe kaninang madaling araw.“Just call me in that name anytime.”Para na naman akong timang na nangingiti. It was already nine in the morning when I decided to just get up from the bed and fix myself. Maglalakad-lakad na lang ako sa labas dahil wala rin naman akong gagawin dito sa dorm. Mamamatay lang ako kung maghihintay ako na gumabi.Mahimbing yata ang tulog ng prinsepe kaya dahan-dahan lang akong kumilos. Kinuha ko ang isang papel at nagsulat roon na may pupuntahan lang ako.Kahit na hindi man lang siya nagsulat ng note noong minsang umalis siya ay hindi ko gagawin iyong ginawa niya. Hin
[37.2]Nagpakawala ako ng hangin dahil hindi ko na talaga alam kung anong gagawin ko para maniwala siya sa akin. Totoo naman kasing walang namamagitan sa amin ni Evan. Nilalamon na nga ako ng hiya kapag nagkakatitigan kaming dalawa e… Saka wala namang espesyal sa titigan namin. Tss. Mali iyong ideyang nakukuha nila.“Naku, Nykee tigil-tigilan mo ako ah.”“Nagtatanong lang naman ako e.”Umirap ako.“Tsaka kahit naman tanungin mo si Jason o ‘di kaya naman ay si Kian,” wika niya na ikinailing ko na lamang. “Napansin din kaya ni Kian kagabi,” dugtong pa niya.“Masyado mo lang kasing binibigyan ng ibang kahulugan.”“Hay naku, Thalia… Maniwala ka sa akin,” naiiling niyang sabi pero umangat lang iyong gilid ng labi ko. “Iyong titig ni Prince sa iyo, malamig pero parang nagniningning ‘yong mga mata niya.” Pero parang mas nagniningning
Alam kong ilang beses ko nang tinanong ang sarili ko tungkol sa bagay na ‘to. Bakit nga ba ako nandito? Bakit kailangang ako? Ako talaga? Mababago ko pa ba ang kapalarang ngahihintay sa akin sa hinaharap? Pero habang mas tumatagal ako rito sa mundo nila ay tila unti-unti ko nang nasasagot ang mga katanungan sa isip ko pero hindi pa rin malinaw para sa akin. Siguro nga gaya ng sabi ni Jason at Ash na alam ko na ang sagot sa katanungang, “Sino ang itinakda para sa akin?” at siguro ayaw ko lang tanggapin ‘yon sa sarili ko dahil nga tingin ko ay napakalabong mangyari. Pero totoo naman kasing malabong mangyari iyon, siguro para sa kanila hindi malabong mangyari na siya nga ang itinakdang bampira para sa akin. Ako lang talaga siguro ang nag-iisip na impossibleng siya iyon. Pero kailangan ko iyong tanggapin dahil iyon ang katotohanan. Kaya siguro hindi ko pa tinatanggap ang katotohanang iyon ay dahil kailangan ko munang kumpirmahin talaga. Ang tanong ay… Paano ako makakasiguro na tama nga an
[49.2]Hinayaan ko lang na nakalugay iyong buhok ko saka naglagay ng liptint sa labi at okay na ako. Nang makarating ako sa salas kung saan naghihintay ang prinsepe na mukhang naiinip na sa paghihintay sa akin kahit na hindi naman ako masyadong matagal at tinawag ko siya para makuha ang kanyang atensyon.Nakablack pants siya saka simpleng plain white t-shirt lang. Parang gagala lang talaga kami sa mga suot namin pero nakakahiya naman sa kanya dahil parang magjo-jogging ako sa lagay ko na ‘to pero parang okay naman ‘tong suot ko. Malamig sa labas kaya naghood ako.Tumango siya sa akin at nauna nang lumabas kaya ako na iyong naglock ng pinto. Hanggang ngayonay hindi ko pa rin alam kung dorm ba talaga iyong tamang term na gamitin dahil mukha naman talagang nasa VIP condo siya. Kaya nga minsan ay condo na lang iyong ginagamit kung term, e. Ang laki naman kasi ng room niya, parang nasa suit or condo, e. Parang pinasadya talaga
[49.1]Alam ko ang kasabihang, “Expect the unexpected” kaso literal talagang hindi ko subok akalaing mag-aayang mag-date ang prinsepe ng mga bampira. I mean, parang pinaglihi siya sa yelo sa sobrang lamig niya at parang walang pakialam sa mga nangyayari sa paligid niya. Intimidating din siyang tao kaya nga kahit na lagi kaming magkasama ay nakakatakot pa rin talaga siya. Akala mo e pasan niya ang problema ng mundo dahil laging nakakunot iyong noo niya. Idagdag mo pa iyong siya iyong tipo ng tao na mataas ang pride kaya nakakagulat talaga na mag-aaya siyang magdate. Huwag ninyo lang sabihin sa prisnepe na parang puro negative lang yata nasabi ko tungkol sa kanya.Tapos bigla niyang sasabihin na magdate kami?!Sana okay lang siya?Nakaawang pa rin iyong bibig ko sa gulat at natulala sa kanya kahit na ilang minuto na ang nakalipas at nakaalis na rin si Jason ay Nykee.“Close your mouth,” sabi ni Evan nang maramdaman na nakatingin pa rin ako sa kanya habang siya ay nasa unahan lamang ang
[48.2]Noong una kong makita ang prinsepe, noong nakaharap ko siya nang malapitan, noong unang hinarang niya ako sa may cr, akala ko talaga malamig at walang siyang paki sa mga nangyayari sa paligid niya. Pero noong nakilala ko siya simula noong nakitira ako sa dorm niya ay doon ko na unti-unting nakilala ang tunay na prinsepe. May kabutihan pala siyang itinatago sa loob ng puso niya. Akala ko ay wala siyang kwentang prinsepe noon, pero akala ko lang ang lahat ng iyon. Sa malamig at nakakatakot niyang awra ay mayroon pang mas mahalagang nakatago sa loob ng puso ni Evan. Siguro nga huwag dapat talaga tayong manghusga agad base sa kung ano ang nakikita natin dahil may mga nakatago sa likod ng ating mga nakikita.“Noong nakuha ka na ni Prince Evan, kinausap ko si Jason na bantayan ka at huwag hayaang may mangyaring masama sa iyo. Nagmakaawa pa ako kay Jason at kay Prince Evan na ibalik ka sa akin pero siyempre, hindi gagawin iyon ng prinsepe. He just t
[48.1]Never that it crossed my mind that I would come to this point of my life that I would be drowned this this kind of problems, that I would encounter such problems. Until now, I was still convincing myself that all of these happenings was just a dream. And I badly wanted to wake up soon. But… how?I can’t wake up in this dream because in the first place, hindi naman talaga ito isang panaginip. Nasa reyalidad na ako. Hanggang ngayon tinatanong ko pa rin ang sarili ko kung bakit maging ganito kakomplikado ang buhay ko. Bakit kailangang ako pa? Sa dinami-rami ng tao sa mundo, bakit ako pa iyong napiling pagdaanan ang lahat ng ito? Why is it need to be me to enter the world of vampires and werewolves and deal with them?Hindi ko makuha iyong punto kung bakit ako pa. I am just an ordinary human living with her life in the world of ordinary humans, well, that’s what I thought? Am I indeed just an ordinary human? Kung
[47.2]Ngumisi ako. “Are you guys… together?”Hindi sila sumagot at halatang gulat pa rin.“That’s okay. Congrats!” I said while smiling. “But please, talk privately. Someone might heard you guys shouting at each other. Hindi magandang tignan,” sabi ko sa kanila at nahihiya namang napayuko si Myra.“Paki-kamusta niyo na lang ako kay Ash. Tell her to don’t worry about me, I’m doing well in the prince’s costudy,” I added and quickly left the both of them therena hindi pa rin nakakabawi sa bigla kong pagsulpot.They need to talk about things privately, hindi magandang tignan na nagsisigawan sila roon.Ano pa ba ang sekretong hindi ko pa nalalaman?Habang naglalakad ako ay mas lumawak lang iyong ngisi ko. Kailan pa naging sila? At… hindi naman siguro ako nananaginip, hindi ba? Hind
[47.1]Last night was something that happened that never crossed my mind. I never thought that there were so many people to release the heavy pain in my chest, I’d released it with the embrace of the vampire prince. I didn’t know why but the prince’s arms around me as I cried felt a different peace across my system.Nakakahiya!But so far, I felt peace while Evan’s arms embraced me as I cried out until I have no more tears to flow out. It was like a heavy feeling lifted from my chest. I could still remember his words echoing in my head. And his kisses!Damn, his kisses were making me insane!I was here alone here in the study shade and I was thankful for that. Ayokong makita ng ibang tao na namumula ako sa tuwing naaalalang ilang beses na kaming naghalikan ng prinsepe. And then something crossed my mind. Bakit kami naghahalikan ng prinsepe?Were not
[46.2]I glance at the small spaces between the books and saw two familiar persons talking to each other in whispers.Got you!Akala nila ay maiisahan na nila ako, ah. Pwes, nagkakamali sila. Sa wakas ay nahuli ko rin silang dalawa.So, tama nga ang hinala kong magkakilala sila?Paano ba naman kasi ako hindi maghihinala, e sa tuwing nagkakasalubong sila ay parang may galit sila sa isa’t-isa. Minsan, kapag nagkakatinginan silang dalawa ay parang may ibig sabihin.“Anong balita sa pinsan ko?” dinig kong tanong ng babae.“Dinala ni Prince si Thalia kagabi sa mansyon. Nakilala niya na ang hari at reyna,” sagot naman ni Jason.Kahit na hindi ko sila nakikita ay batid kong dismayado si Jason nang sabihin niya iyon.“K-kung ganoon…” pabitin na sabi ni Ash. &ldq
[46.1]Ang mga binitawang salita ni Mang Lucio ay nagpaulit-ulit sa utak ko na tila ay para itong sirang plaka. Napaisip naman ako dahil sa narinig mula sa matandang lalaki.Ito na naman… Puno na naman ng mga katanungan iyong isip ko. Hindi ko alam kung ano ang nais niyang iparating sa akin. At saka… Magpakatatag? Sinabi rin niyang marami pa ang pagsubok na darating sa amin ng prinsepe.Ano ang ibig niyang sabihin roon?Sumasakit na naman ang ulo ko dahil dito.Bakit ba ang daming tanong na bumabagabag sa akin?Pinilig ko ang ulo ko upang maalis iyon sa isipan ko.Wala naman sigurong ibig sabihin iyon.Coincidence lang siguro.Masyado ko naman kasing binibigyang kahulugan iyong mga bagay-bagay kaya nagiging paranoid na ako. Hays!Sabay kaming pumasok sa klase ng prinsepe at as