"Pwede na ba ako matulog rito? Or sa labas pa rin ako?" I couldn't help but smile when I saw how shyly he asked those questions. How can he be so Gwapo? Damn!Nakahiga na ako habang siya ay nakatayo lang. I'm smiling, but deep inside, I don't know how to say yes. Hindi ko alam kung paano sasabihin na matulog na siya rito sa kwarto kasama ko.Paano ko nga ba sasabihin? Kinagat ko ang labi at lumunok. "Uhmm. Ano-- Ikaw." Napanguso ako. Grabe, Zariah, ang ganda ng sagot mo."Ako?" Kunot noong tanong niya.Nag-iwas ako nang tingin at tumalikod na lang sa kanya. "Ikaw kung gusto mo rito matulog roon o matulog rito.... rito sa tabi ko," sambit ko habang nakapikit na.Damn! Why I am smiling? Mukha kang baliw, Zariah. Umayos ka!Ilang segusdo ay naramdaman ko na ang paghiga niya sa tabi ko. Mas lalo kong idiniin ang pagpikit at halos hindi na huminga. Ang bilis nang tibok ng puso ko, and I don't know why. Napakapit na lang ako sa unan ko nang maramdaman ang kamay niyang dahan dahang dumausdo
"Baliw," nag-iiwas na tinging sambit ko. Napansin siguro na namumula ako kaya natawa ito at tinanong pa nga kung kinikilig ba ako. Ang kapal niya ah. Hindi ako kinikilig! Bakit ako kikiligin. Sino ba siya para kiligin ako? No! "Today I will teach you everything, saka wala na tayong panggatong. Mangangahoy ako ngayon," sambit nito nang hindi na ako nagsalita. Natatawa pa rin ito na para bang nakakatawa ako.Tumango na lang ako. Nang matapos naming balatan ang hotdog ay hiniwa muna namin ang bawat gilid. "Wife, painitin mo muna kasi. Huwag mo muna ilalagay," sambit nito nang makitang ilalagay ko na ang isang hotdog."Paano ba nakikita kung mainit na?" Nakasimangot kong tanong.Bakit ba kasi wala akong alam sa ganitong bagay? Sana pala ay nagpaturo ako noon kay manang. Sa bahay namin ay si Manang lang ang kasundo ko. Ang ibang kasambahay ay mailap sa'kin. Hindi ko alam, siguro ay anak ako sa labas kaya hindi nila ako tinuturing na amo.Wala namang kaso sa'kin 'yun. Ayos lang sa'kin na
"Paano ka natuto sa gawaing bahay?" Hindi ko na maiwasang itanong.Napatigil siya at sumulyap sa'kin, umiwas rin naman siya agad ng tingin at sumagot. "Mag-isa akong nanirahan rito ng ilang taon kaya shempre matututo talaga akong gawin ang mga gawaing bahay," sambit nito.Naitigil ko ang ginagawa. "Huh? Bakit? Hindi ka sa manila ka nanirahan? Mayaman pa kayo non diba? The truth is that I don't know who you are. Yes, I am familiar with the Sarmiento Corporation, but I am not familiar with you.""Ayokong may kasama. I want to be alone. Mas pinili kong tapusin ang ilang taon ko rito bilang college. Ayoko sa manila," sambit nito habang nagwawalis pa rin."Pero bakit nga? Hindi ako naniniwala na dahil lang roon," sambit ko."That's the reason," sambit nito at tumalikod sa'kin para walisin naman ang ibang parte ng bahay.Ngumiwi ako at tumalikod rin sa kanya at pinunasan ang pinupunasan ko kaninang wood stante. "Really? Come on, Mr. Probinsyano. Don't tell me it's because of Jucy? Or Lorna?
Napakapit ako ng mahigpit kay Sebastian, halos yumakap na nga ako. Paano ba naman, parang anytime may ahas na aakyat sa paa ko. Bakit ba kasi ako sumama? Haist! Nanatili na lang sana ako sa bahay. "Zari," tawag nito at rinig ko ang mahina niyang pagtawa, pero hindi ko siya sunulyapan. Titig na titig ako sa dadaanan namin. Haist! Kung nasa ibang sitwasyon kami, talagang bubulyawan ko nanaman siya sa pagtawa niya. "Tumingin ka sa daan baka may ahas!" Sambit ko sa kanya nang hindi tumitingin. Natigilan lang ako nang tanggalin niya ang kamay ko na nakakapit sa braso niya. Nakasimangot ko siyang sinulyapan. "Zari, walang ahas rito," sambit nito. No snakes? Is he serious? Halos wala na nga kaming malakaran dahil sa naglalakihang mga damo. Then the creepy sound. It is also quite dark because of the huge trees that block the sunlight that provides light. "Paano mo nasabi? Ang creepy rito. Balik na tayo, may pera pa naman ako pambili nang gas, pwede pa naman 'yung stove ro'n diba?" Tano
"Baby, biro lang. Walang ahas," bulong nito sa tenga ko.Mabilis akong sumulyap sa kanya at napakurap kurap. Kinagat ko ang labi at tinignan siya nang masama."Habit mo ba talaga ang inisin ako? Sa tingin mo nakakatawa!" Bulyaw ko sa kanya at tinapik ang kamay niyang nakaalalay sa'kin. "Ibaba mo ako," sambit ko, pero hindi niya ako binitawan at nakatitig lang ulit sa'kin.Ano bang problema ng taong 'to! Bakit ba kanina pa siya titig ng titig sa'kin? Tinapik ko ulit ang kamay nito, pero umiling siya.Taka ko siyang tinignan. Ano bang nangyayare sa kanya. "Ayoko na pala mangahoy," sambit nito at ibinaba na ako."So uuwi na tayo?" Nakangiti nang tanong ko, pero mabilis niyang hinawakan ang kamay ko at hinila."Problema mo? Hoy! Akala ko ba hindi na tayo mangangahoy!" Tanong ko sa kanya nang magsimula na itong maglakad ulit.Bubulyawan ko na ulit sana siya dahil sa tudo hila siya, pero- Hindi nagtagal ay may narinig akong tunog ng tubig. Umawang ang labi ko nang makita ang isang maliit
"Mangangahoy ha?" Hindi ko maiwasang asarin siya habang naka unan ako sa dibidib niya.Pansin ko naman na maganda ang treehouse mula pa sa labas, pero hindi pa rin ako makapaniwala nang makita na sa mismong mata ko ang loob ng treehouse.It's look like a room. May kama na nakalagay sa mismong lapag, may lamp sa gilid at lamesa. Ang kama ay may kompletong gamit tulad ng unan at comforter. Gawa ang buong paligid sa mamahaling materials. Just fucking how? Kanino ito?Muli kong naisip 'yong kanina, mukhang ang fingerprint lang niya ang makakapagbukas ng treehouse na 'to.Narinig ko ang tawa nito. "Mangangahoy naman talaga dapat tayo, pero bakit kasi nagpabuhat ka sa'kin? Nagising tuloy," sambit nito.Kinurot ko siya. "Bakit ka kasi nanggugulat? Natatakot na nga ako na baka may ahas," nakasimangot na sambit ko.Sa tingin ba niya nakakatawa 'yun? Ayos lang sana kung takutin niya ako na may ahas sa maaliwalas na lugar, pero 'yung kanina, maiisip mo talaga na may ahas dahil sa mga naglalakiha
"What do you hate the most, Zari?" Seryosong tanong nito habang nasa likod ko siya. Napag-isipan namin na manatili muna rito, gabi na at nandito pa rin kami. Hindi rin ako makapaniwala na may mga ilaw rito sa gabi. May string lights na nakapalimot rito.Hindi iyon naliliwanagan ang buong paligid kaya naisipan niya na magpaapoy. May mga pagkain rin sa loob na para bang ready na ready ang ligar na 'to para may tuluyan.Hindi ko maiwasang sulyapan siya dahil sa tanong niya. Hindi ko alam, pero ramdam ko na seryosong seryoso siya sa tanong niya."Bakit ang seryoso mo naman ata?" Hindi ko maiwasang itanong."I just want to know," sambit nito gamit ang seryosong boses.Hindi agad ako nakasagot. Nakaupo lang siya roon habang pinapanood ako. Hindi ko alam, pero parang kinakabahan ako sa klase nang pagtatanong niya. Hindi ako sanay na seryoso siyang nagtatanong nang ganito. Nang makita ko na luto na ang marshmollow na ay saka ako humarap sa kanya."I hate liars. Ayaw ko sa mga sinungaling, pa
"Liga?" Tanong ko kay Jucy.Tumango ito at muling binalingan ang ginagawa.Yes, I'm talking to Jucy. We are with them now because Sebastian and Mang karding caught a lot of fish today. Umuwi saglit si Sebastian para maligo kaya noong papunta siya rito ay sumama na ako. Sa ilang araw namin ni Sebastian na pabalik balik rito ay naging magaan na rin ang loob ko kila Jucy, including Lorna.Lorna apologized to me for what happened, but during that conversation we were still fighting. Paano ba naman ay ako pa ang sinisi niya kaya niya raw hinalikan si Sebastian.Like, what? Ibang klase siya! Is she serious? Siya ang humalik, pero ako ang may kasalanan?Malapit na nga ako sumabog, pero bigla itong nag sorry, kaya hinayaan ko na lang. Ngayon ay ayos naman na kami. Huwag na lang niya talaga susubukang ulitin ang ginawa niya.Napanguso ako. Akin lang ang labi ni Sebastian. Kinagat ko ang labi sa na-isip. Heck! What I am saying? Bakit tunog mapag-angkin ako? Asawa ko naman siya, so ayos lang na
"Mr. Fuente, thank you for coming. Zariah will be happy because you are here," I said to Mr. Fuente and sat next to him.Sinabi nito na hindi siya pupunta, pero nandito siya ngayon. Tinapik nito ang balikat ko."Sana lang ay masaya ito na nandito ako," sambit nito.Busy ang iba sa pag-aayos pa ng kailangang ayusin. This place is a perfect place to marry her again. Hindi na ako makapaghintay."Huwag mong sasaktan ang anak ko. Buong buhay niya ay nagkulang ako bilang ama niya. Gusto ko na ngayon ay maging masaya siya," sambit nito.Natahimik ako at pumasok sa isip ko ang sinabi ni Papa kanina. Nakita raw ni Papa si Mr. Fuente noong kinasal kami sa tabing dagat ni Zariah. Hindi ito sigurado kong siya nga iyon kaya hindi niya nasabi agad, kaya ngayon gusto kong tanong 'yun. "Noong kasal namin sa tabing dagat, pumunta ka po ba? My dad saw you," ani ko. Ramdam ko ang pagkatigil niya."Gusto kong dumalo, pero nauunahan ako nang hiya kay Zariah. I hurt my daughter many times. Hindi ko deserv
Sebastian's POV"What? Can you repeat what you said, Sebastian!" Mula sa gilid ni Papa ay dumungay si Mama.I called Papa through video call to say that I wanted to marry Zariah. I am alone here in my room because she still prefers to sleep in the guest room. Kanina pa ako tingin ng tingin sa pinto ko na baka magbago ang isip niya at matulog ngayon dito sa tabi ko. Sinabi ko naman sa kanya na hindi ko ila-lock ang pinto, pero wala ata siguro siyang balak.When she showed me the marriage certificate, I went straight to the house to ask my dad and get the mayor's number. I'll call and ask the mayor that night, and there I'll learn what really happened."Ma, can you all come here tomorrow? Can you help me surprise my wife?" Umayos ng upo si mama nang marinig iyon. Iniharap pa niyang mabuti ang camera sa kanya."Surprise? Can kind of surpris--""I want to marry her again in the hidden garden." Ang hidden garden kung nasaan ang treehouse na pinuntahan namin ni Zariah ay binili noon ni lol
I sat next to Trixie and handed her the jacket I was holding. It's cold here, especially tonight, and she didn't bring a jacket. I had extra, so I gave it to her."Salamat," sambit nito at kinuha ang jacket na iniaabot ko. Nang masuot niya ito ay muli siyang tumitig sa dagat.Nagpaiwan kami rito nila Sebastian. Sila Mama Lani kasama sila engineer ay umuwi sa bahay dahil kukulangin talaga kami ng tutulugan kapag nanatili kaming lahat dito.Ako, si Sebastian, Miguel at Trixie lang ang naiwan dito ngayon."I still can't believe that this day will come. I'll hear you say thank you and we'll be able to talk like this," I couldn't help but say that. I was smiling and just staring at the sea."Nag-uusap naman tayo noong mga bata tayo," sambit nito.Tumawa ako. "Bata pa tayo non, pero bigla kang nagsungit na lang bigla," sambit ko."Kasi naiinggit ako sayo," sambit nito na ikinatigil ko, sumulyap ako sa kanya. Seryoso lang ito habang nakatitig sa harapan niya."Ako dapat yung naiinggit sa'tin
"Hintayin mo ako," sambit ni Sebastian nang mas nauna akong sumulong sa dagat.Hindi ko siya pinansin at nagsimula nang lumangoy. Subrang linaw ng tubig. Kahit walang suot na goggles ay nakikita ko ng malinaw ang ilalim ng dagat. Ilang buwan akong namalagi rito, pero hindi pa rin ako nagsasawa sa ganda nitong lugar.Lagpas na sa ulo ang tubig nang umahon ako. I immediately looked around to look for Sebastian, but I couldn't find where he was.. Kanina lang ay nasa likod ko ito. Nang sulyapan ko sila Engineer ay abala sila. Medyo malayo sila sa'min dahil mas gusto ko nang malayo sa kanila. Kilala ko si Sebastian, mahilig mag PDA 'yun.Kung makapal ang mukha niya at walang pake sa sasabihin ng iba, ako hindi. "Ahh!" Sigaw ko nang may humawak sa paa ko. Mabilis ang kilos ko na lumangoy palayo roon, pero mas mabilis ang kamay na humawak sa bewang ko."Relax, Baby. It's me," sambit ni Sebastian. Dumako agad ang masamang titig ko sa kanya. Inihilamos ko ang palad ko sa mukha ko para matan
I am busy arranging our food on the table. Nasa tabing dagat na kami. Si Danica ay busy sa pagkuha ng letrato kaya hinayaan ko na. Kanina pa ito namamangha rito. Hindi na ako nagulat, subrang linis ng tubig dagat at ang buhangin ah subrang puti at maninipis.Natigilan lang ako sa ginagawa nang may tumayo sa tabi ko."Engineer? Architect? May kailangan kayo?" Tanong ko kila Engineer nang makita ko silang nakatayo sa tabi ko na animo'y may gustong sabihinNasa loob ng bahay pa si Sebastian. Sinabi ko kasi na maglabas siya ng mga upuan. "I'm sorry. Naging insensitive kami," paunang sabi ni Engineer."Don't mind that, Engineer. Kasalanan ko rin naman at hindi ko pinaalam sa inyo. Ayos na 'yun. Kalimutan niyo na," sambit ko sabay ngiti. Binalik ko ang tingin sa inaayos na mga pagkain."I'm sorry talaga. Please. Can you tell Sir Sebastian na huwag akong tanggalin sa trabaho? I'm the breadwinner of my family, kailangan ko ang trabahong 'to," pagmamakaawa ni Architect. Muli ay napasulyap ako
"I just can't get it. We all know that Sir Sebastian and Miss Sandara have something, pero bakit noong umalis si Miss Sandara ay naging malapit 'yung dalawa?" Natigilan ako sa pagkatok nang marinig iyon galing sa loob.Nakagat ko ang labi ko. Tatawagin ko sana sila kasi aalis na kami para pumunta sa pupuntahan namin, kailangan pa namin pumunta sa site para sa picture. Hindi ko alam kung tutuloy ba ako sa pagkatok o hindi pagkatapos kong marinig 'yun."Hindi pa ba malinaw? Sir Sebastian is a cheater, and Miss Sandara is a kind of you know... ahas. Balita ko nga ay mag bestfriend pa sila ni Miss Sandara."Sa ibang pagkakataon ay kaya kong ipagtanggol ang sarili ko, pero hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang ipagtanggol ngayon ang sarili. "Haist! Naiinis na talaga ako sa kanila. May pinag-aralan nga, pero kung makapag chismiss wagas." Gulat akong napasulyap kay Danica. Nakasandal ito sa kwarto na tinutulugan niya. Mag-isa na lang roon si Danica dahil ang isa sa Engineer ay umuwi da
"Galit ka?" Tanong ko nang hindi pa rin niya ako kinakausap. Malapit na kami sa site, pero hindi pa rin ito nagsasalita. "I'm not," sambit nito gamit ang seryosong boses. I'm not daw, pero wala man lang itong ka rea-reaksyon. Blanco lang ang titig nito habang nag dadrive."Galit ka nga," sambit ko sa kanya at napasimangot."I'm not," sambit niya ulit."You are," mabilis ulit na sambit ko."I'm not, Zariah," sambit pa nito."Stop the car," seryosong sambit ko. Doon na siya napasulyap sa'kin. Naging malambot ang tingin niya nang makita ang seryoso kong tingin sa kanya."Hindi nga ako galit," sambit niya ulit.Inirapan ko siya. "I said, stop the car, Sebastian," sambit ko. He sighs and stops the car, just like I said."Hindi talaga ako gali--" Mabilis ko siyang hinalikan."You are," nakasimangot na sambit ko pagkatapos ng isang halik.He bit his lower lip and stared at my lips. "Yes, baby. Galit nga ako," sambit nito at tinanggal ang seatbelt niya. Pagkatanggal na pagkatanggal niya ay h
:Sandara, naman," sambit ko.Alam ko kasi na hindi pa dapat ito uuwi, pero kinabukasan ay sinabi na niya na uuwi na siya. Inaayos nito ang buhok at nakaharap sa salamin. Humarap ito sa'kin."Wala naman akong gagawin rito, Zari. Beside, I'm not part of this project," sambit nito."Per-" When she took my hand in hers, I was taken aback. She locked her gaze on my ring finger, which held both my wedding ring and the engagement ring Sebastian had given me.She smiled as she examined my ring. I slowly took her hand in mine and tucked it behind my back. I bit my lower lip. Hindi ko matagalan ang tignan siya. "I'm sorry. I just love him," mahinang sambit ko, hindi ako makatingin sa kanya. Hindi ko siya magawang tignan sa mata dahil alam ko nasasaktan ko siya."Don't be sorry. If you love him, then it's a nice thing. Kasal kayo. Asawa ka niya. I'm happy for the both of you. Yes, I'm inlove with Sebastian and to be honest I am really hurting right now, but I'm not lying when I say that I'm rea
Zariah's POV"Kailan nagsimula na nagustuhan mo si Sebastian?" Wala sa sarili kong tanong sa kanya.Natapos na niyang gamutin ang mga sugat ko at mabuti na lang at walang naiwan na bubog. We are just both silent while still sitting here.Akala ko ay hindi niya sasagutin, pero mali ako."I don't know, but maybe when I saw that he really cares about you. One day, I said to myself, I want to feel that. I want to feel his care and thoughtfulness towards you, and when you said that you don't have feelings for him, I'm determined to get his attention," sambit nito habang tulala.Hindi ako nagsalita at napatitig na lang sa paa ko. Hindi ko rin naman alam ang sasabihin ko pagkatapos kong marinig iyon mula sa kanya. Muling namayani ang katahimikan."Ngayon malinaw na sa'kin ang lahat. You really avoid me. Akala ko guni-guni ko lang 'yun at sadyang busy ka lang sa trabaho mo," sa pagkakataong iyon ay siya ang pumutol sa katahimikan."I'm sorry," sambit ko.Tumingin ito sa'kin at sumimangot. "Do