Chapter • Four
Napadaing ako nang maramdaman ang pagpatong ng malamig na bimpo sa aking noo. Kasabay ng pilit kong pag-ikot sa higaan ay ang paggapang ng matinding kirot mula sa aking kanang balikat.
"I think she's finally awake..." Untag ng isang lalake. Hindi ko pa naimumulat ang mga mata ko pero nararamdaman kong nasa malapit lang siya.
Ilang yapak ang umalingawngaw sa silid. Pilit kong ikinurap ang mga mata ko nang maramdaman ang paglubog ng isang parte ng kama sa aking tabi.
Naaninag ko ang isang lalakeng nakasuot ng asul na polo at itim na pantalon. Nakaupo siya sa gilid ng kama habang matamang nakamasid sa akin.
"How are you feeling, Miss Savanah?" maluma
Chapter • FivePara bang nag-eecho sa isip ko ang mga huling salitang binitiwan niya bago siya tuluyang umalis.I don't like weak people...Naibagsak ko ang sarili sa higaan saka napatitig sa puti at pulang kurtinang dekarasyon ng kama na nakakabit sa kisame.Aminado akong mahina ako. But his actions contradict his words. He's telling me he hates weak people yet I'm here, about to work for him. Be around him until God knows when.Ipinikit ko ang aking mga mata at pilit inalis ang mga bagay na 'yon sa isip ko. Hindi na ako pwedeng umatras pa. Binayaran na niya si Emily.Tumayo ako saka lumabas muli ng s
Chapter • SixMagmula noong gabing 'yon ay naramdaman ko na ang pag-iwas niya sa akin. Madalas sa maghapon ay hindi siya makikita sa kastilyo. Madaling araw na rin kung umuwi siya at sobrang aga naman kung umalis kaya kahit gusto kong magpaalam na lilipat ng maid's quarter ay hindi ko nagawa dahil hindi na nagkukrus ang landas namin.Matapos ang isang linggo ay umayos na ang pakiramdam ko. Unti-unti na ring naghihilom ang sugat ko kaya pwede na akong tumulong sa ibang mga kasambahay sa kastilyo.Sa unang araw ko ay si Mrs. Perkins ang mismong naglibot sa akin sa kastilyo. Ibinilin niya ang mga dapat linisin araw-araw, ang mga pwede naming galawin, at ang mga silid na hindi namin pwedeng pasukin.Matapos kong mais
Chapter • SevenSabado ng gabi nang maisipan kong lumabas sa balkonahe. Naging mahirap ang nagdaang linggo. Sa twing nakakasalubong ko siya sa pasilyo, hindi ko alam kung aatras ba ako o yuyuko at magkukunwaring hindi siya nakikita.Nang dumating ang araw ng off ko, kung hindi sa kwarto ay sa malaking library sa second floor ako nagstay para maiwasang magtagpo ang landas namin.Humawak ako sa railings saka pinagmasdan ang maliwanag na kalangitan. Inayos ko ang robang suot ko nang umihip ang malakas na hangin. Ipinikit ko ang mga mata ko at ninamnam ang malamig na simoy nito."It's one in the morning, Savanah. You should be in your bed by now."Napamulat ak
Chapter • EightThe next days became a bit stressful. Ramdam ng halos lahat ang problemang kinakaharap ni Layco. Madalas kong makita si Miss Chleo na mukha ring problemado habang kausap ang kapatid niya. Minsan ay nauuwi na ito sa sigawan at sa huli ay umiiyak siyang lumalabas ng kwarto o ng opisina nito.Pumunta ako ng kusina at ipinagtimpla siya ng tsaa. Miss Chleo has always been the nicest to me. Ibinili niya pa ako ng mga damit noon dahil wala akong damit na naidala nang magpunta kami rito. Nang masiguro kong maayos na ang tsaa ay maingat ko itong inilagay sa isang tray saka na lumabas para hanapin siya.Naabutan ko siyang nakaupo sa paborito niyang pwesto sa garden. Isa itong bench sa ilalim ng isang mahogany tree. Sa gilid ay maraming rose bushes.
Chapter • NineKinabukasan ay maaga akong nagising kahit na kung tutuusin ay madaling araw na ako dinalaw ng antok.Matapos ang pagligo at iba pang kailangang gawin, isinuot ko na ang uniporme ko saka ako dumiretso sa kusina sa first floor kung saan kami kumakaing mga taga-silbi. Naabutan ko si Mrs. Perkins at ate Beth na nagkakape. Ang amoy ng bagong burong kape at ng kumukulong baka ang bumalot sa buong kusina."Good morning po." bati ko sa kanila. Nabaling naman ang kanilang mga tingin sa akin. Napansin ko kaagad ang makahulugang ngisi sa labi ni Mrs. Perkins."Ang aga mo yata masyado ngayon, anak?" ani Mrs. Perkins na may ngisi pa rin sa labi. Hindi ko maiwasang magtaka. It's very unusual to see her like this
Chapter • TenPinagmasdan ko sa huling beses ang sarili ko sa salamin. Bagsak lamang ang mahaba kong buhok. Tanging kulay pulang blouse at itim na pantalon lamang ang naisipan kong isuot para sa byahe patungong Astrid.Dalawang magkasunod na katok ang umagaw sa atensyon ko. Kaagad kong dinampot ang backpack na pinahiram ni Maui saka tinungo ang pinto.Sa labas ay mataman akong sinalubong ng seryosong mukha ni Layco. Kaagad niyang pinasadahan ng tingin ang itsura ko. Gaya ng madalas niyang porma, isang plain na black shirt na pinatungan ng leather jacket at jeans ang kanyang suot. Bagsak lang din ang medyo may kahabaan niyang buhok at bahagyang tumatabing ang ilang hibla sa kanyang kanang mata."Shall we?" untag n
Chapter • ElevenNang dumating ang doktor na magchecheck sa baby at kay Tracy ay nagpaalam na kaming lalabas na. Sumama rin si Levi para ituro sa amin ang kwarto ni Papa.Huminto si Levi sa tapat ng isang kwarto saka humarap sa akin. "Dito ang kwarto ni Butler Finn. If you need something, just let me know. Huwag mo na ring alalahanin ang gastos. Butler Finn is a friend of mine. Ako na ang bahala sa lahat." aniya."Naku hindi na po. Nakakahiya. May trabaho naman na po ako, ang laki po ng binabayad sa'kin ni Layco." nahihiya kong sagot.Bahagyang kumunot ang kanyang noo saka napatingin kay Layco. "She's working for you?" puno ng pagtataka nitong tanong. "I thought--"
Chapter • Twelve"Hindi pa natin alam kung kailan ba magkakamalay ang pasyente. Naging komplikado ang naging operasyon sa kanyang puso pero wala pa naman akong nakikitang problema. His body is weaker than I thought. Let's just hope na magkamalay na siya one of these days."Muling chineck ng doktor ang chart ni Papa sa huling pagkakataon bago ito ibinalik sa paanan ng kama.Halos sa buong pag-uusap namin ay kagat-kagat ko ang ibaba kong labi at pilit pinipigil ang emosyon.Muling bumaling sa akin ang doktor. "If you'll excuse me." untag niya. Tumango na lamang ako.Nang tuluyang lumapat ang pinto ay nanghihina akong napaupo sa sofang nasa loob ng kwarto. Nahilot
PearceMy brows furrowed the moment I stepped out of my car, the others parked theirs next to mine. Mukhang napakahalaga ng bagay na kailangan naming pag-usapan ngayon at bakit halos kumpleto kaming lahat pati ang Beta ni Levi at si Hank na bumyahe pa mula Rosset.Levi went out of his car first, his brow cocked at me when he saw me smirked. Sinara ko ang pinto ng kotse ko saka ko tinaas ang ulo ko habang nakangisi sa kanya."How's your sleep? You were like sleeping beauty last week." Alaska ko na kinaigting ng kanyang panga."You're lucky my wife was on her red days when you came over. Kung hindi lang baka sayo at sa magaling mong anak ko naitarak ang lahat wolfabanes na tinatago ng asawa ko."I chuckled in a teasing way before I sighed. "Let's just admit it. You're the underdog in your relationship."Umismid siya at tiniklop ang braso sa tapat ng kanyang dibdib. "And you
Epilogue"Darling, hindi ba masyado naman yatang enggrande 'to? Baka masyadong malaki ang gastusin mo." Kunot-noo niyang sabi habang tinitignan ang listahan ng mga kakailanganin para sa kasal.I can't help but smile. Masyado niya talagang pinoproblema ang pera. Shantal is really a practical wife material. Ayaw niya ng masyadong magastos. She's business minded at gusto niyang palaging nakaplano ang mga pinaggagamitan ng pera. No doubt why Olympus is a success.But there's no way I'll just give her a cheap wedding. I want to make sure our marriage is something she'll never forget. I'll make every second of our lives together memorable. I'll start with our wedding day. I want her big day be the best one that every girl will get jealous to. She deserves all the best
Chapter • Thirty OneHindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko nang makita ang pagbagsak ni Jace sa harap ko. Ang sigaw at pagtawag nina Hank sa pangalan niya ang tangi kong narinig. Para bang pati ang pagtibok ng puso ko ay bigla na lamang tumigil."Kyran! Get King Bjourne!" Sigaw ni Baron kay Kyran.Nakatulala lamang ako sa kanila habang pilit nilang pinapakiramdaman si Jace. Hindi ko magawang humakbang muli palapit sa kanila. Parang pati ako ay mawawalan na ng malay dahil sa nangyayari. Hindi na kinakaya ng utak ko ito.Sunod-sunod na mura ang lumabas sa bibig ni Baron. Bakas na ang pagkabahala sa kanyang mga mata. Halos hindi na maipinta ang mukha niya habang nakatapat ang kanyang tenga sa dibdib ni Jace. Ang puti niyang damit ay namantsahan pang lalo dahil sa dugo ni Jace.Mayamaya'y nagsitakbuhan ang ilang kasamahan namin patungo kay Jace. Lahat ay halos manlumo nang makita ang kalunos-lunos na kalagayan ni Jace. Halos mamu
Chapter • ThirtyI ran as fast as I could. Hindi ko na inintindi ang makapal na luha sa aking mga mata o ang nakakabinging tibok ng aking dibdib. All I can think about right now is to get to Jace before King Karlos do.Ilang hakbang na lamang at mararating na ni King Karlos si Jace ngunit kaagad ko siyang niyakap bago pa man maiangat ni King Karlos ang katana sa ere. Mahigpit kong ipinulupot ang mga braso ko sa katawan ni Jace saka ako mariing pumikit at hinintay ang pagtama ng matalim na bagay sa likod ko.Pero hindi iyon nangyari...Nakaramdam ako ng kakaibang katahimikan. Tila biglang binalot ng matinding tensyon ang paligid na ni isa ay natakot na gumawa ng kahit na anong pagkilos. Even Jace didn't move.
Chapter • Twenty NineSomeone's POV"Fuck. Fuck. Fuck!"Sunod-sunod ang malulutong na murang lumabas mula sa bibig ni Layco habang binabarurot niya ang kanyang sasakyan patungo ng Camelot. He already had a bad feeling about this the moment Hank called him. Mula nang malaman niya ang pagsugod ni Xander sa distrito ni King Karlos, alam na niyang mauuwi sa hindi maganda ang lahat.He dialled Levi's number as soon as he reached the boundary of Brenther and Crescent. Titigil muna siya roon para hingiin ang tulong ni Alpha Pierre."The short-tempered son of a bitch just declared war while his wolf is dying." Inis niyang sabi bago pa man makapagsalita si Levi.
Chapter • Twenty EightMahigpit ang pagkakakuyom ng mga kamao ko habang tahimik akong humihikbi. Nakaupo kaming dalawa ni Klaus sa likod ng sasakyan habang si Jomyl at ang ama nina Kiara ay nasa harap. Ang pinuno ng Camelot ang siyang may hawak sa manibela. Walang ibang ingay na maririnig sa saradong sasakyan kun'di ang impit kong iyak at ang ingay na nagmumula sa aircon ng kotse.Ramdam ko ang panay na sulyap sa akin ni Jomyl. Dinig na dinig sa saradong sasakyan ang kanyang malalalim na hininga. He's blaming himself, I can feel it. Ayaw kong ganoon ang maramdaman niya kaya kaagad kong pinalis ang luha sa aking mga pisngi bago ako humugot ng malalim na hininga. I need to be strong for Jace and his people. I owe this to them. Hindi naman sila malalagay sa alangani kung hindi ako tangang padalos-dalos ng mga na
Chapter • Twenty SevenI never knew what sacrifice really means until this day came... The day when I have to make a choice for myself, for Jace, and for the rest of his people.Hinilot ko ang aking sintido habang nasa byahe patungong Camelot. I have to admit. Hindi madali itong gagawin ko. Umalis kami ni Jomyl kahit na hindi alam ni Jace ang naging pasya ko dahil hanggang ngayon ay wala pa rin siyang malay. Sinubukan akong pigilan ni Pearce pero buo na ang desisyon ko. There is a bigger picture that I need to consider. Hindi na lamang ito tungkol sa akin at kay Jace.Noong una ay nagdalawang-isip pa ako pero pagkatapos kong malaman ang mas malaking problema, naging buo na ang pasya kong magtungo ng Camelot.
Chapter • Twenty SixMahigpit ang pagkakahawak ko sa kamay ni Jace habang chinicheck siya ng doktor. Walang umiimik sa mga kasama namin sa pribadong silid. Tila ang lahat ay nakaabang din sa sasabihin ng doktor.Obviously, the doktor is not just a typical doctor I know. May kakaiba siyang paraan sa pagsuri kay Jace.Isang malalim na hininga ang pinakawalan nito bago bumaling sa seryosong si Pearce. "This is a big problem, Alpha. His wolf is dying."Nagsalubong ang kilay ni Pearce dahil sa narinig. "Dying? Pa'nong nangyari 'yon?" Puno ng pagtataka nitong tanong.Itinupi ng lalakeng doktor ang kanyang mga braso sa tapat ng kanyang dibdib saka niya seryosong tinign
Chapter • Twenty FiveDamang-dama ko ang matinding problemang kinakaharap ni Jace sa mga oras na ito. Ilang beses na siyang nagpakawala ng malalalim na hininga habang pabalik-balik na naglalakad sa sala.Mayamaya'y pumasok sa loob ng mansyon ang isang lalakeng may mahawk na istilo ng buhok, matangkad at may katamtamang kulay ng kutis, malaking pangangatawan ngunit may napakaamong mukha."Ramiel..." Ani Jace nang makita ang lalake."Alpha, wala talaga. We did everything but we can't trace the giver." Tila bigo nitong pahayag.Naihilamos ni Jace ang kanyang palad sa kanyang mukha saka siya napasabunot sa kanyang buhok. Marahas na naman siyang napabunto