Wala ng boses sa loob ng kwarto.Ito ay talagang sobrang katahimikan. Ang paligid ay nakakatakot.Sa isang iglap...“Anak, anong sabi mo?”Ang mata ni Madam Dunn ay nanlaki. Umaasa siyang nakatingin kay Jason. Umaasa na nagkamali siya ng pagkakarinig sa kanya.Sinara ni Jason ang kanyang mga labi. “Ako ay nadiagnose na may leukemia.”Ang kanyang labi ay maputla. Kahit na sinabi ng doktor na mayroong mga konserbatibong panggagamot para dito, alam niya na ang pinaka mabuting paraan para mawala ang sakit na ito ay ang magkaroon siya ng panibagong kidney.Hindi kinaya ito ni Madam Dunn at kinapitan niya ang pader sa tabi niya para mapigilan ang kanyang pagbagsak.Tinignan ni Joseph ang tatlong report na binato pababa ni Jason at matapos ang ilang sandali, tinaas niya ang kanyang ulo. Tinanong niya, “Ano ang mga report na ito? Paano mo nakuha ang aming report?”Tinaas ni Jason ang kanyang ulo at tumingin sa mukha sa harap niya na kapareho ng sa kanya na hindi naniniwala.“Dad! May
”Ano ang ibig mong sabihin?” Gulat na tinignan ni Madam Dunn ang kanyang asawa.“Si Jane ay ang iyong anak at siya ay ang apo ni Old Master Dunn.”“Ano sa tingin mo ang mga Dunn ng ang old master ay buhay pa? Hindi tayo kasing husay ng mga Stewart, ngunit sino sa mayayaman at kilalang circle sa S City ang hindi tayo tinatrato bilang mas mataas sa kanila. Sinubukan nilang maging mabait sa atin!” Sinabi ni Joseph habang inaalala ito. Kahit na hindi niya gustong aminin ito, hindi siya kasing lakas tulang ni Old Master Dunn.Ng si Old Master Dunn ay buhay pa, ang mga Dunn ay maunlad. Si Madam Dunn ay napatunganga. “Hindi ko maintindihan.”Bakit nagkwekwento ang kanyang asawa tungkol sa old master?“Ano ang kinalaman ng kahusayan ng old master dito?”Ang kanyang puso ay nagkakagulo at kahit na ayaw niyang maintindihan, naintindihan niya.Nangutya ng kaunti si Joseph.“Sino ba sa tingin mo si old master? Si Jason ay lumaki kasama natin habang ang kahihiyan na iyon ay lumaki sa kany
Sa sumunod na araw.Sa ospital“Mr. Dunn, ang iyong anak ay hindi kailangan ng bagong kidney.” Paliwanag ng doktor kay Joseph.“Sa kondisyon ni Jason, kailangan niya ng tao na may parehong bone marrow sa kanya. Hindi niya kailangan ng bagong kidney.”Ng marinig ni Joseph ito, kinumpas niya ang kanyang kamay.“Humanap ka ng match para sa aking anak, kung gayon.”Mayroong bahid ng hindi makapag hintay sa mata ng doktor.“Mr. Dunn, hindi mo pa din naiintindihan. Kailangan mong matupad ang ilang requirement bago ka makakuha ng perpektong match sa milyon milyong tao sa mundong ito. Makabubuti kung ito ay sa pagitan ng miyembro ng pamilya. Mas madali ito sa paraang ito.”Walang sinabi si Madam Dunn. Ang bitak sa kanyang relasyon kay Joseph ay imposible ng maayos.“Ikaw at ang iyong asawa ay hindi perpektong match para sa kanya,” Sabi ng doktor. Tumingin siya kay Jason na nakatayo sa isang gilid na nagdadalawang isip. “Mayroon ka bang kapatid?”Ang ekspresyon ni Jason ay nagbago. Wa
Maliban kay Michael sino ang nagdudulot ng problema paminsan minsan, payapa sa Erhai. Ang taong ito ay nagdudulot malaking kaguluhan sa tahimik na homestay.Sabi niya gustong niyang lumangoy.Ang mata ni Jojo ay halos malaglag mula sa kanyang mata. “Hindi ka pwedeng lumangoy sa lawang ito. ”Determinado si Michael. “Alam ko kung paano lumangoy. At saka, malinis ang tubig. Hindi ako lalayo. Nandito lang ako.”“Ngunit hindi ka pwede...”Bago man siya matapos, pinanood ni Jojo na maglakad ang lalaki. Ang gwapong lalaki ay kumaway sa kanya ng maingat. Sinabi niya, “Magbabago ako.”Nalilitong tumingin si Jojo sa lalaki.“Boss… Anong problema sa utak ni Michael? Bakit hindi ko siya maintindihan?”Ang babae ay pinagdikit ang labi niya. “Sige at bantayan mo siya. Ilang araw pa ang natitira para sa kwarto na iyon? Ibenta mo na ang kwartong iyon online ngayon.”“Boss!” Para bang si Jojo ang nakikita bagong piraso ng lupain. Tinakpan niya ang kanyang bibig at tinuro ang babaeng nakahiga
Naglakad siya paharap ng nagmamadali. Tinulak niya ang mga tao sa harap niya palayo.Hindi siya makapaglakad ng mabilis dahil sa kanyang mga binti, ngunit sa sandaling ito, tumatakbo siya sa harap ng stage tulad ng normal na tao na walang problema sa kanyang binti.Ang babae na natulak niya ay hindi masaya. “Alis! Sino ka sa tingin mo? Sobrang walang galang na babae. Ang lakas ng loob mong sumingit!”Hindi pinansin ng babae ang mga akusasyon. Ginamit niya ang kanyang malambot na katawan para sumiksik sa mga tao at lumapit sa harap ng stage.“Michael Luther! Bumaba ka!”Ang madilim na mata ng lalaki ay napunta sa kanyang mukha. Ang kanyang kamay ay huminto. Sa sumunod na segundo, tumingin siya sa kanya at tinanggal ang kanyang belt.Nakatingin siya sa kanya.‘Gusto mo bang paalisin ako?’‘Sabi ito ay mas makabubuti. Alam mo ba kung ano ang gusto ko? Ang lakas ng loob mong magdesisyon para sa akin?’“Michael! Hindi na tayo nagpupustahan pa! Tinitigil ko na ang pustahan!” Sumigaw
Si Haydn ay nagmamadaling bumaba sa eroplano. Mayroong mga taxi sa airport. Sumakay siya sa isa at binigay sa driver ang address.Ang kanyang kaibigan ay naninirahan sa isang homestay sa Dali Ancient City.Kausap niya siya sa phone ng dumating siya sa pasukan ng homestay. Tumayo siya sa araw habang pinapanood ang mga kotse na pumapasok at umaalis.Isang taxi ang lumapit at huminto sa harap ng homestay.Ng ang pintuan ng kotse ay nagbukas, si Haydn ay lumitaw sa harapan niya.Ang kaibigan ni Haydn ay isang babae. Maraming taon ang nakalipas, si Haydn ay mahilig magsaya. Ang lahat sa kanyang circle ay alam ang tungkol dito. Ang babaeng ito ay kumanta ng karaoke at uminom kasama ni Haydn dati.Ng makita niya si Haydn, isang ngiti ang lumitaw sa kanyang mukha.“Master Soros, iniisip ko na nagbibiro ka lang, ngunit talagang nandito ka.”“Bakit ka nandito muli?”“Nagmamadali ka din. Hinahanap mo ba ang iyong asawa?”Siya ay kalahating nagbibiro. Ngumiti si Haydn at walang sinabi. M
Si Jason ay gising pa din. Simula ng magkasakit siya, pakiramdam niya ang kanyang kaluluwa ay hinigop paalis sa kanyang katawan. Maraming gabi na ang nakalipas, ngunit siya ay nahihirapan pa din na makatulog.Minute niya ang kanyang WeChat group. Ngayon, sa isang nagtatakang pagkakataon, binuksan niya ito. Ang nakita niya ay nagdulot sa kanyang puso ng lumipad hanggang sa kanyang lalamunanMayroong pag asa sa kanyang mata.Jane Dunn!Jane!Nakita nila si Jane!‘Mindy, totoo ba ito?’ Nagmamadali niyang pinindot ang ilang salita.‘Aso ako kung magsisinungaling ako sayo,’ tugon pabalik ni Mindy. ‘At saka, kapatid mo iyan. Hindi mo ba masabi kung nagsasabi ako ng totoo o hindi?’ Galit na sinabi ni Mindy habang nakahiga sa kama sa homestay. Sa totoo lang, hindi niya masabi kung ang babae sa larawan ay litrato ni Jane o hindi.‘Jason, narinig ko na ikaw ay nadiagnose na may leukemia. Ikaw ba ay...’May taong na nagsimulang kutyain siya.Si Jason ay kaagad na huminto sa kakatext.B
Ang kanyang mukha ay tense. Gusto niya itong makita!Kailangan niya!Para kay Master Davidson, ito ay bagay lang na normal. Subalit, pagdating kay Sean, ang kanyang kamay ay para may bigat na isang libong kilo.Sa sandaling makita niya ang litrato sa screen, alam niya na siya ito. Siya ito!Kahit na ang babae sa litrato ay may mahabang buhok, kahit na hindi malinaw ang litrato… Kaagad niya pa din na nakilala ang babae sa litrato bilang si Jane.Kumakabog ang kanyang puso.“Nasaan siya?”Balisang tinatanong ni Sean.Si Young Master Davidson ay kaagad na pinagtaksilan ni Mindy.Ang photo ay pinadala sa mailbox ng lalaki.Pinitik niya ang kanyang daliri. “Sabihin mo kay Old Man Davidson na wala akong gagawin sa Davidson Group. Tungkol sa krisis, ang Stewart Industries ay maglalagay ng pera dito at magiging inyong investor. Tanungin mo si Old Man Davidson na pumunta sa Stewart Industries para kausapin ang aming project manager tungkol sa collaboration.”“Idedelega ko ito kaagad.
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si