Stewart TowerIsang itim na Bentley ang huminto pagdating. Ang unang lumabas mula sa kotse ay ang mahaba ang paa, kasunod ng eleganteng katawan ni Sean. Naglakad siya paikot sa upuan ng pasahero at hinatak pabukas ang pintuan.Tinignan ni Sean ang babae sa loob na nanliliit ang mata. Wala siyang sinabing isang salita sa buong paglalakbay niya dito. Hindi din siya nagmadali. Sa halip, naghintay siya ng tahimik para sa babaeng nasa kotse para magdesisyon ng sarili.Hanggang sa sandaling ito, hindi maintindihan ni Jane kung bakit nakipagkompromiso siya sa kanya noon. Bakit niya sinuot ang damit na hinanda para sa kanya at sinunod ang kanyang utos?Isang pakiramdam ng pagkamuhi sa sarili ay gumapang sa kanyang puso— hindi niya gusto kung paano wala siyang kwenta, ayaw niya na wala siyang lakas ng loob na labanan siya!Sa sandaling makarating siya sa kumpanya, marami ng empleyado ng Stewart Industries sa palgid. Hindi na kayang tagalan pa ni Jane ang kanilang nagtatagong nagtatakang mg
”Ano ba talaga ang gusto mo?!” Ang mga kamay ni Jane ay nakasara ng mahigpit. Ano pa ba ang gusto ng lalaking ito sa kanya? “Mr. Stewart, tignan mo! Tignan mo ako ng maigi! Ano pa ba ang mayroon ako na ang prinsipe tulad mo ay kailangan akong pagsayangan ng oras?!”“Sabihin mo sa akin! Sabihin mo sa akin at ibibigay ko ito sayo! Lahat ng ito!” Bakit niya kailang pumasok sa kanyang buhay muli? Ano ba ang kailangan niya? “Mr. Stewart! Hindi na ako ang Jane Dunn na kilala mo! Pakiusap alam mo iyan!”“Hindi ko masabi, hindi ko talaga alam bakit ang taong kasing yaman at kasing respetado mo ay kailangan magsayang ng panahon sa akin. Anong parte ko ang gusto mo?”Ang lahat ay nagsimulang maging impyerno kahapon at ito ay kahit papaano hindi pa tapos kahit ngayon. Si Susan Wilson ay hinatak siya kotse at para sa p*tanginang party na iyon at pagkatapos nakilala niya ang isang taon na dapat hindi niya makilala bahay na iyon— si Haydn Soros!Sinaksak siya ni Haydn ng kutsilyo sa kanyang dibd
”Simula ngayon, mananatili ka dito.” Dinala ni Sean si Jane pabalik sa 28th floor ng East Emperor, dagdag pa dito, “Pinadala ko na ang iyong resignation letter para sa lugar na ito. Kapag sumama ka sa Stewart Industries, kailangan mong sumama sa akin.”“Ayos lang ako na ginagawa ang aking trabaho!” Tinititigan niya siya. Ano ang karapatan niya na magdesisyon para sa kanya?“Ah, talaga? Sa tingin mo ba talaga ang trabahong pagbebenta ng iyong serbisyo sa lalaki ay ‘ayos’ lang sayo? Jane, kahit na kung gusto mong magtrabaho dito, ”Gustong tumawa ni Jane… Paano naman ang nakaraan? Sino ang siyang naglipat sa kanya sa PR department noong una pa lang?Seryoso… Nakakatawa!“Mr. Stewart, hindi iyan ang sinabi mo dati, tama? Ikaw ang naglagay sa akin sa PR department, naalala mo?” Sabi ni Jane sa kanyang nagngignitngit na ngipin. “Ikaw ang siyang naglagay sa akin doon pabalik dati, kaya bakit mo ako gustong magtrabaho doon ngayon?”Binigyan ni Sean si Jane ng pagpuri. “Gusto mo ba talag
”Sinasabi mo ba na si Miss Dunn ay tinatawag ang pangalan ko sa kanyang pagtulog?” Kung naiintindihan niya ng maigi,si ‘Luca’ ay tumutukoy sa kanya, tama? Si Zach ay may kakaibang ekspresyon sa kanyang mukha ngayon… Ahem ahem, maaari kaya na siya ay talagang nakakaakit? Maliban sa sandali na dinala ni Haydn si Jane sa kanilang meet-up, nakilala niya lang si Jane sa sandaling iyon.“Stewart, talaga bang sinabi niyang ‘Luca’?” Patuloy nagpanggap na tanga si Zach, dahil sa kyuryosidad wala ng higit pa dito.Bago niya pa matapos ang kanyang iniisip, ang tao sa kabilang dulo ng phone ay binaba ang tawag.“Hello? Hello? Stewart, hindi mo sinagot ang tanong ko!”Sa kabilang dulo, si Sean ay tinapos ang tawag ng walang pagdadalawang isip.Hindi ito ang unang beses na narinig niya ang babae na nagsasbi ng ‘Luca’ sa kanyang tulog. Kung hindi si Zach Lucas ang tinutukoy niya… Sino kaya ito?Ginalaw niya ang kanyang taliri at tinapik ang conference table ng may rythm. Sa isang iglap, humint
Habang si Jane ay napatanga pa, inunat ni Sean ang kanyang kamay at hinimas ang kanyang ulo. “Sige na, tatawag na ako ng delivery.”Si Jane ay para pa ding napatanga ng dumating na ang pagkain… at binigyan niya si Sean, na nakatayo sa bintanag, ng isa pang maingat na tingin— Ito ang unang beses na nakita niya si Sean Stewart na nakipag kompromiso sa kahit na ano.Habang kumakain sila, pinilit ni Sean si Jane na kumain pa ng kalahating mangkok ng kanin.“Bakit hindi mo iniinom ang sabaw? Pangit ba ang lasa nito?”Hindi pa niya nakita na ininom nito kahit isang beses ang sabaw ng kumakain sila.Hindi iniintay ang sagot, kumuha siya ng isang mangkok ng sabaw at inilagay ito sa harap niya.Gayunpaman, ang babae ay patuloy na nagdalawang isip, tumtaanggi na uminom nito.Pinilit niya pa ito ng kaunti at sa wakas kinuha niya ang maliit na mangkok na sobrang nagdadalawang isip. Gamit ang kutsara, humigop siya ng kaunti.Subalit...Si Sean ay tumingin sa pagitan ni Jane at ng mangkok
Pagkatapos niya makalabas sa kulungan, ito ang unang beses na narinig niya ang salitang ‘Storge Trust’ sa ibang tao. Sinadya ni Jane na hindi ito pansinin pagkalabas niya sa kulungan.“Ang Storge Trust ay wala nang kaugnayan sa akin ngayon. Ang aking ama at ang ibang mga Dunn ang nag aalaga dito.”Pagtapos ng lahat, ang Storge Trust ay hindi niya pagmamay ari. Ito ay sa kanyang lolo. Kalokohan na lang kung walang pakialam ang ibang mga Dunn dito.Ang lalaki sa harap ay tumawa, “Jane, kung hindi ko nasaksihan ang Storge Trust na maging mas malakas nung nasa iyong pangangalaga, iniisip ko na wala ka pang kamuang muang. Jane, masyado kang bilib sa mga Dunn.”Nang marinig niya yun, nahulog ang puso ni Jane. May masama siyang naramdaman. “Anong ibig mong sabihin, Mr. Stewart?”“Sa madaling salita, ang party ngayon ay isang auction at ang mga Dun ang siyang host nito. Sa bahay ng mga Dunn gaganapin ang party.”Kada pakinggan ito ni Jane, mas nakakaramdam siya ng mali. “Auction ng… ano?
Huminto ang kotse sa harap ng bahay ng mga Dunn.Maraming mamahaling kotse na ang nakaparada sa gilid ng kalsada.Sa sandaling ito, si Jane ay nakatayo sa harap ng gate na bakal. Hindi siya kumikilos paharap.“Natatakot ka ba?” Kalmado na sinabi ng lalaki, “Kung takot ka, pwede naman tayong umuwi na lang.”“Hindi!” Tinanggihan niya agad ang alok nito. Huminga siya ng malalim at naglakad patungo sa gate.“Papasok ka ba ng ganyan?” may malalim na boses ang nagtanong.Nagtaka si Jane. “Ano?”Inabot niya ang kamay niya at dineretso ni Jane ang likod niya. Hinawakan niya ito sa baba at inangat ang kanyang ulo. “Jane, kung natatakot ka, pwede namang hindi tayo tumuloy. Subalit, kung gusto mong pumasok, hindi lang sarili mo ang kinakatawan mo pag pasok mo sa pintuang iyan.“Wag mo kalimutan, sa ngayon, ikaw rin ay partner din ni Sean Stewart.”Narinig ni Jane ang malamig na salita at nakita ang asta nitong mas malamig pa sa yelo. Ngunit, madalang makita ang lalaking ito ng nag-iingat
”Madam Dunn, saan mo ako gustong bumalik?” Iba’t ibang lebel ng sakit ang nakatago sa kanyang puso. Walang ekspresyon niyang tinignan ang kanyang biological na ina na siyang nagluwal at nagpalaki sa kanya..There was an undetectable hint of embarrassment on Madam Dunn’s face. However, it went away in a flash. She grabbed Jane’s hand and pulled her toward the door of the Dunn household. “Jane, stop fooling around. I’m begging you. I can’t afford you fooling around during this important event. Go back, okay?”Mayroong hindi mapansing bahid ng kahihiyan sa mukha ni Madam Dunn. Subalit, nawala ito agad. Kinuha niya ang kamay ni Jane at hinatak papunta sa pintuan ng bahay ng mga Dunn. “Jane, tama na ang pagloloko. Nagmamakaawa ako. Hindi ko kayang makita na nagloloko ka sa importanteng pagdiriwang na ito. Umalis ka na, okay?”It was as if she had been struck by thunder. Jane’s shoulders trembled. It was as if her heart was being torn in two. She came back to her senses and looked at the
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si