Sa lumang bahay ng pamilya ng Hill, dinala ng housekeeper si Thomas sa reception room, at umupo siya sa kanyang upuan.Maya-maya, pumasok si Richard na may dalang tray. May dalawang teacup at isang teapot sa tray.Mabilis na tumayo si Thomas."Hoy, umupo ka muna." Inaya ni Richard si Thomas na maupo. Pagkatapos, inilagay niya ang isang tasa sa harap ni Thomas at personal siyang binuhusan ng isang tasa ng tsaa.Tinitigan ni Thomas ang tsaa at hindi kumikibo ng matagal.Umupo si Richard at tumawa habang nagtatanong, “Bakit hindi mo ito iniinom? Natatakot ka ba na ang aking tsaa ay lason?"Humalakhak si Thomas. "Hindi ako natatakot na ito ay lason. Pero, hindi ko matatanggap ang gantimpala na ito nang hindi nararapat. Bakit bigla mo na lang akong gustong i-treat ng tsaa?"Tumango si Richard. "Sige. Kung hindi ko sasabihin, sa palagay ko ay hindi ka iinom ng tsaa ng ganon na lang. I treat you to the tea kasi gusto kong magpasalamat sa effort mo. Salamat sa pagtulong sa aking nakakad
Ininom ni Thomas ang huling higop ng tsaa. "Mukhang nakatulong kami kay Harvard sa ibabaw, ngunit talagang nakakasira ito sa kanya."Ang isang spoiled na bata ay hindi lumaking maturely.“Kung gusto niyang umunlad, kailangan niyang makaranas ng mga hadlang at kahirapan. Kung gusto nating sanayin si Harvard na maging pinuno ng pamilya Hill at gawin siyang independent, kailangan nating hayaan siyang makaranas ng higit pang mga hadlang at makatagpo ng iba't ibang mga problema.“Halimbawa, nagturo si Lucas ng leksyon kay Harvard sa pagkakataong ito. Kung mangyari muli ang ganitong uri ng bagay, naniniwala ako na ang Harvard ay magiging lubhang maingat at maingat, at hindi na siya muling malilinlang.Sa wakas ay naunawaan ni Richard ang intensyon ni Thomas.Hindi pinagbigyan ni Thomas sina Lucas at Jade. Sa halip, pinapanatili niya ang mga ito upang sanayin ang Harvard upang ang Harvard ay makatagpo ng iba't ibang uri ng mga paghihirap at mapabuti ang kanyang sarili sa pinakamaikling p
Makalipas ang mahabang panahon, iniangat ni Richard ang ulo at tinitigan si Thomas. He unhappily asked, “Thomas, hindi ko talaga maintindihan. Bakit gusto mong gawin ko ito... isang kahiya-hiyang bagay?"Humalakhak si Thomas.“Oo, tatay ka, at anak mo ang biyenan ko. Mukhang nababahala ka kung hilingin kong kumanta ka ng isang kanta para batiin siya.“Pero kung tutuusin, ikaw ang ama niya.“Hindi ba isang matuwid na bagay para sa ama ang layaw sa anak? Hayaan mo na ang kumanta ng isang kanta, kahit na ang ama ay kailangang makuha ang buwan o isakripisyo ang kanyang buhay para sa anak, ito ay isang piraso din ng cake."Hindi pa rin nasisiyahan si Richard. “Mukhang tama, pero alam mo rin ang relasyon natin. Hindi na niya ako tinuturing na ama.""Ginoo. Hill, mas mabuting makipagkaibigan kaysa magkaaway, not to mention na pareho kayong mag-ama. Makinig sa akin, gamitin ang pagkakataong ito upang makipagkasundo sa aking biyenan sa kanyang kaarawan."Pagkatapos ng mahabang panahon na
“Paano mo idedefine ang isang mayaman? Ganito ang gagawin mo!"Ang mga nakatatandang miyembro ng pamilyang ito ay patuloy na pinupuri si Thomas. Pinuri nila ang lahat ng aspeto na pwede nilang, tulad ng kanyang kakayahan, karakter, at hitsura.Napahiya ito kay Thomas. Umupo siya sa upuan at ibinaba ang ulo. Halos wala na siyang lakas ng loob na tumingin sa paligid.Maraming paghihirap ang pinagdaanan ni Thomas, ngunit ang tanging kahinaan niya ay maaaring mahiya siya kapag pinuri siya ng mga nakatatandang miyembro ng pamilyang ito. Mas naging awkward pa ito kaysa noong iniinsulto siya.Tinulak ni Emma si Thomas. Humagikgik siya at sinabing, “Nahihiya ka ba? Hindi ka naman ganyan ah."Walang magawa si Thomas. Wala siyang masabi.Humalakhak si Emma at sinabing, “Karaniwan kang walang pakialam sa kahit ano. Kahit gaano ka insultuhin at pagalitan ng mga tao, wala kang pakialam. Bakit bigla kang nag-aalala ngayon? Haha!”Hindi pinansin ni Thomas si Emma nang inaasar siya nito. Tahimi
Umupo si Harvard sa tabi ni Thomas. Pagkatapos, naglabas siya ng isang magandang hugis-parihaba na itim na kahon mula sa kanyang amerikana at ibinigay ito.“Tito Johnson, ito ang regalong binili ko para sa iyo. Mangyaring tanggapin ito.”“Oh, ano ito?”Kinuha ito ni Johnson, at binuksan niya ang kahon sa harap ng mga tao. Sa loob ng kahon ay isang napakagandang vintage ink pen.Kung tutuusin sa kulay nito, masasabi niyang napakamahal nito."Um, Harvard, ang panulat na ito ay hindi mura, tama? Nagkakahalaga ito sa iyo, hindi ba?"Sabi ni Harvard, “Eh, panulat lang. Hindi ito nagastos sa akin ng malaki. Ang mas mahalaga ay mahilig ka sa calligraphy, Uncle Johnson. Gamit ang ink pen na ito, mas mahusay kang magsulat kung gagamit ka lang ng kaunting lakas kapag nagsusulat ka."Umiling si Felicia. “Harvard, baka ma-disappoint ka. Mahilig siya sa calligraphy, pero hindi kasiya-siya ang pagkakasulat niya.”Nilibot ni Johnson ang mga mata sa kanya. “Anong pinagsasabi mo? Madaldal kang
Ang lahat ay nabighani sa pagkanta ni Alexander, at nagpalakpakan sila para purihin siya. Sulit na sulit na marinig si Alexander na kumanta ng live!Pero, hindi masaya si Johnson sa mga mangyayari.Inimbitahan ni Lucas si Alexander. Kapag mas mahusay siyang kumanta, mas kuminang si Lucas, at ang mas masahol na si Thomas ay lumitaw.Ginanap ang hapunan na ito para maipakita niya si Thomas, pero ninakaw ni Lucas ang kulog. Ano ba ang nangyayari?Ibig sabihin, kahit na gusto ni Johnson si Alexander, hindi siya pwedeng maging masaya kahit na ano.Makalipas ang dalawampung minuto, sa wakas ay natapos na ni Alexander ang kanyang pagganap. Bumaba siya ng stage at nagpahinga.Ang malakas na palakpakan ay nagpakita ng sigasig ng mga manonood at ang kanilang pagmamahal para sa unang klaseng celebrity na ito.Sa oras na ito, tumingin si Lucas kay Johnson na may multo ng ngiti, at tinanong niya, "Kumusta ang pagganap, Tiyo Johnson?"Napangisi si Johnson. "Hindi masama ha.""Hindi masama?
Nagulat lahat ng tao sa kwarto. Nakatayo lang silang lahat at nanonood. Walang nangahas na maupo.Hindi man mabilis makasagot ang mga tao, nakilala rin nila ang opera singer sa entablado. Ngunit, lahat sila ay nagtaka kung bakit darating si Mr. Hill Sr.Alam ng lahat na sina Mr. Hill Sr. at Johnson ay mag-ama, ngunit ang kanilang relasyon ay pangit.Parang hindi sila magkasundo. Ayaw lang nilang magkasundo dahil pareho silang ayaw magkita.Sa ganoong uri ng relasyon, bakit isinantabi ni Mr. Hill Sr. ang kanyang dignidad at lalapit?Pero si Johnson ang pinaka nagulat. Natigilan siya kaya bumangon siya. Nang makita niya ang kanyang ama sa entablado ay tila natulala ito na parang nananaginip.Ito ay imposible. Bakit pupunta ang kanyang ama?Ito ay surreal.Kinusot niya ang kanyang mga mata, at nakumpirma niyang totoo ang kanyang nakikita, hindi ang kanyang guni-guni.Habang pinagmamasdan niya ay medyo lumuluha ang kanyang mga mata.Sa totoo lang, paano nga ba nasusuklam ang isan
Humalakhak si Richard. Marahan niyang iginalaw ang kanyang mga labi at sinabing, “Happy birthday.”Ang dalawang simpleng salita ay may napakalakas na epekto na tumama sa puso ni Johnson, na nagpatulo ng kanyang mga luha.“Tatay…”Hindi niya tinawag na "Tatay" ang kanyang ama nang hindi bababa sa dalawampung taon, tama?Marahil ito ay mas mahaba kaysa doon.Gayunpaman, ito ay mas mahusay na huli kaysa hindi kailanman. Narinig ni Richard na muling tinawag siya ni Johnson na "Tatay" ngayon, at mas mabuti na ito kaysa hindi na ito marinig muli.Si Richard ay isang matigas na tao, pero ngayon, siya ay nasasabik na ang kanyang mga kamay ay nanginginig.Walang siyang sinasabi, lumakad siya pasulong at niyakap si Johnson. Samantala, pinangunahan ng Harvard ang lahat na pumalakpak para sa kanila.Habang nasaksihan ng lahat, ang mag-ama na nag-aaway sa isa't isa sa loob ng maraming taon sa wakas ay nalutas ang kanilang mga alitan at nagkabalikan muli.Sa totoo lang, sila ay isang pamily
Isang partikular na katangian ang nararapat na bigyang pansin: ang lahat ng mga taong kasalukuyang may sakit ay mula sa tribo, at walang mga turista na dumaranas ng kakaibang sakit na marka sa ngayon.Nagulat si Phoebe. “May ganyan talaga? Kung gayon bakit sinuri ng waiter ang aming mga braso sa unang lugar?"Sagot ni Thomas, “It’s just a formality. Bagama't walang mga turistang nagkasakit sa ngayon, hindi ito nangangahulugan na ang mga turista ay tiyak na hindi magkakasakit."After a pause, he said, “But if you assume that tourists really won’t get sick, that means na ang kakaibang mark disease ay kakalat lang sa loob ng tribo. Dapat mong tandaan ang panaginip ng Great Elder: ang masamang tao ay miyembro din ng tribo."Ibig sabihin, ang lahat ng panganib ay talagang nakakulong sa tribo at walang kinalaman sa mga turista. Samakatuwid, ang mga turista ay maaari pa ring kumain at uminom, at gawin ang anumang gusto nila. Ang mga tao lang sa tribo ang nabubuhay sa takot.”Matapos maki
Medyo napatulala si Phoebe. Napakagulo ng sitwasyon. Paano ito magiging once-in-a-lifetime opportunity para sa kanila?Tinanong niya, "Ano ang ibig mong sabihin?"Ipinaliwanag ni Thomas, "Kung ang lahat dito ay mapayapa at walang mangyayari, mahirap para sa amin na makuha ang sagradong apoy."Pero nakita mo na. Ang lugar na ito ay magulo, at ang mga tao ay natatakot. Kung kaya nating lutasin ang problema at mawala ang kakaibang sakit na tanda, isipin mo ito, hindi ba't malaki ang pabor sa atin ng tribo?"Hindi naman masyadong malaki kung gantihan tayo ng sagradong apoy, di ba?"This time, naiintindihan na siya ni Phoebe.Tumango siya. Ito ay totoo. Kung matutulungan nila ang tribo na maalis ang kakaibang sakit na marka, madali nilang makuha ang sagradong apoy.Ang problema, madali bang gumaling ang kakaibang sakit na marka?Tinanong ni Phoebe, “Kung gayon, paano mo matutuklasan ang masamang tao?”Humagalpak ng tawa si Thomas.Uminom siya ng tsaa bago niya sinabing, “Well, fir
"Bukod dito, para maiwasan ang masasamang tao na mag-alala tungkol sa anumang bagay, nangako ang Great Elder na pakikitunguhan nila nang maayos ang kanilang mga pamilya, at maglalabas din sila ng malaking halaga ng welfare allowance."Nang marinig ito ni Thomas at ng grupo, naunawaan nila ang nangyayari sa tribo.Sinabi ni Thomas, "Kung gayon, ang dose-dosenang mga tao na nasunog noong nakaraang buwan at ngayong buwan ay masasamang tao na nakagawa ng mga krimen?"Madiin na tumango ang waiter.Aniya, “Actually, kapag may nag-step out, natuwa ang mga tao dahil akala nila ay mawawala na rin sa wakas ang kakaibang sakit na marka. Sa hindi inaasahan, pagkatapos masunog ang unang tao, ang kakaibang sakit na marka ay patuloy na umiral, at walang palatandaan na ito ay mawawala!"Gayunpaman, ang pangalawa at pangatlong tao ay lumabas."Ang mga tao ay sinunog hanggang sa mamatay, ngunit ang kakaibang sakit ay nanatili. Parang untreatable.”Sa sandaling iyon, mapanlait na sinabi ng Pisces,
Huminto muna siya saglit bago niya ipinagpatuloy ang sasabihin, “May mga tsismis na nagsasabing palagi kaming nagsusunog ng mga tao dito. Hangga't gusto ito ng mga tao, maaari silang sunugin ng sagradong apoy upang sunugin ang kanilang mga kasalanan. Iyan ay talagang hindi tumpak. Mabait ang mga matatanda, kaya hindi nila sinusunog ang mga tao bilang bahagi ng kanilang libangan."Nang marinig iyon ni Phoebe, bahagya siyang nag-pout.Medyo iba ang sitwasyon sa pagpapakilala niya.Noong una ay naisip niya na ang sinuman ay maaaring masunog ng sagradong apoy, at maaari silang mamatay hangga't gusto nila ito. Iyon ay talagang hindi totoo. Hikayatin pa rin ng matanda ang mga tao laban dito kung maaari.Tila lahat ng narinig niya ay peke, at kailangan niyang makita ang sitwasyon para sa kanyang sarili."Ano kaya ang mangyayari sa seremonya ng pagsunog ng sagradong apoy bukas?" tanong pa ni Thomas.Nang banggitin niya ito, bahagyang nagdilim ang ekspresyon ng waiter, at napabuntong-hini
Nang makita ni Thomas at ng barkada ang sasakyan na papaalis, agad silang nakakita ng isang maliit na restawran, naupo, at nag-order ng ilang pagkain.Hihintayin nilang dumating ang kanilang mga pagkain habang pinag-uusapan nila ang pagkasunog bukas habang kumakain sila.Gayunpaman, bago sila gumawa ng kanilang order, isang waiter ang lumapit at nagsabing, “Hello, pwede bang igulong mo ang iyong mga manggas at ipakita sa akin ang iyong mga braso?”Anong kakaibang kahilingan iyon?Nagkatinginan si Thomas at ang kanyang grupo, na medyo naguguluhan. Habang ito ay isang tribo sa kanayunan, hindi dapat umiral ang gayong kakaibang kaugalian, tama ba?Nandoon lang sila para kumain, kaya bakit kailangang suriin ang kanilang mga braso?Tanong ni Pisces kay Phoebe, “Ms. Mars, kaugalian din ba ito sa lugar na ito?”Si Phoebe naman ay mukhang naguguluhan. Hindi niya inaasahan na mangyayari ito. Bago siya makarating doon, hindi niya alam na may ganoong kaugalian ang lugar, kaya hindi rin niy
Sa huli, tinanong ni Thomas ang huling tanong. "Alam mo ba ang mga pangalan ng dalawang tribo?"Humagalpak ng tawa si Phoebe. "Walang nakakaalam ng kanilang mga pangalan sa mahabang panahon. Ngayon, ang isa ay tinatawag na Divine Water Tribe habang ang isa naman ay tinatawag na Sacred Fire Tribe."Tumawa din si Thomas. "Ang mga pangalang ito ay madaling matandaan."Habang nagsasalita sila, nakarating ang kanilang sasakyan sa isang T-junction, at pinahinto ni Pisces ang sasakyan."Saan tayo pupunta?"Sinabi ni Phoebe, “Ang kaliwa ay ang daan patungo sa Divine Water Tribe, at ang kanan ay ang daan patungo sa Sacred Fire Tribe. Ikaw ang bahalang pumili sa kaliwa o kanang bahagi."Nag-isip sandali si Thomas bago niya itinuro ang daan sa kanan at sinabi, "Pumunta tayo sa Sacred Fire Tribe."Pagkatapos ng lahat, ang sagradong apoy ay madaling makuha, habang maaaring hindi nila makita ang anumang banal na tubig. Matapos pag-isipan ito ni Thomas, nagpasya siyang pumunta at tingnan kung
"Ang mga tao ay nagmula sa iba't ibang panig ng mundo, at nakagawa sila ng lahat ng uri ng krimen na nagpagalit sa iba at sa Diyos. Sa palagay ko mayroong mga dalawampung tao na nasusunog hanggang sa mamatay sa pamamagitan ng sagradong apoy bawat taon."Ito ay talagang nakakagulat na numero at insidente.Sino ang makakaalam na matanto ng masasamang taong ito ang pagkakamali ng kanilang mga ginawa at magkusa na magpakamatay?Para sa mga taong ito, ang pagkakaroon ng sagradong apoy ay talagang isang kaluwagan at pagtubos, kaya ito ay may mahalagang kahulugan.Napabuntong-hininga si Thomas. Ngayon naiintindihan na niya kung bakit ngayon lang sasabihin ni Phoebe ang ginawa niya.Sa katunayan, lahat ay makakakuha ng sagradong apoy. Hangga't gusto mo, makukuha mo.Pero kahit na ganito, ang sagradong apoy ay hindi direktang ibibigay sa iyo. Sa halip, susunugin ka nito hanggang sa mamatay ka.Ang iyong buhay ay magtatapos sa sandaling nakilala mo ang sagradong apoy!Parang nakakatakot
Magulo iyon. Humalakhak si Thomas bilang pagbibitiw habang umiiling. Alam niyang hindi magiging ganoon kadali ang mga susunod na pangyayari.Kumunot ang noo ni Pisces at nagtanong, “What the heck? hindi ko maintindihan. Hindi mo ba sinabi na kahit sino ay maaaring makakuha ng sagradong apoy ngayon? Bakit bigla mo na lang sinasabi na mamamatay ang mga nakakakuha nito? Anong ibig mong sabihin?"Mabilis na binigyan ni Phoebe ng sagot ang Pisces sa kanyang pagkataranta.She patiently answered, “Tulad ng sinabi ko kanina, talagang nagtutulungan ang dalawang tribo. Ang isa ay may pananagutan sa pagbibigay ng mga gantimpala, habang ang isa ay namamahala sa mga parusa. Ang banal na tubig ay ginagamit upang gantimpalaan ang mga tao ng malaking kabaitan, habang ang sagradong apoy ay ginagamit upang parusahan ang mga taong lubhang kasamaan."ha?Sabi ni Pisces, “Ibig bang sabihin kapag may gumawa ng masama, masusunog siya hanggang mamatay sa sagradong apoy? Parang nagsasakripisyo sa Diyos. I
Ipinahiwatig din nito na ang paraan ng pag-iingat ng holy water ay kailangang maging espesyal. Isa pa, matibay ang paniniwala ng mga taganayon, kaya hindi sila mabubulag ng pera.Ito ay magiging mahirap.Hindi pa rin alam ni Thomas kung ano ang "dakilang kabaitan". Ano ang dapat niyang gawin para makuha ang banal na tubig?Magiging mahirap kapag ganito.Doon rin, Pisces asked, “Ms. Mars, nalaman mo ba kung ang mga taong iyon ay nabuhay nang mas matagal pagkatapos nilang uminom ng banal na tubig? Baka gimmick lang na nakakaloko ng mga tao."Hindi lang Pisces ang may ganoong kaisipan. Nagtaka rin si Thomas.Pagkatapos ng lahat, si Thomas ay isang doktor, at hindi niya akalain na ang isang mangkok ng tubig ay magkakaroon ng ganoon kalakas na bisa.Gayunpaman, ang sagot ni Phoebe ay ginawa itong tila totoo. “Na-verify ko na talaga. May kilala akong tatlong tao na uminom ng banal na tubig, at sila ay namatay sa 101, 106, at 114, ang pinakanakakatakot, ayon sa pagkakabanggit!”“Oh, D