Bago magamit ni Thomas ang tinidor, nagkusa si Samantha na kumuha ng isang piraso ng manok at ilagay ito sa plato. Hindi niya tinatrato si Thomas bilang isang panauhin at hindi siya binigyan ng anumang paggalang.Tiningnan niya ang manok na nasa plato at nakangiting nagtanong, “Tay, kung hindi ako nagkakamali, niluto itong curry chicken gamit ang ‘makukulay na manok’ na adobo sa iba’t ibang pampalasa, di ba? Binili mo sila mula sa isang malayong bundok kalahating taon na ang nakalipas, at kumuha ka ng isang propesyonal na chef para pakainin sila."Hinaplos ni Arthur ang kanyang balbas. Tumawa siya at sinabing, “Exactly! Ang mga manok na ito ay kinuha ng maraming pagsisikap, kaya hindi ko sila madaling ilabas."Noong una, sinadya ni Arthur na i-highlight ang kahalagahan ng mga makukulay na manok. Ang paggamit ng mga ganoong kamahal na manok upang aliwin si Thomas ng kari na manok ay sumasalamin din sa kanyang paggalang kay Thomas.Gayunpaman, malamig na sinabi ni Samantha, “Kahit ga
Kayang ubusin ni Samantha ang isang palayok ng maanghang na shabu-shabu nang mag-isa, kahit na ito ay sampung beses na mas maanghang kaysa sa isang ito!Kung hindi, bakit napakainit ng ulo niya at nanunuya sa ibang bahagi ng mundo?Siya ay isang kamangha-manghang spitfire na nagbubuga ng apoy sa tuwing ibinubuka niya ang kanyang bibig. Bakit may nagsasabi sa kanya na kumain ng mas kaunting maanghang na pagkain dahil baka masira niya ang kanyang dila? Ha! Nag-alala sila ng sobra sa kanya.Tumanggi ang lahat sa komento ni Thomas at umiling lamang sila na parang ito ay isang kalokohan.Maging si Daisy na malaki ang tiwala kay Thomas ay nag-alinlangan din sa kanyang sinabi.Nagdagdag si Samantha ng ilang piraso ng curry chicken sa kanyang plato, nagsalin ng isang baso ng whisky, at inubos ito ng isang lagok na parang isang reyna.“Sa totoo lang, Mr. Mayo, binawasan ko ang anghang ng pagkain na ito dahil natatakot ako na baka sobra ito para sa isang lalaki na mula sa Central City, na
“Ah—masakit!”Itinago ni Samantha ang mukha sa likod ng kanyang mga kamay at napasigaw dahil sa matinding paghihirap, na para bang napaso siya ng kumukulong tubig.Nakuha niya ang atensyon ng lahat, at napansin nila na lumitaw sa kanyang mukha ang maliliit na pulang pimples na puno ng nana.Kung pumutok ang mga pimples, dadaloy ang nana sa ilang bahagi ng kanyang mukha.Kung ang nana ay tumama sa balat, masakit ito sa pakiramdam na para bang ang balat ay hinagisan ng acid.Biglang nag-panic ang lahat ng nakakita nito.Kahit ang spice enthusiast ay hindi ito kinaya? Hindi naman siguro unreasonable ang sinabi ni Thomas. Hindi talaga kinaya ni Samantha ang maanghang na pagkain."Honey, anong nangyari?" kinakabahang tanong ni Dylan.Lumapit siya dito para hawakan siya, ngunit mabilis siyang pinigilan ni Samantha. “Huwag mo akong hawakan. Ang sakit nito sa katawan.”“Anong nangyari kay Samantha, Mr. Mayo? Bakit biglang lumitaw ang mga pimples sa mukha niya? At bakit puno pa ang mga
"Salamat sa Diyos."Matapos marinig ang sinabi ni Noel, nakahinga ng maluwag ang mga taong nakapalibot sa kanila. Mabuti na lang at hindi masyadong malala ang sakit.Pagkatapos nito, nagreseta si Noel ng ilang gamot kay Samantha."Kunin mo na ang mga gamot na nireseta ko," sabi niya habang iniaabot kay Dylan ang reseta. Bilisan mo, kailangan niyang gumaling agad.""Okay, sige."Handa na sanang umalis si Dylan para kunin ang mga gamot, nang biglang sumabad si Thomas at malamig na sinabi, “May mali sa reseta. Hindi nito magagamot si Mrs. Martin, pero ito pa ang magpapalala sa kanyang kondisyon. Kung mangyayari iyon, magiging mahirap itong harapin."Ano?Humarap si Noel kay Thomas, bakas sa kanyang mukha ang sama ng loob.Isang ipinagbabawalan na gawain na sabihin na hindi alam ng isang doktor kung paano ililigtas ang buhay ng isang pasyente sa harap mismo ng doktor."Mild lang ang mga prescription ko, at ang mga ito ay nababagay sa mga kagustuhan ni Mrs. Martin. May problema ka
Nalilitong tumingin ang lahat kay Thomas. Bakit pa siya nagpapanggap ngayong umabot na sa puntong ito ang kanilang sitwasyon?Matagumpay na nagamot ni Dr. Krisman ang sakit ni Samantha, kaya bakit sinusubukan pa rin niyang gumawa ng gulo?Napabuntong-hininga si Arthur at sinabi sa kanyang isipan, ‘Siguro masyadong pinahahalagahan ni Thomas ang kanyang dignidad at ayaw niyang matalo sa iba, kaya't pinipilit niya ang kanyang kaalaman?'Pero ang problema ay nasa harap ng kanyang mga mata at ito ang katotohanan. Habang pinipilit niyang maging matigas, lalo siyang mapapahiya.Gustong-gusto niyang hikayatin si Thomas na hayaan ito at ihinto ang pakikipagtalo, ngunit hindi niya maisip kung paano ito sasabihin.Gayunpaman, dahan-dahang lumipas ang oras.Ilang sandali lang ay lumipas ang limang minuto.Wala nang mga paltos ang mukha ni Samantha nang suriin itong mabuti ni Noel. Ilang matitigas na lumang balat na lang ang natitira, na madaling matanggal sa paglipas ng panahon.Habang sin
Naliwanagan si Noel matapos ang kanilang pag-uusap.Ang skincare product na gamit ni Samantha ay sumalungat sa reseta, na nagpapaliwanag kung bakit hindi alam ni Noel kung ano ang mali.Mahirap din para sa mga ordinaryong doktor na ma-realize ang maliit na bagay na iyon.Sa kabaligtaran, naamoy ni Thomas ang mga ingredients sa skincare products ni Samantha at nalaman niya agad kung ano ang mga ito. Ito ay isang skill na hindi taglay ng mga ordinaryong doktor."So... Ano sa palagay mo ang dapat kong gawin ngayon?" takot na tinanong ni Samantha.Mahinahong sumagot si Thomas, “May dalawang paraan. Ang unang paraan ay panatilihin ang balanseng ito hanggang ang dalawang layer ng balat ay magsanib, kung saan pwede mo nang hugasan ang iyong mukha gamit ang normal na tubig."“Hindi pwede. Hindi ba ibig sabihin nito ay magiging makapal at magaspang talaga ang balat ko? Bakit ako haharap sa ibang tao kung magaspang ang aking balat?"Determinado si Samantha na huwag tanggapin ang method na
Sa huli, nilagyan ni Thomas ng isang layer ng ointment ang mukha ni Samantha, pagkatapos ay binalot ito ng mga bandage at inutusan siyang maglagay ng bagong ointment isang beses sa isang araw, para gumaling siya at bumalik ang kanyang itsura pagkatapos ng isang linggo.Kasunod nito ay tumabi si Thomas at hinugusan ang kanyang kamay.Nagmamadaling inutusan ni Dylan ang isang tao na tanggalin ang mga tali sa kamay ni Samantha. Pagod na pagod na siya at wala man lang lakas para tumayo, kaya inayos ni Dylan ang wheelchair para maupo dito si Samantha at itinulak siya palayo.Bago umalis, tumingin si Samantha kay Thomas sa huling pagkakataon at sinabi, "Salamat."Kung wala si Thomas, wasak na wasak na sana ang mukha ni Samantha.Pinatawad at kinalimutan ni Thomas ang lahat ng ginawa niya matapos siyang ipahiya ni Samantha. Handa siyang tulungan ang babae kapag kailangan niya ng tulong. Tinulungan pa niya si Samantha sa pag-recover sa facial damage nito. Hindi maikakailang mahusay ang ka
“Masusunod!" sabay-sabay na sigaw ng isang malaking grupo ng kanyang mga tauhan.Nagkatinginan sina Daisy at Arthur at ngumiti sa bawat isa.Masasabi na sulit ang pagkain ngayong araw dahil nakatulong ito kay Dylan na mawala ang kanyang sama ng loob kay Thomas.Napuno ng saya ang puso ni Arthur.Ilang sandali pa ay bumulong si Daisy, "Daisy, ikaw nang bahala sa susunod na move.""Huh? Bakit naman ako?" Natigilan si Daisy, hindi siya sigurado kung ano ang ibig sabihin nito. "Baliw ka talaga, bakit nagpapanggap ka na walang alam sa harapan ni papa?" Itinuro ni Arthur si Thomas at sinabing, "Sa susunod, kailangan mong mag-isip ng lahat ng paraan para makuha ang lalaking ito!""E...."Namula ang mukha ni Daisy sa sobrang hiya, at ilang sandali niyang hindi alam kung ano ang kanyang isasagot.“Pa, huwag kang magsalita ng mga kalokohan."Talagang masaya si Daisy kahit pa hindi niya alam kung ano ang kanyang sasabihin.Hinaplos ni Arthur ang kanyang balbas at bumulong, "Huwag kang