KINABUKASAN, maaga pa rin akong nagising, hindi ko nga alam kung nakatulog ba ko ng ayos, medyo mabigat pa rin ang pakiramdam ko, siguro dahil sa nangyari kahapon. Hindi na muna ako ulit tumawag para makibalita, basta ang gusto ko, mag focus muna sa pag tatrabaho, bahala na muna sila don, tatawag na lang ako pag magpapadala ko, total alam ko naman na kung ano ang nangyayari sa kanila. Saktong alasingko na, nang tumayo ako, nag luto agad ako ng bacon, at itlog, nag gawa na rin ako ng crab soup, tsaka nag sangag ng bahaw na kanin. Nag init na rin ako ng tubig para sa kape, saktong alasais, narinig ko nang bumukas ang pinto ng work out room, maya maya pa ay pumasok na sa kusina si sir Kalix, mukhang nakaligo na rin sya, dahil naamoy ko pa ang . “Good morning, bossing, kain ka na po,” mahinang sabi ko at inilapag ang kape sa harap nya, kung saan sya uupo, umupo naman sya at walang sinabi, katulad lang din nang mga nakaraan na araw. Habang kumakain sya, naglinis ako ng kusina, at naghug
NARAMDAMAN ko na may mabigat sa bandang braso ko, kaya dahan dahan akong dumilat. Kisame na puti, hanggang sa wall ang sumalubong sa akin. May isang mahabang khaki na sofa, na may katapat na glass table, may side table din sa kama na hinihigaan ko, mula dito, ay naaamoy ko ang fresh na bulaklak.Nasan ba ko? Bakit ang sakit ng katawan at ulo, pati mata ko mainit?Tatayo sana ko, nang maramdaman ko na parang may nakadagan sakin, kunot noo akong napatingin sa lalaki sa tabi ko, kahit hindi ko tignan, alam ko na si bossing to, aba naman kasi, alam ko amoy ng shampoo nya, pag naglilinis ako.Gigisingin ko ba, o hayaan ko lang?Tumingin ako sa kaliwang kamay ko, doon ko nakita na may nakatusok sa akin na dextrose, nangangalahati pa lang ang laman. Kinapa ko ang noo ko, medyo mainit pa, pero hindi na katulad kaninang nang pumunta ko sa opisina ni sir.Balak ko sana mag banyo, pero gumalaw si bossing, akala ko matutulog pa sya, pero, bigla na lang sya nag inat at nag angat ng ulo, doon kami
DALAWANG BUWAN na ang nakakalipas, simula nang magtrabaho ako kay bossing, at ito ang pinaka gusto ko sa lahat, Pay day!“You look like an idiot, don’t smile, stupid,” at sa bawat istorya, meron talagang isang tao na ayaw maging maligaya ang mga bida, at siya yon, ew.“Payday bossing, sino hindi sasaya, ikaw ba, hindi masaya kapag sasahod ka na?”“I never got paid, I have business, I don’t do salary,”“Omg, you’re not doing salary,” I mimic him, tinignan nya lang ako ng masama, sanay na sya sa akin, kahit paano naman palagay na ang loob ko sa kanya. Minsan lang talaga magulo sya, minsan ako si yaya Naya, pero hindi Naya lang, buti na lang tama ang binigay na boss sakin ni Charlotte, speaking of Charlotte, madalas na sya tumawag sa akin.Dati naman kasi talaga kami magkaibigan, simula nang mga bata kami, sabay pa nga kami naliligo sa ilog, habang nakapanty lang, kaso nang mag asawa nang iba ang tatay nya, nag bago na rin sya, pero issue ng pamilya yon, kalaro lang ako, hindi kapamilya,
“Where do you plan next to go?” tanong ni bossing, kaya nag isip ako agad, dahil wala naman akong plano puntahan ngayon, “Mall? Cinema? Food park?”“May malapit ba na amusement park dito bossing?” kunot noo sya na tumingin sakin, at ibinalik din ang tingin sa daan, dahil nagmamaneho siya.“Yes, you want to go there?” sunod sunod ang tango na ginawa ko, narinig ko ang mahinang tawa ni bossing, at pag iling, “Crazy woman,”Gaya ng sinabi ni bossing meron nga talagang amusement park, wala pa masyadong bukas dahil alas dos pa lang ng hapon, “Bossing gusto mo muna ba kumain?”“Is there any place to eat here?” natatawa talaga ko sa mukha nya, halata kasi na hindi sya sanay sa ganitong lugar, akala mo first time nakapunta dito.“Oo, doon oh!” sabay turo ko sa kainan.“What?! There’s no way I’m eating that dirty thing,”Malakas ang tawa na pinakawalan ko, “Tara na, masarap yan! Hindi ka mamatay dyan!” hinila ko sya at tumakbo papunta saan pa nga ba.Edi sa ihawan!“Manong, apat na isaw, dalaw
“Tara bossing!” hindi ko na siya hinayaan na tapusin ang sasabihin nya, parang may kung anong dumurog sa puso ko nang makita ko ang kakaibang lungkot sa mga mata nya.“Where? I thought, we will wait?” gulong gulo na sabi nya.“Oo, nga, eh tignan mo, five thirty na, narinig ko kanina sabi nung student don sa ihawan, may fireworks daw ng alas nueve, dapat bago mag nine, nasakyan na natin lahat!”“What?! Are you crazy?! All of it? Do you even know how many rides are there?”“Huh? Hindi, kung ano kayanin ng oras! Tara na!” hinila ko na sya agad, syempre, pang warm up, octopus muna!Hindi nagsasalita si bossing sa buong ride, “Okay ka lang bossing?” tumango lang sya pero hindi tumingin sakin, naglakad na lang ako hanggang sa makarating kami sa caterpillar, puro mga bata nakasakay, pero gusto ko pa rin subukan.“What’s this ride? Is it like the first one that we rode?” mahinang bulong ni bossing nang makasakay kami, sasagot n asana ko, pero napansin ko na hindi nakaayos ang belt nya, aba, k
“Hello?” nakapikit pa ko nang sagutin ko ang tawag, antok na antok pa ko, “Sino ka ba, kupal?” iritang tanong ko, dahil istorbo sa pagtulog ko. Pagod pa ko, dahil kakaiba trip ni bossing kahapon, aba, nagpalit kami ng seating arrangement ng mga gamit nya, para daw may bago naman sa mata.Tuwing day off ko talaga, lagi sya may pakulo, sa anim na buwan ko, para kaming may bulletin board of achievements, aba kada lunes, iba iba, nasanay na lang ako, kasi mukhang bored si bossing pag wala ginagawa—“What the fuck? Kupal?” mabilis pa sa alaskwatro ang pagbukas ng mata ko, at pag upo ko, “Come and see me at my office, now,”“Ha?” tumayo ako agad, muntik pa ko mapatid dahil sa kumot ko na bumalalak sa nilalakaran ko, “Ay pakshet, aray naman, teka, bossing, ako na ba newly hired secretary mo?”“What the? Nagrereklamo ka nanaman? Bilisan mo na lang, naiwan ko yung file ko dyan sa kwarto ko, sa second drawer, yung susi alam mo naman nasaan, and it’s important, may meeting will begin at nine thir
“Thirty seven thousand, eight hundred fifty and fifty cents, paki sign na lang po dito ma’am,” tumango ako at kinuha ang papel na kailangan ko pirmahan, “Thank you,”“Okay na po yan, ma’am?” tanong ko.“Paki hintay na lang po ang resibo, ma’am,” tumango ako at tumabi lang, habang hinihintay ang resibo ko, “Ito po, ma’am,” tumango ako at nagpasalamat, tsaka kinuha ang resibo at umalis.Nagpadala agada ko kahapon, matapos ko makuha ang sahod ko, sabi ni Cris, kailangan na daw bumili ng mga gamit at damit ng baby nya, ilang buwan na lang kasi ay manganganak na siya, kailangan nya din ng check-up.Sinabi ko sa kanya na pagkatapos niya manganak ay bumalik siya sa pag-aaral, hindi na sya sumagot, pero pipilitin ko sya na gawin yon, ayoko naman na magaya siya sa akin, hindi nakatapos ng pag aaral.Siguro naman, unti unti nang nakakabayad sila tatay sa utang, nakalaya na rin si nanay sa kulunga, sana naman, hindi na sya makulong ulit. Dalawang taon ang kontrata ko dito, sana pag uwi ko, napaa
“Naya, are you okay?” muntik ko na mailaglag ang hawak ko na sabaw sa paa ni bossing, dahil sa sobrang gulat ko dahil nagsalita sya bigla sa tabi ko, “You look distracted, what happen when I’m gone?”“Wala naman bossing, ano, kuwan, kanina ka pa ba dyan?” hindi ako makatingin ng diretso sa kanya, “Mag iinit po ba ko ng ulam, o may gusto ka na ibang kainin?”“No, just microwave the leftovers, I have tons of paper works, bring that to my office after, thanks,” hindi na ako nakasagot, at diretso na lang sya na pumasok sa opisina niya.Dalawang araw simula nang mahalikan niya ako, hindi na ako mapakali pag nandiyan siya, naiilang ako na ewan, syempre boss ko sya, tapos ganon? Alam ko naman na hindi para sakin yon, ayun yung mas nakakahiya.Pero sa kilos nya, mukhang wala naman siyang naaalala sa nangyari noon, kinabukasan na kami nagkita, dahil matapos non, ay gabi na sya nagising, narinig ko pa nga sya sa kusina, tinapos ko ng mabilis ang mga trabaho ko, at pumasok na sa kwarto ko, hindi
I barely noticed how time flew by. Just a few more weeks and the semester would be over, and finally, I’d be able to breathe a little easier. Even though I returned to studying a bit late because of the accident, I managed to catch up with the requirements. Tired, yes. But it was worth it.Kasalukuyan akong nakaupo sa study desk ko, pilit tinatapos ang isang research paper nang maramdaman kong may mainit na bagay na idinampi sa pisngi ko.“Take a break, love,” bulong ni Kalix habang hawak ang isang tasa ng kape.Napangiti ako at kinuha iyon. “Thank you. Pero kailangan ko pa talagang tapusin ‘to.”“You’ve been staring at your screen for hours. You need to rest.”Huminga ako nang malalim bago ko siya tiningnan. “I know. Pero gusto ko nang matapos lahat ng to para wala na akong iisipin sa trip natin.”Tumabi siya sa akin at ipinatong ang baba sa balikat ko. “Speaking of that… sure ka bang okay ka na sa itinerary natin?”“Mhmm. Mukhang okay naman ‘yung lugar na napili mo.”“Of course. I m
Amoy na amoy na sa buong unit ang niluluto ko. Tinanggal ko ang takip ng kawali at hinayaan ang mainit na singaw ng sabaw na humalo sa hangin. Kailangan kong bilisan—baka dumating si Kalix nang gutom.Saktong nasa kalagitnaan ako ng paghahalo ng sabaw nang biglang bumukas ang pinto nang malakas.“Naya!”Napalingon ako at nakita si Kalix na hingal na hingal, parang tumakbo paakyat. Agad niyang sinuyod ng tingin ang paligid, at nang makita niyang wala nang ibang tao roon, bumuntong-hininga siya.“Are you okay?” tanong niya, mabilis na lumapit sa akin. “Did she say anything to you?”“Who?” Kunot-noo kong tanong habang inilipat ang atensyon sa hinihiwang gulay.Lumapit siya sa likod ko, idinantay ang mga kamay sa magkabilang gilid ng counter. “Finesse. I heard she came here. Why didn’t you call me?”Napahinto ako saglit sa paghiwa bago bumalik sa ginagawa ko. “She didn’t do anything.”Hindi ko man nakikita ang mukha niya, pero ramdam ko ang matinding pag-aalala niya sa likuran ko. “Naya—”
Pagkatapos ng kaguluhan noong nakaraang araw, halos hindi ko na maalala kung paano ako nakatulog. Pakiramdam ko pagod na pagod ang katawan ko, pero mas pagod ang puso ko.But when I opened my eyes, Kalix was there—sitting beside the bed, his laptop in hand, looking busy with whatever he was working on. He wore a black polo, the top two buttons undone, and it was clear he had been awake for a while.Napansin niya agad ang paggalaw ko, kaya ibinaba niya ang laptop at lumapit sa akin. “Hey, baby. How are you feeling?” Tanong niya, banayad ang boses at puno ng pag-aalala.Pilit akong ngumiti. “Medyo masakit pa ‘yung sugat ko, pero okay lang.”Tumango siya, saka hinawakan ang kamay ko. “I took care of everything. You don’t have to worry about them anymore.”Naramdaman ko ang kirot sa dibdib ko. Kahit gaano kasama si nanay at Cris, parte pa rin sila ng buhay ko. Pero alam kong wala nang saysay pang balikan ang nakaraan.“Where are they now?” tanong ko, mahina lang ang boses ko.Huminga nang
“Hanggang Kailan?”Napamulagat ako nang marinig ang malalakas na tawanan mula sa labas ng kwarto ko. Sinilip ko ang oras sa phone—10:23 AM. Halos hindi pa ako nakakatulog nang maayos.Nakahiga pa rin ako, pero ang ingay sa labas ay hindi ko na kayang balewalain. Mga basag-basag na tawanan, tunog ng bote ng alak na nagbabanggaan, at ang nakakairitang tunog ng mga kutsara’t tinidor na hindi ko maalala kung kailan ko nilabas.Ilang araw na ganito.For five days, I felt like a servant in my own home. I was the one waking up early to clean, cook, and tidy up their mess. As if I was the one indebted to them, as if it was my fault they were here. They didn’t care if I was exhausted from studying, falling behind on my modules, or still aching from my past accident.Napabuntong-hininga ako bago bumangon. Masakit ang likod ko, mabigat ang katawan ko.Mula sa bahagyang nakabukas na pinto, natatanaw ko si Cris—ang kapatid kong hindi ko alam kung kailan naging responsibilidad ko. He held a bottle
“Ano bang ginagawa niyo?!” halos pasigaw kong tanong habang pilit kong sinasarado ang drawer na binubuksan ni Cris.“Ano? Tinitingnan lang namin kung ano na ang mga naiipon mo,” sarkastikong sagot ni Nanay, hindi man lang ako tinitingnan habang hinahaplos ang bedsheet ko. “Aba, ang ganda ng buhay mo rito ah, Naya. Hindi mo man lang naisip na kami sa probinsya, naghihikahos!”“Kaya ba kailangan niyong kalkalin ang gamit ko?!” bumibigat na ang dibdib ko, lalo na nang makita kong binubuksan ni Cris ang isang kahon na puro personal kong gamit.“Ano ka ba, Naya? Akala mo naman may tinatago ka rito,” singit ni Cris, nakataas ang kilay. “Baka nakakalimutan mo, utang mo sa amin kung bakit ka buhay ngayon.”Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko alam kung matatawa ako sa sinasabi nila o tuluyan nang magwawala. “Utang?! Kailan pa naging utang ang buhay ko sa inyo?!”Lumapit si Nanay sa akin at tinuro ako sa mukha. “Kung hindi kita tinanggap, baka kung saan ka na lang pulutin! Alam mo bang malaking k
A series of doorbell rings woke us up.Napabalikwas ako ng bangon, gulo-gulo pa ang buhok at habol-habol ang hininga. Sa sobrang lakas ng tunog, pakiramdam ko, pati kaluluwa ko nagising. Sa tabi ko, si Kalix, na halatang galing sa malalim na tulog, ay napamura bago dahan-dahang dumilat.“Ano ‘yon?” garalgal niyang tanong, halatang iritado habang hinimas ang sentido niya.Tumingin ako sa wall clock—alas-sais pa lang ng umaga. Sino bang walang respeto sa oras ng ibang tao at ganito kaaga makapanira ng tulog?!Before I could answer Kalix, the doorbell rang again—faster, louder, almost like it was intentional.“Tangina, kung hindi importante ‘yan, may mabubura akong tao sa mundo,” bulong ni Kalix, bumangon at mabilis na nagsuot ng t-shirt.As for me, even though I was only halfway awake, I still followed. But when I reached the door, I didn’t need to ask who it was—I already knew.I could feel it.Before I could brace myself, Kalix swung the door open.And that’s when I saw them.Nanay at
I sat across from Tito Richard, his posture as stiff as the tension in the air. His eyes were sharp, boring into me with a kind of unnerving calm that made the silence feel heavier. Every second that ticked by seemed to stretch, the weight of his gaze never faltering, always calculating, waiting for something from me.Hindi ko alam kung ano ang iniisip nya, but I know, the moment he laid eyes on Naya, he already knew.“You know,” Tito finally spoke, his voice edged with something dark, “I’ve been hearing whispers—rumors, to be exact. People are saying you’ve got someone new. A new woman in your life.” He said it casually, but there was a definite undercurrent of threat that hung in the air.I tightened my jaw, keeping my gaze steady, unwavering. I wasn’t about to let him drag me into this. Tito had always been the manipulative type, the kind who enjoyed stirring the pot for his own gain. I wasn’t going to let him play me.“No, Tito,” I said flatly, my voice calm but firm. “There’s no
I was busy in the kitchen, stirring the pot of garlic and onions I was sautéing. The scent filled the house, adding warmth to the quiet morning. I was making breakfast, cherishing the rare moments of calm before the day picked up its usual pace.Bigla, narinig ko ang katok sa pinto. Napakunot ang noo ko—wala namang nagbabalak dumalaw ng ganitong oras. Binura ko ang mga palad ko sa tuwalya at tinungo ang pintuan.When I opened it, a tall man stood in front of me. He was dressed in a sharp suit, his face serious. The sight of him stirred an inexplicable unease in my chest.He scanned the house quickly, his eyes darting around as if searching for something—or someone. “Is Kalix here?” he asked, his tone businesslike.Nag-atubili ako saglit, hindi sigurado kung sino ang lalaki. “Sir, wala po si Kalix ngayon. Wala pa po siya,” sagot ko, hindi alam kung anong dapat idagdag.Richard’s face showed slight disappointment. He glanced around the room, then back at me. “Who are you?” he asked, not
As I finished preparing lunch for Kalix, I couldn’t shake off this strange feeling. I couldn’t exactly place it, but something about today felt different. I packed the adobo, rice, some vegetables, and a little dessert I made, and just like that, it was ready. I was excited to bring it to him. Cooking for him always felt… right.I quickly changed into something simple—just jeans and a blouse—nothing too formal but still presentable. I grabbed the lunch and headed out, feeling the warmth of the sun on my skin. The street was filled with people, each absorbed in their own world, and here I was, walking down the road, unsure of what exactly I was doing.I made my way to my car, alam ko naman ang way papunta sa office ni Kalix, Nag park na ako at pumasok sa building, the front desk officer greeted me as soon as I reached the lobby, kilala naman ako nang ilan sa mga employee ni Kalix. but as I was walking, I suddenly bumped into someone. I stepped back, looking up, and realized it was Jame