Kabanata 5

"Hindi ba si Thalassa Thompson iyon?"

“Oo nga! Ang gold-digger na pinakasalan si Kris Thompson para sa kanyang pera?"

“Oo. Siya rin ay nanloko at nagnakaw mula kay Kris sa buong panahon na sila ay kasal.

“Oo, narinig ko ang tungkol dito. Kawawa siya. Pinakasalan niya si Thalassa sa kabila ng pagiging low class nito para lamang pagtaksilan siya nito ng ganoon. Pero hindi ba naaresto si Thalassa?"

“Tumahimik kayong dalawa, ngayon din! Ilang beses ko ba kayong babalaan na huwag pag tsismisan ang mga pasyente natin, lalo na sa harap nila?"

Dahan-dahang iminulat ni Thalassa ang kanyang mga mata ngunit agad itong napapikit nang umatake ang mga maliwanag na ilaw. Kumukurap upang mag-adjust sa mga ilaw, sa wakas ay iminulat niya ang kanyang mga mata upang makita ang tatlong babae na umaaligid sa kanya. Nakasuot sila ng mga healthcare uniform. Ang dalawa ay mukhang nurse, at ang isa ay mukhang isang doktor.

"Nagising na siya," pagmamasid ng isa sa mga nurse, at lahat sila ay nakatuon sa kanya.

"Sa wakas," sabi ng mukhang doktor, pagkatapos ay ngumiti kay Thalassa. "Kamusta ang pakiramdam mo, miss?"

Hinawak ang kanyang kamay sa kama, dahan-dahang umupo si Thalassa, humahagulgol siya. Nakaramdam siya ng matinding kirot sa kanyang tiyan, dahilan para mapangiwi siya sa pagkalito.

“Anong nangyari? Bakit ako nandito?”

Ang huling bagay na naalala niya ay ang paglalakad palabas ng Miller Mansion pagkatapos pirmahan ang mga divorce papers. Paano siya napunta sa ospital?

"Naku, hindi niya maalala ang nangyari. Paano niya kaya tatanggapin ang balita,” bulong ng isa sa mga nurse sa isa pa, pero sapat na itong naririnig.

Pinandilatan sila ng doktor ng masama habang nagtatanong si Thalassa, "Ano ang pinag-uusapan nila?"

Napakagat labi ang doktor. “Kagabi, isang babae ang nakakita sayo na puno ng dugo sa kalye at tumawag sa mga emergency services. Isinugod ka sa ospital na ito."

Agad na sumagi sa isipan ni Thalassa ang mga kakila-kilabot na nangyari kagabi: ang paglalakad niya sa kalye, hinawakan at itinulak sa isang eskinita, paulit-ulit siyang sinisipa ng kanyang umaatake sa tiyan sa kabila ng ilang beses na humiling sa kanya na maawa.

Nagsasalita pa ang doktor. "Sana ay ayos lang sayo, ngunit dahil alam na namin kung sino ka, kinuha ng ospital ang kalayaan na magpadala ng mensahe sa opisina ng iyong asawa. Sa kasamaang palad, wala kaming natatanggap na sagot."

"Hindi dumating si Kris?" Tanong ni Thalassa, natatakot na sabihin ang isang nakakasakit na tanong na pinakamahalaga, ngunit alam niyang kailangan niya itong itanong sa lalong madaling panahon.

“Doctor,” panimula niya, nanginginig ang kanyang mga labi habang tumutulo ang mga luha sa kanyang mga mata, “kamusta ang aking anak? Pakiusap, sabihin niyo sa akin na ayos lang ang baby. Pakiusap, sabihin mo sa akin na ayos lang siya."

Ang doktor ay hindi sumagot ng ilang segundo, ngunit ang malungkot na hitsura sa kanyang mukha ay nagpabatid kay Thalassa ng sagot bago pa man siya magsimulang magsalita.

“Mrs. Miller, ang mga pinsala sa iyong tiyan ay napakalaki, at dahil ang iyong pagbubuntis ay dalawang buwan pa lamang, hindi ito kinaya. Sa oras na dinala ka sa ospital, dumugo ka nang napakatagal, at ang pagliligtas sa iyong buhay ang mahalaga. Ikinalulungkot kong ipaalam sa iyo na hindi namin nailigtas ang iyong pagbubuntis."

“Hindi,” mahinang bulong ni Thalassa habang may luhang tumulo sa kanyang pisngi. Tapos isa pa. At isa pa.

"Paumanhin na talaga," sabi ng doktor. "Alam namin na maaaring gusto mo ng sandali para sa sarili mo, ngunit dahil sa katangian ng pag-atake, kailangan naming ipaalam sa pulisya. Darating sila sa lalong madaling panahon upang kunin ang iyong pahayag. Ikinalulungkot ko ang pagkawala mo."

Pagkatapos nito, lumabas ang doktor at ang mga nurse sa silid. Dahan-dahang napahiga si Thalassa habang mas maraming luha ang umaagos sa kanyang mukha, niyakap niya ang kanyang tuhod. Ang posisyon ay nagpasakit sa kanyang tiyan, ngunit ito ay walang halaga kumpara sa sakit sa kanyang puso.

Makalipas ang ilang minuto, may kumatok sa kanyang pinto bago pumasok ang dalawang pulis sa kanyang silid sa ospital.

“Mrs. Miller, alam namin na marami kang pinagdadaanan, ngunit kung tutulong kami na mabigyan ng hustisya ang sinumang gumawa nito sa iyo, kailangan namin ang iyong pahayag," sabi ng isa sa kanila.

Dahan-dahang umupo muli si Thalassa, tinitigan ng walang laman ang pulis.

"Nakita mo ba kung sino ang gumawa nito sayo?" tanong niya, nakahanda ang pen niya sa notepad niya.

Umiling si Thalassa. "Hindi, nakasuot siya ng maskara na nakatakip sa buong mukha niya."

“Mrs. Miller, sa iyo ba ang mga ito?" sabi niya, at humakbang palapit ang isa pang officer.

Doon napagtanto ni Thalassa na hawak ng officer ang handbag na dala niya kahapon.

Tumango siya. “Oo.”

Ang unang officer ay mukhang nag-iisip. "Kasi, napagtanto namin na ang iyong attacker ay hindi ka ninakawan ng kahit anuman, ibig sabihin ito ay isang sinasadyang pag-atake. May ideya ka ba kung sino ang maaaring umatake sa iyo o kung bakit nila ginawa iyon?"

"Hindi..." nagsimulang sabihin ni Thalassa, ngunit biglang ang mga posibilidad ay nagsimulang bumalik sa kanyang isip.

Naalala niya ang mga salitang sinabi ng attacker sa kanya noong sinabihan niya itong huwag siyang saktan dahil buntis siya.

“Ipinadala ako para bigyan ka ng mensahe; Sa susunod, huwag kang makialam sa hindi ka nararapat."

Ang realisasyon ay tumama sa kanya nang husto. May nagpadala sa attacker para saktan siya!

Pero sino?

Ang tanging mga taong malapit sa kanya na kinamumuhian siya sa katotohanang hindi siya nararapat sa kanila ay ang kanyang biyenan, si Linda Miller, at ang iba pa niyang miyembro ng pamilya.

Biglang naalala niya ang mga salitang ibinulong ni Linda Miller sa kanyang tainga bago siya lumabas ng bahay:

"Sa tingin mo ba ay magkakaroon ka ng bastard na sinusubukan mong ipasa bilang apo ko?"

Lumubog ang puso niya. Hindi ito maaaring, tama? Ang kanyang biyenan ay hindi maaaring magpadala ng isang tao upang salakayin siya at patayin ang kanyang sariling apo, tama ba?

Ngunit naalala rin niya kung paano siya pinagtaksilan ni Karen nang labis. halatang kasabwat niya si Linda. Si Karen kaya ang nagpadala sa lalaking iyon?

O nagtulungan silang dalawa para sirain siya?

“Mrs. Miller, hindi mo pa sinasagot ang tanong ko," ang boses ng opisyal ang nagpaalis sa kanyang pag-iisip.

"Hindi, wala akong ideya kung sino ang maaaring umatake sa akin o kung bakit," sa wakas ay tumugon siya.

Pinikit ng opisyal ang kanyang mga mata na may kahina-hinala. "Sigurado po kayo, ma'am?"

Matigas na tumango si Thalassa. "Oo, sigurado ako."

Bakit kailangang sabihin sa pulis kung ano ang pinaghihinalaan niya? Wala itong silbi. Ang pamilya Miller ang pinakamakapangyarihang pamilya sa Baltimore. Pinamunuan na nila ang buong lungsod. Kahit na sinubukan niyang i-report si Linda o Karen, gagamitin lang ng babae ang kanyang impluwensya para burahin ang kaso o baliktarin pa si Thalassa.

"Okay, aalis kami ngayon, ngunit maaari ka naming kontakin para sa karagdagang impormasyon," sabi ng opisyal. "Eto na ang mga gamit mo."

Matapos ibigay sa kanya ang kanyang bag at ang kanyang telepono, nag-excuse sila at umalis. Agad na binuksan ni Thalassa ang kanyang telepono, nagpapasalamat nang malaman na hindi naubos ang baterya.

Kris. Kailangan niyang sabihin kay Kris ang nangyari sa kanilang baby. Nang mahanap niya ang kanyang contact, dinial niya ang kanyang numero. Nag-ring ito hanggang sa napunta sa voicemail. Nang sinubukan niyang muli at ganoon din ang nangyari, nagpasya siyang magpadala ng text.

Sweetheart, inatake ako kagabi sa kalye, at nasa ospital ako ngayon. Sa kasamaang palad, hindi nakaligtas ang aming sanggol. Puntahan mo ako. kailangan kita.

Tiyak, sasagot siya. Kahit anong isipin nito sa kanya, ito pa rin ang kanilang anak na sinasabi niya.

Sa kabila ng kanyang pag-asa, nagulat siya nang may sumagot kaagad. Agad niyang pinindot iyon, ngunit nang mabasa niya ang sagot, hiniling niya na sana ay hindi.

KRIS: Ano ang dapat kong gawin? Harapin mo ito. wala akong pakialam.

Pakiramdam ni Thalassa ay nabuhusan siya ng isang balde ng malamig na tubig. Laking gulat niya kaya paulit-ulit niyang binasa ang mensahe, sinisikap na siguraduhing hindi siya mali ang nabasa.

Nang sa wakas ay napagtanto niya na ito nga ang tugon na ipinadala sa kanya ni Kris, ang sakit na bumagsak sa kanya ay napakatindi na siya ay napabuntong-hininga at napahawak sa kanyang dibdib. Pakiramdam niya ay lalabas na ang puso niya. Siguro mas mabuti na iyon, para hindi na ito masyadong masaktan.

Harapin mo ito? wala akong pakialam?

Paano siya naging malupit sa kanya gayong mas kailangan siya nito?

Nang sa wakas ay napagod na siya sa pag-iyak, tahimik lang siyang nakahiga doon, hindi nakikita ang kisame. Ilang minuto ang lumipas, bumukas ang pinto, at pumasok ang doktor kanina.

"Thalassa, nagpadala kami ng isa pang mensahe sa opisina ng iyong asawa at walang tugon, ngunit kailangan namin ng isang tao upang punan ang kinakailangang dokumentasyon. Anong gagawin natin—”

"Huwag mo na siyang kontakin muli," natigilan si Thalassa.

“Sorry?”

Dahan-dahang umupo si Thalassa habang pinupunasan ang mga luha sa kanyang mukha bago siya malamig na sinabing, “Sabi ko huwag mo na siyang kontakin muli. Ako mismo ang gagawa ng lahat."

Tapos na siya. Kaya tapos na ang pagbuhos ng isang luha pa para kay Kris Miller.