Chapter 187 Ella POV Hindi ko mapigilang makaramdam ng labis na kasiyahan sa kaalaman na buntis ako—at hindi lang isa, kundi triplets pa ang ipinagkaloob sa amin ng Panginoon. Isang biyaya na halos hindi ko sukat akalain, lalo na't ilang buwan akong walang malay. Ngayon, narito ako, kasama ang aking pamilya, masaya at buo. Habang lumilipas ang mga araw at buwan, mas lalong naging excited kaming lahat. Lalo na nang malaman ng pamilya ni Xenno na gising na ako. Ang saya ay ramdam na ramdam, at ang bawat isa ay tila sabik sa pagdating ng mga sanggol. Palibhasa, alam kong napakalaki ng naitulong ng mga mahal ko sa buhay, lalo na noong mga panahong wala akong malay. Isang araw, habang nagkukuwentuhan kami nina Xenna, ang aking matalik na kaibigan na itinuturing ko na ring kapatid dahil asawa siya ni Xenno, kasama ang kanyang asawa na si Doc Marcos, ang mga magulang ni Xenno na sina Mommy Ana at Daddy Dave, at ang kambal nilang kapatid na sina Red at Blue, hindi maiwasang maganap an
Chapter 186 Lumipas ang walong buwan, at sa wakas, dumating ang araw na pinakahihintay namin. Isang umaga, habang tahimik kaming nag-aabang sa tabi ng kama ni Ella, bigla niyang idinilat ang kanyang mga mata. "Mommy," bulong ni Liam, halos hindi makapaniwala sa nakikita niya. Agad kaming tumayo ni Althea at lumapit sa kama, hawak-hawak ang maliliit na kamay ng kanyang mga kapatid. Ako man ay natigilan, nakapako ang mga mata sa mukha ni Ella. Isang bagay na halos itinuring kong imposible sa mga nakaraang buwan ay biglaang naging totoo. Hindi ko maiwasang maglakad papalapit nang dahan-dahan, tila natatakot na baka isang panaginip lang ito at maglaho siya muli. "Ella!" bulong ko habang hawak ang kanyang kamay. Sa una'y mahina pa siyang kumurap, tila naguguluhan, ngunit unti-unti kong nakikita ang liwanag sa kanyang mga mata. "Xenno?" sago niyang pabulong, mahina ang boses, ngunit sapat na para masira ang tila napakatagal na katahimikan sa silid. "Opo, Mahal. Ako ito," sagot
Chapter 188 Matapos ang napakahabang araw na iyon, napatingin ako kay Ella habang siya ay mahimbing natutulog sa recovery room. Nakahinga ako ng maluwag sa wakas, kahit na ang kaba at takot na naramdaman ko ay tila hindi pa rin tuluyang nawawala. Nilapitan ko siya, hinawakan ang kanyang kamay, at hinaplos ang kanyang buhok."Salamat, mahal," bulong ko, kahit alam kong hindi pa niya ako maririnig. "Salamat sa pagiging malakas para sa ating pamilya," dagdag kung bulong. Napatingin ako sa labas ng bintana ng ospital. Napakaliwanag ng sikat ng araw, para bang ipinapakita sa akin ng mundo na pagkatapos ng lahat ng bagyo, may liwanag pa rin sa dulo. Pagkalipas ng ilang oras, dumating na ang oras na pwede ko nang makita ang mga triplets. Tahimik akong lumabas ng kwarto ni Ella, nagpaalam kay Mommy saka hinabilin ko m una na bantay si Ella saka pagpunta ako sa Neonatal Intensive Care Unit (NICU) kung saan naroroon ang aming mga sanggol. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko—excitemen
Chapter 189 Lumipas ang mga buwan, at sa wakas ay maaari na naming makapiling ang aming tatlong kambal na nasa incubator dahil ipinanganak sila ng kulang sa buwan. "Excited na kami makita ang triplets naming apo," sambit ni Mommy Ana, bakas sa kanyang mukha ang galak at saya. Ganito rin ang nakikita ko kay Daddy Dave at sa tatlo kong kapatid. Ang aking asawa na si Ella ay hindi mapigilan ang ngiti sa kanyang mga labi, at pati ang aming dalawang anak na sina Liam at Althea ay tuwang-tuwa. Kahit na bata pa si Althea, parang nauunawaan na niya ang nangyayari sa paligid. Samantalang si Liam, na siyam na taong gulang na, ay tiyak kong nauunawaan na niya ang mga bagay, lalo na kung gaano kasaya ang lahat ngayon sa pagdating ng mga bagong miyembro ng pamilya. "Kuya Xenno!" sigaw nina Red at Blue. Bahagya kaming natawa dahil sabay pa talaga silang nagsalita. Sabagay, kambal din naman sila tulad namin ng aking kapatid na si Xenna. "Excited na rin kaming makita ang mga pamangkin nami
Chapter 190 Pagdating namin sa mansyon, sinalubong kami ng masigabong palakpakan mula sa mga kasambahay. Halatang handa na ang lahat para sa pagdating ng mga triplets. May mga dekorasyon pa sa sala—mga lobo, banner, at bulaklak na nagpapakita ng "Welcome Home Triplets!" Si Liam at Althea ay masayang tumakbo patungo sa mga lola’t lolo, habang si Ella at ako ay maingat na ibinaba ang mga crib ng mga sanggol. Napatingin ako kay Mommy Ana na tila naiiyak sa tuwa. “Grabe, napakabilis ng panahon. Parang kailan lang, hawak-hawak ko si Liam at Althea sa ganito ring crib,” bulong niya habang nakangiti. "Oo nga po, Mommy," sagot ko. "Ngayon, mas malaki na ang pamilya namin," sambit ko. Tahimik na humakbang si Daddy Dave patungo sa mga crib at maingat na hinimas ang mga noo ng bawat isa sa triplets. "Lalaki silang masaya’t malusog, tulad ng kanilang mga magulang," sabi niya nang may pagmamalaki. Ramdam ko ang lalim ng kanyang emosyon, hindi siya madalas magsalita ng ganoon, pero ngay
Chapter 191 Isang umaga, habang kami ni Ella ay abala sa pag-aayos ng mga gamit ng triplets, narinig namin ang masiglang tawanan mula sa labas. Si Liam, Red, at Blue ay naglalaro sa hardin kasama ang kanilang lolo at lola. Nakakatuwa silang panoorin—tila ba walang alalahanin sa mundo, masaya at malayang tumatakbo sa malawak na damuhan. “Ang bilis nilang lumaki,” sabi ni Ella habang sinisilip ang mga bata mula sa bintana. “Parang kahapon lang, si Liam ang binabantayan natin ng ganito.” Ngumiti ako at tumango, sabay abot sa isa sa mga bote ng gatas para sa triplets. "Oo nga, at ngayon, tatlo na silang susundan ang mga yapak ni Liam." Maya-maya pa'y narinig naming bumukas ang pinto at pumasok si Mommy Ana. "Magandang umaga, mga anak. Kamusta ang mga triplets?" tanong niya habang dala ang isang maliit na basket ng prutas. “Masaya sila, Mommy,” sagot ni Ella. “Nagiging malakas at masigla na rin. Salamat sa lahat ng tulong niyo ni Daddy.” Ngumiti si Mommy Ana at tiningnan ang
Chapter 192 Pagbaba namin ng eroplano, agad kaming sinalubong ng aming driver na naka-assign para sa amin sa France. Isang maaliwalas na umaga, at habang lumalapit siya, binati niya kami sa wikang Pranses. "Bienvenue en France! J'espère que vous avez fait bon voyage," bati ng driver na may malawak na ngiti. Nakangiti si Ella, at sumagot siya ng may halong saya. "Merci beaucoup! Nous sommes très heureux d'être ici." Alam kong matagal niyang hinintay ang pagkakataong ito—ang makabalik sa France at magsimula ng isang bagong kabanata ng aming buhay. Napatingin ako sa kanya, at kitang-kita ko ang ningning sa kanyang mga mata. Ito na talaga ang bagong simula para sa amin. Nakangiti rin sina Liam at Althea habang tahimik na nakikinig, tila nasasabik sa bagong mundo na kanilang tutuklasin. Samantala, ang triplets ay payapang natutulog sa kanilang stroller, hindi alintana ang pagbabago sa paligid. Pinasok namin ang kotse, at habang nagbibiyahe patungo sa aming bagong tahanan, hindi
Chapter 193 Last Chapter of Xenno’s Love Story Xenno POV Pagkatapos kong ibaba ang tawag mula kay Blue, ramdam ko ang tuluyang pag-alis ng bigat sa aking balikat. Sa wakas, tapos na ang lahat ng problema sa Santiago Empire, at ang buong atensyon ko ay maitutok ko na sa pinakamahalaga—ang aking pamilya. Habang tumatakbo si Liam patungo sa amin, hawak niya ang isang munting rosas na kanyang pinulot mula sa hardin. “Para kay Mommy,” sabi niya, sabay abot ng bulaklak kay Ella, na ngumiti at niyakap siya nang mahigpit. "Salamat, anak," sabi ni Ella, habang natatawa at tumitingin sa akin. "Napaka-sweet ng anak natin," masayang wika niya. Nakatingin lang ako sa kanilang dalawa, at isang damdaming hindi ko mapaliwanag ang bumalot sa akin. Ang tahimik at masayang buhay na noon ay parang imposible, ay heto at nasa harapan ko na. Dati-rati, puro trabaho ang laman ng isip ko, pero ngayon, pamilya na ang nasa puso ko. Habang pinapanood ko ang aming mga anak na masayang naglalaro, hind
Author's Note Maraming salamat po sa walang sawang suporta at pagtangkilik sa kwentong ito! Ang bawat isa sa inyo ay naging bahagi ng kwento ng buhay ng pamilya Clinton at Santiago. Tuwang-tuwa ako na sabay-sabay natin tinahak ang mga landas nina Anastasia at Dave, at pati na rin ang kanilang mga anak—si Princess Xenna at Prince Xenno, na parehong puno ng pangarap at lakas, at si Blue Gray at Red Gabriel, ang kambal na may kani-kaniyang kwento ng buhay at pag-ibig. Ang kwentong ito ay hindi lamang isang simpleng paglalakbay ng mga karakter, kundi pati na rin isang pagninilay sa kahalagahan ng pamilya, pagmamahal, at ang mga hamon ng buhay. Nais kong magpasalamat sa inyo dahil hindi lang kayo nagbasa ng kwento, kundi naging bahagi kayo ng bawat hakbang, mga pagsubok, at tagumpay ng bawat miyembro ng Clinton at Santiago na pamilya. Ngayon, natapos natin ang kwento ng kasal nina Blue Gray at Ivy Grace, pati na rin ang kanilang mga anak na sina Anica at Blue Jr.. Ngunit hindi dito na
Chapter 237Special Chapter - The Wedding Continued Ang araw ng kasal ni Blue at Ivy Grace ay puno ng kasiyahan, mga ngiti, at pagmamahal. Kasama ang kanilang kambal na sina Anica at Blue Jr., hindi maipaliwanag ang saya na nararamdaman ng mag-asawa habang nagaganap ang kanilang espesyal na araw. Ang bawat hakbang na tinatahak nila, kasama ang kanilang mga anak, ay parang isang panaginip na naging totoo. Ang buong pamilya ay nagsalo-salo, sumasayaw, nagkakasiyahan, at nagdi-dinner sa ilalim ng mga kumikislap na ilaw ng mga lanterns sa garden. Ang kanilang mga mata ay kumikislap ng kaligayahan—hindi lamang dahil sa kasal, kundi dahil sa bagong buhay na magsisimula sila bilang isang buo at masaya na pamilya. Si Red at ang Hindi Nakikitang Pagsubok Ngunit sa kabila ng lahat ng kasiyahan, may isang tao na hindi ganap na masaya. Si Red, ang kakambal ni Blue, ay may tinatagong problema. Hindi ito halata sa kanyang mga mata, ngunit sa bawat hakbang na tinatahak niya, ramdam ang bigat
Chapter 236Special Chapter (Continued) Ang araw ay patuloy na sumisikat, ang maliwanag na sikat ng araw ay tumagos sa mga bintana ng mansyon, nagpapakita ng kasiyahan sa bawat sulok. Pagkatapos ng seremonya, ang lahat ay nagsama-sama upang ipagdiwang ang bagong simula para kay Blue at Ivy. Ang buong mansyon ay puno ng kaligayahan, mga ngiti, at tawanan. Ang bawat isa ay naroroon upang makita ang simula ng isang bagong yugto ng buhay—isang buhay na puno ng pagmamahal at pag-asa. Pagdiriwang ng Pag-ibig Ang reception ay ginanap sa isang malawak na hardin, kung saan ang mga mesa ay pinalamutian ng mga bulaklak na may makulay na kulay ng rosas, puti, at ginto. May mga lamesang puno ng masasarap na pagkain, at ang hangin ay malumanay na dumadaloy. Ang mga kaibigan at pamilya ni Blue at Ivy ay nagsalu-salo sa kagalakan, ang lahat ay nagbigay galang sa kanilang pagmamahalan. Habang tumatagal ang gabi, si Ivy at Blue ay naglakad sa gitna ng mga bisita, nakakapit ang kamay ng bawat isa.
Chapter 2353rd POVSpecial Chapter - The Wedding Ang araw ay nag-uumapaw sa liwanag, at ang buong mansyon ay puno ng kasiyahan at kaligayahan. Isang bagong kabanata sa buhay ni Blue at Ivy Grace ang magsisimula. Matapos ang lahat ng pagsubok at laban na kanilang hinarap, ngayon ay isang bagong yugto ng kanilang pagmamahalan ang kanilang sasalubungin—ang kanilang kasal. Mabilis ang oras. Walang makapagsasabi kung paano nagbago ang lahat mula sa isang simpleng misyon hanggang sa pagiging isang pamilya. Si Blue, na noon ay isang malamig at malupit na lider, ay ngayon ay isang lalaking nagmamahal at naglalaban para sa kaligtasan ng kanyang pamilya. Si Ivy Grace, na isang dating sekretarya, ay hindi lamang naging isang matapang na kasama sa bawat laban kundi isang ina at asawa na handang magsakripisyo para sa kanilang pamilya. Sa Simula ng Kasal Ang lugar ay puno ng mga bulaklak—ang bawat kanto ng mansyon ay pinalamutian ng puti at ginto, simbolo ng bagong simula. Ang mga paborito nil
Chapter 234 "Sumugod!" sigaw ko, at sabay-sabay kaming nagsimula muli sa laban. Sa mga sandaling iyon, wala nang ibang mahalaga kundi ang magtulungan upang mapanatili ang kaligtasan ng pamilya ko. Bawat galaw ko ay mabilis at tumpak. Ang bawat labang ito ay isang hakbang patungo sa isang mas ligtas na bukas para sa mga anak ko. Ngunit alam ko, ang tunay na laban ay hindi lamang sa pisikal na aspeto ng digmaang ito. Ang laban na ito ay isang paglalakbay na puno ng sakripisyo, at ang huling laban ay hindi lamang para sa kaligtasan ng aking pamilya—kundi para sa kinabukasan ng aming mga anak. Ang araw ay nagsimulang sumik mula sa mga bintana ng mansyon, ngunit ang buong paligid ay puno pa rin ng katahimikan—isang katahimikan na dulot ng matinding laban na naganap. Ang mga kalaban ay wala na, at ang mga sugatang katawan ng aming mga kalaban ay nagpapaalala ng bawat sakripisyo, bawat hakbang na ginawa namin upang maprotektahan ang mga mahal sa buhay. Habang naglalakad kami sa loob ng m
Chapter 233Nagmadali kaming bumalik sa direksyon ng kambal. Agad ko silang nakitang ligtas, kasama ang mga kasambahay na nagbabantay. Nakita ko sa mga mata ng kambal ang takot at ang mga tanong na hindi ko kayang sagutin ngayon. Ang tanging kaya kong gawin ay ipakita sa kanila ang aking lakas—ang aking pagnanais na maprotektahan sila sa lahat ng paraan. "Anak," sabi ko sa kambal, habang lumapit ako sa kanila. "Mahal ko kayo. Hindi ko kayo pababayaan. Kahit anong mangyari, magsasama tayo." Ngumiti ang mga bata, ngunit alam kong alam nila ang kabigatan ng sitwasyon. Hindi na nila kailangang magsalita pa. Ang pagmamahal na nasa kanilang mga mata ay sapat na. Habang tumutok kami sa mga kalaban, naramdaman ko ang lahat ng hindi pa natapos na laban sa buhay ko. Ang mga desisyon ko ngayon ay magpapasya sa kinabukasan ng aming pamilya. Kung gusto kong makita ang mga bata na lumalaki ng ligtas at maligaya, kailangan kong gawin ang lahat ng ito—huwag magpatalo, at protektahan sila hanggang
Chapter 232 Habang nakatayo ako sa harap ni Ivy, ang lahat ng nararamdaman ko ay tila nag-uugnay na. Ang mga bata, ang mga sakripisyo, at ang mga lihim — lahat ng ito ay nagsimulang magbukas sa harapan ko. Si Ivy, ang dating sekretarya ko, ngayon ay isang ina na, at ang mga kambal ay mga anak ko. Hindi ko pa matanggap ang lahat, ngunit ang puso ko ay puno ng pagmamahal at pagnanais na protektahan sila. Ngunit bigla, isang pamilyar na tinig ang tumawag sa pangalan ko mula sa labas. Isang tinig na hindi ko kailanman malilimutan. Si Mommy, ang aking ina—si Agent C. "Blue!" tawag niya mula sa likod ng pinto. Tumingin ako kay Ivy, at ang kanyang mga mata ay puno ng pagkabahala. Alam ko na may ibang nangyayari, may bagong hamon na haharapin. Sa isang saglit, iniwan ko si Ivy at mabilis na naglakad patungo sa pinto. Ang mga hakbang ko ay matalim, puno ng pangangailangan na makuha ang sagot sa tawag ng aking ina. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko siya — ang aking ina, si Agent C. Ang
Chapter 231 Blue POV Nasa likod ako ng mga madilim na kanto ng mansyon, tinitingnan ko ang paligid habang ramdam ko ang kaba sa aking dibdib. Hindi ko nakita ang mga nangyaring laban, ngunit mula sa mga mensahe ng aking ina, si Agent C, alam kong hindi madali ang mga hinarap nila ni Ivy. Si Agent C, walang alinlangan, ay isang eksperto sa mga misyon at kahit na hindi ko nasaksihan ang mga laban, naramdaman ko ang kabang dulot ng bawat sandali ng pangyayari. Ang kalaban nila ay malupit at hindi matitinag, ngunit alam ko rin na si Ivy ay walang ibang layunin kundi ang tapusin ang lahat ng ito—ang lahat ng paghihirap na dulot ng mga kalaban ng Santiago Empire. Kaya't agad kong dinala ang kambal ko at ang mga kasambahay sa isang ligtas na lugar sa mansyon. Ang mga mata ko’y hindi mapakali, nakatingin sa mga pader ng mansyon na parang may makakapasok na kahit sino sa mga oras na ito. Hindi ko na hinayaan pang magtagal ang takot at panik, ang mga bata ko, kahit maliit, ay ang pinaka-ma
Chapter 230 Hindi ko na binigyan pa ng pagkakataon si Ramon, mabilis ang aking kilos. Nanlaki lamang ang kanyang mata ng nasa harapan na ako sa kanya. Walang buhay ang aking mga matang nakatingin sa kanya, bumalik ang dating ako. Isang mamatay na assassin pero ngayon ay hindi na mga inosenteng tao ang pinatay o papatayin ko. Isang masamang tao ang aking hahatulan sa kamatay isa na si Ramon ang dating kanang kamay ng aking Ama. "Paa—," hindi ko na tinapos ang kanyang sasabihin. Agad kong giniliitan ang kanyang leeg, dahilan upang tumalsik ang kanyang dugo sa aking suotbna damit. Ang aking katawan ko ay naramdaman ko ang pangangalay, ang mga kalamnan ko ay nanginginig sa pagod, habang hinahabol ko ang aking hininga. Ang aking mata ay nanatili sa katawan ng pinuno ng kalaban na ngayon ay wala nang buhay, ang ulo ay nasa sahig, ang dugo ay unti-unting dumadaloy mula dito. Nakatitig ako dito ni walang pagsisisi na aking nararamdaman, ang mga kamay ko ay mahigpit naka hawak s