I would have liked this tickle in my heart, if only it wasn’t caused by him. I would have loved the freezing breeze of the morning at wee hours, if only he wasn’t the one with me. I would have loved the hue of the yellow luminescence from the street lights permeating through the windshield, if only it wasn’t his hands manipulating the steering wheel.But because of that mistake, of that one avoidable mistake, I started hating all of this. I began hating myself and him… Topher.Nakarating kami ng condo nang walang umiimik. I have only heard him breathe heavily and let out a sigh from time to time. Maybe he, too, was reflecting on what happened between us, on how wrong it was.Neither of us could change what has happened. But we could hide it. That’s what I have been thinking the whole time. If we would just pretend like it never happened, if we would just act like nothing happened, and forget about it.“Nothing happened,” mahinahon kong saad nang buksan na nito ang pinto sa gilid niya.
“Dominic,” halos pabulong na at kabadong sambit ko habang nakatanaw sa kaniya.Topher slowly shifted his gaze into the figure that is now walking towards us. May bahagyang bangis ang mga yabag niyang umaalingawngaw sa tahimik na pasilyo. The fury in his brows is visible under the dim lights.Alam kong nakita niya ang nangyari. Alam kong magagalit siya. At alam ko na ang kasunod na mangyayari.I thought very hard on what to tell him at that moment. Piniga ko ang isipan kung anong idadahilan, kung paano makakalusot. But after seeing us kiss, seeing us in this position, just what excuse can I still tell him? Just how can he still believe whatever I am going to say?Naramdaman ko ang paglayo ni Topher sa likuran ko. Hinarap nito si Dominic na ngayo’y matalim ang titig sa kaniya habang nakatayo na sa tapat namin.“Dominic.” Napatingala ako sa kaniya nang tawagin niya ito sa pangalan.“Topher,” Dominic replied back, making me even more surprised that they know each other.Katahimikan na uli
The clock reads 7:30 a.m. but the skies are still gray. May nagbabadyang pag-ulan. I looked down to the highway right below this condominium, nag-uumpisa na itong mapuno dahil Lunes at ito ang karaniwang oras ng pasok ng lahat.I wasn’t able to go home to San Joaquin last Friday. Hindi ko alam. After that confrontation with Topher, I just suddenly felt all tired and lazy. I put back all the things I’ve packed and waited all night for the three to come home.Although I was also partly aware of the reason why I decided not to go anymore. Isa sa mga rason ko rin naman para umuwi noong gabing iyon ay para iwasang makasalamuha si Topher dahil sigurado akong sasama siya sa paghatid sa tatlo.But because he already came here himself that night, there was nothing to run away from anymore. Hindi rin naman siya nakasama sa paghatid nila. Siguro hindi siya sumunod sa kanila sa bar pagkatapos akong puntahan.I don’t know. I shouldn’t even bother myself about that anymore. Tapos na iyon. He alread
“Ah! Naalala ko na!” Bernard exclaimed out of nowhere.Kapwa kaming tatlong napahinto sa ginagawa para bumaling sa kaniya. Nakataas pa ang hintuturo nito at malawak na nakangisi, animo’y may isang napakaimportanteng bagay na naalala.“Yung alin?”He smirked, raising a brow as if telling us would cost us a fortune.“Yung daddy na dumating kanina.”Nangunot ang noo ko noong una pero nang makita ko sina Loren at Myint na lumingon sa gawi ni Topher natanto kong siya ang tinutukoy nito. Anong daddy?“Isa siya sa mga engineers yata. Yung nagwo-work doon sa bagong building.” Sinundot ako nito sa tagiliran.“Weh? Hindi mo talaga kilala, bakla? Nakita ko kayo ng frennies mo dati kausap sila ng mga daddymates niya eh.”Anong daddymates?I glanced at Topher’s direction. I could see him sharing laughters with the woman. Mabilis kong binalik kay Bernard ang tingin nang mapatingin din siya sa gawi ko.“Mga kaibigan sila nina Ate.”“Close mo?”Ewan ko ba kung bakit ako napapatingin na naman sa kaniy
May mga bagay nga talagang kahit anong pagtago ang gawin natin, may makakaalam. Mga bagay na kahit anong pag-ingat pa natin, may makakadiskubre. After that night, at the riverside, after that kiss with Topher, I have only been occupied of how to keep them safe under my hat.But here I am now, walking with my hat off this time, as if boasting to the world where I’ve been and who I was with.“That’s Topher’s,” nagtatakang puna ni Ate sa akin nang makarating ako sa condo, tinuturo ang suot kong jacket.Ang jacket na tuluyan ko nang nakalimutan, ni hindi man lang ito sumagi sa isipan ko habang paakyat sa unit ko, kahit na ang makita ang sariling repleksyon kanina sa elevator, hindi man lang sumagi sa isip ko kung sino ang nagmamay-ari nito.Napalunok ako. Lying would be impossible from now on. Hindi ko na ito malulusutan kahit na anong kasinungalingan pa ang sabihin ko.I silently marched to the kitchen, making it my subtle excuse to formulate an answer. I then put my things on the counte
“Hindi pa rin ba kayo okay?” imik ni Chezka. I only realized we’re already halfway our destination when she suddenly spoke, which quickly made me turn to look at her, walking beside me. Siguro napansin niya ang bahagyang pagkagulat ko sa tinanong niya o batid niyang lumilipad ang isip ko kaya inulit niya ang sinabi. “Ni Dominic. Hindi pa rin ba kayo nakakapag-usap?” Sa halip na sumagot ay napayakap lang ako nang mahigpit sa dala kong mga libro. I don’t know how to answer her, lalo na’t ito ang unang beses na nagkaroon kami ng hindi pagkakaunawaan ni Dominic. At mahigit isang linggo na ang nakalipas ngunit hindi pa rin kami nagkakaayos. I know this is already making the three of them worried. Wala namang nagbago sa aming apat, pero dama ko pa rin ang kagustuhan nilang malaman ang nangyari o ang gumawa ng paraan para magkaayos kami. But knowing them, I know they wouldn’t do anything. They are only waiting for one of us to finally tell them what happened. And I just know that that so
“Have you gone tired?”Ilang minuto na rin siguro ang nakalipas, siguro nakabalik na siya sa sarili niyang kwato, siguro natuyo na rin ang mga luha ko sa mukha, pero hindi ko pa rin magawang igalaw ang mga binti. I am still here, standing at the exact spot where he said those words, sa mismong pwesto na siya na mismo ang nagtanggal ng kamay ko para makaalis na siya.Have you gone tired?Ilang beses na ba ako naghintay kay Luke noon pa lang? Nagsimula sa ilang linggong paghihintay lang, naging isang buwan, hanggang sa umabot sa mahigit isang taon na.Have I gone tired?Hanggang ngayon naghihintay pa rin ako, hanggang ngayon umaasa pa rin ako na isang araw may kakatok sa pinto ko at sa pagbukas ko nito siya ang makikita ko, na isang araw may makakasalubong ako at sa pag-angat ko ng tingin siya ang makikita ko. In every knock I hear from that door, in every face I encounter at school, at the road, anywhere, I always wish that it would be him. I am always hoping for that day to finally co
“Now… do you still miss him?” Of course I do. I miss him everyday. Walang araw na hindi ko siya namimiss. Walang oras na hindi ko siya namimiss. Hindi ko siya sinagot. Doon ko lamang nagawang pansinin ang aming posisyon. Batid ko ang panonood niya sakin habang pinoproseso ko kung paano ako nalagay sa ganito, kung paano at bakit hindi ako umalis sa eksaktong pagkakataong bumagsak ako rito. Sinulyapan ko siya at may multo na ng ngiti sa mga labi niya. As amusement continue to linger in his eyes, I took my chance to stare at him more. His stubbles looked neat and rough at the same time. And I didn’t like how this sudden urge of touching them rioted against my mind. “Of course…” I said, almost sounding like a groan, making it as an excuse to distract myself. Umahon ako sa pagkakaupo sa hita niya upang makaalis na sana. Subalit hindi man niya ako hinawakan para mapigilan, ay nagawa pa rin akong patigilin ng pagsasalita niya. “I’m not doing anything to you, why must you leave?” sabi
Probably, that is the last thing that I would ever want to happen between us. But despite that, I still let it happen. I could have pushed him away, and I know he won’t force himself anymore. I could have easily pushed him away if I wanted to. So why didn’t I? How come I didn’t even try to resist him anymore?“Dominic is acting weird these days.”My fingertips are cold. Something feels like tickling my stomach from the inside. Hindi ko na mabilang kung pang-ilang beses ko na rin itong pagkakagat sa loob ng pisngi ko upang pilitin lang na alisin sa isipan ang alaala ng nangyari kahapon. Since last night, I have been occupied by those thoughts, those memories, by that heat emanating from his fingers as if I could still feel them today.“Lagi na lang siya umaalis, nagmamadali. Tapos kapag tinatanong, ayaw sabihin kung saan pupunta, minsan halata pang nagdadahilan lang.”Napahilamos ako ng mukha na siyang nagpatigil sa pag-uusap nila para mapatingin sa akin. Ilang beses ko na rin itong na
“When did you come?”“Around two, I think?”“It’s six now.”Napadilat ang mga mata ko sa gulat at akmang babangon na sana nang pigilan ako ng kamay nitong nasa bewang ko.“May importante ka bang gagawin o pupuntahan ngayong gabi?”Saglit akong napaisip bago umiling.“Then stay here for a while.”“But I brought food and medicines. Can you eat and take them for now?” Ngumiti ito.“Kanina pa ako gising. I already did. Thank you.”After he said that, I rested back on the bed, now his arm being my pillow. May maliit na siwang na sa kurtina at doon natanaw ko na ang kalangitang unti-unti nang dumidilim. Hindi narin kasing-init ng kanina ang balat niya.“I’m sor-”Hindi ko pa man natatapos ang sinasabi ay nagsalita na ito, “It’s not your fault.”“But you got sick because-”And for the second time, he cut me off, but not through his words but through kiss. He pulled me closer to him, pressing my body against his. A hard thing poking my stomach but my attention was focused more on his rough pa
Nakaupo sa mahabang sofa sa harapan ko sina Chezka, Nicole, at Yvonne. Nakatitig ang mga ito sa akin na tila ba isa akong akusadong kanilang hinahatulan. I just told them everything that has happened and the reason why I couldn’t go to them yesterday.At sa mga ekspresyon nila, hindi ko alam kung maganda ba o hindi ang kanilang iniisip. Hindi naman mapanghusga o galit ang kanilang mga titig, subalit hindi ko rin masabing natutuwa ang mga ito.“And through that kiss, how did you know you like him?” naunang pang-uusisa ni Nicole.I bit my lower lip and unconsciously fiddled with my fingers.“W-when… when I didn’t want him to stop. Just like how it felt back then with Luke,” I said so quietly, as if afraid that they’d hear me.“God, Amaia!” bulalas ni Nicole.“I am in trouble, right?” Mapait akong ngumiti.Ibinuntong-hininga ni Nicole ang hindi makapaniwala niyang tingin sa akin. Si Yvonne nama’y nanatiling nakakatitig, mukhang nag-iisip pa rin ng sasabihin.Nang bumaling ako kay Chezka
I didn’t wait for the rain to stop nor did I wait for him to come back. Sinulong ko ang malakas na buhos ng ulan nang walang kahit anong pansilong, patungo sa kabilang direksyon, kung saan hindi ko ito makakasalubong, kung saan makakatakas ako nang matagumpay. But when I arrived at the shed outside the school, I only stood there helplessly, unknowing of what to do next. Where should I go now? Hindi ko pwedeng puntahan ang mga kaibigan ko nang ganito ang ayos. If I stand here longer, wait for the rain to stop or let myself dry from the wind, would he come finding me here through this rain? Or if I go home now, would he be the one I’ll find at my door, waiting for me? Despite knowing the possibility of that happening, pumara pa rin ako ng taxi, I still decided to go home. If i don’t see him there, better. And if I do, I’ll just do what I have been always good at-running away. Noong huminto na ang taxi sa tapat ko, patakbo ko itong tinungo. I extended my arms to reach for the door ha
“Don’t stop halfway. You’ll drive me crazy,” he whispered, voice sounding husky before the heat of his lips dispersed from my mouth into my entirety.Nakarinig kami ng pagkatok sa pintong nasa likuran ko subalit hindi niya ito binigyan ni katiting na pansin.“Topher, you in there?” Von called.Ginamit niya ang ingay ng boses at pagkatok nito upang mapasandal ako sa pinto. The knock reverberated at the back of my head. Ngunit kahit gaano pa man kaingay, pawang hindi ko ito marinig. All I can hear are the silent noises that our lips make.Kinuha niya ang bag kong nakasabit sa aking balikat at marahan itong binagsak sa sofa sa gilid. Dinala niya ang magkabila kong kamay pagkatapos upang iyapos sa kaniyang batok. At kahit hindi niya naman diniktahan, kusang naglakbay ang mga daliri ko upang haplusin ang likuran ng ulo niya, papunta sa kaniyang tenga, pababa sa leeg niya.“Baka nakaalis na. Let’s go back,” dinig ko ang boses ni Hanes. Natigil na ang pagkatok at hindi na rin namin narinig
“Saan mo planong pumunta pagkatapos nito?”Napakurap ako at tila roon lamang luminaw ang ingay ng mga yabag ng mga kaklase kong naghahanda nang umalis. I saw our professor already went out of the room, nag-iingay na ang lahat at kaniya-kaniyang yayaan kung saan sila pupunta.Dalawang subjects lang ang klase namin ngayon kaya half-day lang kami ngayon. At sa dalawang subjects na iyon, I don’t know if I even have any takeaways.Hinanap ng mga mata ko si Dominic. Mabilis na pagsulyap lang sakin ng suplado niyang tingin at inanod na ito ng pag-akbay ng isang lalaking kaklase namin papalayo sa paningin ko. Tiningala ko si Chezka sa gilid ko.“Hindi ko alam, eh. Ikaw?” Inumpisahan kong iligpit ang mga gamit.Sa dalawang subjects na iyon, iilang salita lang ang nagawa kong maisulat sa notebook ko.“Are you still preoccupied about last night?”Umilaw ang cellphone ko at nakita ang mensahe ni Ate na nagyayayang sumabay kumain ng lunch sa kanila.“Have you opened our GC? Nagyayaya ang dalawang
"I miss Luke."Alam ni Topher na ilang beses mang dumampi ang mga labi nito sa kaniya, wala pa ring magbabago sa nararamdaman nito para sa lalaki. Na kahit ilang beses niya pang subukang burahin ang bakas ng mga labi ni Luke sa dalaga, ito at ito pa rin ang maaalala ni Amaia sa tuwing maglalapat ang mga labi nila.Alam ni Topher na alam ni Amaia na mali ito una pa lang, na mali ito at hindi na maaari pang sundan, na mali ito at hindi na pwedeng ipagpatuloy pa. Subalit mali man, nagagawa niya pa ring ulitin, nagagawa niya pa ring hayaan ang lalaking gawin ang mga hindi dapat, at ang sarili niya na gawin ang mga bagay na hindi rin dapat.But just like what Topher said, she is nice, kind, and a wonderful person. And maybe because she is nice, kind, and a wonderful person, that’s why she can’t push him away so easily. Lalo na dahil sa ginawa niya at pagsisinungaling kay Aizel tungkol sa nangyari noong gabing iyon. He is sure Amaia feels bad about it and blames herself for it.And right no
“You’re crazy,” giit ko. I heard him chuckle. And for unknown reason, I found myself smiling when he chuckled. Ginawa kong daan ang pagbubukas ng pinto sa aking unit upang isawalang bahala ang pagngiting iyon. Sinalubong ako ng nakasisilaw na sikat ng araw sa tanghali dahil iniwan kong nakahawi ang kurtina rito kanina. I pulled my necktie and unfastened the first three buttons of my uniform’s blouse. Ang kaninang nakatali na buhok ko ay ngayo’y nilugay ko na. “Hindi mo ako pipigilan?” I remained silent for a while. Binagsak ko ang sarili sa sofa, pumwesto sa pinakadulong parte kung saan natitirang tumatama ang sikat ng araw. From here I could have a glimpse of the city below me. The roads, the buildings, the tight array of cars, the people walking by the sidewalk, the remaining fields left untouched in the middle of the city. I let the heat kiss my already burning cheeks as I spy on them. “Makikita ka nila,” malumanay kong bigkas. “Should I hide?” Dinig ko ang pagkasarkastiko ni
Hinawi ko ang malaking kurtina. Tirik na ang araw sa kalangitan, wala masyadong kaulapan. At kahit na nakasisilaw ang liwanag nito, pinili kong titigan pa rin iyon. It hurt my eyes, but this is better than to see his face in every corner of my room.The heat permeating through the glass window was better than the lingering feeling of the warmth of his touch in my hand and face.Ang galit niyang mga mata ang huling bagay na nakita ko bago ko siya tinulak noon at pagsarhan ng pinto at iniwan. Ang galit niyang mga mata ang huling laman ng isip ko bago nakatulog kagabi hanggang nang magising kanina.At pagkatapos ng huling sinabi niya pa kagabi, mas lalo na akong natatakot sa mga mangyayari pa.Napukaw ako ng pag-buzz at pagkatok na nila sa pinto, nasa labas na sila. Bago buksan ang pinto ay huminga pa ako nang malalim. I hope that the constant uneasiness I have been having since last night won’t show on my face. Nagtatangkang sumiklab ang kaba ko subalit pinigilan ko na ito bago pa lumal