“Salamat po, sir.”
“Nah. Ayoko ng masyadong pormal. Just treat me the way you treat your friends too. Hindi naman na importante kung ako ang principal o hindi. I want you to be comfortable around me. Kaibigan ka ni Luke kaya kaibigan mo na rin ako.”
Mabuti nalang at napigilan ko ang pag-awang ng bibig dahil sa huli nitong sinabi. Mabuti nalang din hindi ko siya nayakap kagaya ng ginawa ko kay Kuya Luke noong sinabi niyang magkaibigan na kami. Natawa ito kaya alam kong hindi lang basta sa isipan ko gumuhit ang sayang nararamdaman ko kundi pati sa mukha.
“Ilang taon lang din naman ang agwat ko sa’yo kaya hindi mo na kailangang maging masyadong magalang magsalita.” Masigla akong tumango.
“Okay, Kuya Gavin. Thank you.” Malapad akong ngumisi na nagpatawa sa kanya ulit.
Napawi lang iyon nang may tumampal sa kamay niya. Nan
Pagkatapos kumain ay nagkasundo kaming maglaro ng video games. Hindi ako marunong niyon at walang kahit na anong alam pero matyaga nila akong tinuruan. Hindi ko makuha-kuha ang paglalaro, tawa nang tawa sila sakin pero hindi ko ito tinigilan. I loved seeing them laugh because of me, I loved the thought that we are happy because of me.Kahit na wala akong ibang ginawa kundi ang ipatalo ang laro namin, masaya ako, masaya kami. I really felt that I am becoming closer and closer to Kuya Luke, to Kuya Gavin. Isang panibagong kandado ang bumbukas sa nakasaradong mga pinto ng sarili ko.Unti-unti, natututunan kong maging maligaya sa piling ng iba—nang may kasama. Unti-unti, nakakalimutan kong maging masaya nang mag-isa. I am starting to be dependent on them, my happiness is starting to be dependent on having them. I know I shouldn’t dahil alam kong may katapusan din ito at kapag umabot na kami sa puntong iyon, alam ko ring hindi lang ba
Friends Don’t KissEver since meeting Kuya Luke, I can’t always help but look forward for another day at school. Iyong maagang matutulog sa gabi, maaga ring gigising sa umaga, magmamadali sa pag-aayos at unang pagtapak palang sa school—mukha niya agad ang hahanapin. Just the thought of us being together, talking and by just seeing him, that keeps me going.Pero kagabi, hindi ako maagang natulog dahil sa kakaisip sa nangyari sa kwarto niya, hindi rin ako maagang nagising kanina dahil parang ayaw kong pumasok, wala akong gana sa mga bagay-bagay at nakayuko lang at hindi ko siya hinanap nang makapasok ako ng school.Gusto ko siyang makita pero ayaw kong masilayan ang ngiti niya. Gusto ko siyang makausap pero ayaw kong marinig ang boses niya. Gusto ko siyang makasama pero hindi pa ako handang harapin siya. Ang gulo, naguguluhan ako.Nasa may auditorium kami sa kasalukuy
“Good job,Amaia!” Coach beamed at me after my successful spike.Naagaw niya ulit ang pansin ko ngunit hindi na ito nag-iisa, nasa tabi na niya si Kuya Luke, nakatingin rin sakin. Mabilis ang pag-iwas ko ng tingin, umarte akong walang nakita kahit na ang totoo ay nagwawala na ang sistema ko. I forced myself to focus on the game again but my mind can’t seem to function well. It is completely in chaos now.Bakit siya nandito? Bakit na naman siya nanonood ng practice namin? Did he come here to watch me like last time or is he here because of Coach T? At bakit magkasama na naman sila?No! Coach T did not beam at me, hindi para sakin ang ngiting iyon. Suot-suot niya ang napakalapad na ngising ‘yan dahil kay Kuya Luke. Dahil kasama niya si Kuya Luke.“Amaia, watch out!” Sigaw ng kasama ko. Nilampasan ako ng bola at hindi ko ito nasalo. I apologized to her and ran af
It was the moment of my life that I just wanted to be swallowed alive by the ground. Kahit saang anggulo ko pa tingnan, totoo ang sinabi niya. Hindi nagseselos ng ganito ang isang kaibigan, hindi nagagalit sa ibang babae ang isang kaibigan lang, at higit sa lahat, hindi naghahalikan ang magkaibigan.Masyado na bang nagiging halata ang totoong nararamdaman ko para sa kanya? Masyado na ba akong nagiging makasarili para gustuhin siya para lang sakin? Napapansin niya na kaya iyon kaya niya tinatanong ito ngayon?Ayokong isipin niyang may gusto ako sa kanya kahit na iyon naman talaga ang totoo. Ayaw kong lumayo ang loob niya o umiwas sakin. Kaibigan lang ang tingin niya sakin kaya kapag nalaman niyang higit pa roon ang nararamdaman ko para sa kanya, baka layuan niya lang ako at iwasan. “Kung ganoon, huling beses na yung kahapon. Magkaibigan tayo, diba? Kaya simula ngayon…” Nakagat ko pa muna ang labi
“Ikaw, ayos ka lang ba?” Tumango ako ulit at napangiti na naman.Nang hindi inaalis ang pagkakasandal sa kanyang dibdib, pinunasan ko ang pisngi ko. Tiningala ko ito at naabutang nakayuko rin siya sakin, nakatitig. His eyes are like ocean, napakalalim nito ngayon, sa bawat pagtitig, pakiramdam ko malulunod ako nang paulit-ulit.Tinitigan ko pa ito at ganoon rin ang ginawa niya, tinapatan lamang ang aking tingin na para bang hinihintay nitong sabihin ko na ang isinisigaw ng aking mga mata.Hihingi ba muna ako ng tawad o magpapasalamat muna? Tatanungin ko ba muna ito kung bakit siya galit o kukumpirmahin ko na ang hulako kanina?Lumikot ang mga mata ko sa pag-iisip ng gagawin, I bit my lower lip trying to suppress my anxiousness. Hindi rin ito nagsasalita, tila alam niya na ring may gusto akong sabihin kaya naghihitay na lamang siya.Napunta sa labi niya ang tingi
TruthThird Person’s P.O.V.Hindi magawang tingnan ni Amaia ang sariling repleksyon sa salamin, hindi dahil sa ayaw nitong makita ang namamagang mga mata kundi dahil sa nag-uumapaw na kalungkutan dito. Pati siya ay awang-awa na sa sarili, parang hindi niya na kayang makita pa sa mukha ang kanyang padurusa.Kagabi pa ito iyak nang iyak, katunayan nga ay hindi na ito nakatulog nang maayos sa kakaiyak. Ang sabi nila, kapag sobrang bigat na ng nararamdaman mo iiyak mo lang ito hanggang sa mapagod ka at wala nang luhang lalabas. Ngunit hindi niya ito nararamdaman. Kahit gaano pang pag-iyak ang gawin niya, hindi pa rin gumagaan ang kanyang pakiramdam, tila hindi nauubos ang kanyang mga luha.Hindi niya pa nakakain ang inihatid na agahan niya kanina, wala itong gana. Kahit na ang mga katulong nilang malapit sa kanya ay walang magawa dahil nakabantay ang Ate Aizel niya sa labas. Ayaw s
Amaia’s P.O.V.Pagkatapos ng dalawang araw na pagkakakulong sa aking kwarto, sa wakas ay nakalaya na ako. Hindi iyon dahil sa naawa sila sakin, tinanggal na ang pagkakakandado ng pinto ko dahil Lunes na at kailangan kong pumasok.Kahit na hindi naman nilalamig ay nagsuot ako ng jacket. Iyon ay para maitago ang pasang natamo ko sa braso mula kay Daddy. Binalutan ko rin ng bandage ang aking tuhod para maitago ang pasa roon. Simpleng pagkakasubsob lang sa sahig ang nangyari no’ng Sabado ngunit hindi ko inaasahang mamamaga ito pagkatapos. Mabuti nalang at magaling na, tanging pasa nalang ang naiwan.Nang napadaan ako sa dining area, nakita kong kumakain na sina Ate at Daddy. Hindi ako sasabay, sinadya kong sumabay kina Manang Lary kaninang madaling araw upang hindi na ako makasabay sa kanila sa pagkain.“What happened to your knee?” Gulat akong napatigil at napalingon kay Daddy. H
Scared“K-Kuya Luke, anong… ibig mong sabihin?”Alam ko kung anong ibig sabihin niya roon, sobrang linaw para sakin ng nais niyang iparating doon. Ngunit wala nang ibang salitang mahanap ang bibig ko dahil sa gulat. Dahil hindi ko inaasahan iyon mula sa kanya, walang katagang naihanda ang utak ko.Wala akong masabi. I was completely lost, my mind is in complete chaos to even think for an answer. Why would he want to run away with me? Why would he take me away?“Let’s run away. Pumunta tayo sa lugar na walang nakakakilala satin, sa lugar na malayo sa kanila. Magsimula tayo ng panibagong buhay, kalimutan natin ang nakaraan at ang mga bagay na nakakapagpalungkot at nakakasakit satin. Let’s run away, Amaia, to the place where there’s just you and me. Let’s run away from all thesepain.”Napatitig ako sa kany
Probably, that is the last thing that I would ever want to happen between us. But despite that, I still let it happen. I could have pushed him away, and I know he won’t force himself anymore. I could have easily pushed him away if I wanted to. So why didn’t I? How come I didn’t even try to resist him anymore?“Dominic is acting weird these days.”My fingertips are cold. Something feels like tickling my stomach from the inside. Hindi ko na mabilang kung pang-ilang beses ko na rin itong pagkakagat sa loob ng pisngi ko upang pilitin lang na alisin sa isipan ang alaala ng nangyari kahapon. Since last night, I have been occupied by those thoughts, those memories, by that heat emanating from his fingers as if I could still feel them today.“Lagi na lang siya umaalis, nagmamadali. Tapos kapag tinatanong, ayaw sabihin kung saan pupunta, minsan halata pang nagdadahilan lang.”Napahilamos ako ng mukha na siyang nagpatigil sa pag-uusap nila para mapatingin sa akin. Ilang beses ko na rin itong na
“When did you come?”“Around two, I think?”“It’s six now.”Napadilat ang mga mata ko sa gulat at akmang babangon na sana nang pigilan ako ng kamay nitong nasa bewang ko.“May importante ka bang gagawin o pupuntahan ngayong gabi?”Saglit akong napaisip bago umiling.“Then stay here for a while.”“But I brought food and medicines. Can you eat and take them for now?” Ngumiti ito.“Kanina pa ako gising. I already did. Thank you.”After he said that, I rested back on the bed, now his arm being my pillow. May maliit na siwang na sa kurtina at doon natanaw ko na ang kalangitang unti-unti nang dumidilim. Hindi narin kasing-init ng kanina ang balat niya.“I’m sor-”Hindi ko pa man natatapos ang sinasabi ay nagsalita na ito, “It’s not your fault.”“But you got sick because-”And for the second time, he cut me off, but not through his words but through kiss. He pulled me closer to him, pressing my body against his. A hard thing poking my stomach but my attention was focused more on his rough pa
Nakaupo sa mahabang sofa sa harapan ko sina Chezka, Nicole, at Yvonne. Nakatitig ang mga ito sa akin na tila ba isa akong akusadong kanilang hinahatulan. I just told them everything that has happened and the reason why I couldn’t go to them yesterday.At sa mga ekspresyon nila, hindi ko alam kung maganda ba o hindi ang kanilang iniisip. Hindi naman mapanghusga o galit ang kanilang mga titig, subalit hindi ko rin masabing natutuwa ang mga ito.“And through that kiss, how did you know you like him?” naunang pang-uusisa ni Nicole.I bit my lower lip and unconsciously fiddled with my fingers.“W-when… when I didn’t want him to stop. Just like how it felt back then with Luke,” I said so quietly, as if afraid that they’d hear me.“God, Amaia!” bulalas ni Nicole.“I am in trouble, right?” Mapait akong ngumiti.Ibinuntong-hininga ni Nicole ang hindi makapaniwala niyang tingin sa akin. Si Yvonne nama’y nanatiling nakakatitig, mukhang nag-iisip pa rin ng sasabihin.Nang bumaling ako kay Chezka
I didn’t wait for the rain to stop nor did I wait for him to come back. Sinulong ko ang malakas na buhos ng ulan nang walang kahit anong pansilong, patungo sa kabilang direksyon, kung saan hindi ko ito makakasalubong, kung saan makakatakas ako nang matagumpay. But when I arrived at the shed outside the school, I only stood there helplessly, unknowing of what to do next. Where should I go now? Hindi ko pwedeng puntahan ang mga kaibigan ko nang ganito ang ayos. If I stand here longer, wait for the rain to stop or let myself dry from the wind, would he come finding me here through this rain? Or if I go home now, would he be the one I’ll find at my door, waiting for me? Despite knowing the possibility of that happening, pumara pa rin ako ng taxi, I still decided to go home. If i don’t see him there, better. And if I do, I’ll just do what I have been always good at-running away. Noong huminto na ang taxi sa tapat ko, patakbo ko itong tinungo. I extended my arms to reach for the door ha
“Don’t stop halfway. You’ll drive me crazy,” he whispered, voice sounding husky before the heat of his lips dispersed from my mouth into my entirety.Nakarinig kami ng pagkatok sa pintong nasa likuran ko subalit hindi niya ito binigyan ni katiting na pansin.“Topher, you in there?” Von called.Ginamit niya ang ingay ng boses at pagkatok nito upang mapasandal ako sa pinto. The knock reverberated at the back of my head. Ngunit kahit gaano pa man kaingay, pawang hindi ko ito marinig. All I can hear are the silent noises that our lips make.Kinuha niya ang bag kong nakasabit sa aking balikat at marahan itong binagsak sa sofa sa gilid. Dinala niya ang magkabila kong kamay pagkatapos upang iyapos sa kaniyang batok. At kahit hindi niya naman diniktahan, kusang naglakbay ang mga daliri ko upang haplusin ang likuran ng ulo niya, papunta sa kaniyang tenga, pababa sa leeg niya.“Baka nakaalis na. Let’s go back,” dinig ko ang boses ni Hanes. Natigil na ang pagkatok at hindi na rin namin narinig
“Saan mo planong pumunta pagkatapos nito?”Napakurap ako at tila roon lamang luminaw ang ingay ng mga yabag ng mga kaklase kong naghahanda nang umalis. I saw our professor already went out of the room, nag-iingay na ang lahat at kaniya-kaniyang yayaan kung saan sila pupunta.Dalawang subjects lang ang klase namin ngayon kaya half-day lang kami ngayon. At sa dalawang subjects na iyon, I don’t know if I even have any takeaways.Hinanap ng mga mata ko si Dominic. Mabilis na pagsulyap lang sakin ng suplado niyang tingin at inanod na ito ng pag-akbay ng isang lalaking kaklase namin papalayo sa paningin ko. Tiningala ko si Chezka sa gilid ko.“Hindi ko alam, eh. Ikaw?” Inumpisahan kong iligpit ang mga gamit.Sa dalawang subjects na iyon, iilang salita lang ang nagawa kong maisulat sa notebook ko.“Are you still preoccupied about last night?”Umilaw ang cellphone ko at nakita ang mensahe ni Ate na nagyayayang sumabay kumain ng lunch sa kanila.“Have you opened our GC? Nagyayaya ang dalawang
"I miss Luke."Alam ni Topher na ilang beses mang dumampi ang mga labi nito sa kaniya, wala pa ring magbabago sa nararamdaman nito para sa lalaki. Na kahit ilang beses niya pang subukang burahin ang bakas ng mga labi ni Luke sa dalaga, ito at ito pa rin ang maaalala ni Amaia sa tuwing maglalapat ang mga labi nila.Alam ni Topher na alam ni Amaia na mali ito una pa lang, na mali ito at hindi na maaari pang sundan, na mali ito at hindi na pwedeng ipagpatuloy pa. Subalit mali man, nagagawa niya pa ring ulitin, nagagawa niya pa ring hayaan ang lalaking gawin ang mga hindi dapat, at ang sarili niya na gawin ang mga bagay na hindi rin dapat.But just like what Topher said, she is nice, kind, and a wonderful person. And maybe because she is nice, kind, and a wonderful person, that’s why she can’t push him away so easily. Lalo na dahil sa ginawa niya at pagsisinungaling kay Aizel tungkol sa nangyari noong gabing iyon. He is sure Amaia feels bad about it and blames herself for it.And right no
“You’re crazy,” giit ko. I heard him chuckle. And for unknown reason, I found myself smiling when he chuckled. Ginawa kong daan ang pagbubukas ng pinto sa aking unit upang isawalang bahala ang pagngiting iyon. Sinalubong ako ng nakasisilaw na sikat ng araw sa tanghali dahil iniwan kong nakahawi ang kurtina rito kanina. I pulled my necktie and unfastened the first three buttons of my uniform’s blouse. Ang kaninang nakatali na buhok ko ay ngayo’y nilugay ko na. “Hindi mo ako pipigilan?” I remained silent for a while. Binagsak ko ang sarili sa sofa, pumwesto sa pinakadulong parte kung saan natitirang tumatama ang sikat ng araw. From here I could have a glimpse of the city below me. The roads, the buildings, the tight array of cars, the people walking by the sidewalk, the remaining fields left untouched in the middle of the city. I let the heat kiss my already burning cheeks as I spy on them. “Makikita ka nila,” malumanay kong bigkas. “Should I hide?” Dinig ko ang pagkasarkastiko ni
Hinawi ko ang malaking kurtina. Tirik na ang araw sa kalangitan, wala masyadong kaulapan. At kahit na nakasisilaw ang liwanag nito, pinili kong titigan pa rin iyon. It hurt my eyes, but this is better than to see his face in every corner of my room.The heat permeating through the glass window was better than the lingering feeling of the warmth of his touch in my hand and face.Ang galit niyang mga mata ang huling bagay na nakita ko bago ko siya tinulak noon at pagsarhan ng pinto at iniwan. Ang galit niyang mga mata ang huling laman ng isip ko bago nakatulog kagabi hanggang nang magising kanina.At pagkatapos ng huling sinabi niya pa kagabi, mas lalo na akong natatakot sa mga mangyayari pa.Napukaw ako ng pag-buzz at pagkatok na nila sa pinto, nasa labas na sila. Bago buksan ang pinto ay huminga pa ako nang malalim. I hope that the constant uneasiness I have been having since last night won’t show on my face. Nagtatangkang sumiklab ang kaba ko subalit pinigilan ko na ito bago pa lumal