Like
Third Person’s P.O.V.
Pinuno ng lahat ng mga staff sa eskwelahan ang mga upuang nakapalibot sa mahabang mesa sa loob ng conference room. Sa kabisera, kung saan naroroon ang pinakanaiibang upuan, nakatayo ang presidente na siya ring nagmamay-ari ng eskwelahan.
“I apologize for suddenly calling an emergency meeting amid class hours.” He smiled, “But this will be quick.”
Lahat din sila ay nagulat sa biglang pagpapatawag nito ng meeting lalong-lalo na ang biglaan din nitong pagpunta sa eskwelahan. Unang beses pa lamang ito na makita siya ng mga bagong guro at pangalawa o tatlo pa lamang siguro ng mga matagal nang nagtatrabaho rito.
Hindi naman kasi talaga ito madalas dito, kapag may kailangan o importanteng gagawin madalas ay pinapahatid niya lamang sa bahay niya ang trabaho, kapag naman may mga kailangang daluhang meeting o ev
Amaia’s P.O.V.Malapit nang magtago ang araw, halos nakauwi na lahat ng estudyante at pati mga guro, tapos na rin ang practice namin sa volleyball, ang tanging hinihintay ko nalang ngayon para makauwi ay ang matapos na ang lahat sa pagligo at pagbihis.Hindi ko magawang makisabay sa kanila, sa halip na magmadali at okupahin ang bakanteng cubicle, tahimik lamang akong naghihintay na matapos silang lahat. Ayoko nang maulit ang nangyari dati, ayokong mapagtripan nila ulit habang nasa shower ako. Kaya ngayon, kahit na gabihin pa, pinili ko pa ring maghintay para makaiwas sa mga maaari nilang gawin.Habang naghihintay sa mahabang upuan sa sulok ng locker room, hindi ko naman maiwasan ang paglipad ng isip ko sa nangyari kanina. Kuya Luke was watching our game, hindi ko tuloy mapigilan ang sarili na mapaisip kung naging maayos naman ba ang paglalaro ko kanina. Ayokong mapahiya sa kanya.Pinag-initan n
Third Person’s P.O.V.“Mine.” Sigaw ni Number 14 bago lumukso para hampasin ang bola papunta sa kabilang panig ng court.Nagawa iyong harangan ng blockers sa kabilang team, bumwelo si Amaia, nilipat ang bigat sa kaliwang binti bago tumalon nang napakataas at buong lakas na hinampas ang bola papunta sa parteng walang nakabantay. Pasok, walang nakahabol sa bola, puntos nila.Nagsigawan ang mga estudyanteng pumapanig sa team nila Amaia at sa lahat ng naroroon ay umangat ang hiyawan ng grupo ng mga kalalakihang nanonood sa bandang likuran nila. Nagsi-apiran pa ang mga ito, hindi maalis-alis ang mga ngising aso sa labi.Luke stepped inside the court, closer to the group of boys. Kanina pa ito nanonood mula sa malayo, hindi siya nakikita ni Amaia dahil nasa laro ang buong atensyon nito. But now that he is finally inside, imposible nang hindi pa rin siya makita lalong-lalo na kapag may gaw
Napatunganga si Amaia sa likuran niyang naglalakad na palayo. Hindi nito maintindihan kung bakit mukhang nagmamadali at balisa si Luke. Ano ba ang sasabihin nito at mukhang hindi na siya makapaghintay? May nagawa na naman ba akong kasalanan? Hindi niya maiwasang itanong sa sarili.But inthe end, she followed him but she took the route at the other side of the gym. Dala-dala ang bigat niya sa dibdib sa nakita kanina, sumunod pa rin ito kagaya ng lagi niyang ginagawa. Afterall, she can’t say no to Luke.May mga bilugang mesa na gawa sa bato sa likuran ng gym. Nakahilera ang mga iyon at may mga mahahaba na batong upuan ring kasama. Walang katao-tao roon dahil malapit nang magdilim at wala ring ilaw doon na nagpapamukhang nakakatakot sa lugar. Sumandal si Luke sa isang mesa habang nasa loob ng bulsa ang mga kamay.Mahigpit ang pagkakahawak ni Amaia sa laylayan ng kanyang damit. Doon niya binubunton ang kaba, kaba
Holiday“K-Kuya…Luke.” I mumbled. Kinakapos ako ng hininga, I couldn’t even move a bit. Isang pag-alsa lang ng dibdib ko upang humugot ng hangin, pakiramdam ko madidikit ulit ang labi o ilong nito sa balat ko sa leeg. It’s making my body tremble—no! It is making me crazy!“Hm?” Dinig ko roon ang panunukso. I don’t know why he is teasing me. Obviously, I’m not having fun with this pero hindi ko man lang siya maitulak palayo. Hindi ko man lang siya masabihang lumayo sakin.I can’t pretend as if I don’t like this, I can’t lie even to myself that I dislike this, ang ekspresyon ko sa mukha ay hindi rin kayang magsinungaling dahil alam ko, gusto ko rin ito. That I like him being this close to me. Even if it’s kind of uncomfortable, I want him close to me.“Ba…babalik na ako.”
“I’d like that.” His eyes were suddenly filled with enthusiasm. Dahil doon ay hindi ko na talaga naawat ang napakalawak na ngisi. Umiwas ako ng tingin para hindi niya iyon makita.“Okay.”“I’m sorry, am I too demanding? Hindi naman kita pinipilit. Kung mas kumportable ka roon, wala namang—“Umiling ako, “Thank you.” Binalik ko ulit ang tingin sa kanya, “I’d like that too, you, being demanding.” Bumungisngis ako at maya-maya’y narinig ko rin ang pagsegunda niya.It wasn’t just a demand after all, it’s just him being concern about me. Hindi pa naman kami ganoong katagal na magkaibigan, hindi pa rin ganoon karami ang alam namin sa isa’t isa lalo na ang mga alam ko tungkol sa kanya pero sa lahat ng ginagawa nito para sakin, ang pagtrato niya at pakikitungo sakin, parang ilang taon na kaming magkaib
As I fall deeper into my own misery, hindi ko namalayang nakatulog na ako sa kakaiyak. I wanted to start the following day with a smile but I knew I couldn’t. I won’t until I see Kuya Luke again.Maaga pa akong nagising kinaumagahan, nandoon pa rin ako sa may pinto, doon na ako nakatulog kagabi habang yakap-yakap ang mga tuhod. Before, holidays are nothing but just ordinary days to me. Buong araw na magkukulong sa bahay, buong araw na pilit aaliwin ang sarili.I never thought I would ever be spending a holiday with a friend. Ni minsan hindi ko naisip na makakalabas rin ako ng bahay para magliwaliw, makakalabas rin ako sa kulungan ko ng kalungkutan.The memory from last night is still there. The sadness is still evident as I look at my reflection at the mirror. Gusto kong umalis na kaagad at pumunta ng school pero hindi ako pwedeng magpakita kay Kuya Luke nang ganito ang itsura. Gusto kong maging masaya lang a
“Huh? Saan?” Saglit pang nanatili ang titig niya sakin, naalis lang iyon nang tumunog na ang elevator at bumukas. Ngunit hindi rin sya sumagot. Ginulo niya lang sa huling pagkakataon ang buhok ko bago naunang lumabas.Anong ibig niyang sabihin doon? Mawalan ng control saan? Sa alin? Gustuhin ko mang itanong ay hindi ko na nagawa dahil naging abala ang mga mata ko sa pagtingin sa paligid. Unang beses ko palang makapunta sa palapag na ito.May tatlong palapag ang Admin Building, ang una ay yung kanina kung nasaan ang bulwagan, ang mga opisina ng mga staff sa Administration Department at ang guidance office. Sa ikalawang palapag naman naroroon ang opisina ng principal, may conference room, may malaking veranda at sa pagkakaalam ko ay may billiard room din doon. At dito naman sa ikatlo at panghuling palapag nariritoang mga kwarto.Mukha lang itong hotel, may malalaking bintana sa harapan ng bawat kwarto kun
“Sana nagsabi kang may bisita ka. Mukhang nakaistorbo pa ako.”Hindi ko na kinailangang tingnan kung sino ang nagsalita dahil kahit hindi ko man makita ang mukha niya, alam ko na agad kung sino iyon. Presko pa sa isipan ko ang nangyari noong unang pagkikita namin kaya pati ang boses nito ay saulado ko na rin. At kagaya lang din ng una naming pagkikita, ganitong-ganito niya rin kaming nadatnan ni Kuya Luke.Mabilis akong napatago sa dibdib ni Kuya Luke habang siya nama’y nilingon ang lalaki. Nawala na sa isip ko ang hubad na katawan niya dahil sa kagustuhang makapagtago kahit naman alam kong makikita at makikita niya pa rin ako.I wish I can run away again like that night to hide from my embarrassment, but I can’t do that now.“Gavin. Bakit nandito ka? Akala ko ba sa Iloilo ka muna ngayon?”Kuya Luke held me in the waist. Lumayo ako ng konti mul
Probably, that is the last thing that I would ever want to happen between us. But despite that, I still let it happen. I could have pushed him away, and I know he won’t force himself anymore. I could have easily pushed him away if I wanted to. So why didn’t I? How come I didn’t even try to resist him anymore?“Dominic is acting weird these days.”My fingertips are cold. Something feels like tickling my stomach from the inside. Hindi ko na mabilang kung pang-ilang beses ko na rin itong pagkakagat sa loob ng pisngi ko upang pilitin lang na alisin sa isipan ang alaala ng nangyari kahapon. Since last night, I have been occupied by those thoughts, those memories, by that heat emanating from his fingers as if I could still feel them today.“Lagi na lang siya umaalis, nagmamadali. Tapos kapag tinatanong, ayaw sabihin kung saan pupunta, minsan halata pang nagdadahilan lang.”Napahilamos ako ng mukha na siyang nagpatigil sa pag-uusap nila para mapatingin sa akin. Ilang beses ko na rin itong na
“When did you come?”“Around two, I think?”“It’s six now.”Napadilat ang mga mata ko sa gulat at akmang babangon na sana nang pigilan ako ng kamay nitong nasa bewang ko.“May importante ka bang gagawin o pupuntahan ngayong gabi?”Saglit akong napaisip bago umiling.“Then stay here for a while.”“But I brought food and medicines. Can you eat and take them for now?” Ngumiti ito.“Kanina pa ako gising. I already did. Thank you.”After he said that, I rested back on the bed, now his arm being my pillow. May maliit na siwang na sa kurtina at doon natanaw ko na ang kalangitang unti-unti nang dumidilim. Hindi narin kasing-init ng kanina ang balat niya.“I’m sor-”Hindi ko pa man natatapos ang sinasabi ay nagsalita na ito, “It’s not your fault.”“But you got sick because-”And for the second time, he cut me off, but not through his words but through kiss. He pulled me closer to him, pressing my body against his. A hard thing poking my stomach but my attention was focused more on his rough pa
Nakaupo sa mahabang sofa sa harapan ko sina Chezka, Nicole, at Yvonne. Nakatitig ang mga ito sa akin na tila ba isa akong akusadong kanilang hinahatulan. I just told them everything that has happened and the reason why I couldn’t go to them yesterday.At sa mga ekspresyon nila, hindi ko alam kung maganda ba o hindi ang kanilang iniisip. Hindi naman mapanghusga o galit ang kanilang mga titig, subalit hindi ko rin masabing natutuwa ang mga ito.“And through that kiss, how did you know you like him?” naunang pang-uusisa ni Nicole.I bit my lower lip and unconsciously fiddled with my fingers.“W-when… when I didn’t want him to stop. Just like how it felt back then with Luke,” I said so quietly, as if afraid that they’d hear me.“God, Amaia!” bulalas ni Nicole.“I am in trouble, right?” Mapait akong ngumiti.Ibinuntong-hininga ni Nicole ang hindi makapaniwala niyang tingin sa akin. Si Yvonne nama’y nanatiling nakakatitig, mukhang nag-iisip pa rin ng sasabihin.Nang bumaling ako kay Chezka
I didn’t wait for the rain to stop nor did I wait for him to come back. Sinulong ko ang malakas na buhos ng ulan nang walang kahit anong pansilong, patungo sa kabilang direksyon, kung saan hindi ko ito makakasalubong, kung saan makakatakas ako nang matagumpay. But when I arrived at the shed outside the school, I only stood there helplessly, unknowing of what to do next. Where should I go now? Hindi ko pwedeng puntahan ang mga kaibigan ko nang ganito ang ayos. If I stand here longer, wait for the rain to stop or let myself dry from the wind, would he come finding me here through this rain? Or if I go home now, would he be the one I’ll find at my door, waiting for me? Despite knowing the possibility of that happening, pumara pa rin ako ng taxi, I still decided to go home. If i don’t see him there, better. And if I do, I’ll just do what I have been always good at-running away. Noong huminto na ang taxi sa tapat ko, patakbo ko itong tinungo. I extended my arms to reach for the door ha
“Don’t stop halfway. You’ll drive me crazy,” he whispered, voice sounding husky before the heat of his lips dispersed from my mouth into my entirety.Nakarinig kami ng pagkatok sa pintong nasa likuran ko subalit hindi niya ito binigyan ni katiting na pansin.“Topher, you in there?” Von called.Ginamit niya ang ingay ng boses at pagkatok nito upang mapasandal ako sa pinto. The knock reverberated at the back of my head. Ngunit kahit gaano pa man kaingay, pawang hindi ko ito marinig. All I can hear are the silent noises that our lips make.Kinuha niya ang bag kong nakasabit sa aking balikat at marahan itong binagsak sa sofa sa gilid. Dinala niya ang magkabila kong kamay pagkatapos upang iyapos sa kaniyang batok. At kahit hindi niya naman diniktahan, kusang naglakbay ang mga daliri ko upang haplusin ang likuran ng ulo niya, papunta sa kaniyang tenga, pababa sa leeg niya.“Baka nakaalis na. Let’s go back,” dinig ko ang boses ni Hanes. Natigil na ang pagkatok at hindi na rin namin narinig
“Saan mo planong pumunta pagkatapos nito?”Napakurap ako at tila roon lamang luminaw ang ingay ng mga yabag ng mga kaklase kong naghahanda nang umalis. I saw our professor already went out of the room, nag-iingay na ang lahat at kaniya-kaniyang yayaan kung saan sila pupunta.Dalawang subjects lang ang klase namin ngayon kaya half-day lang kami ngayon. At sa dalawang subjects na iyon, I don’t know if I even have any takeaways.Hinanap ng mga mata ko si Dominic. Mabilis na pagsulyap lang sakin ng suplado niyang tingin at inanod na ito ng pag-akbay ng isang lalaking kaklase namin papalayo sa paningin ko. Tiningala ko si Chezka sa gilid ko.“Hindi ko alam, eh. Ikaw?” Inumpisahan kong iligpit ang mga gamit.Sa dalawang subjects na iyon, iilang salita lang ang nagawa kong maisulat sa notebook ko.“Are you still preoccupied about last night?”Umilaw ang cellphone ko at nakita ang mensahe ni Ate na nagyayayang sumabay kumain ng lunch sa kanila.“Have you opened our GC? Nagyayaya ang dalawang
"I miss Luke."Alam ni Topher na ilang beses mang dumampi ang mga labi nito sa kaniya, wala pa ring magbabago sa nararamdaman nito para sa lalaki. Na kahit ilang beses niya pang subukang burahin ang bakas ng mga labi ni Luke sa dalaga, ito at ito pa rin ang maaalala ni Amaia sa tuwing maglalapat ang mga labi nila.Alam ni Topher na alam ni Amaia na mali ito una pa lang, na mali ito at hindi na maaari pang sundan, na mali ito at hindi na pwedeng ipagpatuloy pa. Subalit mali man, nagagawa niya pa ring ulitin, nagagawa niya pa ring hayaan ang lalaking gawin ang mga hindi dapat, at ang sarili niya na gawin ang mga bagay na hindi rin dapat.But just like what Topher said, she is nice, kind, and a wonderful person. And maybe because she is nice, kind, and a wonderful person, that’s why she can’t push him away so easily. Lalo na dahil sa ginawa niya at pagsisinungaling kay Aizel tungkol sa nangyari noong gabing iyon. He is sure Amaia feels bad about it and blames herself for it.And right no
“You’re crazy,” giit ko. I heard him chuckle. And for unknown reason, I found myself smiling when he chuckled. Ginawa kong daan ang pagbubukas ng pinto sa aking unit upang isawalang bahala ang pagngiting iyon. Sinalubong ako ng nakasisilaw na sikat ng araw sa tanghali dahil iniwan kong nakahawi ang kurtina rito kanina. I pulled my necktie and unfastened the first three buttons of my uniform’s blouse. Ang kaninang nakatali na buhok ko ay ngayo’y nilugay ko na. “Hindi mo ako pipigilan?” I remained silent for a while. Binagsak ko ang sarili sa sofa, pumwesto sa pinakadulong parte kung saan natitirang tumatama ang sikat ng araw. From here I could have a glimpse of the city below me. The roads, the buildings, the tight array of cars, the people walking by the sidewalk, the remaining fields left untouched in the middle of the city. I let the heat kiss my already burning cheeks as I spy on them. “Makikita ka nila,” malumanay kong bigkas. “Should I hide?” Dinig ko ang pagkasarkastiko ni
Hinawi ko ang malaking kurtina. Tirik na ang araw sa kalangitan, wala masyadong kaulapan. At kahit na nakasisilaw ang liwanag nito, pinili kong titigan pa rin iyon. It hurt my eyes, but this is better than to see his face in every corner of my room.The heat permeating through the glass window was better than the lingering feeling of the warmth of his touch in my hand and face.Ang galit niyang mga mata ang huling bagay na nakita ko bago ko siya tinulak noon at pagsarhan ng pinto at iniwan. Ang galit niyang mga mata ang huling laman ng isip ko bago nakatulog kagabi hanggang nang magising kanina.At pagkatapos ng huling sinabi niya pa kagabi, mas lalo na akong natatakot sa mga mangyayari pa.Napukaw ako ng pag-buzz at pagkatok na nila sa pinto, nasa labas na sila. Bago buksan ang pinto ay huminga pa ako nang malalim. I hope that the constant uneasiness I have been having since last night won’t show on my face. Nagtatangkang sumiklab ang kaba ko subalit pinigilan ko na ito bago pa lumal