2ND UPDATE. KUNG DI KA LANG MANLOLOKO JAMESON, HINDI SANA AABOT SA GANITO.
Nang maramdaman ang nakakakilabot na presensya ni Jameson, hindi napigilan ni Secretary Brian ang matinding takot sa kanyang puso. Tumango siya at sumagot, "Naiintindihan ko." Pagkaalis ni Secretary Brian, umalis din si Jameson. Hindi niya namalayan, ngunit napadpad siya sa harap ng subdivision kung saan nakatira si Roxanne. Habang inaalala ang kanilang nakaraan, napuno ng panghihinayang ang kanyang puso—mapait at masakit. Kung hindi lang siya nalinlang noon ni Savannah at naging mas matatag, hindi sana nauwi sa ganito ang relasyon nila ni Roxanne. Bigla, isang pamilyar na pigura ang lumitaw sa kanyang paningin. Bitbit ni Roxanne ang dalawang malalaking supot ng pinamili at dahan-dahang naglakad papasok ng subdivision. Dahil masyadong mabigat ang dala niya, humihinto siya paminsan-minsan upang magpahinga. Habang nag-aalangan kung bababa siya ng sasakyan, biglang napunit ang supot sa kaliwang kamay ni Roxanne, at nagkalat sa kalsada ang mga prutas. Malalim na huminga si Jameson, bi
Tiningnan ni Roxanne ang direksyong itinuro ng guwardiya, at doon nga, hindi kalayuan, ay nakaparada ang sasakyan ni Jameson. Napakunot-noo siya at tumango. "Sige, naiintindihan ko. Salamat, manong." Hindi niya alam kung ano ang binabalak ni Jameson, pero wala siyang balak alamin pa. Tumalikod siya at naglakad papunta sa supermarket sa kabilang bahagi ng kalsada. Halos maubos na ang mga gulay at prutas na binili niya noong nakaraang linggo, kaya kailangan niyang mamili para sa susunod na linggo. Pagkapasok niya sa supermarket, agad niyang napansin na may taong palaging sumusunod sa kanya. Lumingon siya at nakita si Jameson na nakatayo hindi kalayuan, nakatingin sa kanya na tila may pinipigilang damdamin. Ayaw niyang bigyan ito ng pansin kaya nagmadali siyang namili, nagbayad, at agad na lumabas. Patuloy siyang sinundan ni Jameson, pero hindi naman ito gumawa ng anumang ikababahala niya, kaya wala siyang dahilan para ipatawag ang pulis. Pagkauwi, napagdesisyunan ni Roxanne na iwas
Nang makita ni Jameson ang pagbabago sa ekspresyon nito, nagpatuloy si Secretary Brian. "Sir Jameson, kung lalabanan mo si Devon, wala kang laban. Ang tanging paraan para magkaroon ka ng pagkakataong lumaban ay palakihin ang kumpanya hanggang sa hindi mo na kailangang matakot sa Pharmanova." "Tama ka, kailangan kong bumalik sa trabaho." Hindi lang para mabawi si Roxanne, kundi para matalo rin si Devon mismo. Nang makita ni Secretary Brian na nakinig ito sa kanyang mga salita, napabuntong-hininga siya ng may bahagyang ginhawa. "By the way, si Savannah ay halos magaling na at lalabas na ng ospital bukas. Paano mo balak siyang harapin?" Pagkarinig sa pangalang Savannah, lumamig ang mga mata ni Jameson. "Magpadala ng ilang tao para bantayan siya. Papuntahin siya rito at paluhurin. Hangga't hindi siya pinapatawad ni Roxanne, mananatili siyang nakaluhod dito. Bukod pa riyan, bantayan ang pamilya niya. Kung tatanggi siyang pumunta, siguraduhin mong may kapalit itong mangyayari sa pamilya
Nagulat si Roxanne sa narinig. Pinilit siya ni Jameson na humingi ng tawad sa kanya. Habang iniisip niya ang kakaibang kilos ni Jameson nitong mga nakaraang araw, pati na rin ang lahat ng nangyari, napatingin siya sa tiyan ni Savannah. "Ang batang dinadala mo… hindi kay Jameson, hindi ba?" Nang makita niyang biglang nanigas ang mukha ni Savannah, nakumpirma ni Roxanne ang kanyang hinala. Pero kahit hindi kay Jameson ang bata, imposibleng bigla itong nakonsensya at gustong humingi ng tawad sa kanya. May isang malinaw na paliwanag—hindi talaga maaaring magkaanak si Jameson. Kung iyon ang dahilan, biglang naging malinaw ang lahat. Kaya pala, sa loob ng tatlong taon nilang pagsasama, hindi siya nabuntis. Kaya pala ngayon, lumalapit si Jameson sa kanya na may halong pagkakonsensya at pag-aalinlangan. Ang totoo, siya pala ang baog! Sa pag-iisip nito, lumamig ang mga mata ni Roxanne. "Bumalik ka at sabihin mo sa kanya na wala akong pakialam sa anumang nangyayari sa inyo. Huwag na niya a
Matapos malaman ng publiko na isang kabit si Savannah, karamihan sa kanila ay matinding pinuna siya, ngunit may ilan ding naniniwala na masyado namang malupit si Roxanne. Lumuhod na nga si Savannah sa harapan ng kanyang bahay at nakiusap, pero ni hindi man lang siya pinatawad. Habang patuloy na lumalaki ang isyu, agad itong nakaabot kay Devon. Diretsong tinawagan niya si Jameson. "Ano ang nangyayari kay Savannah?" Tumaas ang kilay ni Jameson. "Hindi ko inakalang pati ikaw, alam mo na ang tungkol dito." "Jameson, unti-unti nang bumabalik sa normal ang buhay ni Roxanne. Sinasabihan kita, huwag mong hayaang guluhin siya ulit ni Savannah!" Malamig ang boses ni Devon, ngunit napangisi lang si Jameson. "Devon, ibabalik ko rin sa’yo ang babala mo. Layuan mo si Roxanne. Nagdesisyon akong ligawan siyang muli." "Nasiraan ka na naman ba ng ulo?" "Ano bang alam mo? Matagal na kaming magkasama ni Roxanne. Hangga't hindi ka nakikialam, magkakabalikan din kami." Naging malamig ang ekspresyon
Huminto si Roxanne at tiningnan siya. "Oh, ganoon ba?" Ang lamig sa kanyang mga mata ay nagpatamlay sa ekspresyon ni Devon, at bumaba ang tono ng kanyang boses. "Wala lang, pakiramdam ko hindi mo na siya bibigyan ng isa pang pagkakataon." "Kung wala kang mahalagang pakay, huwag mo na akong abalahin sa hinaharap." Para kay Roxanne, nakakapagod ang malinaw na pang-uusisa nito. Hindi niya bibigyan ng pagkakataon si Jameson, at hindi rin niya bibigyan ng isa pang pagkakataon si Devon. Pagkauwi, napagdesisyunan niyang manatili na lang sa bahay sa mga susunod na araw upang maiwasan ang pamilya ni Jameson at si Savannah. Bukod pa rito, pinag-iisipan din niya kung magrerenta siya ng bahay sa Manila upang makapaghanda para sa pagsusulit. Sa mga nangyari sa pagitan nina Jameson at Savannah, ramdam niyang hindi siya titigilan ng mga ito kung mananatili pa siya sa bayan . Sa pag-iisip nito, tinawagan niya si Zach. ... Sa kabilang banda, kararating lang ni Jameson sa tapat ng villa nang maki
Umiling si Savannah, "Mama, hindi madaling ipaliwanag ang bagay na ito nang sabay-sabay. Huwag na muna nating pag-usapan ito ngayon. Pansamantala kayong mananatili rito, at kukunin ko kayo kapag natapos ko nang ayusin ang mga bagay-bagay." Napakunot-noo ang ama ni Savannah, puno ng galit ang kanyang tinig. "Ibig mo bang sabihin na ikukulong kami sa lugar na ito?" "Tay, magtiis muna kayo sandali. Hindi ito magtatagal." Gusto pang magsalita ng kanyang ama, pero inunahan siya ng ina ni Savannah. "Sige, naiintindihan ko. Savannah, hindi ko alam kung anong alitan meron kayo ni Jameson, pero dapat kang maging mas mahinahon. Sa pagtitimpi lamang magiging maayos ang buhay mo." "Oo, naiintindihan ko." May masamang ekspresyon sa mukha ng kapatid niyang si Mike at tinaasan niya ng boses si Savannah. "Savannah, hindi ko alam kung ano ang nangyari sa inyo , pero aalis ako kasama ang nobya ko sa susunod na linggo. Kung hindi mo ito maaayos bago ako umalis, hindi kita palalampasin!" Puno ng pag
Matapos kumain, papalabas na sina Roxanne at Grace nang makasalubong nila si Donovan, na kakalabas lang mula sa pakikipag-usap sa isang kliyente. "Ms. Roxanne, Grace, napakalaking pagkakataon naman nito." Tinaas ni Grace ang kilay, may bahagyang ngiti sa kanyang mga mata. "Oo nga, sobrang nagkataon." Tumingin si Donovan kay Roxanne at mahinahong nagtanong, "Ms. Roxanne, uminom ka ba ngayong gabi? Gusto mo bang ihatid kita pauwi?" Umiling si Roxanne. "Hindi, at nagdala rin kami ng sasakyan ni Grace, kaya huwag mo nang alalahanin." Bahagyang lumungkot ang mata ni Donovan, pero agad siyang ngumiti muli. "Sige, sana makapag-dinner tayong tatlo kapag may libreng oras tayo." Ngumiti si Grace. "Mukhang wala nang pagkakataon, aalis na si Roxanne papuntang Manila sa loob ng ilang araw." Natigilan si Donovan. "Ano ang gagawin ni Ms. Roxanne sa Manila?" "Plano kong magtrabaho roon sa hinaharap." Hindi naman sila masyadong magkakilala ni Donovan, kaya ayaw na niyang masyadong ipaliwanag.
Pasilip na tumingin si Paris kay Lance na nakaupo sa hapag-kainan at naghihintay ng hapunan, at sandaling nag-alinlangan siya."Kuya, hindi talaga ako makakapunta ngayong gabi. Nag-leave ang yaya namin sa bahay, at hindi ako mapalagay na iwan si Lance mag-isa.""Eh ‘di isama mo na lang siya rito. Ako na muna ang bahala sa kanya. Pagkatapos mong makausap ang mga investor, saka mo na lang siya iuwi."Sa narinig na kaba sa boses ni Zach, alam na ni Roxanne na mahirap na siyang tumanggi sa celebration party ngayong gabi.Napakagat siya sa labi at mahina niyang sabi, "Sige, tatanungin ko muna si Lance."Matapos ibaba ang tawag, lumapit si Roxanne sa mesa, lumuhod sa tabi ng anak at tinitigan ito nang malumanay."Baby Lance, may pupuntahan si mama ngayong gabi. Celebration party lang naman, pero hindi ako mapalagay na iwan ka mag-isa sa bahay. Gusto mo bang sumama kay mommy? Sandali lang naman ito."Tumingin si Lance sa kanya, at matapos ang ilang segundong katahimikan ay tumango ito, "Sige
"Mr. Devon..."Nang lumingon si Devon, tumigil ang mga hakbang ni Secretary Kenneth.Ang mga mata niya ay ganap na naiiba kumpara sa mga mata ni Roxanne nang malunod siya sa dagat. Ngayon, ang mga mata niya ay walang emosyon at malamig, katulad ng hindi mabait at matigas na nakilala niya sa Pharmanova noon.Mukhang naging matagumpay ang hypnosis ni Mr. Devon."Ano ang nangyari?" Nagtataka si Kenneth.Ang mga mata ni Madame Julie ay nagdulot sa kanya ng takot na huwag siyang magsasalita o kung hindi, paparusahan siya nitoTumingin si Secretary Kenneth kay Devon at nagsabi nang kalmado, "Sir Devon, dumaan lang ako upang ipaalala sa’yo na may mahalagang meeting bukas ng hapon.""Oo, lumabas ka na at maghintay sa akin, babalik ako sa kumpanya sa loob ng sampung minuto.""Okay, boss."Pagkaalis ni Secretary Kenneth, tumingin si Devon kay Madame Julie, "Pag-iisipan ko ang pagkuha ng kumpanya ni Lolo gaya ng sinabi mo, pero para sa akin, ang Pharmanova ang pinakamahalaga."Tumango si Madame J
Tumigil si Devon, humarap at tiningnan si Dr. Rex, ang mga mata nito ay kumikislap ng malamig na tingin, "Ano ang sinasabi mo?"Medyo natakot si Dr. Rex sa mga tingin ni Devon na tila kayang tingnan at makita ang lahat, ngunit nanatili siyang may magaan na ngiti sa kanyang mukha."Sir Devon, nais ko lang sanang pag-usapan ang kalagayan ng inyong ina. Si Jameson ay nag-aalaga sa inyong ina sa itaas at bababa rin siya agad."Tiningnan siya ni Devon at dahil sa hindi niya maintindihan, hindi niya napigilang maglakad papunta sa kanya.Pagkaupo sa tapat ni Dr. Rex, nagsalita si Devon nang malalim ang boses, "Ano ang nais mong sabihin sa akin?"Ngumiti si Dr. Rex at nagsabi, "Sir Devon, hindi po ba't alam niyo? Hindi po maganda ang pagtulog ng inyong ina kamakailan at siya'y may sleep disorder. Para sa mga taong sa ganitong edad, ang pagkakaroon ng sleep disorder ay isang delikadong bagay..."Sa simula, naririnig pa ni Devon ang mga sinasabi nito, ngunit habang tumatagal, napansin niyang hin
Kinabukasan ng umaga, kakarating pa lang ni Devon sa kumpanya nang makatanggap siya ng tawag mula sa lumang bahay ng pamilya, sinabing may sakit si Madame Julie at hinihiling na bumalik siya.Bahagyang yumuko si Devon, malamig ang boses, "Kung may sakit siya, maghanap kayo ng doktor. Hindi naman ako doktor."“Sir …” ang tinig sa kabilang linya ay tila walang magawa, sabay buntong-hininga. “Kitang-kita naman sa lahat na nag-aalala ang iyong ina. Mula nang mag-away kayo, iniisip na niya kung paano aayusin ang relasyon niyo. Sobrang nag-aalala na siya…”“Marami akong ginagawa ngayon. Pag-usapan na lang natin ’yan kapag may oras ako.”Matapos iyon, agad niyang ibinaba ang tawag.Ibinaba ng katulong ang telepono at maingat na tumingin kay Madame Julie na nasa gilid at galit ang mukha. “Madame… ayaw pong bumalik ng iyong anak…”Malamig siyang tiningnan ni Madame Julie, “Hindi ako bingi.”Nataranta ang katulong sa lamig ng tingin ng babae kaya agad siyang yumuko at hindi na muling nagsalita.
Si Secretary Kenneth ay nais pang kumbinsihin siya, ngunit nang makita niyang malamig ang mukha ni Devon, alam niyang hindi ito makikinig. Kaya napabuntong-hininga siya at lumabas ng opisina. Paglabas niya, agad niyang nakita si Madame Julie na kakababa lang ng elevator. Nagulat si Secretary Kenneth at mabilis na lumapit. "Madame, bakit bigla kayong pumunta rito?" Tumingin nang walang emosyon ang babae sa kanya. "Nandito ako para makita si Devon. Dalhin mo ako sa kanya." Nagdadalawang-isip si Secretary Kenneth. Noong nakaraan, ipina-lock ni Madame Julie si Devon sa ospital at hindi siya pinayagang makita ng kahit sino. Sinabi rin mismo ni Devon sa kanya na ayaw na niyang makakita ng sinuman mula sa pamilya. Nakita ni Madame Julie ang pag-aalinlangan sa mukha ni Secretary Kenneth kaya bumagsak ang kanyang ekspresyon. "Secretary Kenneth, kung ayaw mong dalhin ako sa kanya, pupunta ako nang mag-isa." Nang makita niyang maglalakad na ang matanda papasok sa opisina, mabilis siyang hum
Bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin, malamig siyang pinutol ni Lola Ofelia. "Baliw ka ba, Juliette?”Walang nakakaalam kung ano ang maaaring mangyari pagkatapos ng ganitong uri ng hypnosis? Narinig niyang may ilang taong naging tulala matapos sumailalim dito. Natakot si Madame Julie sa malamig na tingin ng matanda. Mabilis niyang ibinaba ang kanyang ulo at hindi nangahas tumingin sa kanya. Naisip niyang halos hindi na makasurvive ang kumpanya ni Jameson dahil sa ginawa ni Devon. Kaya naman, naglakas-loob siyang magsalita muli. "Ma, mungkahi lang naman ito. Ano't anuman, anak ko si Devon. Paano ko siya masasaktan? Ginagawa ko lang ito para sa ikabubuti niya at ng pamilya natin!" Ngumisi nang malamig si Lola Ofelia. "Ikaw lang ang nakakaalam kung ginagawa mo ito para sa kanya o para sa sarili mo!" Matapos sabihin iyon, tumayo si Lola Ofelia at umalis nang hindi man lang lumingon kay Madame Julie. Habang nakatingin sa papalayong likuran ng kanyang ama, puno ng galit at pagkadis
Isang oras ang lumipas nang galit na pumasok si Miles sa opisina ng presidente ng Pharmanova. May mahigit isang dosenang security guards na sumunod sa kanya, pero wala ni isa ang nangahas na pigilan siya. Nang makarating siya sa mesa ni Devon, mahigpit niyang pinisil ang kanyang mga kamao at mariing inihampas sa mesa. Hinablot niya ang kwelyo ni Devon, ang kanyang mga mata ay pulang-pula sa galit. "Devon, pinatay mo si Roxanne! Paano mo nagagawang manatiling kalmado na parang walang nangyari?! Hindi kita papatawarin!" Pinalis ni Devon ang kamay nito at malamig siyang tinitigan. "Lumayas ka." Mapaklang tumawa si Miles at mariing sinabi, "Hindi matatapos ito nang ganun lang! Maghintay ka lang!" Pagkasabi noon, tumalikod siya at umalis. Habang walang kahit anong ekspresyon sa kanyang mukha. Nakatayo sa may pinto si Secretary Kenneth, nanginginig at halatang kinakabahan. "Boss Devon… pasensya na..." "Lumabas ka." Agad namang lumabas si Secretary Kenneth at inutusan ang mga security
Nang makita ni Vincent na hindi na siya nagpupumiglas, isinuot niya ang inihandang singsing sa kamay nito, pagkatapos ay sinuot din ang sa kanya, saka niya hinawakan ang mga daliri ni Daphne. Kumuha ng ilang larawan ang mga reporter bilang simbolikong dokumentasyon ng kasal, pagkatapos ay agad silang umalis. Sa totoo lang, napakabigat ng aura ng bagong kasal, at tila hindi iyon isang normal na seremonya ng kasal. Pagkaalis ng mga reporter, agad na binitiwan ni Vincent ang kamay ni Daphne. Nagkatitigan silang dalawa, punong-puno ng pagkasuklam sa isa’t isa, tila gusto nilang burahin ang bawat isa sa mundo. "Vincent, habambuhay ka nalang bang magiging sunud-sunuran kay Devon!" Hindi pa natatapos ang kanyang sinabi nang biglang mahigpit na kinapitan ni Vincent ang kanyang leeg. At sa sandaling iyon, puno ng dilim ang kanyang mukha, at naging nakakatakot ang kanyang anyo. "Anong sinabi mo?!" Nanlabo ang paningin ni Daphne dahil sa kakulangan ng hangin, pero kahit nahihirapan, pilit p
"Kailangang pumunta siya rito at humingi ng tawad kay Jameson, kung hindi, tatawag ako ng pulis!" Sabi naman ni Lola Ofelia.Malamig na tumingin sa kanya si Madame Julie. "Ang kahihiyan ng pamilya ay hindi dapat inilalabas sa publiko. Kung tatawag ka ng pulis, mas lalo tayong pagchichismisan.”"Juliette! Kaya hindi mo sila madisiplina dahil hindi mo sila tinuturuan ng leksyon mula pa pagkabata!" Singhal ng matanda.Habang mainit ang pagtatalo ng dalawa, tahimik lang na nakatingin sa labas ng bintana si Jameson, na nasa kama at may benda ang paa. Hindi alam kung ano ang iniisip niya. Sa di kalayuan, tanaw mula sa bintana ang isang unibersidad. Sa ilalim ng papalubog na araw, maraming kabataan ang naglalakad nang magkahawak-kamay sa palaruan. Pulang-pula ang langit na parang dugo, at mahahaba ang anino ng mga tao. Bigla niyang naalala ang isang taon kung kailan sa wakas ay napapayag niyang sumama si Roxanne sa kanya para maglakad-lakad. Gusto niyang hawakan ang kamay nito pero hindi n