Chapter 89 Kent POV Natulala ako sa sinabi ng aking asawa. Hindi ko ito napaghandaan. Dahil sa pagkabigla, hindi ako nakapagsalita o nakakilos. Bumalik lamang ako sa aking sarili nang sinigawan niya ako, kaya't nataranta akong kumilos. Sa sobrang pagka-taranta ko, iba ang nabuhat ko. Papasok na sana ako sa kotse nang may humila sa akin at sinapak ako sa mukha. Tumilapon ang mga bituin sa aking paningin, at ilang saglit pa ay saka ako natauhan. Nang tingnan ko, si Manang pala ang nabuhat ko. Babalik sana ako sa loob para tulungan siya, pero paglingon ko ay isang malakas na suntok sa aking sikmura at sa akin mata ang tumama sa akin. Pagtingin ko, ang asawa ko pala iyon, namimilipit sa sakit, kahit malapit nang manganak, may lakas pa siyang sumuntok. "Putang ina ka Kent! Pag ako'y manganak dito, hindi ka na makakapasok sa puké ko! Habang buhay. Magkakaroon ka ng sariling daan patungong langit! Letse ka! Ang lilibog mo pala, hindi ko naisip na ganito ang magiging kalalabasan. Masak
Chapter 90 Tatlong oras ang lumipas nang lumabas ang doktor na si Doc Angel, ang nangalaga sa panganganak ng asawa ko. "Doc, kumusta ang asawa ko?" agad kong tanong. "Maayos naman ang kalagayan niya. Congratulations sa inyo! Puwede mo na siyang makita sa kanyang silid. Kailangan ko pa linisin ang sanggol," sagot ni Doc Angel. "Sige, Doc, salamat," sagot ko, at pumasok siya muli sa loob ng kwarto. Matapos ang ilang sandali, nagsimula kami mag-usap ng mga kaibigan ko. "Ano kaya ang anak nyo, bro? Sana babae," sabi ni Steve. "Siguro lalaki," sagot ni Asier. "Bakit mo nasabi na lalaki?" tanong ni Ella. "Tingnan mo naman ang nangyari sa kanya," sabi ni Asier, sabay turo sa mata ko. "May ubi sa mata," dagdag pa niya. Ang tinutukoy ni Asier ay ang pasa sa aking mata na dulot ng pagkasunog kanina mula sa paghahanda sa asawa ko. Pagkatapos ng kanyang biro, nagtawanan kami, pati na rin sina Manang at Ella. "Basta ako, babae," sabi ni Leo. "Para sa akin, babae at lalaki!" dagdag ni
Chapter 91Sky POVHabang nakahiga ako sa kama, nararamdaman ko pa rin ang pagod mula sa panganganak. Sa kabila ng sakit, ramdam ko ang kagalakan at pagpapasalamat sa Diyos dahil sa tatlong malusog na anak. Hindi ko pa rin lubos maisip na tatlo na ang anak namin ni Kent.Si Kent ay nakatayo sa gilid ng kama, hindi mapagkakailang nangingiti, habang hinihimas ang aking kamay. Sa kanyang mata, makikita ko ang labis na kaligayahan, kahit na pagod na rin siya mula sa mga oras ng paghihintay."Salamat, Sky. Hindi ko kayang gawin ito mag-isa. Salamat sa pagbibigay sa akin ng tatlong anak," sabi ni Kent, sabay haplos sa aking buhok."I love you, Kent," sagot ko, habang tinatanaw ko siya. "Hindi ko na kayang maghintay pa na makita silang lumaki."Tumango siya at ngumiti, at nagpatuloy ang aming tahimik na pag-uusap. Ang mga simpleng sandaling ito, habang magkasama kami sa hospital room na tahimik at puno ng pagmamahal, ay mas mahalaga kaysa sa anumang materyal na bagay sa mundo.Hindi ko na ka
Chapter 92Lumipas ang mga araw at sa wakas, dumating din ang araw na maaari na kaming umuwi sa mansyon kasama ang aming tatlong malulusog na anak. Bagama’t masaya akong makabalik sa aming tahanan, hindi ko maiwasang mag-alala. Lahat ng mga bagay na naging pamilyar sa akin ay tila nag-iba. Ito ang una kong pagkakataon na maging ganap na ina at mag-alaga ng tatlong sanggol."Ready na ba kayong umuwi, Sky?" tanong ni Kent habang tinutulungan akong magbihis.“Oo, hubby. Medyo kinakabahan lang ako," sagot ko habang tinitingnan ang mga anak namin na natutulog sa kanilang crib."Huwag kang mag-alala, Sky. Magkasama tayo sa lahat ng ito," sabi ni Kent habang inaabot sa akin ang isang malambot na kumot para kay Princess Luna, ang unica iha namin.“Alam ko, Kent. Salamat at nandiyan ka palagi," sagot ko. Hindi ko na kayang itago ang mga luha ng kagalakan at pasasalamat sa mga simpleng sandali ng buhay namin bilang pamilya.Habang inaalalayan ako ni Kent, nagsimula kami magtungo sa hospital exi
Chapter 93Lumipas ang mga araw at ang buhay namin bilang pamilya ay patuloy na umaagos. Habang ang bawat araw ay may kanya-kanyang hamon, ramdam ko na ang bawat pagsubok ay nagiging magaan dahil sa pagmamahal na bumabalot sa amin. Ang tatlong sanggol namin ay patuloy na lumalaki, at kahit na may mga sandaling mahirap ay hindi ko na kailanman mararamdaman ang kalungkutan. Ang mga anak namin—si Steven, Stanly, at Princess Luna—ay nagbibigay sa amin ng lakas at pag-asa.Nagkaroon kami ng routine sa bawat araw—pagkakaroon ng tamang oras para mag-alaga, maglaro, at magpahinga. Minsan, nagtataka ako kung paano namin nagagampanan lahat ng ito nang sabay-sabay, ngunit ang sagot ay simple: magkasama kami.“Sky, nandiyan na ang mga pagkain, ‘di ba?” tanong ni Kent isang gabi habang inaasikaso ang mga bata sa kanilang crib.“Oo, hubby. Salamat, ha. Ang bait mo,” sagot ko habang inaayos ang gamit ni Princess Luna. “I’m so lucky to have you.”Ngumiti si Kent at nilapitan ako. "Kahit anong mangyar
Chapter 94“Salamat po, Lola. Ang saya ko at nakikita kayo ni Lolo na masaya rin sa kanila,” sagot ko, sabay yakap kay Lola.Hindi ko maiwasang maramdaman ang bigat ng puso ko sa tuwa. Ang mga bata ay nagiging bahagi ng buhay ng bawat isa sa amin. Ang mga sandaling ito ay nagiging pinakamasayang alaala namin bilang pamilya.Habang si Kent ay tinutulungan si Lolo na magbukas ng ilang mga regalo na dala nila, ako naman ay nakaupo sa sofa kasama si Lola. Pinagmamasdan ko ang mga bata na natutulog sa kanilang mga crib, at naramdaman ko ang isang matinding kaligayahan sa aking puso.“Sky, anak, sana laging ganyan ang saya sa inyong pamilya,” wika ni Lola, habang tinitingnan ang mga bata. “Lahat kayo ay deserving sa pagmamahal at kasiyahan.”“Salamat po, Lola. Alam ko na hindi kami magiging kasing saya kung hindi dahil sa suporta at pagmamahal ng pamilya,” sagot ko, sabay tinanaw si Kent at mga anak namin.Isang linggo ang lumipas at nagsimula na kaming mag-adjust sa mga bagong routine nami
Chapter 95 Habang lumilipas ang mga linggo, isang malaking kagalakan ang sumalubong sa aming pamilya — ang kaarawan ng aming mga triplets. Hindi ko kayang ipaliwanag ang tuwa na nararamdaman ko habang pinaghahandaan ang espesyal na araw na iyon. Ang bawat sandali ay puno ng pagmamahal at paghahanda, at kahit na medyo magulo ang lahat, ramdam ko ang kabuuan ng kaligayahan. “Hubby, lahat ba ng preparations ay okay na?” tanong ko kay Kent habang nagsisimula kami mag-ayos ng mga dekorasyon sa sala ng mansyon. Ang buong bahay ay puno ng mga lobo, streamers, at mga kulay na makikita sa bawat sulok—lahat ng ito ay para sa aming tatlong anak. “Oo, Sky. Lahat ay nakaayos na. Ang mga cake, pagkain, at mga regalo para sa kanila, lahat nandoon na,” sagot ni Kent, habang tinitingnan ang mga set-up sa paligid. “Ngunit, ikaw, ang pinakamahalagang parte ng lahat ng ito. Ang pag-aalaga mo sa kanila ay walang katulad.” Ngumiti ako at tiningnan ang mga anak namin, na maligaya at tahimik na natutulog
Chapter 96Hindi ko inaasahan na ang araw na puno ng kasiyahan at pagdiriwang para sa kaarawan ng mga triplets ay magiging kasing gulo ng mga sandaling iyon. Habang tinitingnan ko ang mga regalo para sa mga bata, nakaramdam ako ng kakaibang tensyon nang makita ko ang mga relo na ipinadala ng mga ninang nila. Nakatagilid ang aking ulo habang binuksan ni Kent ang isang kahon at nagsimulang ilabas ang mga relo—pero hindi ordinaryong mga relo ang mga ito. Lahat ng relo ay may mga intricately designed na mekanismo, at mula sa mga detalye, agad kong napansin na may mga hidden compartments sila; hindi ko maiwasang magtaka kung bakit kailangang maging ganoon. Isang relo na ang mga straps ay gawa sa matibay na tela, na tila kayang mag-imbak ng mga piraso ng metal, ang isa pa ay may engraved na mga inscription na mukhang may kinalaman sa military codes. Nang makita ko iyon, napasimangot ako—alam ko na kung kanino galing ang mga regalong iyon: sa aking mga kaibigan na hindi mapigilan ang pagbibi
Chapter 104 Ang katawan ng lalaking iniiwasan ko ay tumagilid sa sahig, sumabog ang dugo mula sa kanyang leeg habang nangingisay ito. Ang masakit na tanawin ay hindi ko pinansin. Sa halip, nakatutok ang aking mata sa kanyang mga mata—puno ng pagkatakot at walang kasiguraduhan. Hindi ko kilala ang taong ito, ngunit alam ko na may isa pang layer ng panganib na nakatago sa ilalim ng lahat ng ito. “Hindi ka pa tapos,” mahinang boses nito habang dumudugo ang leeg. “Ang tunay na laban... hindi dito natatapos.” Habang siya'y patuloy na humihinga ng mahirap, nagtaas siya ng kamay na parang gustong magsabi ng higit pa. Tumigil ako sa paggalaw, hindi ko alam kung ano ang aasahan ko mula sa kanya. Minsan, sa mga pagkakataong tulad nito, may mga huling salita ang kalaban na nagsisilbing babala. “Sinong nagpapadala sa'yo?” tanong ko, ang tono ko’y malamig at matalim. Ang mata ng lalaki ay naglaho sa dilim ng warehouse, ngunit bago pa man siya tuluyang mawalan ng malay, umabot siya ng isang ma
Chapter 103 Hindi ko na sila binigyan pa ng pagkakataon, agad akong huminto at kinuha ang basuka sa aking sasakyan saka hinarap ko sila na nakatutok ang kinuha kung basuka. Walang alinlangang pinutok ko sa kanila ng tatlong boses dahilan upang sumabog ang sasakyan ng kalaban. Agad akong bumalik pumasok sa loob ng kotse. Napalingon ako sa likuran ng upuan,walang alinlangang dinampot ko ang aking maskara saka sinuot at pinatakbo paalis sa lugar. Habang patuloy ang papatakbo ko ah ang hangin sa paligid ay mabigat, puno ng alikabok at usok mula sa mga pagsabog. Hanggang makarating ako sa warehouse ng kalaban. Agad kong binangga ang gate nito diretso-diretso sa loob ng warehouse kung saan ang ibang mga kalaban. Nagpapalitan kami ng putok, bawat kalabit sa aking baril ay siyang kinalagas ng mga kalaban. Hanggang nag-abot kami ni Victor ang pinuno nila. Agad kaming naglaban. Bawat suntok, sipa ay malakas ko itong sinalubong at ibinalik sa kanyan. Dahil sa aking galit ay agad k
Chapter 102 Hindi ko na kayang pigilan ang galit na bumabalot sa aking katawan. Ang mga kalaban na tumangka sa aming pamilya ay nagmistulang mga anino—mga walang saysay na kalaban na hindi nakakita ng tamang oras at lugar. Ngunit sa bawat hakbang ko, bawat desisyon, ramdam ko ang bigat ng mga susunod na hakbang. Habang pinagmamasdan ko si Kent, na ang mga mata ay puno ng pagkabigla at pang-unawa, alam ko na ang lahat ng ito ay hindi natatapos dito. Hindi pa tapos ang laban. Ang mga kalaban na ito ay bahagi lamang ng isang mas malaking laro, isang laro kung saan ang buhay ng pamilya ko ang taya. “Hubby,” sinabi ko habang pinipigilan ang sarili ko na magpakita ng emosyon, “hindi nila alam kung sino tayo. Hindi nila alam kung gaano kita pinoprotektahan. Hindi ko sila papayagang manakit pa sa atin, lalo na ang aking mga anak. Gagawin ko lahat para maging ligtas kayo,” dagdag kong sabi. Hindi siya sumagot agad, ngunit naramdaman ko ang tensyon sa kanyang katawan. Alam niyang may m
Chapter 101Ang akala ko ay hindi na ako babalik bilang isang assassin. Matapos ang lahat ng nangyari, ang pagiging magulang, at ang buhay ng simpleng pamilya—akala ko ay natutunan ko na ang kaligayahan at ang pagpapahalaga sa mga maliliit na sandali. Ngunit ang tadhana, tulad ng dati, ay may ibang plano.Isang gabing malamig, habang kami ni wifey Kent ay nag-aalaga sa mga anak namin sa kwarto, narinig ko ang isang hindi kanais-nais na tunog—ang mga yabag ng mga paa sa labas ng bahay. Tumigil kami ni Kent, nagkatinginan, at agad kong naramdaman ang matalim na pakiramdam ng panganib na unti-unting bumabalot sa amin.“Hubby, may narinig ka ba?” tanong ko, ang mga mata ko ay nakakapit sa pintuan ng kwarto, puno ng alerto.Tumayo si Kent, ngunit bago siya makapagsalita, isang malakas na kalabog ang nagpagising sa amin. Kasunod nito, ang sigaw ng isang babae—si Mia, ang aming katulong, na narinig ko mula sa ibaba ng hagdan.Bago pa man makagalaw si Kent, hindi ko na napigilan ang sarili ko
Chapter 100Pagkatapos ng unang kaarawan ng triplets, naging masaya kaming lahat. Ang aming bahay ay puno ng mga ngiti, tawanan, at malalambing na sandali. Hindi ko na kayang isa-isahin ang lahat ng magagandang nangyari, ngunit sa mga simpleng detalye, mas nakikita ko kung paano nabuo ang aming pamilya—sa bawat hirap, saya, at pagmamahalan.Habang ang mga triplets ay patuloy na lumalaki, mas naging abala kami sa pag-aalaga sa kanila. Ang mga maliliit na hakbang ng kanilang paglaki ay puno ng pagmumuni-muni sa aming mga magulang. Sa bawat ngiti at tunog ng kanilang mga hininga, nararamdaman namin na ang bawat sakripisyo ay may kabuntot na hindi matatawarang kaligayahan.Isang linggo pagkatapos ng birthday party, nagtakda kami ni Kent ng isang araw ng "family bonding". Nais naming mapanatili ang espesyal na koneksyon namin bilang mag-asawa at pamilya, kaya't nagplano kami ng isang simpleng lakad sa isang park. Hindi na namin inisip ang mga malalaking handaan o kahit anong kalakihang sel
Chapter 99Matapos ang masaya at makulay na birthday party ng mga triplets, hindi pa rin naaalis ang ngiti sa labi ko. Ang buong mansyon ay puno ng saya, pagmamahal, at kaligayahan. Lahat ng tao ay nagtipon upang magdiwang at makita ang tatlong bagong miyembro ng aming pamilya. Ang mga kaibigan ko—mga baliw ko na mga kaibigan—ay nagbigay ng kasiyahan at kalokohan, at pati na rin si Kent na tila hindi mapigilan ang tuwa dahil sa pagpapalawak ng aming pamilya.Nang matapos ang party at nagsi-uwian na ang mga bisita, kami ni Kent ay nagtakda ng ilang sandali ng katahimikan sa aming kwarto. Hindi ko pa rin matanggap na tatlo na ang anak namin. Ang aming triplets—si Steven, Stanly, at Princess Luna—ay malusog at maayos. Ang bawat araw ay puno ng mga bagong pagsubok, ngunit hindi ko nararamdaman na mag-isa ako. Laging nandiyan si Kent, at ang mga kaibigan ko ay patuloy na nagbibigay ng lakas at suporta.Habang tinatanaw ko ang tatlong crib na puno ng maliliit na sanggol, nakaramdam ako ng l
Chapter 98.Napabuntong hininga ako. "Luna, hindi ba’t medyo overkill na to?" tanong ko, sabay tawa. "Puwede bang hindi na tayong magbihis na parang galing sa digmaan?"Wala namang pakialam si Luna. "Hindi ba’t magaan lang ito? Ito na ang modernong world of parenting!"Si Anastasia, na karaniwang tahimik pero laging may mga kakaibang ideya, ay nagbigay ng maliit na kahon na may kasamang maraming tiny knives at mga swords. "Para sa mga bata, in case may mga intruders na dumating. Kakailanganin nila ang defense skills mula sa batang edad!""Ano na nga ba to?" tanong ko na lang habang binabalewala ko na ang kakaibang mga regalo nila. Kung ito lang ang mga kalokohang dala nila, sigurado akong magiging saksi kami sa isang magulo at komedya na pagsasama.Si Kent, na hindi rin makapaniwala sa mga nangyayari, ay tinitingnan ang mga kaibigan ko, tawang-tawa. "Mga baliw talaga kayo," sabi niya.Naglakad-lakad si Rose at nagdala ng mga custom-made baby diapers na may mga hidden compartments. "Pa
Chapter 96Nang magpatuloy ang kasiyahan sa kaarawan ng mga triplets, ang mga kaibigan ko—na kilala ko sa kanilang mga hindi pangkaraniwang mga hilig—ay hindi ko inaasahang darating. Akala ko hindi sila dadalo, at kung tutuusin, mas gusto ko pang hindi sila dumaan. Pero tulad ng dati, hindi ko kayang pigilan ang kanilang mga kapangahasan, at minsan pa, lumabas ang kanilang mga kabaliwan sa isang napaka-historikal na araw sa buhay ng pamilya namin.Habang abala ang lahat sa masaya at tahimik na selebrasyon, narinig namin ang tunog ng sasakyan na dumating sa driveway ng mansyon. Sa unang tingin, wala akong pakialam, ngunit nang bumukas ang pinto, at lumabas ang mga kaibigan ko, hindi ko maiwasang mapakunot ang noo ko."Hala, ito na naman sila!" bulong ko sa sarili ko, sabay tingin kay Kent.Ang mga kaibigan ko—si Luna, Angel, Rose, Anastasia, at Tanya—ay nakatayo sa pintuan na parang mga sundalo na galing sa digmaan. Ang kanilang mga kasuotan ay tila mga military fatigues na may mga bak
Chapter 96Hindi ko inaasahan na ang araw na puno ng kasiyahan at pagdiriwang para sa kaarawan ng mga triplets ay magiging kasing gulo ng mga sandaling iyon. Habang tinitingnan ko ang mga regalo para sa mga bata, nakaramdam ako ng kakaibang tensyon nang makita ko ang mga relo na ipinadala ng mga ninang nila. Nakatagilid ang aking ulo habang binuksan ni Kent ang isang kahon at nagsimulang ilabas ang mga relo—pero hindi ordinaryong mga relo ang mga ito. Lahat ng relo ay may mga intricately designed na mekanismo, at mula sa mga detalye, agad kong napansin na may mga hidden compartments sila; hindi ko maiwasang magtaka kung bakit kailangang maging ganoon. Isang relo na ang mga straps ay gawa sa matibay na tela, na tila kayang mag-imbak ng mga piraso ng metal, ang isa pa ay may engraved na mga inscription na mukhang may kinalaman sa military codes. Nang makita ko iyon, napasimangot ako—alam ko na kung kanino galing ang mga regalong iyon: sa aking mga kaibigan na hindi mapigilan ang pagbibi