Nanigas ang buo kong katawan nang sabihin iyon ni Kelvin. Uuwi na siya? After four long years ay ngayon lang siya uuwi? Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko. Will I be happy that the love of my life will soon come back home? Pero bakit parang hindi ako toally masaya? Masakit e. sobrang sakit dito sa may bandang dibdib ko. Hindi ako agad nakakurap nang dahil sa sinabi ni Kelvin.Napansin niya iyon. “Okay ka lang ba?” nag-aalala niyang tanong.Napansin niya kasi na natigilan ako agad.“O-Oo. N-Nagulat lang ako at hindi makapaniwala.”“Kung ano man ang dahilan nang hindi niya agad pagbabalik, sigurado ako na malaking bagay iyon para maunawaan mo ang lahat.”Dumako ang mga mata ko kay Maxine na nilalaro ang ball pen sa table ko while she keeps on licking on her lollipop. “Kung ano man ang dahilan niya, kailangan ko iyong marinig na sa kanya mismo, Kelvin. In order for me to assess kung dapat ko ba iyong tanggapin. Dahil kapag binigyan niya ako ng isang basurang sagot, ibabasur
After our dinner ay pinahatid ko muna kina Kai at Enrico ang anak ko. Sila na muna ang bahala kay Maxine dahil kailangan ko na sumaglit muna don kina Grandma. May dapat daw kaming pag-usapan tungkol sa pag-uwi ni Maximo. Sa totoo lang hindi ko rin alam kung bakit ako kinakabahan ngayon na papalapit na ako ng papalapit sa mansiyon nila. Siguro, I am just nervous of the thought that Maximo is coming home. Parang first time ulit after four years. Hindi ko alam kung paano akong magre-react kapag nandiyan na siya. Nahahabag na ang buntot ko. Pero hindi ba at siya dapat ang matakot? Bakit ako naman yata ang kinakabahan? “Grandma.” I uttered nang madatnan ko ang matanda na nakaupo sa sala nila at mukhang nagpapahinga while watching a movie. Ngumiti siya sa akin. Pero sa tingin ko ay hinanap ng mga mata niya si Maxine pero hindi ko na ito dinala dahil gabi na kasi at baka kung anong oras pa akong makauwi.. “Hindi mo ba dala ang aking apo?” tanong nito bagay na inasahan ko na na itatanong ni
I found myself slowly walking towards their direction. Hindi ko napigilan ang sarili ko. Kusa na lang tila naglakad ang paa ko papalapit sa kanilang dalawa.I saw my man again after four years that I waited for him. Mas lalo siyang gumwapo. Mas lalong naging maigting ang panga niya. Mas lalong kumisig ang katawan niya. I was teary eyed when I stopped right in front of them. He was surrounded with his big men.I saw how Abigail’s reaction changed. Nanginig ito bigla.Pero si Maximo ay nanatiling nakakunot ang noo at blangkong nakatingin sa akin.My tear fell down. Hindi mo man lang ba ako yayakapin, mahal ko? Hindi mo man lang ba ako tatanungin kung kumusta ako? Wala man lang bang halik dahil sinalubong kita sa pagbabalik mo? Akala ko makakaya kong magpakatigas kapag nakita ko siya pero hindi pala. Ang lambot ko pa rin. Marupok at mahina.“M-Maximo. . .”I uttered while I was almost catching my breath. Hindi ko rin alam kung bakit hinahabol ko ang paghinga ko. Ang alam ko lang, nadaig
I was holding my suit case when I kissed my daughter on her forehead. Ano ba, ayaw kong umiyak pero naiiyak na naman ako dahil wala na akong makakasamang batang makulit na tanong nang tanong ng tungkol sa mga bagay bagay. Mami-miss ko ang kakulitan ni Maxine saka ang pagiging caring ni Kai sa akin. Hindi bale, ngayon lang naman to, e. saka, they will still visit me there during weekends. “Anak, puwede ba na iwan mo muna kami ni Tita Kai? May pag-uusapan lang kaming mahalaga.” Masunurin naman ang anak ko. Natuwa ako dahil tumago-tango lang siya. Ramdam ko ang lungkot niya pero mabuti na lang talaga, naka-build na sila ni Kai ng closeness kaya medyo independent na ang anak ko sa akin. Kai and I sat down for a short moment. “Kai, one last favor na lang o?” I asked. Napakamot agad siya ng ulo. “Ano na naman iyan, bakla? Siguraduhin mo lang na kaya ko ‘yang gawin ha?” Huminga ako ng malalim. “Kapag kaharap namin si Maximo, can you pretend na anak mo si Maxine? A-Anak niyo ni Enrico!”
Mukhang simula pa lang ito ng umaatikabong pangungulit ko kay Maximo. Kailangan ko nang ihanda ang sarili ko sa mas harsh na version niya. Malay ko ba kung nabagok ang ulo niya at mas ten times masungit siya ngayon kumpara noon?Nang iwan na ako ni grandma doon ay nilibot ko ang sarili ko sa buong bahay. Na-miss ko ang bahay na ‘to sa apat na taon. Kahit apat na taon na ang lumipas ay tila sariwa pa rin sa alaala ko ang lahat nang nangyari. Our memories still remained at the four corners of this house.“Na-miss ko ang bahay.” Bulalas ko without knowing na nasa likoran ko lang pala si Maximo.“What are you saying? Are you crazy? This isn’t even your house.”Napakamot ako ng ulo. “Kayo naman, Sir. Kunwari lang naman, e. You know?”Wala akong maisip na gawin kaya kukulitin ko na lang siya nang kukulitin.“Anyway, ano pong gusto niyong kainin?”Sinamaan ako nito ng tingin. Hmp! Kung alam mo lang at kung naaalala mo lang kung gaano ka ka-sweet sa ‘kin noon, Maximo!“I don’t eat foods bei
Iyak ako nang iyak nang gumising ako. Parang bata na iniwan ng magulang at hindi na binalikan. Akala ko ba matapang na ako? Kinaya ko nga ng apat na taon na wala siya, ni hindi ko siya nakikita, ngayon pa kaya na nakikita ko na siya at halos abot kamay ko na rin? Ngayon pa ba ako susuko kung saan hindi na ako mag-iisip kung kumusta siya, o kung buhay pa ba siya dahil magkasama na ulit kami sa iisang bahay? Pero hindi kasi ganon kasimple. Ang sakit lang sa pakiramdam na, oo, magkasama kami, pero iba na ang hinahanap at pinupuntahan niya. Hindi na ako. Hindi na tulad ng dati. “Umiiyak ka ba?” Agad kong pinunasan ang luha ko nang makita ko si Maximo, standing right in front of me. Hindi ko ba nasaraduhan ang pinto? Malas naman. Tinalikuran ko siya habang pinupunasan ko ang luha ko. “Si Sir talaga. H-Hindi ano.” Pagsisinungaling ko pa kahit na rinig na rinig naman ang bawat pagsinok ko. “Tsk. Stop denying it. I am not that fool.” I sniffed. “E, ano naman ngayon sa ‘yo, Sir? Patatahani
“Phew! Thank you, Enrico. You saved me there.” Humahangos na sabi ko. “Mukha kasing iiyak ka na don, e. Naawa naman ako sa ‘yo.” Pang-aasar pa nito. Marahan ko syang hinampas sa balikat. “You’re so mean, you know? Pero thank you. Totoo, mukhang iiyak na talaga ako sa totoo lang.” Dumiretso na muna kami sa cafeteria para kumain saglit. Ke aga aga ay walang laman ang tiyan ko. Kundi sama ng loob. Enrico ordered a drink for the two of us saka breakfast meal na rin. “Thank you.” I thanked him. Nagsimula na kamig kumain nang magtanong si Enrico. “I guess the rumor is true.” Panimula niya. “Rumor?” “Yup. The rumor na nagsasabing nawala ang alaala ni Mr. Walton.” Mapait akong napangiti. “Oo. Totoo ‘yon.” “How are you? Okay ka lang ba?” I faked laugh. “Ano ba namang tanong ‘yan, Enrico? Obvious naman na hindi, e. maniniwala ka ba kapag sinabi kong oo?” He tapped my shoulders. “Everything will be alright. Hindi naman permanent ang amnesia. Babalik rin ang lahat sa dati, Eloisa.” “I
Medyo matagal ang byahe. Hindi man lang ako pinagbihis ng disente ni Maximo. I look like an office girl samantalang siya, guwapong guwapo sa suot niyang suit. Halata talaga na sekretarya lang ako ngayon. Nakakainis.“Matagal pa ba?” tanong ko habang palinga-linga ako sa paligid. Napansin ko kasi na medyo pamilyar sa akin ang lugar. Para bang nakadaan na ako rito dati. Hindi ko lang maalala ng klaro sa isipan ko but malakas ang kutob ko.“Can’t you wait?”Napahawak ako sa tiyan kong kumukulo. “E, gutom na kasi ako ano? Saka, kakain lang naman kayo. Bakit kailangan sa pagkalayo-layo pa?” Reklamo ko pa.“Bakit ba napakareklamador mo?”Napapigil ako ng tawa. Aww, he’s saying the same thing as he said to me before. Gusto kong tumawa pero baka magbago na naman ang ekspresyon ng mukha niya. Mamaya imbes na makakain ako itapon ako nito palabas ng kotse e.“Bakit ba kasi dinala-dala mo pa ako dito, e.”“Gusto mong bumaba?” Pagbabanta niya.Nanlaki naman ang mga mata ko at agad akong kinabahan.
Ang sakit ng katawan ko nang gumising ako kinaumagahan. Nahirapan pa akong tumayo dahil nakailang rounds kami ni Maximo kagabi. Hindi niya ako tinigilan hangga’t hindi sumuko ang katawan niya. He threw himself on the bed when we finished. Tapos humirit pa ito kinagabihan. It’s like nag-ipon lang siya ng kaunting energy saka siya sumabak ulit. My gosh. I couldn’t feel my pearl down there anymore. Everyone was so busy helping me with the opening of the botique. Dahil sa pagod ay napatulala na lang ako sa isang gilid. Maging si Maximo ay mas aligaga pa nga sa pagtawag sa ‘kin. Ang sabi niya kasi ay mali-late siya sa opening. Magtatampo na nga sana ako pero dahil work related iyon, hindi naman ako makapagtampo dahil ayaw ko naman na isipin niya na napaka-imature ko naman. Hindi na kami mga teenagers para pag-awayan ang mga ganong bagay. “Huy!” Panggugulat ni Kai dahilan para mapatalon ako sa kaba. “What the heck, Kai! Bakit ka ba nanggugulat?” high pitch kong sagot. Napahawak pa ako sa
MONTHS after our daughter has been discharged of hospital, nabalitaan namin na umusad na rin pala ang kaso laban kay Abigail. Nasa kulungan na siya ngayon at malaking tulong ang ebidensya na hawak laban sa kanya para maipakulong siya. Kung ako ang tatanungin kung mapapatawad ko ba siya? I bet not. Maybe not now, not tomorrow, hindi ko alam. Ang alam ko lang, hindi ko matanggap ang ginawa niya sa anak ko. My daughter is suffering now. Ultimo paglalakad ay nahihirapang gawin ng anak ko. She’s not as cheerful as she was before. Iyon ang bagay na pinakana-mi-miss ko sa kanya. Mabuti na lang talaga at hindi napuruhan ang buto ng anak ko. It only caused minimal damage to her foot. Pag nagkataong napuruhan siya, baka mapatay ko na lang si Abigail. Nasa balcony ako ngayon ng kwarto ni Maximo and he’s still sleeping nang huli ko siyang tingnan. Nakatanaw lang ko mula dito sa taas. Nakatanaw sa anak ko. Nasa garden siya at nakaupo lang sa wheeled chair. She’s watching her cousins play at the ga
“O-Okay po, m-mommy. What is it that y-you will say?” kunot noo at inosente nitong tanong.Napatingin ito kay Maximo sabay kunot ng noo niya. “Mr. Grumpy? Why are you crying?” nagtataka na tanong niya.Nasasaktan nat lahat pero palatanong pa rin tong anak ko.Sasagot pa sana si Maximo pero pinigilan ko na agad siya. Hinawakan ko ang kamay niya. Saka ako kumapit sa braso niya.“Sweety, you want to meet your daddy right? You met him in your dreams?” I asked.“Yes po.” she answered. It’s not as cheerful as her voice always sound but at least, she’s responding well.“It turned to reality just now, my love. You want to know why?” nakangiti ko pang tanong habang nagpupunas ng luha.Mas lalong tumindi ang pagkakakunot ng noo niya. “Why mommy?”Mas lalo ko silang pinaglapit ni Maximo. I know she’s starting to wonder but alam ko rin na naghihintay rin siya na ipaliwanag ko sa kanya.“Mr. Grumpy is your daddy, anak. Meet your dad.” Pagpapakilala ko.“You’re not lying mom aren’t you?” Paninigura
Inihiga ko siya sa isang vacant bed. Hawak niya pa rin yung flowers at hindi niya talaga iyon binibitawan. Natatawa nga ako habang pinagmamasdan siya na yakap yakap ang mga bulaklak. “Eloisa, pwede mo naman ipatong muna yan sa round table. Hindi mo naman kailangang itabi sa pagtulog, e.” Saway ko sa kanya. “No, I want to. Saka, sa ‘yo galing to. I treasure everything that you give me..” nagpapa-cute pa ito habang nakahiga na. Para siyang bata but how can I resist such cuteness? “Ang ganda mo.” Ngumiti ito ng pagkatamis tamis. “Gwapo mo rin, Sir. Pwde pa-kiss?” Pagbibiro niya pa. Akala niya siguro hindi ko gagawin ha? “Lumapit ka sa ‘kin at hahalikan kita. Kung gusto mo, sobra pa sa halik.” wika ko sa nang-aakit na tono. “Tsee! H’wag ka nga diyan. Hospital to okay? Hindi hotel. Saka akala ko ba ipagpapahinga mo ako? Bakit humihirit ka diyan?” Sinasabi ko na nga ba at magrereklamo siya agad. Kailan ba siya hindi nagreklamo? Sanay na rin ako kaya patawa-tawa na lang ako ngayon. An
Hindi ko inasahan na ganon kabilis ang paggising niya nang hawakan ko pa lang ang likod niya.“Wife,” usal ko.She was about to ignore me pero bago niya pa magawa iyon ay hinila ko na siya para yakapin ng mahigpit. Napatayo siya dahil sa lakas ng pagkakahila ko sa kanya. Nakataas pa nga ang kilay nito at nagsusuplada pa sa ‘kin.“Sorry na, wife. Sorry if I didn’t listen to you, okay?” mapanuyo kong bigkas.I badly want to make her feel na seryoso ako at sincere sa paghingi ko ng tawad sa kanya. If there’s a time to make up with everything, ito na ‘yon. Bawat araw ay panibagong araw para patunayan ko sa kanya na sa kanya lang umiikot ang mundo ko. Na mahal ko siya more than anything else. She’s my life-- no. They’re my life. Siya at si Maxine. Ang unica hija namin.“Bakit ka pa bumalik? I told you to leave, right?”“Wife naman, I came back dahil mali ako. Okay? Mali ako na inakala ko na hindi magagawa ni Abigail ang ganon kasamang bagay. Mali ako na pinaramdam ko sa ‘yo na sa kanya ak
MAXIMO’S POVNAGMAMADALI akong umuwi para tumulong sa imbestigasyon ng kaso. As a lawyer, magagamit ko rito ang pinag-aralan ko. I know the police officers can do their job but I think, mas bibilis ang usad kapag nag-conduct rin ako ng sarili kong imbestigasyon. But before I go home, sumaglit muna ako sa bahay nina Abigail. I badly wants to hear from her. Gusto kong marinig ang panig niya kung may kinalaman ba talaga siya sa nangyari. At kapag nalaman ko lang, hindi ko alam kung anong magagawa ko.“Abigail!” sigaw ko agad kahit nasa labas pa lang ako ng gate nila. Pero nagtataka ako kung bakit bukas iyon.Isa pa sa ipinagtataka ko ay kung bakit nandito sa labas yung sasakyan ng mga body guards ni daddy. Is he here? Kunot noo kong tanong sa isipan.Nang pumasok ako ay hindi ko akalain na makikita ko si Daddy. He seems to be having a fight with Abigail. Hawak rin ng mga body guards si Abigail sa braso nito dahilan kaya hindi ito makawala.What on earth is happening?“Dad? Anong nangyaya
Pinagsasabunutan ko na ang sarili ko.Nag-iiyakan pa rin ang mga ito.“Sis, hwag ka namang ganyan o. nasasaktan kami kapag nakikita ka naming nagkakaganyan, e. magiging okay si Maxine. She’ll wake up at ikaw ang una niyang hahanapin kaya hindi ka pwedeng humarap sa kanya na mahina, naiintindihan mo ba? Ikaw ang pagkukunan niya ng lakas.”I still cried like a river. Kahit pilitin kong tumahan, hindi ko magawa. Sinusubukan ko naman e. ang hirap lang talaga dahil pakiramdam ko tinanggalan ako ng isang paa.“Eloisa!”Napaangat agad ako ng tingin at hindi ko na napigilan pa ang sarili kong mapatayo when I saw Maximo na hinihingal pa at kararating lang sa hospitl. He’s standing in front of me looking so worried.“Maximo.” Napatayo ako agad para yakapin siya. I need his hug more than anything else. Nanghihina na ako kaiiyak. Hindi ko alam kung hanggang kailan pa pahihirapan ang buhay namin na para bang walang katapusan.“Sorry if I was late. Nag-report na ako sa police and don’t worry. Nasa
Napalunok ako ng laway. Ito na talaga ang hinihintay ko. I wonder what Maxine’s reaction will be once she finds out?Matuwa naman kaya siya kapag nalaman niya na ang daddy niya ay si Maximo? I am feeling a bit nervous. I hope everything goes well.“Sure. I will. H’wag kang mag-alala. Bukas na bukas rin ay nandyan na kami.” I assured him.“Wait. . . I will ask my men to pick you there. Don’t bother to drive on your own or commute, okay? Gusto ko sanang ako ang sumundo sa inyo, but I want to surpise that little girl kaya bukas na lang. I am excited to see her precious reaction.”Natawa ako. “Okay, okay. That will be great I guess. Sige na, ibaba ko na ang tawag--”“Wait, Eloisa.”“Why?” I asked him.“I love you,” he whispered on the line.“I-I think I can’t respond to that right now.” Naiilang kong sagot habang nakatingin kay Maxine. For sure nakikinig na naman ang batang yan e.“Bakit naman?” I can already imagine Maximo’s face na nakanguso dahil hindi napagbigyan.“Alam mong may littl
Naiiyak na naman ako. Habang sinasariwa ko kasi ang nakaraan, nasasaktan ako. Paulit ulit itong nag-iiwan ng sugat na parang hindi gumagaling.Napayuko ako “T-Tama na ho, Mr. Maximilio. Nasasaktan na ho kasi ako.” Awat ko sa kanya nang maramdaman ko na ang pag-iinit ng sulok ng mga mata ko. I am about to cry.“But I came here to say sorry and to welcome you to the family whole heartedly, Ms. Eloisa.”Agad kong inangat ang mga tingin ko sa kanya. “P-Po?” totoo ba ang sinasabi niya? Wala na ba iton halong pagpapanggap? Baka naman nang eechos lang ito ulit like the first time he saw me?“Hindi na ba kapani paniwala?” alanganin niyang tanong.Napakamot ako ng ulo. I guess, I need to forgive everyone now. Mahirap nga naman umusad kapag may nagho-hold back pa rin sa puso mo.“Ayos lang ho. Ang mahalaga, you came here to sincerely apologize. Mas mahirap po patawarin ang isang taong kailan man, hindi kayang humingi ng kapatawaran.”Napangiti si Mr. Maximilio. “Tama nga ang sabi ni Mama.”Napa