Mabilis na lumipas ang isang linggo pero wala pa ring pagbabago sa sitwasyon ni Arc. Pinayagan na ako ng doktor na ma-discharge noong ikatlong araw ko dito sa ospital. Kaya naman nakakapasok na rin ako sa kwarto ni Arc.Sa loob ng pitong araw niyang pagtulog, ni minsan hindi ako umalis sa tabi niya. Palagi ko siyang kinakausap at hinihintay na sumagot siya. Ako rin ang nagpupunas sa katawan niya. Tuwing ikalawang araw naman, inaahitan ko siya para hindi humaba ang mga facial hairs niya. Si Arc kasi, mahilig siyang mag-ahit. Alam niyang mabilis mairita ang balat ko sa bigote o balbas niya.Isang linggo na. At sobrang sakit pa rin. Walang araw na hindi ako umiyak. Gabi-gabi akong hindi makatulog. Umaasa kasi ako na gigising siya bigla. Gusto ko...kapag nagising siya, ako ang una niyang makikita.“Arc, gumising ka na, please. Idilat mo na ‘yang mga mata mo. Miss na miss na kita. Durog na durog na ang puso ko sa bawat araw na hindi ka gumigising. ‘Di ba ayaw mo akong umiiyak? Kaya gumisi
“I told you already, you shouldn't force him to remember. Sa ginagawa ninyo, mas lalo siyang mahihirapang maka-recover. You should all work together to help him.”Paulit-ulit tumatakbo sa isip ko ang bilin ng doktor. Alam kong mali ako. Hindi ko dapat ipinilit na maalala niya ako. Naubusan lang talaga ako ng pasensya kahapon.Hindi ko kasi matanggap na nakalimutan niya ako. Sobrang sakit. Napaangat ako ng tingin nang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Sinamahan ako ni mama dito sa condo dahil nag-aalala raw siya sa akin. “Lian, wala ka bang lakad ngayong araw?” tanong ni mama.Umiling ako. “Wala po.”“Hindi mo ba...dadalawin si Arc?” Hindi ako kumibo. Galit siya sa akin kahapon pa lang. Kaya alam kong ayaw niya akong makita. At para saan pa? Hindi naman niya ako maaalala. Baka ako pa ang maging dahilan kung bakit tuluyang mabura ang alaala niya. “P’wede mo naman siyang dalawin. Pero iwasan lang nating ma-stress ang isip niya,” sabi pa ni mama.Bumuntonghininga ako. Alam kong kukuliti
Kailan ba ako titigilan ng kamalasan? Dalawang taon lang akong pinagpahinga ni tadhana tapos ngayon heto na naman?Hindi ko mapigilang umiyak sa takot. Gustuhin ko mang sumigaw, hindi ko magawa dahil nakatakip pa rin ang kamay niya sa bibig ko. At kahit itulak ko siya hindi naman siya natitinag.“You’re still a crybaby.”Bumukas ang ilaw sa buong unit at bahagya pa akong nasilaw. Pero nang bumalik sa normal ang paningin ko ay nakilala ko kaagad ang lalaking kaharap ko. Binitawan niya ako at hindi rin ako makakilos sa kinatatayuan ko. Nanlalaki ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Inakala ko pang nananaginip lang ako pero nang kurutin ko ang sarili ko ay hindi naman ako nagising.Totoo nga. Totoo siya.“A-Anong...pa’nong...imposible,” nauutal kong sambit. “Arc?”Ngumisi siya. “That’s my name. Nice to see you again, my step-sister.”Step-sister. Tinawag niya akong step-sister kaya sa tingin ko ay hindi pa rin siya nakakaalala. Pero nagtataka talaga ako kung bakit siya nandito.“A
He started moving in and out of me in a slow pace. My nails were digging his back as I hugged him tight. This brought back so many memories in my mind. Those days and nights that we spent together, with our bodies connected to each other, as we moved at the same pace and rhythm. “Fuck! You’re still fucking tight!” he groaned against my ears.“F-Faster, p-please,” I moaned.He chuckled then he bit my ear. It added to the fire within me. I felt so hot and needy. My body craved him so much. I missed him so damn much.Napaawang ang labi ko nang bumilis ang paggalaw niya sa ibabaw ko. Humigpit ang pagkapit ko sa likod niya at ipinulupot ko ang aking binti sa kanyang beywang. Ramdam ko ang pawis sa mga katawan namin bunga ng aming ginagawa. He thrusted inside me deeper and harder and after a few more thrusts, I cummed. It didn't take him a few minutes before he released his seeds inside me.Pareho naming habol ang aming hininga pagkatapos. Humiga siya sa tabi ko at niyakap ako. “Let’s s
Kinabukasan ay nagising ako mula sa napakasarap na pagtulog. Hindi ako kaagad nagmulat ng mata dahil dinadama ko pa ang yakap ni Arc sa katawan ko. Gustong-gusto ko talaga siyang katabi matulog. Bukod sa mainit ang katawan niya, ramdam ko na ligtas ako kapag nasa tabi ko siya. Mayamaya lang ay naramdaman ko ang pagpapaulan ni Arc ng halik sa pisngi ko. Napangiti ako at dumilat para tingnan siya. Hindi naman siya mukhang bagong gising. Sobrang gwapo niya pa rin e. Kung gigising ako araw-araw na siya ang nakikita ko, paniguradong palaging maganda ang araw ko. “Good morning, baby,” he greeted me with his raspy voice.“Good morning, my baby,” I copied him.He chuckled then planted a kiss on my lips. It was just a quick bit sweet kiss that melted my heart. “What do you want for breakfast?” he asked. Nag-isip ako saglit. Pero nagsalita siya ulit. “Don’t think too hard. You can just say my name if you want.”Natawa ako sa kalokohan niya. “Tumigil ka. Pinagod mo nga ako magdamag e.”“I’m
“Hindi na ako makikipagkita sa inyo ni Arc. Pero handa akong pagbayaran ang mga kasalanan ko. Kung magsasampa kayo ng demanda, handa akong harapin ‘yon.”Umiling ako. “Para saan pa? Dalawang taon na ang lumipas. Siguro naman natuto ka na sa mga pagkakamali mo.”Ayaw ko nang ungkatin pa ang mga nangyari. Lahat kami ay nagmahal lang. Lahat naging biktima ng pag-ibig. Ang pagkakamali lang nila, masyado silang nagpabulag sa pagmamahal. Nagawa nilang manakit ng ibang tao dahil lang nagmamahal sila.“Ngayon naiintindihan ko na,” sabi ni Marianne. “Kung bakit mahal na mahal ka ni Arc. Dahil malinis ang puso mo. Hindi ko alam kung paano mo ako nagawang mapatawad. Sa laki ng kasalanan ko sa ‘yo, may karapatan kang isumpa ako.”Ngumisi ako. “Hindi pa naman kita napapatawad.”Natigilan siya. “Ayaw ko lang ungkatin pa ang nakaraan pero hindi pa din kita napapatawad. Hindi ko alam kung kailan pero darating din ang araw na mapapatawad kita.”Ngumiti siya. “Naiintindihan ko. Sige na, aalis na ako.
I fell asleep in his car during the ride to his condo. Naramdaman ko ang paghinto ng sasakyan pero tinatamad akong dumilat. Narinig ko ang pagbukas at sara ng pinto bago binuksan ni Arc ang pinto sa tabi ko.“Baby, we’re here,” he whispered.Gumalaw ako para yumakap sa kanya. Inaantok na talaga ako kaya ayaw ko nang maglakad.“Do you want me to carry you?” he asked.Hindi ako kumibo. Mayamaya lang ay naramdaman kong para akong lumulutang. Iyon pala ay binuhat niya na ako paakyat sa condo niya. Pagdating sa kwarto ay marahan niya akong inilapag sa kama. Maingat niya ring tinanggal ang sandals ko at kinumutan ako. He kissed my forehead before he switched off the lights.“Goodnight,” he whispered.Kinabukasan ay nagising ako dahil parang bumabaliktad ang sikmura ko. Tumakbo kaagad ako papuntang banyo para doon sumuka. Nakakapit ako sa toilet bowl habang pilit na inilalabas ang laman ng tiyan ko. Pero hanggang duwal lang naman ang aking nagawa. Tumayo ako at naghilamos sa lababo para ma
Isang oras na ang nakalipas pero hindi pa rin bumabalik si Arc. Nagugutom na ako pero dahil wala pa siya ay hindi muna ako kumain. Gusto kong sabay kami mag-dinner. At gusto ko siya ang magluto para sa akin.“Lian, doon ka na sa loob maghintay. Lumubog na ang araw kaya lalamig na dito sa labas,” sabi ni mama.Lumabas kasi ako ng bahay at dito ako sa harap ng pinto umupo habang naghihintay. Gusto ko kasing makita kaagad ang pagdating ni Arc. Naiinip lang din naman ako sa loob.Umiling ako. “Dito lang po ako. Hindi niya kasi sinasagot ang tawag ko e.”“Baka nagmamaneho siya kaya hindi niya sinasagot ang tawag mo. Sige na, pumasok na tayo sa loob.”Sumimangot ako bago tumayo. Papasok na sana kami ni mama nang matanaw ko ang pagpasok ng kotse ni Arc sa gate. Nanlaki ang mga mata ko at pagkahinto pa lang ng sasakyan ay tumakbo kaagad ako patungo sa kanya. “Arc!” tawag ko sa kanya pagkalabas niya ng sasakyan.Sinalubong niya kaagad ako nang nakakunot ang noo. “Don’t run. You’re pregnant s
Hello, readers! Ang novel na ito ay opisyal na pong natapos. First of all, gusto kong magpasalamat sa aking Editor sa pagbibigay ng opportunity na i-publish dito ang novel ko. Salamat po! Second, salamat po sa mga readers na sumuporta, nagbasa, nagbigay ng gems, at nagcomment! Sobrang na-a-appreciate ko po lahat. Maraming-maraming salamat po! Ito po ang unang novel na natapos ko dito sa Goodnovel at dahil po iyon sa inyong suporta. Salamat po sa pagsama sa journey nila Arc at Lian. Huwag kayong mag-alala, mag-pu-publish po ako ng susunod na novel dahil series po ito. Although, iba naman ang characters doon. Salamat po nang marami! Till the next story, this is not a goodbye.Yours truly,Eternalqueen
“I didn’t had sex with anyone last night. Umuwi ako dito sa condo. Whether you believe me or not, that's the whole truth. Now, I guess it’s your turn to explain.”Damn! I never imagined myself that I would do something crazy like this for her. Really, Arc? Explaining to a woman? Just to make sure that she won't misunderstood anything? “Tungkol sa nakita mo, si Leo ang humalik sa ‘kin. He confessed that he likes me. Ayaw ko namang ma-offend siya kaya sabi ko pag-iisipan ko.”“Reject him,” I said.I hate to admit this but I don't want another man pursuing her. I don't want to see her being touched and kissed by someone. It makes me...mad.Mabuti na lang at madali siyang kausap. Dahil kung hindi niya i-re-reject ang lalaking ‘yon, ako mismo ang maglalayo sa kanya. After our argument, I decided to cook for her. It was years ago when I learned my love language. It was act of service and physical touch with a little words of affirmation. I love to spoil the person that is special to me. M
I was so sure that I didn't want to see her again after that night. But even though the days passed by like a blur, she still bombarding my mind.Malaking pagkakamali para sa akin na hindi ko kinuha ang number niya. I didn't even ask her name! Hindi ko naman talaga ugaling tanungin ang pangalan ng mga babaeng nakakasama ko, pero pagdating sa kanya, parang gusto kong alamin pati ang address niya.I tried to find another girls after her but I just couldn't take her off my mind. Is she a witch? Did she bewitch me?Kailangan ko siyang alisin sa isip ko. Kailangan kong patunayan sa sarili ko na wala siyang epekto sa akin. But I just couldn't. The image of her underneath me kept on replaying in my mind. Her smell and her taste...damn! Hindi ko na ba talaga siya makikita?As embarrassing as it was, but I tried to go back to that bar where I first met her. But she never went there again. It was even worst than a Cinderella love story. At least sa kwentong ‘yon, may naiwang sapatos si Cindere
The music was banging in my ears and the lights were blinding my eyes but it didn’t bother me. I gulped the alcohol in my glass before I leaned on the steel bar and watched the people dancing.My attention was caught by a girl dancing in the middle of the crowd. She was swaying her hips throughout the beat of the music while raising her arms in the air. Her hair were moving against her slim body.I felt something ignited inside me. I tried to look away but all I could do was stare at her while my forehead knitted.Suddenly, she opened her eyes and caught my stares. The lights reflected in her eyes and she looked like a goddess of the dancefloor. I felt my member twitched. This is not good.I need to go to the comfort room and freshen up. But I didn't expect to see her outside. And when she suddenly approached me and touched my arm, my buddy became hard. Hindi ko alam ang nangyayari pero hinayaan ko siya. Sa tingin ko ay kinukulit siya ng lalaking kausap niya. “Siya ang ipinalit mo
“Your mom...is dead.”At such a young age, I became aware of the concept of death. The feeling of permanently losing a special someone. The feeling of being alive but half of you is lifeless. As a kid, I had so many questions in my mind. Questions that were increasing as time passed by. I had so many why’s and what ifs. But none of them had an answer. No one told me the answer and no one...made me understand why death isn’t something you can escape of.I was curious why someone had to die. As curious as why tears kept on falling from my eyes as I stared at the coffin in front of me. I glanced at the portrait of my mother. She was smiling. As if telling me that everything will be fine. “Arc, gusto mo bang silipin ang mommy mo?” tanong ni dad.Umiling ako. I don't want to see her cold and lifeless body inside that coffin. I don’t want to remember her face that way. Ang gusto kong huling imahe niya sa isip ko ay ang nasa portrait na nasa harapan ko.As a child, it was hard for me to a
NOTE: This is going to be the last chapter written in Lian’s POV. Thank you so much for joining the journey of their love story. I will publish the next parts in ARC'S POV so stay tuned!WARNING: R18+“Hey, look at me.”Umiling ako at mas itinago ang mukha ko. Pero bumangon siya kaya wala na akong magawa. Nakita ko ang multo ng ngiti sa labi niya na para bang natatawa siya sa itsura ko.“You really want to eat balut now?” he asked and I nodded. “Okay fine, let’s go out and look for it. Huwag ka nang umiyak.”Pinunasan niya ang luha sa mata ko bago ako tinulungang bumangon. Nagsuot lang ako ng blazer sa ibabaw ng pantulog ko dahil tinatamad na akong magbihis. Madilim sa loob ng bahay dahil tulog pa ang lahat ng tao. Tahimik kaming lumabas ng bahay at sumakay sa kotse niya. Nagmaneho si Arc palabas ng subdivision at nagsimulang maghanap ng balut sa highway. Nakasilip ako sa bintana para walang makalampas na tindahan sa akin.Inabot yata kami ng halos isang oras bago kami nakakita ng is
Isang oras na ang nakalipas pero hindi pa rin bumabalik si Arc. Nagugutom na ako pero dahil wala pa siya ay hindi muna ako kumain. Gusto kong sabay kami mag-dinner. At gusto ko siya ang magluto para sa akin.“Lian, doon ka na sa loob maghintay. Lumubog na ang araw kaya lalamig na dito sa labas,” sabi ni mama.Lumabas kasi ako ng bahay at dito ako sa harap ng pinto umupo habang naghihintay. Gusto ko kasing makita kaagad ang pagdating ni Arc. Naiinip lang din naman ako sa loob.Umiling ako. “Dito lang po ako. Hindi niya kasi sinasagot ang tawag ko e.”“Baka nagmamaneho siya kaya hindi niya sinasagot ang tawag mo. Sige na, pumasok na tayo sa loob.”Sumimangot ako bago tumayo. Papasok na sana kami ni mama nang matanaw ko ang pagpasok ng kotse ni Arc sa gate. Nanlaki ang mga mata ko at pagkahinto pa lang ng sasakyan ay tumakbo kaagad ako patungo sa kanya. “Arc!” tawag ko sa kanya pagkalabas niya ng sasakyan.Sinalubong niya kaagad ako nang nakakunot ang noo. “Don’t run. You’re pregnant s
I fell asleep in his car during the ride to his condo. Naramdaman ko ang paghinto ng sasakyan pero tinatamad akong dumilat. Narinig ko ang pagbukas at sara ng pinto bago binuksan ni Arc ang pinto sa tabi ko.“Baby, we’re here,” he whispered.Gumalaw ako para yumakap sa kanya. Inaantok na talaga ako kaya ayaw ko nang maglakad.“Do you want me to carry you?” he asked.Hindi ako kumibo. Mayamaya lang ay naramdaman kong para akong lumulutang. Iyon pala ay binuhat niya na ako paakyat sa condo niya. Pagdating sa kwarto ay marahan niya akong inilapag sa kama. Maingat niya ring tinanggal ang sandals ko at kinumutan ako. He kissed my forehead before he switched off the lights.“Goodnight,” he whispered.Kinabukasan ay nagising ako dahil parang bumabaliktad ang sikmura ko. Tumakbo kaagad ako papuntang banyo para doon sumuka. Nakakapit ako sa toilet bowl habang pilit na inilalabas ang laman ng tiyan ko. Pero hanggang duwal lang naman ang aking nagawa. Tumayo ako at naghilamos sa lababo para ma
“Hindi na ako makikipagkita sa inyo ni Arc. Pero handa akong pagbayaran ang mga kasalanan ko. Kung magsasampa kayo ng demanda, handa akong harapin ‘yon.”Umiling ako. “Para saan pa? Dalawang taon na ang lumipas. Siguro naman natuto ka na sa mga pagkakamali mo.”Ayaw ko nang ungkatin pa ang mga nangyari. Lahat kami ay nagmahal lang. Lahat naging biktima ng pag-ibig. Ang pagkakamali lang nila, masyado silang nagpabulag sa pagmamahal. Nagawa nilang manakit ng ibang tao dahil lang nagmamahal sila.“Ngayon naiintindihan ko na,” sabi ni Marianne. “Kung bakit mahal na mahal ka ni Arc. Dahil malinis ang puso mo. Hindi ko alam kung paano mo ako nagawang mapatawad. Sa laki ng kasalanan ko sa ‘yo, may karapatan kang isumpa ako.”Ngumisi ako. “Hindi pa naman kita napapatawad.”Natigilan siya. “Ayaw ko lang ungkatin pa ang nakaraan pero hindi pa din kita napapatawad. Hindi ko alam kung kailan pero darating din ang araw na mapapatawad kita.”Ngumiti siya. “Naiintindihan ko. Sige na, aalis na ako.