Warning: R18+Kumapit ako sa batok niya para matitigan siya nang maayos. “I didn't. Lumalangoy lang naman ako,” sagot ko.I wasn't doing anything. It wasn't even my plan to distract him. Alam ko naman kung gaano kaimportante ang trabaho niya kaya hindi ko siya iistorbohin. Pero mukhang iba ang dating sa kanya ng ginawa ko.Umangat ang kamay niya sa likod ko hanggang sa maramdaman kong tinanggal niya ang lock ng bra ko. Hinampas ko siya sa dibdib.“Arc! Bakit mo tinanggal? Ibalik mo! Lalangoy pa ako,” sabi ko at tinalikuran siya para ikabit niya ang lock. Pero gumapang lang ulit sa tiyan ko ang mga kamay niya paakyat sa aking dibdib. Nagawa niyang tanggalin ang bra ko at agad niyang pinisil ang dalawa kong dibdib. “A-Arc, baka may makakita,” pagsaway ko sa kanya.He leaned closer to my ear and whispered. “I told the guards not to go here. I will not let anyone see your body. This is only for me to see, to touch, and to taste. ”Uminit ang pisngi ko sa sinabi niya. Wala talagang filt
Bumalik ako sa pwesto ko at tinulungan na si Sir Harry. Naging maayos naman ang trabaho ko buong araw at wala na rin akong weird na nakita. Baka nga masyado lang akong nag-iisip ng kung ano. Umuwi ako kaagad sa bahay pagkatapos ng trabaho. Pagpasok ko sa kusina ay tanging si Manang Aida lang ang naabutan ko. “Nakauwi na po ba sila mama?” tanong ko.Umiling siya. “Hindi pa. Nagsabi na si Sir Rayver na nasa event sila ni Madam Annika. Siguradong doon na din sila kakain. Ipaghahain na ba kita ng hapunan?”Event na naman? Hindi yata nabanggit ni mama sa akin ang tungkol doon. Sabagay, baka importanteng event o baka ngayon lang din niya nalaman. Anyway, hindi ko naman kailangang malaman ang lahat ng ginagawa nila ni Tito Rayver. Ngumiti ako. “Huwag na po. Mamaya na lang po ako kakain pagdating ni Kuya Arc.”Baka nasa biyahe na siya pauwi ngayon. Kung gagabihin naman kasi siya sa trabaho ay tumatawag siya sa akin. Pero dahil wala siyang sinabi ay alam kong uuwi siya nang maaga.“Lian, hu
Sumulyap sa akin si Manang Aida at napaiwas ako ng tingin. Hindi ko kayang tingnan siya ngayon. Sinabihan niya na ako na huwag akong gagawa ng bagay na ikasisira ng pamilya namin. Pero ngayon nakagawa agad ako ng bagay na nakaapekto sa kompanya. Dapat kasi hindi ako nagkasakit. O dapat hindi ako mahina para kaya ko pa ring kumilos kahit na may sakit ako. Umalis si Manang Aida at kaming dalawa na lang ni Arc ang naiwan. Hinawakan niya ang kamay ko pero binawi ko ito. “Bakit mo...inaway si manang?” tanong ko.Tinitigan niya ako. “I didn’t. I just told her to leave. Hindi ko nagustuhan na inilihim niya sa akin na may sakit ka—”“Ako naman ang nagsabi no’n. Tama siya...lagnat lang naman ‘to. Pa’no mo ba kasi nalaman na may sakit ako? Sino’ng nagsabi? H-Hindi...ka na dapat umalis s-sa meeting mo.”Hinahabol ko ang hininga ko pagkatapos kong magsalita. Marami akong gustong sabihin pero sumasakit ang ulo ko. “Stop talking. It’s not your problem anymore if I left the meeting. Don’t worry
Tumunog ang phone ko at nakita ko ang pangalan ni Arc sa screen. Kumabog ang dibdib ko bago ako tumingin kay Lovely. “Ikaw na ang sumagot. Sabihin mo nasa banyo ako,” sabi ko habang inaabot sa kanya ang phone ko. Agad siyang umiling. “Luh! Ayoko nga! Gwapo ‘yang step-brother mo pero nakakatakot siya. Baka magalit siya kapag nalamang nagsisinungaling ako—”“Lovely, please. Ngayon lang ‘to promise.”Tumitig siya sa akin bago bumuntonghininga. “Fine. Ngayon lang ‘to ha?”Tumango ako. Kinuha niya ang phone ko at sinagot ang tawag. Nilagay niya pa ‘yon sa loud speaker para marinig ko. “Lian, where are you? I haven’t seen you the whole day and now, your mom told me that you are in your friend's house.”“Hello?” alanganing sabi ni Lovely. “Kaibigan ‘to ni Lian. Nasa banyo kasi siya kaya ako na ang sumagot. Huwag kang mag-alala, sasabihin ko na lang na tumawag ka.”Sandaling tumahimik sa kabilang linya kaya nagkatinginan na naman kami ni Lovely. Sumesenyas siya na kinakabahan siya pero tip
“I know that something is bothering you so I thought that maybe you need this to unwind,” he said.Nangilid ang luha sa mga mata ko kaya kinagat ko ang labi ko. Hindi ko alam na napansin niya pala iyon. Sobrang halata ko ba o matalas lang talaga ang pakiramdam niya?“I want you to tell me everything but I don’t want to force you. Gusto kong kusa kang magsabi sa akin. Gusto kong malaman ang lahat ng iniisip mo.”Sumandal ako sa kanya bago bumuntonghininga. “Paano mo naman nalaman na marami akong iniisip? Manghuhula ka ba?”Humigpit ang pagkakayakap niya sa akin. Mas ramdam ko ang init ngayon dahil sa yakap niya. Nanatili akong nakatanaw sa ibaba habang hinihintay ang sagot niya.“Well, I can feel it. I can notice even the smallest change in you. The tone of your voice, the way your eyes change emotions, and whenever you’re distancing yourself from me.”Nilingon ko siya at nagtama ang paningin naming dalawa. Mula sa mata ko ay bumaba ang paningin niya sa labi ko. Pero agad ding bumalik
Hindi ako sigurado kung para sa akin ba ang mensahe na iyon pero natakot ako. Kung para sa akin nga iyon, sino naman ang gagawa? Wala naman akong kilalang may galit sa akin. Sa sobrang takot ay tumakbo ako palabas ng restroom. Nakabungguan ko pa si Arc dahil sa pagmamadali ko.“Hey. Are you okay? Bakit parang natataranta ka?” nag-aalalang tanong niya at sumulyap pa siya sa likuran ko.Huminga ako nang malalim bago umiling. “W-Wala. Halika na, umalis na tayo.”Hindi ko na sasabihin sa kanya ang totoo. Alam ko kung gaano siya ka-protective sa akin. Kapag nalaman niya ang nangyari, sigurado akong magpapa-imbestiga pa siya. Tinitigan niya pa ako saglit bago siya tumango. Hinawakan niya ang kamay ko at lumabas na kami ng club. Tuluyan akong nakahinga nang maluwag nang nasa biyahe na ulit kami. Hindi pa kami nakakalayo nang biglang bumuhos ang ulan. Hininto ni Arc ang motor sa harap ng isang tindahan at nauna na akong bumaba. “Sumilong muna tayo. Baka magkasakit ka,” sabi ni Arc. Pinagm
Halos hindi ko na maalala kung kailan huling nasaktan nang sobra ang puso ko. Nakalimutan ko na nga iyong sakit nang mahuli kong nambabae si Anton. Pero ngayon...para na namang sinasaksak nang paulit-ulit ang puso ko. Habang pinagmamasdan kong yakapin si Arc ng first love niya, para akong kakapusin ng hininga.Masakit. Nakakadurog ng puso. At nakakatakot. Hindi ko magawang ihakbang ang mga paa ko. Nakatulala lang ako sa kanilang dalawa. Parang sa isang iglap, naging hangin na lang ako. Ang pangyayaring kinatatakutan ko, naganap na. At wala akong magawa kundi ang panoorin silang dalawa.Ito na ba? Ito na ba ang senyales ng tadhana na hindi kami ni Arc ang para sa isa’t isa? Sa ganitong paraan niya ba ako ginigising sa katotohanan?Tiningnan ko ang kamay ko na kanina lang ay hawak ni Arc. Hindi ko napigilan ang mga luhang pumatak mula sa mga mata ko. Bago pa ako tuluyang bumigay ay tumakbo na ako papasok sa loob ng mansyon.Nasalubong ko si mama sa sala pero hindi ko siya pinansin.“L
“Lian, buksan mo ‘to! Mag-usap tayong dalawa.”Hindi ko pinansin ang pagtawag ni mama sa akin. Kinuha ko ang maleta ko at inilagay doon ang mga damit ko. Walang awat sa pagdaloy ang luha ko. Mayamaya lang ay bumukas ang pinto at pumasok doon si mama. Siguro ay gumamit siya ng duplicate key kaya nakapasok siya sa kwarto ko.“Ano’ng ginagawa mo? Bakit ka nag-iimpake?”gulat na tanong ni mama.Inagaw niya sa akin ang ibang damit na hawak ko. Tumigil ako at tiningnan si mama.“Lian, ano ba ang nangyayari sa ‘yo?” nag-aalalang tanong niya.“Hindi po ba kayo naniniwala sa akin? Totoo po ang sinabi ko kanina. Sinisiraan po kayo ni Kira. Nasaktan po ako sa sinabi nila tungkol sa ‘yo kaya nasaktan ko siya.”Hinaplos ni mama ang pisngi ko. “Alam ko, anak. Naniniwala ako sa sinasabi mo. Pero hindi mo na sila kailangang patulan. Mas malala pa iyong ibang naririnig ko sa trabaho pero hindi ko na lang sila pinapakinggan. Dahil alam ko ang totoo at alam ng Tito Rayver mo na mahal ko siya.”Umiling a
Hello, readers! Ang novel na ito ay opisyal na pong natapos. First of all, gusto kong magpasalamat sa aking Editor sa pagbibigay ng opportunity na i-publish dito ang novel ko. Salamat po! Second, salamat po sa mga readers na sumuporta, nagbasa, nagbigay ng gems, at nagcomment! Sobrang na-a-appreciate ko po lahat. Maraming-maraming salamat po! Ito po ang unang novel na natapos ko dito sa Goodnovel at dahil po iyon sa inyong suporta. Salamat po sa pagsama sa journey nila Arc at Lian. Huwag kayong mag-alala, mag-pu-publish po ako ng susunod na novel dahil series po ito. Although, iba naman ang characters doon. Salamat po nang marami! Till the next story, this is not a goodbye.Yours truly,Eternalqueen
“I didn’t had sex with anyone last night. Umuwi ako dito sa condo. Whether you believe me or not, that's the whole truth. Now, I guess it’s your turn to explain.”Damn! I never imagined myself that I would do something crazy like this for her. Really, Arc? Explaining to a woman? Just to make sure that she won't misunderstood anything? “Tungkol sa nakita mo, si Leo ang humalik sa ‘kin. He confessed that he likes me. Ayaw ko namang ma-offend siya kaya sabi ko pag-iisipan ko.”“Reject him,” I said.I hate to admit this but I don't want another man pursuing her. I don't want to see her being touched and kissed by someone. It makes me...mad.Mabuti na lang at madali siyang kausap. Dahil kung hindi niya i-re-reject ang lalaking ‘yon, ako mismo ang maglalayo sa kanya. After our argument, I decided to cook for her. It was years ago when I learned my love language. It was act of service and physical touch with a little words of affirmation. I love to spoil the person that is special to me. M
I was so sure that I didn't want to see her again after that night. But even though the days passed by like a blur, she still bombarding my mind.Malaking pagkakamali para sa akin na hindi ko kinuha ang number niya. I didn't even ask her name! Hindi ko naman talaga ugaling tanungin ang pangalan ng mga babaeng nakakasama ko, pero pagdating sa kanya, parang gusto kong alamin pati ang address niya.I tried to find another girls after her but I just couldn't take her off my mind. Is she a witch? Did she bewitch me?Kailangan ko siyang alisin sa isip ko. Kailangan kong patunayan sa sarili ko na wala siyang epekto sa akin. But I just couldn't. The image of her underneath me kept on replaying in my mind. Her smell and her taste...damn! Hindi ko na ba talaga siya makikita?As embarrassing as it was, but I tried to go back to that bar where I first met her. But she never went there again. It was even worst than a Cinderella love story. At least sa kwentong ‘yon, may naiwang sapatos si Cindere
The music was banging in my ears and the lights were blinding my eyes but it didn’t bother me. I gulped the alcohol in my glass before I leaned on the steel bar and watched the people dancing.My attention was caught by a girl dancing in the middle of the crowd. She was swaying her hips throughout the beat of the music while raising her arms in the air. Her hair were moving against her slim body.I felt something ignited inside me. I tried to look away but all I could do was stare at her while my forehead knitted.Suddenly, she opened her eyes and caught my stares. The lights reflected in her eyes and she looked like a goddess of the dancefloor. I felt my member twitched. This is not good.I need to go to the comfort room and freshen up. But I didn't expect to see her outside. And when she suddenly approached me and touched my arm, my buddy became hard. Hindi ko alam ang nangyayari pero hinayaan ko siya. Sa tingin ko ay kinukulit siya ng lalaking kausap niya. “Siya ang ipinalit mo
“Your mom...is dead.”At such a young age, I became aware of the concept of death. The feeling of permanently losing a special someone. The feeling of being alive but half of you is lifeless. As a kid, I had so many questions in my mind. Questions that were increasing as time passed by. I had so many why’s and what ifs. But none of them had an answer. No one told me the answer and no one...made me understand why death isn’t something you can escape of.I was curious why someone had to die. As curious as why tears kept on falling from my eyes as I stared at the coffin in front of me. I glanced at the portrait of my mother. She was smiling. As if telling me that everything will be fine. “Arc, gusto mo bang silipin ang mommy mo?” tanong ni dad.Umiling ako. I don't want to see her cold and lifeless body inside that coffin. I don’t want to remember her face that way. Ang gusto kong huling imahe niya sa isip ko ay ang nasa portrait na nasa harapan ko.As a child, it was hard for me to a
NOTE: This is going to be the last chapter written in Lian’s POV. Thank you so much for joining the journey of their love story. I will publish the next parts in ARC'S POV so stay tuned!WARNING: R18+“Hey, look at me.”Umiling ako at mas itinago ang mukha ko. Pero bumangon siya kaya wala na akong magawa. Nakita ko ang multo ng ngiti sa labi niya na para bang natatawa siya sa itsura ko.“You really want to eat balut now?” he asked and I nodded. “Okay fine, let’s go out and look for it. Huwag ka nang umiyak.”Pinunasan niya ang luha sa mata ko bago ako tinulungang bumangon. Nagsuot lang ako ng blazer sa ibabaw ng pantulog ko dahil tinatamad na akong magbihis. Madilim sa loob ng bahay dahil tulog pa ang lahat ng tao. Tahimik kaming lumabas ng bahay at sumakay sa kotse niya. Nagmaneho si Arc palabas ng subdivision at nagsimulang maghanap ng balut sa highway. Nakasilip ako sa bintana para walang makalampas na tindahan sa akin.Inabot yata kami ng halos isang oras bago kami nakakita ng is
Isang oras na ang nakalipas pero hindi pa rin bumabalik si Arc. Nagugutom na ako pero dahil wala pa siya ay hindi muna ako kumain. Gusto kong sabay kami mag-dinner. At gusto ko siya ang magluto para sa akin.“Lian, doon ka na sa loob maghintay. Lumubog na ang araw kaya lalamig na dito sa labas,” sabi ni mama.Lumabas kasi ako ng bahay at dito ako sa harap ng pinto umupo habang naghihintay. Gusto ko kasing makita kaagad ang pagdating ni Arc. Naiinip lang din naman ako sa loob.Umiling ako. “Dito lang po ako. Hindi niya kasi sinasagot ang tawag ko e.”“Baka nagmamaneho siya kaya hindi niya sinasagot ang tawag mo. Sige na, pumasok na tayo sa loob.”Sumimangot ako bago tumayo. Papasok na sana kami ni mama nang matanaw ko ang pagpasok ng kotse ni Arc sa gate. Nanlaki ang mga mata ko at pagkahinto pa lang ng sasakyan ay tumakbo kaagad ako patungo sa kanya. “Arc!” tawag ko sa kanya pagkalabas niya ng sasakyan.Sinalubong niya kaagad ako nang nakakunot ang noo. “Don’t run. You’re pregnant s
I fell asleep in his car during the ride to his condo. Naramdaman ko ang paghinto ng sasakyan pero tinatamad akong dumilat. Narinig ko ang pagbukas at sara ng pinto bago binuksan ni Arc ang pinto sa tabi ko.“Baby, we’re here,” he whispered.Gumalaw ako para yumakap sa kanya. Inaantok na talaga ako kaya ayaw ko nang maglakad.“Do you want me to carry you?” he asked.Hindi ako kumibo. Mayamaya lang ay naramdaman kong para akong lumulutang. Iyon pala ay binuhat niya na ako paakyat sa condo niya. Pagdating sa kwarto ay marahan niya akong inilapag sa kama. Maingat niya ring tinanggal ang sandals ko at kinumutan ako. He kissed my forehead before he switched off the lights.“Goodnight,” he whispered.Kinabukasan ay nagising ako dahil parang bumabaliktad ang sikmura ko. Tumakbo kaagad ako papuntang banyo para doon sumuka. Nakakapit ako sa toilet bowl habang pilit na inilalabas ang laman ng tiyan ko. Pero hanggang duwal lang naman ang aking nagawa. Tumayo ako at naghilamos sa lababo para ma
“Hindi na ako makikipagkita sa inyo ni Arc. Pero handa akong pagbayaran ang mga kasalanan ko. Kung magsasampa kayo ng demanda, handa akong harapin ‘yon.”Umiling ako. “Para saan pa? Dalawang taon na ang lumipas. Siguro naman natuto ka na sa mga pagkakamali mo.”Ayaw ko nang ungkatin pa ang mga nangyari. Lahat kami ay nagmahal lang. Lahat naging biktima ng pag-ibig. Ang pagkakamali lang nila, masyado silang nagpabulag sa pagmamahal. Nagawa nilang manakit ng ibang tao dahil lang nagmamahal sila.“Ngayon naiintindihan ko na,” sabi ni Marianne. “Kung bakit mahal na mahal ka ni Arc. Dahil malinis ang puso mo. Hindi ko alam kung paano mo ako nagawang mapatawad. Sa laki ng kasalanan ko sa ‘yo, may karapatan kang isumpa ako.”Ngumisi ako. “Hindi pa naman kita napapatawad.”Natigilan siya. “Ayaw ko lang ungkatin pa ang nakaraan pero hindi pa din kita napapatawad. Hindi ko alam kung kailan pero darating din ang araw na mapapatawad kita.”Ngumiti siya. “Naiintindihan ko. Sige na, aalis na ako.