Stephanie Hindi ko alam kung bakit nawala bigla si Lorie pagkatapos ng encounter naming iyon, Kumain kami sa dagat ng wala siya at mukha namang hindi naging big deal ito kila Lola. Mas naging payapa nga ang stay namin sa dagat dahil sa pagkawala niya, nakita daw siya ng pinsan ni Lucian na padabog na umalis pagkatapos pumunta sa may ilog Mukhang nainis sa mga sinabi ko sa kaniyaHindi rin kami nagtagal sa probinsya nila Lola, kalaunan ay napagpasiyahan narin ni Lucian na bumalik na sa bahay"Mimo I will miss you, tita Janice make sure to let him eat a lot okay?" mangiyak-ngiyak na ani ni Abby habang hawak hawak ang pusa sa kaniyang kamay, mukhang napamahal na ito dahil palagi niyang kalaro"Palagi yang may kinakain every minuto, wag kang mag-alala may anim na buhay pa yan pamangks" ani ni Janice at ginulo ang buhok ni AbbyKasalukuyan kami ngayong nasa labas ng kanilang bahay at namama-alam na sa kanila. Kausap ni Lola si Lucian at karga karga si Ally sa bisig nito habang ako ay nak
StephanieNagising ako sa ingay ng alarm, gumalaw ako sa kinahihigaan ko ng maramdaman ang paggalaw ng katawan sa aking likuran. Naramdaman ko ang isang kamay na yumakap sa aking katawan, nilapit niya ang katawan ko sa katawan niya at sumiksik ang mukha nito sa aking leeg. I can feel his hot breath on my skinKung kanina ay naiinis ako dahil sa ingay ng alarm pero ngayon ay humupa na dahil sa kaniyang yakap, Ilang minuto siyang nakayakap saakin. Paminsan minsan ay humahalik siya sa balikat ko hanggang sa unti unti siyang kumawala sa yakap, narinig ko ang ingay ng shower at mukhang mag sho-shower siya. Duon ko lang naalala na may pasok pala siya ngayon, gusto ko sanang bumangon para tulungan siya sa pag-aayos pero masyado pa akong inaantokKalaunan ay nagising akong muli dahil kay Lucian "I'l be off now baby, take care of the twins. I'll call you later so dont keep your phone off" boses niyang malalim ang bumangad agad saakin, pakusot kusot ako ng mata na nagmulat "Alis kana?" tanong
Stephanie Tanghaling tapat ng maisipan ng kambal na maglaro sa labas ng bahay, hinayaan ko sila at pinabantayan sa mga maid dahil kailangan kong ayusin ang ibang gamit na nasa maletaAng buong akala ko kasi ay naipagawa na ni Lucian ang mga ito sa mga maid pero ng makarating kami rito napansin kong hindi lahat ng gamit namin ng kambal ay naka-ayos habang ang gamit ni Lucian ay naka-ayos na sa cabinet at closet niya. Wala tuloy akong choice kung hindi gawin ito ng sarili, isa pa ay madali lang naman at wala naman akong masyadong ginagawa Tahimik akong nag-aayos ng marinig ang boses ng kambal kasunod non ang pag-sigaw nila, mabilis akong natigilan at nagmamadaling lumabas ng kwarto. Nakarating ako sa sala at naabutan si Sheng na mukhang papalabas din "Ano yun? Anong nangyari sa kambal?" Natatakot kong tanong pero mukhang wala ring alam su Sheng"H-hindi ko rin po alam, nagluluto ako sa kusina" sagot nitoMabilis akong nagpunta sa labas at nagtungo sa puwesto ng kambal, naabutan ko ro
Stephanie "Ma are you okay?" Tanong ni Ally habang pilit niyang pinapakalma si Abby sa tabi niyaKasalukuyan kaming nasa kwarto ng kambal ngayon pagkatapos ng nangyari kanina ay kinausap ni Lucian ang mga maid kaya nasa sala sila ngayon, ganunpaman ay kinakabahan padin ako Lalo na para sa kambal, matagal ng kakilala ni Lucian ang mga maid lalo na si manang Elma na hindi man lang ako pinaniwalaan kanina "Those maids are evil, they are mga putok. Mga walang hiya, they should not eat again, dapat they left na here sa mansion. I'm so naiinis----" hindi parin matigil tigil sa pagsasalita si Abby kaya tinakpan na ni Ally ang bunganga ng kapatid niya "Let's just wait sa daddy niyo, alam kong siya na ang bahala doon" malumanay kong ani at bumuntong hininga, nagtungo ako sa may bintana at pinanood ang paligid Hindi ko alam kung tama ba ang pagpunta namin rito. It was obvious, walang may pakialam saamin at hindi maganda ang trato ng mga maids saamin, hindi nga nagkamali ng hinala si AllyN
Stephanie Nagkanda-dapa akong bumalik sa mansiyon, nanginginig ang aking buong katawan sa narinig kay Manang Elma Hindi ko alam kung ano ba dapat ang kailangan gawin, gusto king tawagan si Lucian pero hindi ko alam paano uumpisahan ang lahatNaabutan ko ang kambal sa sala na naglalaro, may ibang maids na naglilinis roon at panay ang sulyap nila sa mga anak ko. Duon ko napagtanto ang mga mata nila, kakaiba kung tumingin at parang may gustong gawing masama "S-sheng, paakyatin mona ang kambal" utos ko dahil siya ang nagbabantay sa mga ito, siya lang ang tanging pinagkakatiwalaan ko at ikakamatay ko siguro kung may ibang maids pa ang susubukang bantayan ang mga anak koNasa kwarto ako at hindi mapakali ng marinig ang boses ng kambal, pumasok sila sa loob kasama si Sheng. Yinakap ko ang kambal "Mom, are you okay? Bakit ka po nag sha-shake?" Tanong ni Ally habang si Abby ay yinakap lang ako pabalik "Ma'am okay lang po kayo? Gusto niyo pong lumabas muna ako?" Tanong ni Sheng pero umilin
StephanieHindi ako mapakali, sobrang bilis ng tibok ng aking dibdib at para akong aatakihin sa puso. Sinubukan kong hanapin ang number ni Lucian, ni Kai at ni Gichelle pero hindi ko iyon mahanap sa mga saved numbers. Napasabunot ako sa aking buhok bago napagdesisyuna na lumabas na ng kwarto. Sobrang pag-iingat ang ginawa ko, nagkunwari akong maayos lamang ang lahat ng may makasalubong akong tatlong maids may hawak silang mga labahin. Ng malagpasan ko ay sinulyapan ko sila ata nakita kung paano sila huminto sa harapan ng kwarto namin ni Lucian, nag-usap ang tatlo habang nakatitig sa pintuan ng aming kwartoMas lalo akong naghinala ng bigla silang lumingon sa akin at nagtama ang mga tingin namin, natauhan sila at mabilis na naglakad palayo na parang walang nangyari. Mas kinutuban ako, pinanood ko muna silang mawala sa mga paningin ko bago ako nagtungo sa kwarto ng kambal. Naabutan ko si Sheng at Ally na abala sa pag-iimpake "Nasaan si Abby?" tanong ko ng hindi makita ang panganay "Na
Lucian Everything seems off, hindi ako makapag pokus sa mga tambak na papel sa aking lamesa. Sumulyap ako sa cellphone ko at nakitang wala paring update kay Stephanie, I was trying to call her pero nakapatay ang cellphone Manang Elma told me about her going out kasama ang lalaki sa isang sasakyan, my blood boiled thinking of that pero may kakaiba. Alam kong hindi ganoon si Stephanie, naniniwala akong hindi niya iiwan ang kambal para lang sa isang bagay lalo na sa lalaki kahit sino pa yan, kahit ako pa yan. She would choose to stay beside our twins "Agghh" I groaned, tumayo ako at sinubukang tawagan ulit ang cellphone niya pero patay talaga "Damn it, what's going on baby?" I asked in the air, naiinis ako dahil kakaiba ang nararamdaman ko. Hindi ako makakauwi ngayon hanggang bukas, I had no choice since I need to finish a business meeting outside the country. Kailangan kong tapusin na iyon para magkaroon ng time sa pamilya ko pero para akong mamatay sa nangyayari "Sir mag s-start n
Stephanie "Natatae ako" Bumuntong hininga ako ng marinig muli ang linyang iyon mula kay Abby, hindi ko alam ilang beses na niyang sinabi iyon sa buong biyahe namin"Bakit ka kasi kumain ng octopus?" kunot nuong tanong ni Ally at duon na nagsimula ang away nilang magkapatid "Eshus me, it's ot octupus. It was hipon, sexy hipon with lemon in uts head" si abby "Ate it was octopus, antg tinuro mo ay hipon pero sinabi mo sa nagbebenta na iyong octopus ang bibilhin mo" "What? Na scam ako, I clearly turo the hipon, ang sarap pa naman ng grilled octopus" ani ni Abby at mas lalo akong naguluhan sa usapan nila, hindi ko alam kung ang nagbebenta ang may kasalanan o si Abby ba "Ang cute cute niyo talaga, tara ako nalang ang sasama sayo sa banyo malapit lang naman dito" pag p-resinta ni Sheng habang natatawa, pinayagan ko sila at naupo sa may bench parangt hintayin sila Narito kami sa bayan nila Sheng, ang sabi niya ay ligtas daw dito dahil iilang tao lang ang nakakaalam ngt isalang ito, dit
Eto na po yung end of the story, sana po ay na enjoy ninyo ____________________________________________________________________Ang simbahan ay puno ng puting mga bulaklak at mahahabang ribbons na kumikislap sa liwanag. Ang hangin ay tahimik at puno ng kaligayahan, at ang mga bisita ay dahan-dahang pumapasok. Ang mga bintana ng simbahan ay may makulay na salamin na naglalabas ng malambot na liwanag, parang isang eksena mula sa panaginip. Ngayon na ang araw na matagal nang pinakahintay nina Abby at Rafael—ang araw ng kanilang kasal.Si Abby ay nakatayo sa gilid ng altar, ang puso niyang mabilis ang tibok. Hindi niya kayang ipaliwanag ang kaligayahan na nararamdaman. Matapos ang lahat ng nangyari—ang mga pagsubok at sakit—narito siya, nakatayo, at handa na pakasalan ang lalaking hindi iniwan siya, si Rafael.Ang puting gown ni Abby ay kumikislap sa liwanag, tamang-tama sa katawan niya. Ang buhok niya ay nakaayos nang maayos, at ang simpleng belo na bumabagsak sa kanyang likod ay nagbiga
Abby’s POVBumangon ako mula sa pagkakahiga, nararamdaman ko pa rin ang sakit sa katawan ko, pero mas magaan na ang pakiramdam kumpara sa mga unang araw ng aking paggaling. Nakaharap ako sa bintana ng kwarto, ang liwanag ng araw ay tila nagpapasigla sa aking puso. Nasa tabi ko si Rafael, tahimik na nag-aalaga at tumutulong sa lahat ng kailangan ko. Minsan, tinatanggal niya ang mga ulap ng takot at pangarap ko, pinapalitan ito ng mga pangako ng pagmamahal at proteksyon.“Puwede na akong maglakad, Rafael,” sabi ko habang nagbabalik-loob sa sarili kong lakas. “Hindi na ako laging nakahiga.”Tumingin siya sa akin ng may alalahanin sa mata, pero ngumiti rin. "Are you sure?." Ngunit nang makita niyang tumayo ako nang maayos, wala siyang magawa kundi ngumiti at magbigay ng suporta. "Baby you still need to rest"Kahit na may kahirapan, unti-unti kong natutunan kung paano maglakad ng mag-isa, at sa bawat hakbang, mas naramdaman ko ang kagalakan na muling magpatuloy sa buhay. Sa tuwing ako’y nag
Abby’s POVAng bigat ng talukap ng mga mata ko, parang hinihila ako pabalik sa dilim. Pero sa likod ng kadiliman, may naririnig akong boses. Isang pamilyar na tinig—malalim, puno ng emosyon, at pilit na pinipigil ang paghinga.“Abby... please... gising ka na...”Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata. Sa una, malabo ang paligid, pero unti-unting luminaw ang kwarto. Ang puting kisame, ang ilaw sa gilid ng kama, at ang mukha ni Rafael—halos hindi ko maipaliwanag ang ekspresyon niya.“Rafael...” mahina kong sambit, halos isang bulong lang.Parang biglang huminto ang oras. Kitang-kita ko ang pagbabago sa mukha niya. Ang takot, pagod, at bigat na kanina’y nakaukit sa kanyang mga mata, napalitan ng matinding pagluwag. Agad siyang yumuko, hinawakan ang kamay ko nang mahigpit na para bang natatakot siyang mawala ulit ako.“Abby...” boses niya’y nanginginig. “You’re awake... you’re okay...”Ngumiti ako nang mahina. “Buhay pa ako, Rafael. Hindi mo ako basta-basta matatalo.”Bigla siyang napabun
Habang nakaupo sa waiting area ng ospital, hindi mapakali si Rafael. Palakad-lakad siya, paulit-ulit na kinukusot ang kanyang mga palad habang ang malamig na pawis ay bumalot sa kanyang noo. Sa bawat segundo na lumilipas, tila lalong bumibigat ang kanyang dibdib. Ang imahe ni Abby na duguan at walang malay ay paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. Hindi niya inaasahan na tinamaan din ng baril ni Dana si Abby kanina, ang akala niya ay napigilan nila ito pero nahuli sila“Abby… please be okay,” bulong niya sa sarili, halos hindi marinig ng sino man sa paligid.Nang biglang bumukas ang pinto, tumambad si Lucian, mabilis na pumasok sa waiting area. Nasa likuran niya si Stephanie at Ally, parehong halata ang kaba at pag-aalala sa kanilang mga mukha. Subalit si Lucian ang pinakamapanganib sa itsura. Ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit habang ang kanyang mga kamao ay nakatikom, halatang puno ng hinanakit.“You promised me, Rafael,” ani Lucian, malalim at puno ng galit ang boses.
Habang binubuhos ang malamig na tubig sa kanyang ulo, ramdam ni Abby ang panghihina ng kanyang katawan. Nanginginig siya sa lamig, at ang sakit sa kanyang mga binti ay parang tinutusok ng libo-libong karayom. Sa kabila nito, patuloy niyang pinipilit na manatiling mulat. Para kay Biah.“Dana, tama na... gawin mo na lahat sa akin, pero huwag mo nang idamay ang anak ko,” bulong ni Abby, halos hindi marinig sa kahinaan ng kanyang boses.Ngunit tila bingi si Dana. Lumapit ito kay Abby at hinila ang kanyang mukha para magkatitigan sila. “Nakakainis, Abby. Kahit na anong gawin ko, para kang laging martir. Naiinis ako sa tapang mo, sa pagmamahal mo sa anak mo! Pero tignan natin kung hanggang saan mo kaya.”Muling iniabot ni Dana ang timba, pero biglang nagsalita si Biah, halos pasigaw. “Please po! Tama na po! Tita Dana, huwag mo nang saktan si Mommy! Ako na lang po ulit!”Napatingin si Abby sa anak. Sa kabila ng takot sa mga mata nito, kitang-kita niya ang pagmamalasakit at pagmamahal ng kany
Habang abala sina Rafael at ang team ng ama ni Abby sa paghahanap ng impormasyon tungkol kay Biah, biglang tumunog ang cellphone ni Abby. Nasa gitna siya ng sala, nakatitig sa isang blangkong pader habang pinipilit kontrolin ang kaba sa kanyang dibdib. Agad niyang kinuha ang telepono at binasa ang natanggap na mensahe.“Kung gusto mong makita ang anak mo, pumunta ka sa address na ito. Mag-isa ka lang. Kapag may sumama sa’yo, papatayin namin siya.”Parang natuluyan nang nagdilim ang mundo ni Abby. Ang mga kamay niya’y nanginginig habang hawak ang telepono. Ramdam niya ang bigat ng banta. Hindi siya makapagsalita. Niyakap niya ang sarili, pilit na nilalabanan ang takot."Abby, anong nangyari?" tanong ni Rafael, napansin ang pagbabago sa ekspresyon ng mukha niya. Lumapit ito, halatang nag-aalala.“Wala… wala,” mabilis na sagot ni Abby, pilit na pinapakalma ang boses niya. Tumayo siya, mabilis na nilihis ang tingin para maitago ang lungkot at kaba. “Kailangan ko lang umakyat sa kwarto. Sa
Pagkarating nila Rafael at Abby sa bahay, umaasa si Abby na magkakaroon sila ng isang tahimik na lunch kasama si Biah. Ngunit pagkapasok nila sa pinto, isang hindi inaasahang tanawin ang sumalubong sa kanila—ang mga kasambahay na karaniwang kalmado ay kitang-kitang nag-aalala, ang mga mata nila'y puno ng takot."Ano'ng nangyari?" tanong ni Rafael, ang boses ay matalim, puno ng utos.Nagmadaling lumapit ang head maid, kitang-kita ang kaba sa kanyang mukha. "Sir, Ma'am... Si Biah... nawawala po siya. Nandiyan lang siya kanina, pero nung marinig namin ang sigaw niya, tinanong namin siya... at wala na siya. Isang sasakyan po ang dumaan at... at tinangay siya bago pa kami makarating."Ang mundo ni Abby ay biglang nabulabog. Ang mga salitang iyon ay parang dagok sa kanyang dibdib. Nawawala si Biah? Parang ang lahat ng hangin ay nawala sa kanyang katawan. Lahat ng kanyang mga pandama ay parang huminto. Hindi makapaniwala na mangyayari ito sa kanila. Ang kanilang anak, ang kanilang prinsesa,
Habang nag-aalala si Abby kung anong gagawin, lumapit si David at nagtanong, "May kailangan ka po ba?" Tiningnan siya ni Abby, at hindi niya maiwasang mag-isip kung anong klaseng galit ang maaaring ipadama ng mga tao sa paligid ni Rafael sa kanya. Alam niyang busy siya at hindi siya nais makialam sa trabaho ni Rafael, kaya nagdesisyon na lang siyang ipasa na lang kay David ang lunch na dala niya para kay Rafael."Ah, kung okay lang , maaari niyo na lang pong dalhin ang packed lunch kay Rafael," sabi ni Abby, medyo nahihiya pa. "Siguro masyadong busy siya sa trabaho at ayokong mag-abala."David, na may malumanay na ngiti, ay tumango. "Walang problema. I’m sure he’ll appreciate it." Tumingin siya kay Abby, at nagtanong ng hindi inaasahan, "I just have to ask, what’s your relationship with Mr. Rafael?"Sumabog ang katahimikan sa tanong na iyon, at si Abby ay medyo nagulat. Hindi niya naisip na magiging ganito kabilis ang pagtatanong ni David tungkol kay Rafael, ngunit nagdesisyon siyang
Nagising si Abby sa malumanay na halik sa kanyang pisngi at leeg. Hindi pa siya makapagmulat ng mata, ngunit naramdaman niyang nakayakap si Rafael sa kanya. Habang binabati siya ng mahinang, "Baby, I'm going to work now. I know you're still asleep, but I want to kiss you before I go," unti-unting nawala ang antok ni Abby at ngumiti sa nararamdaman niyang pagmamahal. "Love you," sabi ni Rafael bago siya lumabas ng kwarto. Si Abby ay bumalik sa pagtulog, at dahil sa pagod, ilang oras pa bago siya muling magising. Pagkagising niya, agad niyang narinig ang ingay mula sa sala, at sa tunog ng mga tawa at boses ni Biah, agad niyang naisip kung ano ang nangyayari. Nagtungo siya sa banyo at nag-ayos, ngunit hindi siya makapaniwala nang makita ang dami ng mga sling bags na nakakalat sa sala. "Ate, saan galing ang mga 'to?" tanong ni Abby, nakatingin sa mga sling bags na abot sa mga daliri ng anak niya. Ang mga ito ay puno ng kulay at mukhang para kay Biah. Tinatantiya niyang nasa dalawampu't p