Salamat sa pagbabasa sa storya nila Stephanie at Lucian. Susunod naman po ang storya ng anak nilang si Abby, sana ay basahin niyo rin po
"Ahhhhh, Rafael" malakas na napa-ungol si Abby habang dinidilaan ni Rafael ang kaniyang perlasPanay ang hagod ng dila nito at para siyang lilipad sa mga ulap. Kumapit siya sa buhok ni Rafael at pinagdiinan ang mukha nito sa kaniyang perlas. Hindi tumigil ang lalaki hanggang sa maabot niya ang rurok ng sarap at doon siya napaungol ng malakas"Ohhhh" patuloy ang ungol niya at halos mapunit ang bedsheet dahil sa higpit ng pagkahawak niya ritoNaramdaman niya ang pagtaas ni Rafael hanggang sa halikan siya nito sa labi "You're only mine Abby, walang ibang nag mamay-ari sayo kung hindi ako lang" bulong nito at siniil siya ng yakap "Ohhhh" ungol ko pero agad din itong naputol ng maramdaman ko ang batok sa ulo ko Mabilis akong nagmulat ng mata at bumungad saakin si Ally, masama ko siyang tinignan "Ano na naman bang ginagawa mo?" Kunot nuo niyang tanong kaya mas lalo akong nainis"Nandito na tayo ate, stop having wet dreams" ani nito at lumabas ng sasakyan Ginala ko ang tingin at saka l
Abby Matalim ang titig saakin ni Rafael habang karga karga ang anak "Isama niyo yan sa kotse, tara na" ani niya at mabilis na naunang naglakad papunta sa kotse. Nagulat ako ng hilain ako ng bodyguard ni Lucian "Ma'am tara na po, utos po ni Mayor" ani ng bodyguard at hinila ako, hindi ako nakapag isip ng maayos. Dahil sa pag-aalala kay Zabiah ay sumama nalang din ako. Sa ibang sasakyan ako sumakay pero nakasunod padin kila Rafael Pumasok ang sasakyan sa mala engrandeng mansiyon, dalawang palapag at malawak ang paligid "B-bakit hindi sa hospital?" Nag-aalalang tanong ko kay Rafael habang nakasunod sa kaniya, karga niya si Zabiah Hindi ko na napansin ang dinaraanan namin, basta ay nakasunod lang ako hanggang sa makapasok kami sa isang kwarto. Nagulat ako ng makita roon ang isang doctor na naghihintay Bago pa man ako makapasok para sumunod kila Rafael ay pinigilan na ako ng guard "Ma'am hindi po puwede" ani nito at sinara ang pintuan Bumuntong hininga ako at sumandal
AbbySobrang tahimik sa loob ng kotse, hindi ko magawang sumulyap sa gawi ni Raf dahil dito palang ramdam kona ang malamig niyang titig. Nag dr-drive siya ngayon at ihahatid ako kung saan kami nag s-stay ni Ally ngayon Sa totoo lang, hindi niya kilala si Ally. Hindi ko binanggit sa kaniya ang tungkol sa pamilya ko, ang alam niya ay si ate Sheng ang nag-iisa kong pamilya. Natatakot kasi ako noon na baka ayawan niya ako dahil sa status ng buhay ko, nabanggit niya nuon na gusto niya ng simpleng babae lang kaya't ginawa ko ang lahat para maging simple, mas pinili ko ring manirahan nuon kasama si ate Sheng kaysa sumama kila daddy sa siyudad, gustong gusto ko siya that's why hinayaan ko ang sarili na gawin ang lahat para lang makasama siya. Si Ally at ako lang ang nakakaalam tungkol kay Zabiah, hindi pa alam nila daddy ang tungkol doonNuong naipanganak ko si Zabiah, sobrang nahirapan ako lalo na dahil na aksidente nuon si daddy, mommy at Ally sa sasakyan. Walang magbabantay at mag aasikas
Abby "Anak miss ka na namin ng daddy mo, kailan kaba magpapakita saamin?" Natawa ako sa tanong ni mommy, kakagising ko lang pero iyon agad ang tanong niya saakin"Ma, I promise magpapakita ako sa inyo ni daddy. Baka magulat kayo may anak na ako pagbalik ko diyan" seryosong aniko pero hindi naniwala ang nanay ko "I'll be so happy kung may anak ka talagang kasama pero ni isang lalaki ay wala ka pang pinapakilala saamin ng daddy mo. How about Rafael? hindi naba talaga kayo magbabalikan?" aniya, umikot ang mata ko dahil alam kong sa kambal ko niya nakuha ang impormasyon na nag break kami ni Raf Sinulyapan ko si Ally na kumakain ng ice cream habang nakatitig saaking kausap si mommy, masama ko siyang tinignan"Don't worry ma, may ipapakilala na akong bagong lalaki pag bumalik ako diyan" aniko at tumayo, kalaunan nagpaalam na kami sa isat isa at pinatay ang tawag. Nag umpisa ako sa morning routine"Saan na naman ang punta mo?" Tanong ni Ally ng makitang naka bihis ako pang labas, ngumisi
Abby "Bakit kapa nandito? Are you trying to steal Biah to me?" Inis na tanong niya ng makita ako, nalukot ang mukha ko sa sinabi niya "Huwag kang assuming, kinakausap ko lang ang anak ko at hinahayaan siyang gawin ang mga gusto niya dahil hindi niya pala nagagawa ang ibang gusto niya sa poder mo" inis kong sagot "What are you trying to say? Na pabaya akong tatay, na hindi ko inaalagaan ang anak ko. Tignan mo muna ang sarili mo Abby, you fvcking left Biah to me years ago at magtataka kung bakit ganito ang pakikitungo ko sayo. Biah doesn't deserve you as her mother" Para akong sinasakan ng sandamakmak na kutsilyo sa katawan. Bawat salita niya ay parang sugat, isang paalala ng kasalanan at sakit na dala-dala ko. "Rafael, alam mo naman kung bakit ako umalis. Alam mong wala akong choice," I choked out, tears threatening to spill. "Choice? Tinawag mo bang choice ang pag-iwan sa anak mo? Tinawag mo bang choice ang pag-abandona sa kanya?" Aniya at galit ang boses. "Iniwan mo siya
Abby "Hindi ba magagalit ang daddy niyan?" Tanong ni Ally habang pinagmamasdan si Biah Nakaupo ito at kumakain sa lamesa, sobrang gana niyang kumain kahit na ang ulam lang namin ay Hotdog. Dahil sa pag-aalala ko at pagtatahan sa kaniya kanina ay nakalimutan ko ng magluto at dahil gutom na siya nagluto nalang ako ng hotdog na madaling iluto, sinamahan kona rin ng side dish na gulay para naman hindi masyadong unhealthy "Magalit siya kung gusto niya pero hindi ko siya ibibigay ngayon" sagot ko sa kambal at napangiti habang pinagmamasdan ang anak. Sumasayaw sayaw kasi ito habang kumakain ng hotdog, naalala ko ang mga kuwento ni mommy. Ganiyan na ganiyan ako nuong bata "Sure po kayong hindi kayo iisa? Baka po Alien kayo" muling tanong ni Biah saamin, naguguluhan kasi ito saamin ni Ally. Magkamukhang magkamukha kami at ang ugali lang talaga ang hindi magkaparehas "Don't mind her baby, basta ang tandaan mo mas maganda ako okay?" Sagot ko sa anak at nagpahalumbaba. Ngumuso ito kay
"Abby, bilisan mo na! Malalate na tayo!" sigaw ni Ally mula sa labas ng kwarto "Sandali lang, Ally! Ang hirap naman mag-ayos ng ganito!" sagot ni Abby habang huling-huli na niyang inaayos ang kanyang damit. Matagal na niyang hindi nasusuot ang ganitong klaseng damit. Formal at sexy, parang nagbalik siya sa panahong wala pa siyang anak at nag-eenjoy pa sa buhay. "Abby, ano ba 'yan? Para kang nag-aayos para sa kasal!" "E, 'di ba dapat maganda ako? Para naman hindi ako ma-out of place sa party na 'yan!" "Abby, hindi ka naman pupunta sa isang beauty pageant. Mag-ayos ka lang ng simple. Pero sige na, bilisan mo na!" Papunta kasi kami ngayon sa party ni Vice mayor Isaac, siya pala yung daddy ni Val na tinutukoy niya, kay Vice Mayor nag tra-trabaho si Ally at gusto niya raw ako isama dahil wala siyang kasama kaya imbes na mabulok ako sa loob ng bahay ay sasamhan ko nalang siya. Maiksi ang dress na suot ko pero sakto lang dahil formal ang style nito, itong dress na ito ang pinaka s
"May I have this Dance?" Tanong ni Rafael at hindi makagalaw sa kinatatayuan si Abby, ang lalaking kasayaw niya ay naguluhan pero binigay din kalaunan ang kamay ni Abby kay Rafael "Sure" anas ng lalaki at sinulyapan muna siya bago tuluyang umalis, kasabay non ang pag s-start ng tugtog Dahan dahan at sexy ang tugtog, nag-init ang pisngi niya ng hilain siya ni Rafael at nilapat ang kamay nito sa kaniyang bewang, nahihiya siyang nag-iwas ng tingin at sinabayan sa pagsayaw si Rafael. Malapit na malapit ang katawan nila at ramdam niya rin ang mainit nitong hininga sa kaniyang balat "Trying to make me jealous?" Sakristong tanong nito pero hindi siya sumagot, masyado kasing okupado ang isipan niya sa kamay nitong nasa bewang niya, bumuntong hininga si Rafael "Kung gusto mo ng katawan, I can offer you mine. Hindi mona kailangang ipakita saakin na naghahanap ka na naman ng bagong laki, at please huwag na huwag mong ipapakita kay Biah ang pagiging lalakero mo" Sa sinabi nito ay nainis
Eto na po yung end of the story, sana po ay na enjoy ninyo ____________________________________________________________________Ang simbahan ay puno ng puting mga bulaklak at mahahabang ribbons na kumikislap sa liwanag. Ang hangin ay tahimik at puno ng kaligayahan, at ang mga bisita ay dahan-dahang pumapasok. Ang mga bintana ng simbahan ay may makulay na salamin na naglalabas ng malambot na liwanag, parang isang eksena mula sa panaginip. Ngayon na ang araw na matagal nang pinakahintay nina Abby at Rafael—ang araw ng kanilang kasal.Si Abby ay nakatayo sa gilid ng altar, ang puso niyang mabilis ang tibok. Hindi niya kayang ipaliwanag ang kaligayahan na nararamdaman. Matapos ang lahat ng nangyari—ang mga pagsubok at sakit—narito siya, nakatayo, at handa na pakasalan ang lalaking hindi iniwan siya, si Rafael.Ang puting gown ni Abby ay kumikislap sa liwanag, tamang-tama sa katawan niya. Ang buhok niya ay nakaayos nang maayos, at ang simpleng belo na bumabagsak sa kanyang likod ay nagbiga
Abby’s POVBumangon ako mula sa pagkakahiga, nararamdaman ko pa rin ang sakit sa katawan ko, pero mas magaan na ang pakiramdam kumpara sa mga unang araw ng aking paggaling. Nakaharap ako sa bintana ng kwarto, ang liwanag ng araw ay tila nagpapasigla sa aking puso. Nasa tabi ko si Rafael, tahimik na nag-aalaga at tumutulong sa lahat ng kailangan ko. Minsan, tinatanggal niya ang mga ulap ng takot at pangarap ko, pinapalitan ito ng mga pangako ng pagmamahal at proteksyon.“Puwede na akong maglakad, Rafael,” sabi ko habang nagbabalik-loob sa sarili kong lakas. “Hindi na ako laging nakahiga.”Tumingin siya sa akin ng may alalahanin sa mata, pero ngumiti rin. "Are you sure?." Ngunit nang makita niyang tumayo ako nang maayos, wala siyang magawa kundi ngumiti at magbigay ng suporta. "Baby you still need to rest"Kahit na may kahirapan, unti-unti kong natutunan kung paano maglakad ng mag-isa, at sa bawat hakbang, mas naramdaman ko ang kagalakan na muling magpatuloy sa buhay. Sa tuwing ako’y nag
Abby’s POVAng bigat ng talukap ng mga mata ko, parang hinihila ako pabalik sa dilim. Pero sa likod ng kadiliman, may naririnig akong boses. Isang pamilyar na tinig—malalim, puno ng emosyon, at pilit na pinipigil ang paghinga.“Abby... please... gising ka na...”Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata. Sa una, malabo ang paligid, pero unti-unting luminaw ang kwarto. Ang puting kisame, ang ilaw sa gilid ng kama, at ang mukha ni Rafael—halos hindi ko maipaliwanag ang ekspresyon niya.“Rafael...” mahina kong sambit, halos isang bulong lang.Parang biglang huminto ang oras. Kitang-kita ko ang pagbabago sa mukha niya. Ang takot, pagod, at bigat na kanina’y nakaukit sa kanyang mga mata, napalitan ng matinding pagluwag. Agad siyang yumuko, hinawakan ang kamay ko nang mahigpit na para bang natatakot siyang mawala ulit ako.“Abby...” boses niya’y nanginginig. “You’re awake... you’re okay...”Ngumiti ako nang mahina. “Buhay pa ako, Rafael. Hindi mo ako basta-basta matatalo.”Bigla siyang napabun
Habang nakaupo sa waiting area ng ospital, hindi mapakali si Rafael. Palakad-lakad siya, paulit-ulit na kinukusot ang kanyang mga palad habang ang malamig na pawis ay bumalot sa kanyang noo. Sa bawat segundo na lumilipas, tila lalong bumibigat ang kanyang dibdib. Ang imahe ni Abby na duguan at walang malay ay paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. Hindi niya inaasahan na tinamaan din ng baril ni Dana si Abby kanina, ang akala niya ay napigilan nila ito pero nahuli sila“Abby… please be okay,” bulong niya sa sarili, halos hindi marinig ng sino man sa paligid.Nang biglang bumukas ang pinto, tumambad si Lucian, mabilis na pumasok sa waiting area. Nasa likuran niya si Stephanie at Ally, parehong halata ang kaba at pag-aalala sa kanilang mga mukha. Subalit si Lucian ang pinakamapanganib sa itsura. Ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit habang ang kanyang mga kamao ay nakatikom, halatang puno ng hinanakit.“You promised me, Rafael,” ani Lucian, malalim at puno ng galit ang boses.
Habang binubuhos ang malamig na tubig sa kanyang ulo, ramdam ni Abby ang panghihina ng kanyang katawan. Nanginginig siya sa lamig, at ang sakit sa kanyang mga binti ay parang tinutusok ng libo-libong karayom. Sa kabila nito, patuloy niyang pinipilit na manatiling mulat. Para kay Biah.“Dana, tama na... gawin mo na lahat sa akin, pero huwag mo nang idamay ang anak ko,” bulong ni Abby, halos hindi marinig sa kahinaan ng kanyang boses.Ngunit tila bingi si Dana. Lumapit ito kay Abby at hinila ang kanyang mukha para magkatitigan sila. “Nakakainis, Abby. Kahit na anong gawin ko, para kang laging martir. Naiinis ako sa tapang mo, sa pagmamahal mo sa anak mo! Pero tignan natin kung hanggang saan mo kaya.”Muling iniabot ni Dana ang timba, pero biglang nagsalita si Biah, halos pasigaw. “Please po! Tama na po! Tita Dana, huwag mo nang saktan si Mommy! Ako na lang po ulit!”Napatingin si Abby sa anak. Sa kabila ng takot sa mga mata nito, kitang-kita niya ang pagmamalasakit at pagmamahal ng kany
Habang abala sina Rafael at ang team ng ama ni Abby sa paghahanap ng impormasyon tungkol kay Biah, biglang tumunog ang cellphone ni Abby. Nasa gitna siya ng sala, nakatitig sa isang blangkong pader habang pinipilit kontrolin ang kaba sa kanyang dibdib. Agad niyang kinuha ang telepono at binasa ang natanggap na mensahe.“Kung gusto mong makita ang anak mo, pumunta ka sa address na ito. Mag-isa ka lang. Kapag may sumama sa’yo, papatayin namin siya.”Parang natuluyan nang nagdilim ang mundo ni Abby. Ang mga kamay niya’y nanginginig habang hawak ang telepono. Ramdam niya ang bigat ng banta. Hindi siya makapagsalita. Niyakap niya ang sarili, pilit na nilalabanan ang takot."Abby, anong nangyari?" tanong ni Rafael, napansin ang pagbabago sa ekspresyon ng mukha niya. Lumapit ito, halatang nag-aalala.“Wala… wala,” mabilis na sagot ni Abby, pilit na pinapakalma ang boses niya. Tumayo siya, mabilis na nilihis ang tingin para maitago ang lungkot at kaba. “Kailangan ko lang umakyat sa kwarto. Sa
Pagkarating nila Rafael at Abby sa bahay, umaasa si Abby na magkakaroon sila ng isang tahimik na lunch kasama si Biah. Ngunit pagkapasok nila sa pinto, isang hindi inaasahang tanawin ang sumalubong sa kanila—ang mga kasambahay na karaniwang kalmado ay kitang-kitang nag-aalala, ang mga mata nila'y puno ng takot."Ano'ng nangyari?" tanong ni Rafael, ang boses ay matalim, puno ng utos.Nagmadaling lumapit ang head maid, kitang-kita ang kaba sa kanyang mukha. "Sir, Ma'am... Si Biah... nawawala po siya. Nandiyan lang siya kanina, pero nung marinig namin ang sigaw niya, tinanong namin siya... at wala na siya. Isang sasakyan po ang dumaan at... at tinangay siya bago pa kami makarating."Ang mundo ni Abby ay biglang nabulabog. Ang mga salitang iyon ay parang dagok sa kanyang dibdib. Nawawala si Biah? Parang ang lahat ng hangin ay nawala sa kanyang katawan. Lahat ng kanyang mga pandama ay parang huminto. Hindi makapaniwala na mangyayari ito sa kanila. Ang kanilang anak, ang kanilang prinsesa,
Habang nag-aalala si Abby kung anong gagawin, lumapit si David at nagtanong, "May kailangan ka po ba?" Tiningnan siya ni Abby, at hindi niya maiwasang mag-isip kung anong klaseng galit ang maaaring ipadama ng mga tao sa paligid ni Rafael sa kanya. Alam niyang busy siya at hindi siya nais makialam sa trabaho ni Rafael, kaya nagdesisyon na lang siyang ipasa na lang kay David ang lunch na dala niya para kay Rafael."Ah, kung okay lang , maaari niyo na lang pong dalhin ang packed lunch kay Rafael," sabi ni Abby, medyo nahihiya pa. "Siguro masyadong busy siya sa trabaho at ayokong mag-abala."David, na may malumanay na ngiti, ay tumango. "Walang problema. I’m sure he’ll appreciate it." Tumingin siya kay Abby, at nagtanong ng hindi inaasahan, "I just have to ask, what’s your relationship with Mr. Rafael?"Sumabog ang katahimikan sa tanong na iyon, at si Abby ay medyo nagulat. Hindi niya naisip na magiging ganito kabilis ang pagtatanong ni David tungkol kay Rafael, ngunit nagdesisyon siyang
Nagising si Abby sa malumanay na halik sa kanyang pisngi at leeg. Hindi pa siya makapagmulat ng mata, ngunit naramdaman niyang nakayakap si Rafael sa kanya. Habang binabati siya ng mahinang, "Baby, I'm going to work now. I know you're still asleep, but I want to kiss you before I go," unti-unting nawala ang antok ni Abby at ngumiti sa nararamdaman niyang pagmamahal. "Love you," sabi ni Rafael bago siya lumabas ng kwarto. Si Abby ay bumalik sa pagtulog, at dahil sa pagod, ilang oras pa bago siya muling magising. Pagkagising niya, agad niyang narinig ang ingay mula sa sala, at sa tunog ng mga tawa at boses ni Biah, agad niyang naisip kung ano ang nangyayari. Nagtungo siya sa banyo at nag-ayos, ngunit hindi siya makapaniwala nang makita ang dami ng mga sling bags na nakakalat sa sala. "Ate, saan galing ang mga 'to?" tanong ni Abby, nakatingin sa mga sling bags na abot sa mga daliri ng anak niya. Ang mga ito ay puno ng kulay at mukhang para kay Biah. Tinatantiya niyang nasa dalawampu't p