Chapter 1

"The hardest thing in life is to forgive...

 If you hate somebody, youre not hurting the person you hate..

 you're hurting yourself" 

                    -----Louis Zamperini -----

i thought having my memories back will make me happy.. 

but why... why it's hurting me? 

dalawang oras na ang nakakalipas pero tuloy pa den sa pag agos ang luha ko. simula ng magising ako hindi na tumigil pa ang luha ko.

naaalala ko na ang lahat.

lahat lahat ng nangyari.

simula sa pagtakas namen, hanggang sa pagkamatay ni mommy.

ramdam ko ang galit na umuusbong saken ngayon.

its all their fault. sila ang may kasalanan ng lahat ng to.

hinding hindi ko sila mapapatawad!

i closed my fist trying to hold my anger.

" oh sis gising ka na pala. i was about to wake you up. kakain na kase." narinig kong tinig ni kuya. tinignan ko sya. hindi naman nito mawari kung saan titingin. ngumiti ako sa kanya. " ok kuya" sabi ko pa. nagulat naman ito sa sinabi ko pero agad ding ngumiti. " i got my memories back"

mas lalong lumapad ang ngiti nito sa sinabi ko saka ako niyakap. " uhh finally! " sabi pa nito. gumanti naman ako ng yakap. he's been the best brother to me.

maya maya ay pumasok na din si papa.

and just like what i expected. he was happy knowing that i have my memories back. " now there no reason for us to hold back" sabi ni papa.

" what's the plan?" tanong naman ni kuya. ngumisi pa si papa saka sumagot

" Kill them slowly, just like what we did on their parents" sagot ni papa saka bigla akong napalingon dito

s-sila? sila ang pumatay kina tita?

nakita ni kuya ang naging reaksyon ko. " they deserve it"  sabi pa nito. " they killed mom"

" yes and they deserve more. dont worry j.c, youre about to witness how we kill the lauthner siblings" sabi nito saka ngumisi at umalis.

tumingin ako kay kuya. he is smiling at me.

he's been the best brother to me

nakuyom ako ng kamao.

sorry kuya. but i need to kill the one you love.

EARLENE'S' POV

" ugh! late na naman ako!" 

nagmamadaling naglalagay ako ng medyas sa isang paa habang ang isang kamay ko ay dumudukot ng tinapay sa plastic.

" paktay na naman ako neto! dalian mo earlene!" napapapikit na sabi ko 

nang masiguro kong wala ng problema at maayos ang lahat sa akin ay nagmadali na akong bumaba ng apartment na tinitirhan ko 

" oh Ms. Choi. late ka na naman?" naiiling na tawag sakin ng Landlady namen. npangiwing pilit akong ngumiti dito. " good morning Mrs. Taberna" tumango ako saka nagpaalam umalis.

tumingin ako sa wrist watch ko na regalo saken ni Bianca. ang cute nya lang hahahah. pero sh*t! 10 minutes na lang late na talaga ako!

tumingin ako sa harapan habang naghihintay na ng masasakyan.

bakit ba ang tagal nilang dumating ngayon?

minsan nakakainis, kapag hindi ka nagmamadali nanjan na agad sila pero kapag nasa ganitong sitwasyon at kaylangan mo agad umalis saka naman sila wala. yung totoo? alam ba nila kung kelan mang aasar?

kring~ kring~

oh? may tumatawag. 

agad ko namang kinuha ang cellphone ko na regalo saken ni iczeh.

" hello saeng" sagot ko.

" eonni late ka na ah.. nasan ka na ba? parating na si Ms. Rosales" sabi nito na mas nagpakaba sakin. 

sa lahat naman kase ng pwedeng pang unang subject e, bakit yung terror pa?!

" ang tagal ng bus saeng. kanina pa ko nanghihintay dito." sabi ko dito na lilingon lingon pa sa paligid kung may parating nang sasakyan.

" nako eonni. sabihin mo nalate ka na naman ng gising! haha kakabasa mo yan ng stories sa Good novel e!" natatawang sabi pa nito.

napangiti naman ako. hehe. totoo naman kase. inabot na ko ng 2am pagbabasa. nakakaadik kase basahin. nabibitin ako kung di ko tatapusin kaya ang ending inabot ako ng 2 ng madaling araw. hays..

" eonni. 8am na. mamayang 12 na ang daan ng bus jan diba?" sabi pa nito saken.

napakagat namab ako ng daliri. totoo naman kase. wala din anman akong magagawa e. napakalayo ng school ko hindi ko pwedeng lakarin. 

tumingin ulit ako sa paligid at nakitang may paparating na. 

papa God! thank you thank you!

" saeng may parating na! sige na babye!" sabi ko dito 

" huh? sigurado ka? diba----" di ko na pinatapos pa ang sinasabi nito at pinatay na ang call dahil na din nasa tapat ko na ang bus.

nakangiting pumasok na ako sa loob ng makita kong walang ibang sakay ito bukod sa isang lalaki sa bandang dulo.

kibit balikat na lang akong umupo.

lagi ko itong nakikita. at lagi din naman ito nakatakip ang mukha ng libro. 

sobra naman ata to mag aral nakakatulugan na.

hindi ko alam kung swerte lang ba talaga ako, kasi tuwing malelate ako laging dumarating tong bus kapag walang wala na talaga akong masakyan. sigurado akong eto ang bus na lagi kong nasasakyan. at nandito lagi ang lalaking nakatakip ang mukha. siguro swerte din tong lalaki. well parehas kaming swerte.

nakangiting tumingin ako sa bintana ng sasakyan. meron pa kong 5 minutes. mukhang aabot pa ko. sana naman.

-----

nakarating na ko sa room at sakto! pagkaupong pagka upo ko ay syang dating ni ms. rosales. wooh! buti na lang!

" good morning everone, open your books at page 347." dere deretsong utos mg terror naming teacher pagka pasok na pagkapasok nito.

ah! eto na naman tayo sa numbers! 

----

" kanina ko pa gustong itanong eonni" napalingon ako sa nagsalita

my nerdy best friend.

Bianca Rukushi Lee.

half japanese half Filipino. 

 

nag aayos ng salamin nito sa mata ng lumabas na ng room ang terror naming teacher." "lagi kang late magising pero never kang nalate sa klase" sabi nito.

napangiti naman ako. " di ko din alam saeng. feeling ko binabantayan talaga ako ng guardian angel ko e." hagikgik na sabi ko pa.

" kakaiba naman yon eonni. may schedule ang bus diba.. " nakakunot ang noong sabi pa nito. " panong laging may nakaabang na bus sayo tuwing malelate ka?"  tanong pa nito.

" hindi ko din alam saeng. pero pabor saken yon. at least di ako late diba. matuwa ka na lang saeng!" natatawang sabi ko pa dito. natawa din naman ito. " sabagay nga eonni. at least tinutulungan ka nya kung sino man sya." saka ngumiti saken. 

ginulo ko ang buhok nito. 

" kyyyyaaaaaaahhhhh!"

napalingon kame sa pinanggalingan ng tilihan at nakita na ang grupo lang naman ang unggoy ang dumadaan sa hallway.

" pano ba nakapasok ng school natin yang unggoy na yan? dapat jan nasa zoo". bulong na sabi ko na narinig pala ni saeng ( seng ang basa. tawag sa mas bata sa korean) 

" pfft! ang gwapo naman nyang unggoy eonni haha"

( eonni- older sister, females speaking to older females) If you are a woman and another woman is older than you, then the word to call them by is eonni)

i rolled my eyes

seriously? yang mukhang unggoy na yan gwapo?

" may problema ka ba sa mata? malabo na ba? pano naging gwapo yun? eh mukang unggoy nga! " inis kong tanong sa bestfriend kong wagas kung makangiti.

" hala? malinaw kaya ang mata ko! kaw ata malabo mata eonni eh,  di mo makita kung gano sya kagwapo. gusto mo hiramin glasses ko?" inosenteng sagot nya.

" thanks but no thanks saeng ok na ko sa mata ko tss. " i rolled my eyes. ako pa daw ang malabo mata?

nakangiting nangalumbaba pa ito na nakatingin sa unggoy na makikita mo sa bintana.

Dylan Jeiz Lauthner

ang leader ng tinitilihang grupong BLOODS at ang student council president.

ang daming may gusto dyan pero para saken mukha syang unggoy na walang magawa sa buhay! 

di ko alam kung anong ginawa ko sa unggoy na yan at walang ibang gjnawa kundi ang guluhin ang buhay ko.

naiiling na iniba ko na lang ang tingin ko. ayokong masira ang araw ko.

tinignan ko ulet si saeng at talagang nakangiti pa din.

nako malala na to. tsk. nagayuma na.

naiiling na kinuha ko na lang ang bola ko saka ito ponaglaruan ng may padabog na umupo sa tabi ko.

its my musician BESTFRIEND.

Iczeh Shin Park.

half Australian half korean. sosyal diba! 

" oh eonni. late ka na naman" sabi ni saeng dito. 

" bwisit na panda yan! kahit kelan walang nagawang matino! " she said as she start cursing someone instead of answering saeng.

hmm.. mukang alam ko na kung sinong tinutukoy nito.

if im not mistaken ..

its him.

Kurt Jaden kim.

--++ end of chapter 1 ----+++