ช่วงบ่าย “ยังเจ็บอยู่ไหม แม่มือหนักไปหน่อยสินะ”“ไม่เป็นไรค่ะ แม่เข้าใจก็ดีแล้วว่าแต่ทำไมนัดฟางออกมาแค่คนเดียวละคะไหนบอกว่าอยากเจอพี่เวย์ด้วย แต่วันนี้พี่เวย์ออกไปทำธุระข้างนอกอีกไม่กี่วันก็จะไปญี่ปุ่นแล้ว”“ดูสิ อยู่ต่อหน้าแม่แท้ ๆ ยังคุยแต่เรื่องผู้ชาย นี่ตกลงว่าลืมตาภูมิไปเลยสินะ”“แม่คะ ก็อย่างที่ฟางเล่าให้แม่ฟังนั่นแหละค่ะ ฟางเองก็ไม่คิดเลยว่าพี่ภูมิจะเป็นพวกมะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูกแบบนั้น เพื่อน ฟางก็มาเล่าให้ฟังเยอะมาก แต่ทุกคนไม่กล้าบอกกับฟางเพราะเคยบอกแล้วฟางก็ไม่มีท่าทีอะไร อีกอย่างพอไปถามพี่ภูมิก็มีคำตอบที่รองรับอยู่แล้ว”“แม่เองก็พึ่งรู้ตอนที่ให้คนตามสืบเรื่องพฤติกรรมของภาคภูมิเหมือนกัน ตอนนี้เขาแทบจะไม่ได้ดูแลกิจการในครอบครัวเลยหลังจากที่ทำงานผิดพลาดเรื่องส่งสินค้าไร้คุณภาพไปที่ไต้หวันครั้งก่อน พี่สาวของเขาวิ่งเต้นอยู่นานกว่าลูกค้าจะยอมที่จะถอนฟ้อง ช่วงนี้เขาคงไม่มีเวลามาตามฟางไปอีกสักพัก”“จริงเหรอคะ แล้ววางมาดเป็นนักธุรกิจใหญ่ ก็นึกว่าจะเก่ง ที่แท้เก่งแค่หลอกผู้หญิงไปวัน ๆ”“ช่างเถอะ ๆ อีกไม่กี่วันแม่ก็จะไปหาคุณตาที่ไต้หวันเอาไว้ค่อยนัดเวย์มากินข้าวกัน ว่าแต่ตอนนี้งานของ
“อะไรนะคะ หมายความว่าวันนี้พี่นีย่าไม่ได้บินไปญี่ปุ่นกับพี่เวย์เหรอคะ เพราะอะไรกัน”“ก็ไม่มีอะไรแค่พี่อยากจะเปลี่ยนลูกเรือชุดใหม่ อีกอย่างพึ่งจะมีลูกเรือน้องใหม่ที่พึ่งบรรจุเข้ามา ปกติแล้วพวกลูกเรือก็ต้องผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปแบบนี้อยู่แล้ว ไม่เป็นไรน่าเดินมาเถอะ”“ยังจะให้ไปส่งอีกเหรอคะ พี่เวย์จะไปคุยกับพี่นีย่านี่คะ”“มาอีกหน่อย อย่างน้อยก็ไปส่งในสำนักงานก็ได้พี่อยากอวดแฟนสักหน่อยไม่ได้เหรอ กัปตันคนอื่น ๆ เขายังมีแฟนมาส่งกันเลย”“ก็ได้ค่ะ”ฟางรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาจนยอมเดินเข้าไปในสำนักงานกับเวย์ วันนี้พวกเขามาเร็วกว่าเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง ฟางพึ่งจะรู้ว่าเวย์วางแผนเอาแล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง เขาถึงได้มาก่อนเวลาที่จะบินแบบนี้“เอาล่ะค่ะ เดินทางปลอดภัยแล้วรีบกลับมาเร็ว ๆ นะคะ”“ได้ครับ วันนี้กลับไปก็นอนพักมาก ๆ นะ แม้ว่าจะยังไม่หายแต่ร่างกายก็ต้องการพักผ่อน อย่าลุกไปเขียนงานอีกล่ะเข้าใจไหม รอให้หายก่อน”“พี่เวย์ รู้แล้วน่าอย่าพูดมากสิกลัวคนอื่นไม่รู้เหรอคะว่าฟาง…”“พี่ไปนะ มากอดหน่อยสิ”“ทุกทีเลย”กัปตันดึงแฟนสาวเข้ามากอดก่อนที่จะบอกลาเธอด้วยจูบที่หน้าผากและขโมยหอมแก้มเธออีกครั้งทั้ง ๆ
สองวันถัดมา “จริงเหรอ เออว่าแต่งานที่พี่เวย์ชวนแกไปไม่ใช่ว่าจะต้องเจอกับ…”“เธอเขียนใบลาออกไปแล้วฉันคิดว่างานนี้เธอคงไม่ไป”“แกนี่ก็สุดยอดเลยเนอะ ทำเอาคนที่คิดจะมาสร้างความร้าวฉานร้าวหน้าไปเสียเอง ครั้งนี้ยัยป้าแอร์แก่ไร้สังกัดนั่นคงจะขาดความมั่นใจไปอีกนาน นี่แหละนะเขาถึงได้บอกว่าเป็น “ภัยความมั่น” อย่างแท้จริง”“ฉันก็ถามพี่เวย์หลายรอบแล้วนะ เขาบอกว่าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่นีย่าเป็นแบบนี้เพราะเธอทำตัวเอง ก่อนหน้านี้ก็มีคดีเยอะเหมือนว่าเคยดูถูกผู้โดยสารด้วย แต่เพราะเห็นว่าสนิทกับกัปตันคนก็เลยไม่กล้าลงดาบเธอ”“ฟางแล้วแกเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับพี่เวย์ แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเขาเป็นใคร”ฟางยกลาเต้ร้อนขึ้นมาจิบก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนสนิทอย่างนิด “แต่เขาไม่รู้นี่ว่าฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร”“แกไม่ได้คุยกับเขาเรื่องนี้เหรอ”“ไม่ ฉันรอแค่ว่าเขาจะบอกฉันวันไหน อีกอย่างไม่อยากให้เขามองว่าฉันยอมคบกับเขาเพราะเขาเป็นทายาทนักธุรกิจชื่อดังและเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของสายการบิน”“แต่ไอ้ฟาง แกก็ไม่ได้เป็นแค่นักเขียนนิยายธรรมดานะ เบื้องหลังแกยัง…”“เรื่องนั้นฉันคิดว่าเขาคงรู้แล้วเพราะพี่เวย์เคยเ
วิชญะต้องค่อย ๆ พับเมนูอาหารไปทันที เขารู้ว่าฟางทำแน่เพราะก่อนหน้านี้วิชุดาแม่ของเธอเคยเตือนเขาในเรื่องนี้มาแล้ว "ฟางไม่ชอบคนที่พูดโกหก" และถ้าเขายังดึงดันไม่บอกเธอไปมีหวังคืนนี้เขาคงอดกินของหวานอย่างแน่นอน เพราะเธอเล่นขู่ว่าจะกลับไปที่คอนโดของเธอเองแล้วนี่“ก็ได้ พี่จะเล่าให้ฟังก็แล้วกันแต่ฟางต้องรับปากพี่ก่อนว่าจะไม่หนีกลับ จะกินข้าวกับพี่และกลับบ้านพร้อมกันตกลงไหม”“ทำไมต้องตกลงคะ พี่เวย์รู้ดีว่าพี่ภูมิพูดถึงเรื่องอะไรสินะคะแต่เลือกที่จะไม่บอกฟาง”“ไม่ใช่พี่ไม่บอกนะแต่ว่าพี่ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว อีกอย่างก่อนหน้านี้จำไม่ได้เหรอว่ามันไปฟ้องแม่ของฟาง จนเกือบจะเข้าใจผิดแล้วยังลงไม้ลงมือกับฟางด้วย ครั้งนั้นพี่โกรธจนลืมเรื่องนี้ไปน่ะ พี่ขอโทษนะแต่อย่าโกรธเลยนะ”“เล่ามาให้ละเอียด”“ครับ ๆ”เวย์หมดหนทาง เขาไม่เคยรู้สึกกดดันอะไรแบบนี้มานานแล้ว แม้แต่การบินครั้งแรกของเขายังไม่รู้สึกตื่นเต้นและกลัวมากกว่าการมานั่งรับผิดต่อหน้าฟางแบบนี้เขาค่อย ๆ เล่าเรื่องตั้งแต่คืนแรกระหว่างเขากับเธอที่เกิดขึ้นที่โรงแรมในงานวันเกิด และเรื่องที่คอนโดซึ่งแต่ละเรื่องแม้ว่าฟางจะนั่งนิ่ง ๆ แต่เขาก็ไม่กล้าโกหกเธอเลยส
เวย์แทบจะสั่งให้บริกรคิดเงินแทบไม่ทัน เขาไม่คิดเลยว่า แฟนสาวของเขาจะแปลงร่างจากลูกแมวขี้อ้อนมาเป็นนางแมวยั่วสวาทขนาดนี้ แล้วท่าทางยั่ว ๆ แบบนี้มีเหรอที่เขาที่ห่างหายเรื่องแบบนี้มาเกือบครึ่งเดือนจะทนไหวคอนโด“อื้อ…พี่เวย์อย่าพึ่ง ขอฟางมองก่อน”“แต่ว่าพี่ทนไม่ไหวแล้วรีบ ๆ ถอดเถอะเอาไว้วันหลังนะฟางนะ”“ไม่เอา ฟางอยากทำแบบนี้มานานแล้วพี่เวย์อย่าใจร้อนสิคะ”“เมียจ๋าเห็นใจหน่อยเถอะนะครับ ก่อนไปก็ไม่ได้กินเพราะติดไฟแดงกลับมายังต้องมารออะไรอีก”“แต่ว่า...ว้าย! พี่เวย์เดี๋ยวก่อน อ๊ะ”เวย์ไม่สนใจคำขอของเธออีกต่อไปแล้วเมื่อเขาจับเธออุ้มเข้ามาในห้องนอน เวย์วางเธอลงบนเตียงก่อนจะจูบเธอเหมือนกับหิวมานานโดยมือก็ดึงชุดของเธอออกไป สุดท้ายฟางก็ไม่ได้ถอดชุดกัปตันของเขากับมือเสียที“อื้อ…พี่เวย์ อ๊าา เสียว อย่าเลียนาน อ๊าา”“แฉะขนาดนี้ยังจะลีลาอีก มานี่เลย อาา…โอว…สุดยอดเลยเมียจ๋า คิดถึงที่สุดเลย”“อ๊าา พี่เวย์เร็ว ๆ ค่ะ เร่งอีกหน่อยอย่าเอาแต่เลียสิคะ ฟางต้องการเจ้านั่น อ๊าา”“ทีแบบนี้ล่ะใจร้อน เมื่อกี้ใครล่ะอยากจะมองเครื่องแบบ เป็นโรคบ้าเครื่องแบบหรือยังไงนะ”“พี่เวย์ มานี่หน่อย อ๊าา เยี่ยมเลยค่ะ คิดถึง
“ฟางล้อเล่นหรอกค่ะ แต่พี่เวย์กลับมาเหนื่อย ๆ ฟางก็แค่อยากให้พี่เวย์ได้แช่น้ำอุ่นให้สบายตัวก่อนจะมานอนพักสักหน่อยเท่านั้น ฟางเองก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน”“แล้วไป”“ทำไมคะ หรือว่าวันนี้กัปตันเหนื่อยแล้วจริง ๆ”“อย่ามาท้าทายแบบนี้นะระวังจะไม่ได้นอน แค่ต่อให้เฉย ๆ หรอก ถ้าไม่กลัวว่าใครบางคนจะเดินท่าประหลาดพรุ่งนี้ก็ไม่ยอมจบแค่สามรอบหรอก”“เหรอคะ…. เก่งเหลือเกินนะคะ”“ยัยแมวน้อย! ฝากไว้ก่อนเถอะ”เวย์รู้สึกเหมือนกับว่าเขาเพลียนิดหน่อย แต่เมื่อได้แช่น้ำอุ่นที่ฟางเตรียมให้และมีฟางคอยนวดศีรษะและขมับให้เขาก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นเขารู้สึกว่าคอนโดนี้เหมือนบ้านมากขึ้นทุกทีเพราะมีฟางอยู่ด้วย เมื่อก่อนเวย์เห็นที่นี่เป็นแค่ที่พักเพื่อนอนพักผ่อนอย่างเต็มที่หลังจากชั่วโมงบินที่หนักมาหลายวัน และความเครียดที่ต้องพบในแต่ละไฟลต์เท่านั้น“ดีขึ้นไหมคะ”“อืม เก่งจังเลยไม่เคยรู้ว่าฟางนวดเป็นด้วย”“ฟางเคยไปเข้าคอร์สเรียนตอนที่อยู่ปีสามน่ะค่ะ ตอนนั้นเหมือนกับเพื่อน ๆ จะพากันเครียดเรื่องการสอบและฝึกงานก็เลยนวดผ่อนคลายให้ จำได้ว่าแทบจะต้องเปิดร้านนวดเลยล่ะค่ะ”“เก่งไปหมดทุกอย่างจริง ๆ แคก แคก”“พี่เวย์ไม่ค่อยสบายเหรอ
ฟางหันมามองคนที่พูดทันที นี่เธอฟังผิดไปหรือเปล่าเขาบอกว่า “ไม่ชิน” งั้นเหรอ“ที่นี่ห้องของพี่เวย์นะคะ เมื่อก่อนพี่เวย์ก็อยู่ได้นี่คะ อีกอย่างฟางก็อยู่คนเดียวได้ระหว่างที่พี่เวย์บิน ทำไมวันนี้ถึงบอกว่าไม่ชินละคะ ฟางไปแป๊บเดียวนั่งรถไฟฟ้าไป ไม่เกินสองชั่วโมงก็กลับแล้ว”“สรุปก็คือจะไม่ให้พี่ไปด้วยใช่ไหม ก็บอกว่าไม่ชินก็คือไม่ชินยังไงล่ะ พี่ไม่สบายอยู่แต่จะออกไปข้างนอก ใจร้ายเกินไปแล้ว”ฟางหันมามองคนตัวโตที่พึ่งสร่างไข้มาหมาด ๆ เธอเองก็เฝ้าไข้เขาทั้งคืนก็เพลียไม่น้อยเลย ถ้าพอรับสายจาก บก.ว่าต้องไปตรวจงานเพื่อที่จะส่งโรงพิมพ์กะทันหัน เธอก็ไม่ได้อยากออกไปหรอกแต่ไม่คิดว่าเวย์จะถึงขั้นตัดพ้อหนักขนาดนี้“พี่เวย์คะ ฟางไปไม่นานแล้วจะรีบกลับ”“สำนักพิมพ์อยู่ที่ไหน ไกลไหมแล้วไปกลับกี่ชั่วโมง”“ฟางไปไม่เกินสองชั่วโมงจริง ๆ ค่ะเพราะเหลือแค่ขั้นตอนสุดท้ายเองค่ะรับรองว่ามาทันอาหารเย็นแน่นอน ที่จริงวันนี้พี่เวย์หยุดก็น่าจะนอนพักต่ออีกสักหน่อย ฟางอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ”“งั้นก็… รีบไปรีบมาก็แล้วกัน”“ค่ะ ฟางไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”เวย์หันไปมองฟางที่เร่งรีบเดินเข้าไปแต่งตัวเพื่อจะออกไปข้างนอก ไ
ฟางหันไปยิ้มให้เวย์ก่อนจะค่อย ๆ เอียงหน้าเข้าไปหอมแก้มแฟนหนุ่มด้วยความปลื้มใจ แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยพูดจากหวาน ๆ แต่ทุกอย่างที่เขาทำ ทั้งดูแลเธอและทุก ๆ เรื่องที่ผ่านมามันก็ได้พิสูจน์แล้วว่าเวย์จริงใจกับเธอมากขนาดไหน“พี่รักฟางมากนะครับ หลังจากคุณแม่ฟางกลับจากไต้หวันเอาไว้นัดคุณแม่ไปทานข้าวกันนะ”“พี่เวย์ทำอย่างกับจะขอแต่งงานเลยนะคะ พูดแบบนี้…”“ไม่ผิดหรอก อย่างน้อยก็ต้องขออนุญาตแม่ของฟางอย่างเป็นทางการก่อน ครั้งที่แล้วไม่ทันได้เจอเพราะคุณแม่ของฟางเลื่อนไฟลต์บินไปที่ฮ่องกงก่อน ครั้งนี้พี่จะพูดเอง”“พี่เวย์ ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”“ไม่ได้หรอก พี่ไม่ได้คบกับฟางเล่น ๆ อีกอย่างการคบกันของเราแม้ว่าจะเริ่มต้นได้ไม่เหมือนคนอื่นแต่พี่อยากให้คุณน้ามั่นใจว่าพี่จริงใจและจริงจังกับความสัมพันธ์ในครั้งนี้”“พี่เวย์…. ขอบคุณนะคะ ฟางเองก็ดีใจที่เจอกับพี่เวย์ในวันนั้น แม้ว่าเรื่องทุกอย่างจะเหมือนว่าเริ่มต้นช้าไป แต่มันก็ไม่สายเกินไปสำหรับฟางเลยค่ะ”“พูดแบบนี้ทำเอาไม่อยากกินข้าวเลยนะ อยากกินฟางแทน”“ไม่ได้นะคะจะเอาไข้มาติดฟางเหรอ รีบกินข้าวแล้วพักผ่อนเถอะค่ะ อย่าลืมว่าต้องหายก่อนจะไปงานเลี้ยงนะคะเพรา
สี่ปีต่อมา “ขอบคุณนะคะ”“ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ “กัปตันเย็นชากับนางฟ้าสายโหด” เขียนแนวนี้อีกนะคะ”“ขอบคุณที่ชื่นชอบนะคะ จะเก็บไปพิจารณาเลยค่ะ”“เชิญเลยค่ะ คนต่อไปค่ะ”ด้านนอก“รามิลเห็นคุณแม่ไหมครับ พ่อคิดว่าตอนนี้คุณแม่เริ่มเหนื่อยแล้ว”“งั้นมิลจะเอาน้ำไปให้คุณแม่นะครับ”“ดีมากลูก พ่อจะนั่งรออยู่นี่นะ อ่ะนี่ครับ”“รามิล” เด็กน้อยวัยสี่ขวบรับน้ำจากคุณพ่อของเขาและเดินตรงไปที่โต๊ะแจกลายเซ็นนักเขียนของฟางในงานเปิดตัวหนังสือเรื่องใหม่ ซึ่งเป็นภาคต่อจาก "Love Flight" ที่เธอเขียนเอาไว้เมื่อสี่ปีก่อนซึ่งนับว่าได้ผลตอบรับที่ดีเกินคาดเพราะนักอ่านต่างเฝ้ารอภาคต่อของเรื่องนี้มานานหลายปี สาเหตุเพราะนักเขียนคนโปรดของพวกเธอแต่งงานและต้องเลี้ยงลูก ทำให้เรื่องนี้ต้องรอเวลามากว่าสี่ปีถึงจะได้อ่านอีกครั้ง“คุณแม่ครับ มิลเอาน้ำมาให้ครับ”“กรี๊ด!!! นี่น้องรามิลใช่ไหมคะคุณซีซี”“ใช่ค่ะ ขอบคุณนะครับลูก มานั่งตรงนี้กับแม่มา”ฟางหันมารับน้ำและยกตัวเด็กน้อยวัยเกือบสี่ขวบขึ้นมานั่งที่ตัก บางส่วนเริ่มขอถ่ายรูปเด็กน้อยคู่กับแม่ หลายคนนึกเสียดายที่พ้นคิวของตัวเองมาแล้วก็เลยอดถ่ายกับหนูน้อยรามิลถึงกับนั่งบ่น เ
หลังจากงานแถลงข่าว / คอนโด “พี่เวย์วางแผนมานานสินะคะ”“พี่เปล่านะ”“ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อคุณแม่ของพี่เวย์จะมาได้ยังไงคะ ไหนจะพาคุณพ่อคุณแม่ของฟางที่จะไปเที่ยวภูเก็ตมาด้วยอีก”“นั่นพี่ก็แค่บอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของฟางในฐานะนักเขียน และเป็นวันที่ต้องจารึกเอาไว้ในประวัติศาสตร์ครอบครัวว่าพี่จะทำเรื่องแบบนี้แค่ครั้งเดียว พ่อแม่พี่จะยอมพลาดงั้นเหรอ”“พี่เวย์… แอบอ่านนิยายของฟางเหรอคะ”เวย์ยิ้มก่อนจะดึงตัวคู่หมั้นของเขามากอดเอาไว้“รู้ไหมว่าพี่คิดหาวิธีขอแต่งงานมานานแค่ไหน พี่ว่ามันยากกว่าการที่จะทำข้อสอบตอนสอบกัปตันเสียอีกให้ตายเถอะ ทั้ง ๆ ที่ฟางก็ไม่ใช่คนที่เรื่องมากอะไร แต่พี่กลับรู้สึกกดดันมากกว่าทุกครั้ง คงเพราะพี่อยากจะให้มันออกมาพิเศษและประทับใจที่สุด ที่สำคัญต้องทำให้ฟางปฏิเสธพี่ไม่ได้ด้วย”“พี่เวย์บ้าหรือเปล่าคะ ปกติเราสองคนก็พูดกันตรง ๆ อยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นเลย ฟางอายแทบตาย”“แต่ก็แอบยิ้มไม่ใช่เหรอ”“ไม่ใช่แค่ยิ้มค่ะ ดีใจและภูมิใจในตัวพี่เวย์มากเลยค่ะ วันนี้ทุกคนคงคิดว่าฟางเป็นนางเอกในนิยายที่ตัวเองเขียนแน่ ๆ เลย”“แต่นักอ่านดูจะอินมากเลยนะ”“จริงเหรอคะ”“งั้น…เราจ
หลังงานเปิดตัวหนังสือ “คุณอาร์ม แก้วจำได้ว่าคุณบอกกับคุณพิศาลว่าจะไปหน้างานที่ระยองไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้”“คุณแก้ว ไม่เอาน่าอย่าพึ่งมาทำหน้าที่เลขาจอมโหดอยู่แถวนี้ วันนี้มันเป็นวันสำคัญของเพื่อนสนิทผมเชียวนะ”“เหรอคะ แล้ว…”“ว่าแต่คุณเถอะ มาทำอะไรที่นี่กันล่ะ นี่นะเหรอที่บอกว่าขอลางานไปทำเรื่องสำคัญ”“ฉัน!…”“แก้ว” กวีณาเถียงไม่ออกเมื่อ “อาร์ม” พิศุจน์ยอกย้อนเธอกลับมา แก้วถลึงตาใส่เขาโดยมีอิงและนิดจับแขนเอาไว้คนละข้าง“ใจเย็น ๆ ก่อนนะแก้วมีอะไรกันเหรอ นี่แกรู้จักกับพี่อาร์มด้วยเหรอ”""รู้จักสิ ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ""ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกัน ตอนนี้เวย์และฟางเดินลงมาจากเวทีแล้วและแฟน ๆ หนังสือเริ่มจะต่อแถวเพื่อจะถ่ายรูปและขอลายเซ็นนักเขียนคนโปรดของพวกเธอ “น้องแก้ว น้องอิงน้องนิด ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ ไอ้อาร์มมึงอย่าบอกนะว่าเลขาหน้าโหดที่มึงเคยพูดถึงคือ…”“อะไรนะ เลขาอะไรนะนี่คุณกล้าพูดว่าฉันเป็น...”“ก็มันจริงนี่ วัน ๆ เอาแต่จับผิดคนอื่นแต่ตัวเองก็หนีงานมาเที่ยว”“ฉันไม่ได้มาเที่ยว ไอ้นิดแกปล่อยฉันจะต่อยปากมัน”“แกใจเย็น ๆ ก่อนแก้ว ยังไงพี่อาร์มก็เป็นรุ่นพี่ของเรานะ”“รุ่นพี
ห้องนอน“ฟาง หลับแล้วเหรอ”“พี่เวย์… มีอะไรเหรอคะ”“หายปวดท้องหรือยัง”ฟางหันมามองหน้าคนที่นอนข้าง ๆ เธอเครียดกับงานเปิดตัวหนังสือที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่วันนี้ อีกอย่างช่วงนี้เวย์ก็เริ่มทำท่าทางแปลก ๆ แม้ว่าเธอจะอยากถามแต่เขาก็มักจะตอบแบบเลี่ยง ๆ เสมอ“หายแล้วค่ะ พี่เวย์เป็นอะไรคะ พรุ่งนี้จะต้องบินแล้วไม่รีบนอนล่ะคะ”“พี่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ อยากกอดฟาง”“อืม…ตื่นเต้นอะไรคะ หลังจากเรื่องนั้นก็บินมาสองรอบแล้วนี่คะ ยังกลัวอยู่อีกเหรอ”“เปล่าพี่ไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากอยู่ห่างฟาง ช่วงนี้พี่เป็นอะไรก็ไม่รู้ไม่อยากห่างจากฟางไปไหนเลย แค่วันนั้นไปกินข้าวกับเพื่อน ๆ ก็เอาแต่คิดถึงฟาง”“หึ พี่เวย์เคยชินน่ะสิคะ เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแบบนี้จนไม่มีเวลาไปเจอคนอื่น ฟางผิดเองที่ทำตัวติดกับพี่เวย์มากเกินไป บางครั้งควรจะปล่อยให้พี่เวย์ไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ บ้าง”“ไม่ใช่แบบนั้นพี่รู้สึกไม่อยากไปเองต่างหาก เมื่อวานก็รีบไปรีบกลับเพราะเป็นห่วงฟาง พี่กลายเป็นคนติดเมียไปแล้วจริง ๆ สินะแบบนี้”“อือ… นอนเถอะค่ะ”“ลูกแมวน้อยทำไมง่วงเร็วแบบนี้ล่ะ”“ขอโทษค่ะแต่ฟางมัวแต่ตรวจงานจนเพลีย…”สองวันมานี้ฟางทำแต่งาน ส่วนเวย์เอง
เวย์แค่มองตามฟางที่เดินเข้าห้องไปเงียบ ๆ อีกสองวันเขาจะบินอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้ไปไกลมากและใช้เวลาไม่นานแต่เมื่อเห็นแฟนสาวเป็นแบบนี้เขาจึงไม่ค่อยสบายใจนักวันถัดมาอาร์ม รุจและราเชนทร์มาพบกับเวย์ที่ร้านอาหาร เพื่อน ๆ ต่างก็แปลกใจไม่น้อยที่เขานัดมาที่นี่ ปกติแล้วไม่เจอกันตามร้านเหล้าก็จะเป็นในผับ แต่พอมาเจอเวย์อีกครั้งกับสีหน้าที่ตึงเครียดพวกเขาจึงอดถามไม่ได้“ทำไมมึงนัดพวกกูมาแต่หัววันแบบนี้วะ ปกติต้องนัดหลังสี่ทุ่มไม่ใช่เหรอไอ้เวย์”“นั่นสิไอ้อาร์มพูดถูก ว่าแต่มึงหายดีแล้วเหรอตั้งแต่เรื่องอุบัติเหตุครั้งก่อนพวกกูก็ไม่มีโอกาสได้เจอมึงเลย”“หายดีแล้วล่ะ ที่จริงก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงแต่มันเป็นข่าวขึ้นมาก็เพราะ…”“กูรู้ เพราะน้องยาหยีนั่นใช่ไหม กูกับไอ้เชนตามข่าวอยู่เหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าโลกจะกลมขนาดนี้แล้วนี่น้องหวาน…ไม่ใช่ แฟนมึงไม่ว่าอะไรเหรอ”“ฟางมีเหตุผลมากพอที่จะไม่สนใจเรื่องแบบนี้ อีกอย่างนิสัยของอีกฝ่ายเป็นยังไงฟางรู้ดีที่สุดเลยไม่มีปัญหาเท่าไหร่”“ไม่มีปัญหาแต่ทำไมสีหน้ามึงเป็นแบบนี้ล่ะ นี่มันดูหนักกว่าอาการบาดเจ็บของมึงเสียอีกนะ ตอนมึงเลิกกับยาหยียังดูไม่กลุ้มมากขนาดนี้เลยนี่
วันถัดมา / สำนักพิมพ์“ขอบคุณมากนะคะพี่วุ้นที่คอยช่วยเหลือมาตลอดเลย ในที่สุดก็จบโปรเจคเรื่องนี้เสียที”“พี่สิต้องขอบคุณน้องฟาง ดีใจมาก ๆ ที่ฟางยอมเขียนเรื่องนี้ให้จบ นักอ่านต่างก็ตั้งตารอเลยล่ะ อย่างน้อย ๆ ก็มีพลอตอื่นที่แหวกแนวออกมาบ้าง”“ขอบคุณค่ะ งั้นฟางขอตัวก่อนนะคะ”“กลับดี ๆ นะเอาไว้หนังสือเสร็จเมื่อไหร่แล้วพี่จะโทรหา”“ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่วุ้น”ฟางเดินออกมาเพื่อจะไปยังสถานีรถไฟฟ้าที่อยู่ใกล้ ๆ แต่กลับบังเอิญพบกับคนที่เธอเกือบจะลืมหน้าไปแล้ว เธอกำลังเดินมาที่สถานีเช่นกันแต่เมื่อเห็นก็รีบเดินเข้ามาทักทาย“คุณฟาง”“พี่จอย!”“จอย” เลขาของภาคภูมินั่นเองที่เดินเข้ามาทักทายเธอ วันนี้เธอสวมชุดคลุมท้องสีอ่อนทำให้ฟางตกใจเล็กน้อย ฟางจึงเอ่ยปากชวนเธอเข้าไปที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ กับสถานีรถไฟฟ้าเพื่อจะคุยกัน ฟางเกือบจะลืมเรื่องราวของภาคภูมิและจอยไปหมดแล้ว ไม่คิดว่าวันนี้จะมีโอกาสได้พบเธออีกครั้ง“พี่จอยไม่ได้ทำงานกับ…เขาแล้วเหรอคะ”“พี่ย้ายมาเป็นเลขาให้คุณวิภาดาพี่สาวของคุณภูมิได้เกือบครึ่งปีแล้วค่ะ”“เกือบครึ่งปีเหรอคะ หรือว่า…”“หลังจากที่เขาเลิกกับคุณฟาง พอกลับไปที่บ้านแล้วคุณแม่ของคุณภูมิทราบก็ด
“ฮึก…เพราะแบบนี้สินะคะ พี่เวย์ถึงได้ไม่เคยนอนกับหยีอีกเลยนับจากวันนั้นเป็นต้นมา”“ขอโทษจริง ๆ ผมคิดว่าตอนนั้นเราทั้งคู่ยังเรียนอยู่ ผมเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องผิดพลาดดังนั้น…”“ที่แท้ตลอดเวลา พี่เวย์ก็เห็นว่าหยีเป็นตัวแทนของฟางเหรอคะ”เวย์ขมวดคิ้ว นี่เขากำลังแปลกใจว่าเขาคุยกับเธอไม่รู้เรื่องหรือว่ายาหยีไม่พยายามเข้าใจอะไรเลยกันแน่ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเอาแต่โทษคนอื่นไม่จบสิ้น“ไม่มีใครเป็นตัวแทนใครได้ การที่ผมไม่นอนกับคุณก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฟาง หลังจากผมกับคุณคบกันก็ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับฟางอีกเลย ส่วนฟางก็ไม่ได้มายุ่งกับผมเหมือนกัน เลิกโทษคนอื่นสักทีเถอะ ผมคิดว่าเราคุยกันมากพอแล้ว ขอตัวก่อน”เวย์เปิดประตูออกมา ครั้งนี้เขาไม่รอฟังเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเธอที่ดังขึ้นด้านในห้องอีกแล้ว เขาแค่สั่งให้คนที่เฝ้าอยู่ดูแลเธอให้ดีและส่งกลับไปที่รถเวย์รีบกลับไปที่รถซึ่งตอนนี้ฟางไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาตกใจสุดขีดแต่เมื่อหันไปที่สวนก็เห็นว่าเธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมที่เธอเคยนั่งเวลามาส่งเขา เวย์โล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเดินเข้าไปโอบกอดเธอจากด้านหลัง“พี่เวย์ คุยเสร็จแล้วเหรอคะ”“รอนานเลยสินะ หิวหรือยั
“พี่เวย์! ทำไมพี่เวย์ถึงได้พูดจารุนแรงกับหยีแบบนี้ล่ะคะ ยัยฟางต้องเป่าหูพี่เวย์มาแน่ ๆ พี่เวย์ถึงได้ใช้คำพูดรุนแรงกับหยีทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยพูดมาก่อน”“คุณอย่าคิดว่าฟางจะมีนิสัยแบบคุณสิ คุณไม่เห็นเหรอว่าฟางยินดีที่จะให้ผมมาคุยกับคุณตามลำพัง เมื่อเปรียบเทียบกับคุณ… คงไม่กล้าตัดสินใจอย่างที่ภรรยาของผมทำแน่ ๆ”“อะไรนะ ภรรยาเหรอ”“ใช่ ก็ไม่ผิดอะไรเพราะเรากำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วไม่ช้าก็เร็ว อีกอย่าง…”“พี่เวย์คะ! ทำไมคะทำไมต้องเป็นมันด้วย หยีมีอะไรที่สู้ฟางไม่ได้ ทำไมถึงไม่เลือกหยี ทำไมคะ!!”“ปัง!!”เวย์ตบโต๊ะเสียงดังจนอีกฝ่ายนึกกลัวเพราะเขาไม่เคยเกรี้ยวกราดและดุดันขนาดนี้มาก่อน ยาหยีรู้สึกกลัวจนเกือบช็อก เธอค่อย ๆ นั่งลงไปทั้ง ๆ ที่ตัวสั่น เวย์เองก็หันมามองหน้าเธอด้วยสายตาที่เกลียดและโกรธเอาเรื่อง“ทำไมน่ะเหรอ คุณไม่ลองถามตัวคุณเองล่ะว่าเมื่อหลายปีก่อนคุณทำอะไรลงไป”“หยีทำอะไรคะ หยี…”“ฟางไม่เคยเขียนจดหมายถึงผม ต่อให้เธอชอบผมก็ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ จดหมายทั้งหมดนั่นรวมถึงจดหมายที่นัดผมออกมาในวันเกิดก็เป็นคุณที่เป็นคนเขียน”“มันโกหก!”“คุณต่างหากที่โกหก ทั้งโกหก ขี้ขโมยและเอาแต่ใจต
เวย์เดินเข้ามาหาฟางที่โต๊ะทำงาน วันนี้เธอกำลังจัดหน้านิยายของเธออยู่ เขาแค่ยืนมองเฉย ๆ อยู่ด้านหลัง “นอกจากจะเขียนนิยายเป็นแล้วยังจัดแต่งหน้าแบบนี้เป็นด้วยเหรอ เก่งจังเลยนะ”“พี่เวย์คุยเสร็จแล้วเหรอคะ”“ใช่ คุณอาบดินทร์น่ะ บอกว่าเรื่องงานแถลงข่าวเมื่อวานเรียบร้อยดี อีกอย่างพี่ไม่จำเป็นต้องไปแถลงข่าวอีกรอบแล้วเพราะเมื่อวานคณะกรรมการตอบคำถามแทนจนหมดแล้ว”“ยอดไปเลยนะคะ ว่าแต่ทำไมคุณอาคนนี้อยู่ที่สนามบินด้วยละคะ ฟางคิดว่าเขาเป็นผู้บริหารโรงแรมเสียอีก”“อาบดินทร์เป็นเหมือนญาติสนิทและเป็นมือขวาของคุณพ่อน่ะ เขาไปทุกที่แหละแต่หลัก ๆ ก็ช่วยคุณพ่อดูแลโรงแรม เมื่อวานมีงานแถลงข่าวคุณพ่อเลยให้คุณอามาช่วยดูแล”“แบบนี้นี่เอง”“เรื่องนี้จะพิมพ์เล่มแล้วเหรอ”“ใช่ค่ะ ต้องตรวจสอบรูปแบบก่อนที่จะส่งไปที่โรงพิมพ์ ขั้นตอนสุดท้ายแล้ว พี่เวย์กินผลไม้ก่อนสิคะช่วงนี้คุณลุงบอกว่าให้พี่เวย์นอนพักให้เต็มที่”“นอนน่ะได้ แต่ไม่อยากนอนคนเดียวนี่นา อีกอย่างก็พึ่งจะตื่น จะให้นอนอะไรนักหนาล่ะจริงไหม”“เถียงเก่งขึ้นนะคะ”เวย์ดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้าง ๆ เธอแต่ก็ไม่ได้จะกวนเธอ เขาแค่มานั่งอยู่ข้าง ๆ และกดมือถือเพื่อเช็คข