Chapter Six

Selena’s POV

"Good morning," bati ko nang makababa ako ng kwarto. Nakahain na ang almusal at naroon na sina Mando, Agustin, at Andrew, nagsisimula nang kumain.

"Good morning, kain na, maaga tayong aalis ngayon," sabi ni Agustin. Nakaupo na si Mando sa usual kong upuan kaya wala akong ibang choice kundi tumabi kay Andrew.

Agad akong napatingin sa kanya nang maramdaman ko ang pagtitig niya sa akin.

"Good morning," sabi niya at binigyan ako ng makahulugang ngiti. Hindi ako sumagot at nagsimula na akong mag-sandok ng pagkain.

Abala ako sa pagkain nang bigla kong maramdaman ang mainit na palad na humahaplos sa hita ko. Nagpumiglas ang puso ko at mabilis akong napatingin kay Andrew, binigyan siya ng matalim na sulyap. Ngunit hindi siya nagpakita ng kahit anong pagkabahala, at tila hindi siya naapektuhan sa titig kong iyon. Maya-maya, naramdaman ko na paakyat na ang kamay niya. Kuminig ang katawan ko, kaya’t ibinaba ko ang hawak kong kutsara at pasimpleng inalis ang kamay niya mula sa hita ko, pero ang init ng kanyang palad ay nanatili sa aking balat.

Hindi na ako nakapag-focus sa pagkain at nawalan pa ako ng gana, kaya nagpaalam ako at umakyat na ulit sa kwarto ko. Sabi ko na lang na busog na ako at may naiwan akong gamit na kailangan kong kunin. Halos nangangatog pa ako habang umaakyat ng hagdan. Sobrang takot ko na baka may makakita sa ginawa ni Andrew. Grabe, hindi talaga nag-iisip yung batang yon.

Nang makababa ako mula sa kwarto ko, nakasalubong ko siya sa hallway. He was about to approach, but I walked past him, throwing him a glare. Dumiretso na ako sa sasakyan ni Agustin. Ako ang magmamaneho papunta sa Saavedra University, kung saan magsisimula si Agustin ng kaniyang unofficial campaign sa mga estudyante. Sinusundan kami ng kanyang mga convoy, kung saan naroon ang anim niyang bodyguards. Hindi namin kasama si Mando dahil may iniutos daw si Agustin sa kaniya, pero mamaya ay kikitain namin siya, after the event.

He s started handing out souvenirs and school supplies, along with posters of him. Afterward, I decided to stay in Agustin's vehicle while he finished chitchatting with his friend, June Saavedra, the owner of the university. I was busy having a quick chat with Leonardo on the phone when my eyes landed on the suitcase from the passenger seat. I glanced around outside the car, and it seemed like Agustin was going to take a while. So, I grabbed the suitcase and opened it. I found some papers that didn’t seem important, but then I spotted the leather notebook. It was the same notebook I often saw Agustin using for writing. I quickly looked outside the vehicle and saw Agustin approaching. As soon as I noticed he was getting closer, I took the notebook out of the suitcase and slipped it into my bag.

Agustin was smiling and seated on the passenger seat, I gave him a smile as soon as he entered the car.

"Selena, we have to go somewhere." He told me.

"Saan po?" Inosenteng tanong ko.

“Sa hidden lab, ito na ang oras para makita mo ang operasyon namin ni Mando, lalo na’t magiging parte ka na rin ng operasyon na ito. You need to be trained and familiarize yourself with everything,” seryosong sabi niya habang nakatingin sa akin. Biglang bumilis ang kabog ng dibdib ko, ito na iyon. Makakapasok na ako sa mundong tinatago ni Agustin, at makikita ko na si Jorge.

He asked me to drive three kilometers away from the University, and the convoy was still following us. Huminto ang sasakyan sa labas ng isang abandonadong building, at doon na kami sinalubong ni Mando, na mukhang naghihintay sa aming pagdating. Sumilay ang ngiti sa labi niya nang makita ang sasakyan. Sabay na bumaba kami ni Agustin mula sa sasakyan, at sinalubong kami ni Mando.

"Nasa rooftop na ang chopper, boss," nakangiting sabi ni Mando.

"Let's go!" sabik na sagot ni Agustin.

Gamit ang hagdan, nilakad namin paakyat ng rooftop at naroon nga ang isang puting chopper na may four seating capacity. Nakaupo ang piloto, mukhang bagot at nag-aantay sa aming pagdating. Inalalayan ni Mando si Agustin na makasakay sa likuran, katabi ko siya, at tumabi si Mando sa piloto ng chopper.

“We just got this chopper after we closed a business deal with Indonesia!” pagmamalaki ni Agustin sa akin. Ginantihan ko lang siya ng ngiti.

After a few hours, lumapag kami sa isang private island. Wala ni isang civilian doon, tanging mga tao ni Agustin lang ang naroroon. The beach was so nice with a pure white sand and the water is pristine blue.

"Nasaan tayo?" tanong ko, habang tinitingnan ang paligid.

“Nasa Palawan tayo, Selena. Private property ito ni Boss,” si Mando ang sumagot.

Maya-maya, sinalubong kami ng tatlong lalaking nakaitim. Sa tapat ng beach, may isang White Villa, mukhang mamahalin ito. Dinala kami ng mga lalaki doon. Pagpasok namin sa loob, puro white and blue ang interior ng Villa. Mayroong living room, isang tamang-tama lang na kitchen, at isang mini bar. Meron din itong bakuran at pool area.

One storey lang ang Villa, pero nagtataka ako kung bakit may elevator malapit sa mini bar. Isa-isa kaming inabutan ng alak ng lalaking may balbas at moreno. Nagpasalamat ako rito.

"What's your name, beautiful lady?" tanong nito sa akin at tinitigan ako ng malagkit.

"She is Selena, my right-hand person, Anton," sagot ni Agustin, at bahagyang umiwas ng tingin si Anton sa akin.

Maya-maya, bumukas ang elevator at pinasakay kami roon. Naramdan kong pababa ang galaw ng elevator, may underground pala ang Villa. Nang magbukas ang pinto ng elevator, agad na tumambad sa harapan namin ang isang malawak na drug laboratory. Dito, sa lugar na ito, nagaganap ang lahat ng mga lihim at kasinungalingan na tinatago ni Agustin. Ang mga lalaki sa paligid namin ay abala sa kanilang ginagawa, naka-protective gear at walang pakialam sa aming pagdating. Mabilis kong tinignan ang paligid, umaasang makikita ko siya—si Jorge. Sigurado akong nandito siya.

Isang lalaki ang lumabas mula sa isang maliit na cubicle at tinanggal ang helmet at protective eyewear mask.

"Hola, Senor!" Bumati ito kay Agustin.

"Jorge!" Nilapitan ni Agustin ang lalaki at nagkamayan sila. It’s him.

"This is my sacred factory!" he said with a chuckle.

Ngumiti lang ako, nanatiling tahimik habang nililibot ng mga mata ko ang buong planta ng droga.

He must be really making a lot of money from drugs. This is what Leonardo wants to get from Agustin. Personally, I don’t need it. All I want is to live like a normal person once this mission is over. I want to run away and start fresh.

"We will soon meet the client from Indonesia as soon as Jorge fills the container van. You should be the one to face them, Selena," Agustin said.

"Pwede ba akong magtanong, Sir Agustin?"

"What?"

"Bakit ako?"

"We need a smart and pretty woman like you, Amanda. It's an asset to the business. And most importantly, you’re skilled," he explained. "You can use your charm to keep the business with Indonesia. Their boss loves doing business with pretty women."

"I’ll do it then."

Napangiti si Agustin sa sagot ko.

We decided to have dinner before heading back to Manila. I got a chance to have a little chat with Jorge, so I decided to ask him a few questions. He told me he used to be an independent drug dealer before he met Agustin, which I believed. But the rest of the story, I wasn’t so sure about. He mentioned he used to live in Chicago and then settled here in the Philippines, but that his son is in Manila. But I know for a fact that Jorge only has a daughter, and she’s hidden with Vania and Leonardo.

I knew we were in Palawan, but I had no idea where exactly. While everyone else was busy eating, talking, and laughing together, I quietly took out my phone. I needed to message Leonardo and ask him to locate where I am, so I shared my location with him. But as soon as I opened the GPS, a warning prompt popped up on my screen.

There’s a GPS jammer. Leonardo won’t be able to locate me.

F*ck!