Chapter 4

Azuriette's POV

Today's gonna be another havoc for me.

We're halfway through the second semester, kaya naman napilitan akong bumangon ng maaga at gawin ang ilang homeworks na naipagpaliban kong gawin kagabi sa sobrang pagod na naramdaman ko.

Pagtingin ko sa wall clock ay agad kong napagtanto ang oras. 6:00 ng umaga. Tatayo na sana ako para maghilamos ngunit napa-salampak muli ako sa higaan, umaasang maaari pa akong matulog dahil sa sobrang antok ko.

"Azi, nagluto na 'ko ng breakfast."

Maka-ilang beses akong kumurap bago mapagtanto kung sinong nasa harapan ko.

Ang roommate kong si ate Fatima.

"S-Sige ate, s-salamat." Tinatamad kong tugon.

"Balita ko, malapit na ang research niyo?" Tanong pa niya saka umupo sa maliit na couch na narito sa kuwartong pinaghahatian namin. "Aba, kung gano'n, hindi pwedeng tatamad-tamad ka!"

Let's just say, we ain't biologically related, but she does act like a real sibling to me. She's 3 years older than me, and is taking up a BS Psychology course in a nearby university.

"Hayaan mo na, ate..." Sambit ko saka niyakap nang mahigpit ang unan ko, "Things haven't been discussed yet."

"'Di yan pwede, Azuriette. You're a candidate for class Valedictorian! Hindi dapat ganiyan ang pag-uugali ng isang top student!"

"Ate, enough with those high expectations, please. Let me take a rest."

"But now's not the right time to rest!"

Ilang segundo pa'y naramdaman ko ang malakas na pagkurot niya sa braso ko, dahilan para tuluyang magising ang diwa ko't mapaupo.

"Nagluto ako ng tapsilog do'n sa kusina, kumain ka na. Aasikasuhin ko pa 'tong thesis ko. Dali, kilos na!"

Sinundan ko ng tingin ang pag-akyat niya sa upper portion ng bunk bed na hinihigaan namin, maging ang pagbukas niya ng laptop na pagmamay-ari niya.

Looks like I really have to get my ass off the bed.

Pagpunta ko ng kusina ay bumungad sa'kin ang naka-hahalinang amoy ng tapsilog na niluto ni ate Fatima. Mabilis akong kumuha ng pinggan at mga kubyertos saka kumain.

Matapos iyon ay bumalik ako sa kwarto para kunin ang uniform na susuotin ko, ngunit biglang nagsalita si ate.

"Azi, may iniwan pala rito 'yung landlady. Para sa'yo raw." Itinuro ni ate Fatima ang isang envelope na nasa ilalim ng plorera sa mini table.

"Alam mo ba kung kanino galing?" Tanong ko habang maingat na kinukuha ang envelope.

"Galing raw sa mommy mo."

Agad kong binuklat ang envelope at sinuri ang laman no'n. Pitong one-thousand peso bills. Kalakip nito ay isang sulat,

Azuriette,

Here's your extra allowance, pagkasiyahin mo 'yan hanggang pagtatapos ng second quarter. Hit me up or give me a call kung may kailangan ka pa. Bring home the bacon, sweetie. I love you.

There's only one person who writes the sweetest letters to me, none other than mommy. I miss her so much.

"Ano 'yan?" Pang-uusisa ni ate.

"Allowance ko." Tinanggal ko ang mga bills sa loob ng envelope saka ipinam-paypay ito sa mukha ko na parang nagpapa-inggit, "Ang bango-bango. Halatang galing pa 'to sa bangko."

"Tse! Lumayas ka sa paningin ko. Kaya ko ring makapag-ipon ng ganiyan kalaki." Aniya.

"Hehe, biro lang, ate. Papahiramin naman kita kung kailangan mo."

Nagpalitan pa kami ng matatalim na tingin ni ate bago tumawa. Naaaning na talaga kami.

Ano nga ba ang babayaran ko? 'Yung upa dito sa apartment, then the rest, pambayad ko na ng miscellaneous fee sa campus. Kakasya kaya 'to hanggang second sem? Hays, bahala na. Didiskartehan ko na lang siguro.

May-kaya lang ang pamilya namin, pero nakakapag-invest kami sa ilang malalaking negosyo. May naitatabi kami sa bangko, at may sari-sari store din kami. Pero bakit nga ba ganito lang kaliit ang allowance na ibinibigay nila?

They've instructed me to live and make my own money on the process of my senior high school phase. Once na mag-college ako ay mas liliitan pa nila ang allowance na ibibigay sa'kin, pero sagot pa rin nila ang tuition fee. When I step out of college, ititigil na nila ang pagsu-sustento sa'kin, which is something I fear about in the near future.

Malamang ay kailangan ko nang maghanap ng part-time job habang nagko-kolehiyo ako, at hindi ko alam kung kakayanin ko 'yun.

My life is messed up.

Mabilis akong naligo't nagbihis saka nagpaalam kay ate Fatima na aalis muna. Sakay ng taxi ay mabilis naming tinahak ang daan papuntang campus. Mabuti na lang talaga at wala namang traffic.

Pagdating sa campus ay dumiretso agad ako sa room. Naabutan kong nakatayo lang si Elle sa harapan ngunit pansin ko sa mukha niya ang pagtitimpi.

Minsan talaga, napapaisip na lang ako. Senior high students ba talaga 'tong mga kasama ko? Kasi 'yung mga parte ng klaseng 'to, parang mga hayop na nakawala sa hawla, e.

Mabilis akong umupo. Ilang minuto pa'y dumating ang prof namin sa Gen Math. Siya pala ang unang period namin ngayon. I hate Thursdays.

"Good morning, students." Pormal na bati ni Sir Leonel, kasabay ng paglapag niya ng sandamakmak na folders sa desk sa harapan.

We all rose on our feet and greeted him with a synchronized bow. "Good morning, Mr. Perez."

Nakatutok ang lahat sa hawak ni Sir na isang malaking whiteboard. Kapag may ganiyan kasi siyang hawak ay alam na namin ang ibig sabihin.

Mayro'n na naman siyang ipagagawang mahirap na activity.

"Since malapit nang matapos ang first quarter, bibigyan ko kayo ng isang major group challenge."

Pagkabanggit no'n ni Sir ay agad na umalma ang buong klase. 'Pag si sir kasi ang nagbigay ng challenge, wala nang lakas ang utak namin para sa susunod na subject. Mostly drained with all the formulas we have to get through.

Malas pa kung mapunta ka sa grupong pabigat at walang motibasyon sa pagso-solve.

"I will be dividing you into two teams," iginala ni Sir ang paningin habang nanliliit ang mga mata. "Nasaan sina Ms. Primadeo at Mr. Miller?"

Napabuntung-hininga ako. Kami na naman?! 'Pag ganitong mahihirap na quests, kami talaga ang inaasahan ni Sir, palibhasa'y alam niyang kaya namin. Pero sa Math?! It's a big no. That's my ultimate weakness, at alam rin 'yun ng buong klase!

Paglingon ko sa opposite row ay nakita kong nakatayo na si Treyton at nakapamulsa ang mga kamay. Wala siyang pinapakitang anumang interes sa group challenge na ito.

Palibhasa, magiging madali lang 'to sa kaniya.

"This will be another tough competition. I'm expecting a lot from you two." ani Sir.

Naglolokohan ba kami rito? He's expecting a lot from me, when he already witnessed for several times how I struggle in his subject.

Pasimple kong tiningnan si Treyton, at alam kong pinipigilan niya ang tawa niya.

Siya ang unang-unang nakaalam kung gaano kalaki ang kalbaryo ko sa Math.

And that's how he takes advantage of my flaws. Kung mahina ako sa Math, kabaliktaran naman sa kaniya. Doon siya nag-eexcell ng sobra. Having 98 on Math isn't a joke. But that doesn't mean that he's completely degrading me. 'Pag kaming dalawa lang ang magkasama, tinuturuan n'ya naman ako kahit papa'no.

"Ms. Primadeo will be the leader of Team A, on the left," anunsyo ni Sir. As expected, ako na naman ang gagawin niyang leader.

Hindi niya ba nabilang kung ilang beses nang natalo 'yung team namin sa challenge niya kapag ako 'yung namumuno? Come on, I've been dealing with embarrassment throughout his sessions. Like, everyday! Darn it!

"And Mr. Miller will lead the Team B on the right."

Agad namang nag-ingay at mistulang nagdiwang ang kabilang team. Malamang ay pakiramdam nilang swerte sila, thanks to their assigned leader.

"Ano ba 'yan! Hindi man lang nilalagay 'yang si Treyton sa team natin kahit isang beses?" Bulong ng isa sa mga kagrupo kong si Faye na nasa tabi ko, "Mukhang nahahalata ko nang may favoritism si sir. Gusto niyang si Treyton lang ang makita niyang mananalo kaya't 'di niya kayo pinagsasamang dalawa sa iisang grupo."

"Sandali, kumalma ka nga!" Saway ko sa kaniya, kahit alam kong may punto siya sa sinabi niya. Guess I'll just exert a little more effort this time, para man lang makabawi ang grupo namin.

"Pa'no kami kakalma? E hindi pa man nagsisimula 'yung activity, nakatakda na 'yung kapalaran natin?" Sabat naman nung isa pa.

Wala na yata talaga silang tiwala sa'kin pagdating sa ganito.

"Then we'll do our best to beat them today."

"Ikaw, na 89 ang grade sa Math? Sa'n mo naman nakuha ang confidence mo, aber?" paggatong pa ni Elle. Binigyan ko siya ng masamang tingin. Hindi siya nakakatulong, bagkus ay pinapababa niya pa ang self-esteem ko. Bakit ba sila ganito?

"Kahit pa makakuha 'yan ng 100, it won't change the fact that he's not the smartest Mathematician in the world. We can still stand a chance against him, Elle. Just don't be a burden. Kahit ngayon lang."

"Siguraduhin mo lang, ah."

Naibalik ang atensyon namin sa harapan nang magsalita si Sir, "I will give you five equations to solve. The team who gets all the answers correct will be exempted from taking the summative test in Gen Math tomorrow."

Bakas ang pagka-dismaya sa mukha ng mga ka-grupo ko. Gano'n kababa ang tiwala nila sa'kin at sa pamumuno ko pagdating sa subject na 'to. Kaya ko namang ipanalo ng mabilis 'to kung isa 'tong debate sa English. Hays.

Unang nilapitan ni Sir si Treyton. Sunod naman siyang lumapit sa'kin, at gaya ni Treyton ay binigyan din ako ng isang cardboard na naglalaman ng mga items na kailangan naming sagutan within ten minutes.

"You may start answering now."

Natataranta akong umupo saka sinuri ang halo-halong mga numero't letra sa cardboard.

Bawa't segundong lumilipas ay kailangan kong pahalagahan, lalo na ngayon. Iisa lang kaming lahat ng gusto, at 'yun ay ang maging exempted sa pagkuha ng Gen Math exams. Lalo na ako. I badly want to skip Math. I hate every single component that makes up that subject.

"Ano nang patutunguhan natin nito, Azuriette?" Umalma ang isa sa mga ka-grupo ko saka nagkibit-balikat.

Tiningnan rin nila ang cardboard at ang iba sa kanila'y sinubukan nang i-solve iyon. Medyo nakahinga ako nang maluwag dahil tinutulungan nila ako, but can we do it in less than ten minutes?

This is not as hard as what STEM and ABM students are going through, this is not like Pre-Calculus or Business Math but that doesn't mean it's easy. Nahihirapan pa rin ako. It's like these numbers have inflicted trauma sa buong sistema ko.

"Bes, ba't parang mixed topics 'to-" Sabi ko't bumaling kay Elle na busy sa kaka-calligraphy. "Ano ba naman 'yang pinaggagawa mo? Importante ba 'yan? Tulungan mo naman ako dito!"

"Keri mo na 'yan, bes." Isinampal ko sa mukha niya 'yung cardboard nang dahil sa sinabi niya. "Aray! Ano ba kasing pwede kong maging ambag d'yan?"

"Alamin mo nga. Anong topic ba 'to?"

"Trigonometry? Functions? Malay ko d'yan! Parehas lang tayong bobita pagdating d'yan, kaya't wag ka sa'kin magtanong." Naiiritang aniya.

Napabuntung-hininga ako saka ibinalik ang atensyon sa cardboard na hawak ko. Kulang na lang ay yupiin ko ito sa sobrang hirap ng mga nakasulat rito. But some of my groupmates are already working on it, so I should, too. At least, give it a try.

Nang tingnan ko naman ang kabilang team ay napansin kong parang pa-petics petics na lang sila. As expected from a Math enthusiast, wala pang five minutes ay tapos na nilang sagutan lahat. Or should I say, only Treyton answered it all? Nagagawa na nga niyang patagong magtipa sa phone niya na animo'y nagtetext.

Lalo akong nawalan ng pag-asang makakahabol kami sa kanila. Mukhang tama nga 'yung isa kong kagrupo. Hindi pa man nagsisimula ang activity, alam na namin kung anong kahahatungan namin.

Nguni't ikinagulat ko naman ang biglaang pag-vibrate ng phone na nasa loob ng bag ko.

Bakit naman ngayon pa? Mas lalo akong magiging distracted nito!

Pasimple kong kinuha ito mula sa loob ng bag, at sa hindi inaasahan ay napangiti ako sa isang mensaheng bumungad sa'kin.

Mga sagot sa activity.