Chapter 3

Azuriette's POV

It was indeed a tiring day. We were bombarded with so many academic workloads, partikular na sa kada subject. Looks like everything's gonna be rough. This is indeed senior high.

I'm just hoping that the Practical Research will be the last straw. Hindi ko na kakayanin pa kung may major-major na projects at tasks pa ang ibigay sa amin.

"Excuse me," isa sa mga blockmates ko ang lumapit sa'kin. Hindi ko masyadong pinag-aaksayahan ng panahong kilalanin sila kahit na malapit nang matapos ang first sem, but this one has been very significant to me. Isa siya sa mga nakatapat ko sa debates noon.

Despite having soft features and an aura similar to a wallflower, I must admit na mahirap siyang kalabanin. She's very keen and quick-witted. Her looks just says the opposite.

Kaya nga nagtataka ako kung bakit siya lumalapit sa'kin ngayon. What's her name again? Dana? Danarie? May position siya sa class, I just can't recall what it is. I'm bad at recognizing people.

Or more like, ulyanin na talaga ako. Kailangan ko ng mag-iisponsor sa'kin ng memory plus gold.

"Yes?" I asked, "Is there a problem?"

"Can I borrow your notes?" She smiled sheepishly.

Binuksan ko ang bag ko at naghalungkat, "Which one?"

Parang napaisip pa siya bago nakangiting sumagot. "Gen Math."

Parehas ba kaming kahinaan ang subject na 'yon, even if it tackles just the basic ones? Ni hindi ko nga alam kung may naite-take down ba akong notes sa subject na 'yon, kaya nag-aalangan akong pahiramin siya. Isa pa, my handwriting is not something to be proud of.

Marahan kong iniabot sa kaniya ang binder. "'Wag mo lang masiyadong pagkatiwalaan 'yang mga sinulat kong parang kinahig ng manok. That's an unessential reading material, I swear. You should've borrowed anyone else's."

She slightly chuckled. "Ano ka ba? Okay lang sa'kin. Hindi rin naman ako maayos magsulat. Parang dinaanan ng bagyo 'yung notebook ko. Mahalaga lang naman sa'kin, e may laman ang utak ko before the exams. And I know how great you are in terms of notekeeping." Itinaas niya ang binder ko na nasa kamay niya. "Salamat dito, ah. Ibabalik ko na lang once na matapos na akong mag-review."

Tinanguan ko siya bilang tugon.

Sinundan ko siya nang tingin, habang isinusukbit niya ang puting shoulder bag niya, sabay nagtungo palabas sa doorway. Halata talaga sa galaw niya ang pagiging mahinhin. No wonder, she's the muse of GAS-A. Someone who's pretty, demure and intelligent.

In fact, she was Treyton's ideal girl, long before things happened.

Dahil nga dismissal na ay kaniya-kaniya na rin sila ng ligpit ng gamit. Katatapos lang ng Oral Com, and finally, I can heave a sigh after a long day.

Napalingon ako kay Elle na nililigpit na 'yung desk niya. Halos hindi siya magkanda-ugaga sa mga ginagawa kanina, lalo pa't siya ang Class President.

"Malapit na Practical Research, ah. In other words, doomsday." Aniya. Uuwi na nga lang ako, sasama pa yata ang mood ko nang maalala ang isa sa mga bangungot sa buhay senior high ko.

"As if we can do something to prevent it from happening." katuwiran ko naman.

"'Yun nga, e. Buti na lang talaga at kagrupo kita. Alam na this." Hirit naman niya. "Dumbbell." Itinaas niya pa ang ma-masel-masel niyang braso.

Iniinis talaga ako ng kutong lupa na'to e, bibigwasan ko na talaga 'to. Pigilan niyo ko.

"Subukan mo lang, Israelle."

Tuwang-tuwa sila na kagrupo ako, pero wala rin naman palang maiaambag. Pagdating ng defense, ayun, nganga.

I just can't help but to reminisce the times when I've had Practical Research 1. That was last year, during Grade 11. Malas pa na 'yung mga naging ka-grupo ko, e sa akin lang din inaasa ang lahat, kesyo with high honors ako. E hindi naman ako magaling mag-multitask. I did almost everything. Rushing to the library during my spare time, conducting interviews, dalawa o tatlong members lang talaga ng grupo namin ang naasahan ko. We weren't as efficient as I expected, that's why our research papers messed up.

At ayoko nang maulit pa ang experience na 'yon. I should do better this time.

----------------------------

"Azuri! Hatid na kita sa inyo."

Paglingon ko sa likuran ko ay nakita ko si Cohen, sakay ng bicycle niya. Ipinarada niya 'yon sa tabi ko sabay ngiti.

Na-late ang dismissal namin ngayon dahil sa dami ng activities na kailangan naming gawin. Yung tipong uuwi na nga lang ako, marami pang balitaktakang nangyari. It's almost 5pm, at gustong-gusto ko na ring umuwi, pero...

"May kailangan pa kasi akong puntahan, Cohen. Salamat na lang." Matipid akong ngumiti.

Akala ko'y aalis na siya pero 'di pa pala. Paglingon ko sa likuran ko ay nando'n lang siya't nakatingin sa'kin, kaya't tinanong ko siya kung bakit.

"I'm just worried about you. Baka kung mapa'no ka sa daan. Madilim na, oh." Pagpupumilit pa niya.

"Okay lang, promise. Nag-text din ako sa roommate ko na male-late ako ng uwi. May dadaanan lang ako."

"Gusto mo bang samahan na kita?"

Mabilis akong umiling. "'Di na kailangan. Sige na, baka hinahanap ka na sa inyo."

"Sige. Mag-iingat ka."

Ngumiti ako't tumango bago magpatuloy sa paglalakad. Ang sabi pa niya, hindi niya raw aalisin ang paningin sa'kin hanggang sa ligtas akong makaalis sa lugar na 'yon. Napaka-maaalahanin talaga niya. Hindi ko 'yon maiaalis sa kaniya.

Sumalubong sa'kin ang maliliwanag na street lights na nagbibigay-liwanag sa dinaraanan ko.

Nang maramdaman ko ang pagod sa paglalakad ko ay bumungad sa'kin ang isang poste na may arrow.

Louisiana Street

Sakto. Nandito na rin pala 'ko.

Unlike Agape street na nasa kabila, napakatahimik ng lugar na 'to. Ito talaga ang ideal dating spot ko. Mas tahimik kumpara sa Agape, at magaganda pa ang mga madadaanang bahay. Kaya nga't iginagala ko ngayon ang paningin ko para hanapin ang taong dapat ay makakasama ko ngayon, none other than Treyton.

Magmula kasi nung umuwi siya recently ay ipinangako namin sa isa't isa na dadalasan na namin ang date namin, which is something we can't do inside the school premises. Mabibisto kami, malamang.

Naglakad-lakad pa ako dahil hindi ko siya makita. Hindi ko maiwasang mamangha sa mga mala-mansyong bahay na nadadaanan ko.

Sa hinaharap kaya, ganito kagandang bahay din kaya ang maipapatayo ko?

Siya na nga kaya ang makakasama ko kapag naabot ko na ang mga pangarap ko sa buhay?

Magtatagal kaya ang pagsasama namin-

"Yo-"

Napatalon ako sa gulat nang may isang malamig na kamay ang humawak sa braso ko.

"What the freaking hell!" I exclaimed. "Kanina ka pa ba rito?"

"Yeah."

Aish, wala na bang mas ititipid pa 'yung sagot niya?!

"Saan tayo ngayon tatambay? Baka maabutan tayo rito ng mga authorities na nag-iikot-ikot." Tanong ko habang naghahanap ng bagay na pwedeng upuan.

"Right there." Itinuro niya ang isang bench na katabi ng street lights na di-kalayuan sa'min.

Pinuntahan namin ang nasabing upuan saka umupo.

Dumampi sa balat ko ang malamig na simoy ng hangin. Pagtingin ko kay Treyton ay napansin kong nakatulala lang siya sa kawalan.

Kinuha ko ang phone ko mula sa bulsa ng blouse ko saka siya pasimpleng kinunan ng litrato. I love his side profile the most.

"I saw what you did back there." He muttered coldly while keeping his gaze somewhere else.

I giggled. "I want to simp on you for a moment."

"Simp on me forever. It'll be fine with me." One side of his lip lifted up, forming a smirk. He ruffled his hair and moved inches closer to me. Bahagya naman akong natigilan sa ginawa niya pero hindi ko ito pinahalata.

"Ayoko. Baka magsawa lang ako."

Ang saya niya talagang pagtripan. Nagbago ba naman kaagad ang hilatsa ng pagmumukha.

But honestly, no one could resist his extremely good looks. No one, not even me. Kahit saang dako ng mukha niya ang nakikita ko, e hindi nawawala ang kagwapuhan niya. Admiring him is a privilege for me.

"Picture na lang tayo for remembrance." Kinuha ko mula sa bulsa ng skirt ko ang phone ko. Akma ko na sanang pipindutin ang camera button nang biglang umalingawngaw ang isang pamilyar na tunog.

Napahawak ako sa braso ni Treyton saka bumulong, "The villains are here."

Tunog ito ng sirena ng rumorondang mobil, dahil simula na pala ng curfew hours.

Tumalikod siya sa'kin habang sumesenyas, "Hop on, quick."

"Kaya kong maglakad. Hindi ako lumpo." Mahinang sambit ko.

"We won't walk, we'll run, and you suck at that. Hop on my back and let's go." He insisted.

I was left with no other choice but to accept his piggyback ride offer, along with his shitty insult.

Nang dahil na nga rin sa pagkataranta ko ay napindot ko ang phone ko - ngunit imbis na photo ay isang video ang kinukuhanan nito. For the meantime ay hindi ko ito pinansin at hinayaan lang na naka-play.

Nahagip ng video ang mga nagsisi-tayugang bahay na nadadaanan namin. Nang bahagya akong tumalikod ay naaninag ko ang pula't asul na ilaw na nagmumula sa isang paparating na kotse. It was a little bit blurry within my sight, but at that moment, sigurado ako kung ano ang naaaninag ko.

"Make it faster!" I beckoned him, while keeping in track with the approaching authorities. Pakiramdam ko'y palapit na sila sa kinaroroonan namin. Nakita kaya nila kami?

"Hang on a second- where are they?"

I tightened my grip on his shoulders, "I-I don't know, but they're moving in a fast pace. Can you run a little faster?"

"Do you think, they saw us?"

"I'm not sure."

Natigil si Treyton sa pagtakbo saka hinabol ang hininga niya, ngunit habang tumatakbo ang oras ay mas lalo nang papalapit sa'min ang sasakyan.

"Sa hagdanan ka na magpahinga, tara, bilis!" Natatarantang singhal ko saka muling sumakay sa likuran niya.

Kaunting hakbang na lang mula rito ay mararating na namin ang stairway na nagdudugtong sa Louisiana at Agape, kung saan kami madalas tumambay.

Ngunit kinakabahan din ako dahil lalong lumalakas ang ugong ng sasakyan.

"We're almost there," bulong niya, mas hinigpitan ko ang hawak sa kaniya.

Come on, please, 'wag naman sana ngayon. Walang tutubos sa'kin sa juvenile center kung sakaling madakip nila kami.

Pagdating sa stairway ay agad kaming tumakbo pababa at nagtago.

"Sana hindi na nila tayo maabutan dito." Nag-aalala kong saad.

"I think we lost them."

Pinakiramdaman namin ang paligid at napansin naming unti-unti nang humuhupa ang malakas na tunog, baka sa kabilang direksyon na sila pumunta. Sa wakas ay nakahinga na rin kami ng maluwag.

Muli akong bumaling sa kaniya pero may kinukuha siya sa loob ng bag niya. Isang kerchief na agad niyang ipinunas sa noo niya.

"Hang on- You look pale. May sakit ka ba?" Nag-aalala kong tanong habang pinapanood ang pagpahid niya sa butil-butil niyang pawis.

"W-wala naman."

Siguro ay sobrang napagod lang siya sa pagbuhat sa'kin kanina, plus the fact that he's running too fast. It's just the most unfortunate moments that come at the least expected time. Gaya nito.

Doon ko napansing naka-record pa pala ang phone ko at nakuhanan nito ang lahat ng nangyari magmula kanina. Mabilis ko itong sinave at itinago sa bulsa ko.

Nang tignan ko siya'y may kinukuha na naman siya mula sa bag niya.

"Here, I brought some snacks." Inilabas niya ang isang paper bag na may lamang napakaraming potato chips at isang malaking gallon ng ice cream - alam na alam niya talaga kung anong paborito ko.

My face lightened up, "Thank you for this!"

"No problem. Those were your faves, right?" He asked. I nodded.

"You know what?" I muttered while grabbing the ice cream, "My life would've been like those of average girls who spend their time mostly at home, if I haven't met you." I smiled demurely while opening the food, "You give my life some thrill, and I'm really grateful for it."

He sighed and then smiled, "That's because I really find you special."

Bumilis na naman ang kabog ng puso ko sa mga sinabi niya. I've been fond of his sweet words. I'm loving it. It's like my daily dose of vitamin.

I remained shut for a moment.

"Please, whatever happens, never cheat on me." And there I was, pleading like a kid. Seemingly desperate for everything to turn out the way I want it to be.

Bakit ko pa nga ba sinabi ang bagay na 'yon? Alam ko namang hindi siya 'yung tipo ng lalaki na ipagpapalit ako sa kung sinong magandang babae man ang makita niya. May paninindigan siya. He's full-fledged and reliable. He's all I could ever ask for.

"I love you so much, Azi. There's no way I'm doing such thing."

"Let's just stay like this forever."

That night, the stars twinkled blissfully in front of our eyes. The breeze went gently, and houses were moderately lit up around us. At that point, it felt like it was just the two of us - cherishing the beauty of the twilight.

My gaze shifted towards him - and at that moment, it felt like the skies gave us freedom. By his side, I never felt anything but peace.

"Can I ask you something?"

Nilingon ko siya bigla nang magsalita siya.

"Spill it."

"Why are you with Cohen lately?"

What's with that question all of a sudden?

"Bakit mo natanong?" Kumurba ang mapanlokong ngiti sa mga labi ko. "Nagseselos ka, 'no?"

"Partly correct." Treyton is not the kind of guy who denies everything. He's just straight to the point. Kaya't pag sinabi niyang nagseselos siya, totoo 'yon.

"You shouldn't be. Cohen is just a great friend of ours, right?"

"But the way he's clinging on you lately seemed like he's your boyfriend. Hindi ko 'yon nagugustuhan."

"Hindi ka pa ba nasanay sa kaniya? Gano'n lang talaga 'yun." Pangangatwiran ko.

It's very rare to see him sulking like this. Pareho talaga kaming seloso at ayaw ibaba ang pride, but most of the time, ako ang lantarang nagpapakita no'n. When he's jealous, I don't know, he acts weird.

"I should be the only guy who does that to you." He muttered. "May it be publicly.. Or privately.."

"Are you up to something?" I asked, when he emphasized the word 'privately'.

"Forget about it."

Six in the evening. Looks like everyone is having their dinner.

"Gusto mo?"

Nilingon ko si Treyton, napangiti ako nang makitang may inaalok siyang panibago na namang pagkain. Kilalang-kilala niya talaga ako. Basta't pagkain, alam niyang 'di ko matatanggihan. Plus, alam niya kung ano 'yung mga trip ko.

"Saan ka nakabili n'yan?" Tanong ko, habang tinutukoy ang hawak niyang mainit pang shawarma.

"Diyan lang sa tabi-tabi. May nadaanan akong stall na nagbebenta n'yan, and so I thought, baka magustuhan mo."

Kinagatan ko 'yung pagkaing bigay niya, at agad na nanuot sa dila ko ang medyo maanghang ngunit masarap nitong lasa. This has been one of my favorite snacks sa tuwing dumadaan ako sa kahabaan ng Agape street. Makes sense kaya ito ang binili niya, baka nadaanan niya rin kasi on his way here.

"Ang sarap nito! Bring this to me often!" I complimented.

He smiled, but it quickly faded away, "Sorry. I wasn't able to bring you to a fine-ass restaurant. I'm broke as of now."

Mahina akong natawa. Tinapik ko ang balikat niya, "It's okay. Ano ka ba? Mas naa-appreciate ko nga 'yung ganitong klase ng dates, e. I don't want things to be extravagant."

"Don't worry, once na makatungtong na tayo ng college, hindi na natin kailangan pang itago ang lahat. I'll take you around the world, and do the best efforts that I can." He ruffled my hair in a very soothing manner and grinned. "I just want you to stay with me, and I'll do the rest."

The moment when I first saw him five years ago, still remains in my memory. All the exact details, from the point where he wandered around Agape street as a brooding embittered boy, when I first took a glimpse of his perfectly shaped jaws, his chestnut brown eyes, everything about him remains precise to me.

The thought of ending up with him didn't even crossed my mind, but here we are.

"I want to make it with you too, so I'll stay."

Masyado na ba 'kong nagiging exaggerated? Hays, ewan ko ba. Para sa'kin kasi, napaka-espesyal na ng mga ganitong punto sa buhay ko. Ang bawat puntong kasama ko siya.

Mabuti na lang din at walang dumadaan sa stairways dahil na rin sa oras, kaya't ang laki talaga ng kaginhawaang nararamdaman ko.

"Hindi mo pa rin ubos 'yan?"

Magmula sa pagkaing abala ko pang kinakain ay lumipat ang tingin ko sa kaniya, ngunit animo'y sinusuri naman niya ako.

"Kulang pa nga, eh." Anas ko.

"Good thing I brought another one-"

May dala pa siya? "Really?!"

"Oo nga. Alam ko kasing magugustuhan mo 'yan. Isa pa, you haven't had a decent dinner tonight, that's why, 'yan ang naisipan kong bilhin."

May kinuha na naman siya sa bag niya - at hindi nga siya nagkamali. Isa pang shawarma! Sana pinakyaw niya na lang lahat, 'no? Para nakakain din siya. Shunga-shunga rin talaga minsan 'tong nobyo ko.

"Sa'yo na lang 'yan." Pagpupumilit ko naman.

Nagsalubong ang mga kilay niya, "Akala ko ba, gusto mo 'to?"

Yep, pero mas gusto kita. Enebe.

"Yep, pero baka gutom ka na rin kasi." I insisted.

"Not yet. Take this." Pilit niyang isiniksik sa kamay ko 'yung pagkain. Hindi na ako nakatanggi pa.

Six thirty in the evening.

Hanggang ngayon ay nandito pa rin kami, sabay na nakamasid sa mga bahay at puno sa paligid. Mula rito ay kita rin ang ilang parte ng siyudad, 'yun bang matataas na gusali. Malinaw sa paningin ko kung gaano kaliwanag ang mga ilaw nila.

Pero sa puntong 'to, pakiramdam ko'y hindi ko na gugustuhin pang umalis. It felt like Treyton is my safe haven... My comfort zone....

Dahil nga lumalalim na ang gabi ay mas lumalamig na ang hangin. Pasimple kong ibinalot sa braso ko ang magkabilang kamay para maibsan ang lamig, ngunit hindi pa rin naaaalis ang panginginig ko.

"A-ang lamig pala dito, 'no? Hindi ako na-inform.." Sambit ko habang yakap-yakap ang sarili.

Nahagip ko sa peripheral vision ko ang ilang segundong pagtitig niya sa'kin bago niya ma-realize ang isang bagay.

He moved a little closer beside me and wrapped his arms in my shivering body, providing warmth and comfort.

"It took me a while to realize.. Sorry."

I just laughed.

"Gusto mo na bang umuwi?" Tanong niya.

Sakto namang napa-hikab ako bago ito sagutin, "Oo. Medyo inaantok na rin kasi ako."

Iniligpit na rin namin 'yung kalat sa paligid saka nag-impake. It's almost 7pm. Hindi ko inakalang aabutin kami ng ganito katagal.

Muli ay sinamahan niya 'ko sa pag-uwi, dahil malapit lang din naman ang tinitirhan ko mula sa pinanggalingan namin.

"Pa'no? Mauna na ko sa'yo." Paalam ko nang marating na namin ang harapan ng tinutuluyan kong apartment.

"See you tomorrow, loser." He waved goodbye.

"Where's my good night kiss?"

Nagbago ang ekspresyon ng mukha niya, "Sa ibang araw na lang. I'm too lazy to do that right now."

Pabiro akong nag-pout, ngunit kalauna'y tuluyan nang nagpaalam sa kaniya.

"Good night, loser! I'll beat your ass!"

We're on a never-ending saga of sweet goodbyes.