“นะ นับ นับว่าอย่างไรนะลูก” ปรานีที่นั่งอยู่ตรงหน้าถามนับดาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ขุนพลเสียงสั่นนับดาวหลับตาลงปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาอาบแก้มด้วยความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นอยู่ในใจก่อนที่ลืมตาขึ้นและบอกกับแม่ปราณีใหม่อีกครั้ง“นับท้องค่ะแม่ ท้องได้เดือนกว่า ๆ แล้วค่ะ”พยายามกลั้นเสียงสะอื้นบอกมารดาส่วนปรานีเมื่อได้ฟังชัด ๆ อีกครั้งน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ความรู้สึกผิดหวัง เสียใจ เศร้าใจและสุดท้ายความรู้สึกสงสารที่ถาโถมเข้ามาทำให้เธอพูดไม่ออกไปชั่วขณะ นับดาวรีบลงจากเก้าอี้ไปนั่งลงบนพื้นทันทีก่อนที่จะก้มลงกราบเท้ามารดาทั้งน้ำตา“ฮึก ฮือ แม่ขานับขอโทษ ฮือ นับไม่ได้ตั้งใจ แม่อย่าโกรธนับกับลูกเลยนะ ฮือ” นับดาวร่ำไห้ซบหน้าลงบนเท้าของปราณีด้วยความรู้สึกผิดขุนพลที่เห็นแบบนั้นเบือนหน้าหนีด้วยความสงสารและเวทนานับดาวจับใจ ไม่คิดเลยว่าโชคชะตาจะเล่นตลกและใจร้ายกับเด็กที่ใสซื่อบริสุทธิ์อย่างนับดาวได้ถึงเพียงนี้“นับลูกลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมา ฮึก ไม่ร้องนะลูกนะไม่ร้องคนเก่งของแม่”ปราณีค่อย ๆ ดึงรั้งตัวลูกสาวของเธอให้ลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ก่อนที่จะมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาด้วยความสงสาร มือที
เช้าวันต่อมานับดาวรีบมามหาวิทยาลัยตั้งแต่เช้าเพื่อยื่นเรื่องลาออกซึ่งมีในเรื่องของทุนที่เธอต้องชดใช้ให้คืนกับทางมหาวิทยาลัย ส่วนนี้พี่ขุนพลจะเป็นคนประสานงานให้กับเธอเอง เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็มานั่งรอเพื่อน ๆ ที่ศาลาริมน้ำหลังคณะ ปิ่นมุกที่มาถึงคนแรกเมื่อเห็นนับดาวก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันทีด้วยความเป็นห่วงเมื่อวานเธอวิ่งตามหานับดาวจนทั่วคณะ เพราะนับดาวบอกว่าจะไปซื้อยา แต่กลับหายไปเป็นชั่วโมง จนกระทั่งพี่ขุนพลโทรมาถึงรู้ว่าเพื่อนรักเป็นลมและตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว“นับเป็นอย่างไรบ้างทำไมวันนี้ไม่ลา ไหวไหมเนี่ย” เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้วปิ่นมุกก็เอามือทาบบนหน้าผากเพื่อนเพื่อวัดอุณหภูมิ เธอกลัวว่านับดาวจะป่วยไข้ไม่สบาย แต่ยังฝืนมาเรียนน่ะสิ เพื่อนเธอคนนี้เคยขาดเรียนเสียที่ไหนต่อให้จะเป็นหวัดอยู่ก็ตาม“นับสบายดีไม่เป็นอะไรแล้ว” นับดาวบอกเพื่อนยิ้ม ๆ ปิ่นมุกเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าโล่งใจทันที เมื่อวานเธอเป็นห่วงแทบแย่จะลาเรียนตามไปที่โรงพยาบาลแต่เพื่อนสาวดันห้ามเอาไว้ เพราะไม่อยากให้เธอเสียการเรียน ในขณะที่แพทตี้ขานั้นพร้อมโดดเรียนทุกเมื่อ เพราะก็เป็นห่วงนับดาวมากไม่ได้ต่างก
วันต่อมาวันนี้เก้าทัพเตรียมตัวมาอย่างดีเขาวางแผนที่จะสารภาพรักและขอนับดาวเป็นแฟนอย่างเป็นทางการโดยที่มีเพื่อนรักอย่างดาร์คกับพอร์ชที่ช่วยจัดหาดอกไม้และสถานที่เตรียมเอาไว้ให้เขา หลังจากที่เลิกเรียนวิชาสุดท้ายแล้วเขาก็รีบตรงดิ่งไปที่ร้านของพี่มายด์เพื่อที่จะไปรอรับนับดาวหลังจากที่เธอเลิกงานเพื่อจะพาไปยังสถานที่ ๆ เขาเตรียมเอาไว้เซอร์ไพรส์ขอเธอเป็นแฟนกริ๊ง กริ๊งเสียงประตูที่เปิดออกพร้อมกับเก้าทัพที่ก้าวเข้ามาในร้านทำเอาพี่มายด์ที่กำลังรับออเดอร์เสร็จพอดีหันมามองด้วยความแปลกใจ ดวงตาที่ทอเป็นประกายสดใสกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ร้านเพื่อมองหาร่างบางที่คุ้นเคยของนับดาว แต่กลับไม่พบแม้แต่เงา ทำเอาใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจพอดีกับที่พี่มายด์เดินเข้ามาหาเขาที่ยืนอยู่หน้าร้าน“สวัสดีครับพี่มายด์”เก้าทัพยกมือไหว้พี่มายด์ทันที เธอรับไหว้ก่อนที่จะถามเก้าทัพด้วยความแปลกใจระคนสงสัยเมื่อวานที่นับดาวขอเธอไม่ให้บอกเก้าทัพว่าลาออกเธอก็นึกว่านับดาวอยากจะเป็นคนบอกเก้าทัพเอง แต่ดูจากสายตาที่กำลังกวาดมองไปรอบ ๆ ร้านแล้วนับดาวคงไม่ได้บอกเก้าทัพเป็นแน่ว่าเธอลาออกจากงานแล้ว“นี่หนูนับไม่ได้บอกน้องเก้าเห
หลังจากวันนั้นเก้าทัพก็สั่งให้คนของเขาออกตามหานับดาวเรื่อยมา แต่ตามหาเท่าไรก็หาไม่เจอ การจากไปของนับดาวในครั้งนี้คือการหายไปอย่างไร้ร่องรอยซึ่งแม้กระทั่งปิ่นมุกกับแพทตี้เพื่อนสนิททั้งสองคนของนับดาวก็ไม่รู้เช่นกันว่านับดาวหายไปอยู่ที่ไหนซึ่งเขาพยายามจับผิดทั้งคู่โดยให้คนเฝ้าตามจับตาดู แต่ก็ไม่พบพิรุธใด ๆ ทั้งสิ้น จากวันเป็นอาทิตย์จากอาทิตย์เข้าสู่เดือนและจากหนึ่งเดือนเป็นห้าเดือนล่วงเลยมาจนเข้าเดือนที่เจ็ดที่นับดาวหายไปราวกับสายน้ำที่ไม่มีวันหวนคืนมา“ไม่เจอเลยครับนาย”จินกับฮารุลูกน้องที่กฤษฎิ์คอยให้ดูแลเก้าทัพเข้ามารายงานผู้เป็นนายที่กำลังนั่งมองวิวยามค่ำคืนที่สวยงามของใจกลางเมืองกรุงเทพผ่านกระจกบางใส แต่หัวใจเขากลับรู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้ยินประโยคที่เขาฟังซ้ำไปซ้ำมานานถึงเจ็ดเดือน แก้วไวน์ในมือถูกเขย่าเบา ๆ ก่อนที่จะยกขึ้นกระดกทีเดียวจนหมดแก้วแล้วเขวี้ยงลงพื้นด้วยความโมโหเพล้ง!!แก้วที่ตกกระทบพื้นแตกกระจายจนเศษแก้วกระเด็นมาบาดแก้มเนียนใสของเก้าทัพเป็นทางยาวก่อนที่เลือดจะค่อย ๆ ไหลหยดลงบนเสื้อ แต่เขากลับไม่สนใจ ความรู้สึกสิ้นหวังกลับมาอีกครั้งทำไมรักครั้งแรกมันถึงฝังใจและยากที่จะลืม
“งื้อ หลานป้าทำไมน่ารักแบบนี้” แพทตี้ยื่นมือมาเขี่ยแก้มนุ่ม ๆ ด้วยความรู้สึกเอ็นดู นี่ขนาดเพิ่งลืมตามาดูโลกได้ไม่กี่ชั่วโมง แต่เค้าความหล่อนี่มาเต็ม ยิ่งมองก็ยิ่งเห็นภาพซ้อนทับของใครบางคนอยู่บนใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กน้อยอย่างชัดเจน“ลูกพ่อนะเรา หล่อเหมือนพ่อเลย” ขุนพลแซวเด็กน้อยที่ดีดแขนไปมาด้วยรอยยิ้ม หลานชายของเขาน่าชังมากเห็นครั้งแรกก็ถึงกับหลงรักไม่ไหว ผิวขาวเนียนละเอียดกับโครงหน้าที่ถอดแบบบิดามาอย่างชัดเจนมันทำให้เขาอดคิดถึงเก้าทัพไม่ได้ นี่ถ้ารู้ว่าได้เป็นพ่อคนเจ้าเก้าจะรู้สึกยินดีไหมนะ“ต้องลูกพ่อสิคะ เพราะนับดาวรักพ่อของลูกมาก”เสียงหวานที่ตอบขุนพลกลับมาทำเอาแพทตี้กับขุนพลถึงกับลอบสบตากันด้วยความสงสารนับดาว หลายครั้งที่แพทตี้อยากจะเดินเข้าไปบอกเก้าทัพว่านับดาวกำลังตั้งท้องลูกของเก้าทัพอยู่ แต่พอคิดถึงสีหน้าขอร้องอ้อนวอนในครั้งแรกที่เธอรู้ว่านับดาวท้อง มันก็ทำให้เธอตัดใจที่จะไม่บอกความจริงกับเก้าทัพแพทตี้เข้าใจเหตุผลของเพื่อนดี เพราะนับดาวคิดอยู่เสมอว่าตัวเองนั้นต่ำต้อยเป็นแค่เด็กกำพร้าฐานะไม่ได้ร่ำรวยไม่มีอะไรเหมาะสมหรือคู่ควรกับเก้าทัพเลยสักนิด อีกทั้งเด็กที่เกิดมานับดาวก็มองว
การเป็นแม่คนตั้งแต่อายุยังน้อยไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเด็กอายุแค่เพียงสิบแปดปีอย่างนับดาว บางวันเธอต้องลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อให้นมเจ้าก้อนที่ขยันร้องงอแงกลางดึกเสียเหลือเกินทำเอาเธอแทบจะไม่ได้พักผ่อน แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าก้อนของเธอก็ไม่ได้งอแงโยเยกวนใจเธอทุกวันเป็นเพียงแค่บางวันเท่านั้นมันเลยทำให้นับดาวได้มีเวลานอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มอิ่มบ้าง#กองทัพในวัยสามเดือน#“กินนมเก่งเชียวเจ้าก้อนของแม่”นับดาวที่ตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อให้นมกองทัพที่กำลังดูดนมจากเต้าเธอด้วยความหิว ดวงตาเล็ก ๆ หลับสนิท แต่ปากยังไม่ยอมหยุดขยับหรือผละออกจากเต้าอวบอิ่มของผู้เป็นมารดาเลยสักนิด ผ่านไปสักพักเด็กน้อยก็หลับสนิทในที่สุดโดยที่ในมือมีรูปของเก้าทัพที่นับดาวมักจะชอบเอามาวางไว้ข้าง ๆ กองทัพเวลาที่เด็กน้อยนอนหลับเสมอ“แม่รักหนูมาก ๆ เลยนะคะกองทัพน้อยของแม่”นับดาวก้มลงจูบหน้าผากเล็กอย่างแสนรัก น้ำตามิวายไหลหยดลงบนหน้าผากของลูกน้อยด้วยความคิดถึงเก้าทัพ ถึงเธอจะเดินออกมาจากชีวิตเขาได้ปีกว่าแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีวันไหนเลยที่นับดาวไม่เคยคิดถึงพ่อของลูกเธอยังคงคิดถึงเขาเสมอทุกลมหายใจนับดาวค่อย ๆ หลับตาลงท
สนามบิน“เดินทางปลอดภัยนะแพทไปอยู่ที่นู่นก็ดูแลตัวเองให้ดีแล้วรีบ ๆ กลับมานะ”ปิ่นมุกบอกเพื่อนรักที่กำลังจะเดินทางไปเรียนต่อที่เมืองนอกด้วยความอาลัยอาวรณ์ หลังจากที่เรียนจบแพทตี้ก็วางแผนที่จะไปเรียนต่อที่เมืองนอกทันที เพราะเธออยากออกไปหาประสบการณ์ชีวิตก่อนที่จะกลับมารับช่วงต่อธุรกิจของที่บ้าน“แค่สองปีแป๊บเดียวไม่นานหรอก ถึงตอนนั้นกองทัพก็ห้าขวบรอป้าแพทกลับมาแล้ว”นับดาวบอกเพื่อนก่อนที่จะหันมามองเด็กชายกองทัพที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ เด็กน้อยได้แต่ส่งยิ้มให้ทุกคนด้วยความซุกซนในมือมีขนมถุงใหญ่ที่กำลังหยิบกินอย่างเอร็ดอร่อย ทำเอาป้า ๆ ถึงกับพากันยิ้มด้วยความเอ็นดูกับความกินเก่งของเด็กชายกองทัพที่กินเก่งจนแก้มป่องน่าบีบด้วยความมันเขี้ยว“กองทัพครับสัญญากับป้าแพทนะครับว่าจะไม่ดื้อกับแม่นับ”แพทตี้ขยับเข้ามาใกล้ ๆ หลานชายก่อนที่จะหยิบทิชชูมาเช็ดปากเช็ดมือให้หลานด้วยความเอ็นดู เด็กชายเงยหน้ามองผู้เป็นป้าก่อนที่จะพยักหน้ารับตามประสาเด็กที่เริ่มจะเข้าใจในประโยคคำถามของผู้ใหญ่“ไม่ดื้อค้าบ ทัพไม่ดื้อ” เสียงเล็กที่ตอบกลับมาทำเอานับดาวถึงกับยิ้มออกมาก่อนที่จะส่ายหัวไปมาเล็กน้อย ไม่ดื้อของกองทัพไม่ม
ใบหน้าสวยหวานที่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาทำเอาเก้าทัพชะงักไปเช่นกันด้วยคาดไม่ถึงว่าคนที่เขาเกือบจะลืมและลบออกไปจากใจรวมถึงเฝ้าตามหามาตลอดสามปีก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อที่เมืองนอก อยู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าด้วยความบังเอิญ เมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่กำลังวิ่งข้ามถนนท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาหกล้มโดยที่มีเด็กชายตัวน้อยหกล้มตามแรงจูงไปด้วยถึงแม้เขาจะไม่ใช่คนที่ดีมาก แต่เขาก็ไม่เคยละเลยที่จะช่วยเด็กเล็กและสตรีเขาจึงเปิดประตูรถและหยิบร่มลงมาเพื่อกันฝนให้ทั้งสองคนใครเลยจะคาดคิดว่าผู้หญิงที่หกล้มอยู่กลางถนนคือนับดาวแถมเด็กชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันก็คือเด็กผู้ชายที่แอบแลบลิ้นใส่เขาก่อนที่เขาจะบินไปเรียนต่อที่อิตาลีเมื่อสองปีที่แล้วถ้าอย่างนั้นผู้หญิงที่เขาวิ่งตามเมื่อสองปีก่อนก็คือนับดาวอย่างแน่นอนเขาไม่ได้จำคนผิดอยู่ ๆ มือเล็กของเด็กชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นับดาวก็วางลงบนมือของเก้าทัพแทนมารดาพร้อมกับยักคิ้วให้อย่างกวน ๆ ทำเอาเก้าทัพรู้สึกหมั่นไส้เล็กน้อย ก่อนที่จะฉุดรั้งเด็กชายตัวน้อยให้ลุกขึ้นยืนในขณะที่นับดาวรีบลุกขึ้นยืนด้วยตัวของเธอเองก่อนที่จะรีบจูงมือลูกชายเข้าไปหลบฝนที่ศาลาใกล้ ๆ โดยที่มีเ