CHAPTER 2 PANGARAP

Maagang natapos ang aming klase. My mga subject kasi kaming walang klase dahil nakaleave ang iba naming guro. Kailangan kong magmadali baka magabihan ako sa daan dahil sa traffic. Iilang buwan nalang at ga-graduate na rin ako sa kursong Bachelor of Science in Nursing. Konting tiis na lang at makakatulong na rin ako kay nanay.

Matanda na ang nanay at lumalabo na rin ang kanyang paningin. Nangangamba akong baka mapano siya at tuluyan ng mabulag.

Simula ng mamatay ang aking ama dalawa na lang kaming magkasama na nakatira sa aming munting tahanan dahil ang kuya ko ay may sarili ng pamilya at napakalayo pa sa amin nasa Mindanao na sila nakatira.

Nakita ko sa araw-araw ang pagsusumikap ng nanay ko. Siya ay magaling na parlorista at nagpepedicure-manicure din sya. Ang aming maliit na sala ay ginawa na rin niyang mini-parlor para sa kanyang mga suki. Halos araw-araw ay iyon ang kanyang routine. Meron din kaming maliit na sari-sari store sa harap ng bahay. Sa weekend naman siya ay naghohome service sa kalapit na subdivision para sa mga mayayamang suki niya na nagpapagupit, nagpapakulot at nagpapapedicure-manicure. Hapon o di kaya’y minsan ginagabi na rin siyang umuwi galing sa homeservice.

Minsan pag marami-rami ang nakabooking sa kanya ay sinasamahan ko siya lalo na kong masama ang panahon pero minsan ay naiiwan na rin ako sa bahay para magbantay ng aming sari-sari store. Sa awa ng Diyos ay marami rin ang bumibli sa aming munting tindahan dahil madalang ang sari-sari store sa lugar namin.

Balak kong humanap agad ng trabaho after ko makapagtapos hindi muna ako kukuha ng board exam mag-iipon muna ako, ayokong pati iyon ay iasa kopa kay nanay. Gusto kong makapagtrabaho agad para mapatignan agad ang kanyang mga mata.

“Hay buhay nga naman, konting tiis nalang Isabela De leon at makapagtapos ka na rin.” Kong my pinagsisihan man ako sa ngayon ay nagpadala ako sa bugso ng aking damdamin. I fall in love.. at the wrong person pa. I feel regret, aaminin ko muntik na rin akong madepress dahil doon, dahil sa walang hiyang Paul na iyon na akala mo ay pagkabait-bait; muntik na akong madistract at maapektohan ang aking pag-aaral; muntik ng mapornada ang aking pangarap na makapagtapos kong sakali. Tama nga naman yong linya sa kanta; too much love will kill you.

Tumigil ako sa paglalakad at tiningnan ko ang building ng Nursing Department, ang malawak na lawn area nito, ang mga studyante na labas-masok sa building; nagtatambay sa mga bench sa lawn area, mga mayayaman na sumasakay sa kani-kanyang sasakyan at ang mga naglalakad na rin kagaya ko para umuwi.

Ngumiti ako habang nakatingin. “Napakapalad ko na nakapag-aral ako sa malaking University na ito, na halos 80% percent ng mga nag-aaral dito ay galing sa mayayamang pamilya kagaya ni Maige. Nakapasok ako dito bilang academic scholar; hindi naman sa pagmamayabang may aking talion din naman ako at sipag sa pag-aaral. Napakalaking opportunity na nakapasa ako sa scholarship ng University at namaintain ko hanggang sa fourth year; napakalaking tulong ito sa amin ni nanay para sa gastusin ko sa pag-aaral; at para matupad ko ang pangarap kong maging nurse.

Naalala ko nong maliit pa ako naglalaro ako ng barbie doll at stetoscope na laruan. Nag aacting ako na doctor or nurse. Sa tuwing magkakasakit at maadmit ako sa ospital lagi akong nakatingin sa nurse na nagchecheck sa akin at nagagandahan ako sa kanila. Hindi ako takot sa injection at dugo. Sabi ko magiging nurse din ako balang araw.

Kung buhay pa sana ang tatay tiyak na masayang-masaya sya dahil gustong gusto niya na maging nurse ako. “Anak bagay na bagay sa iyo maging nurse.”nakangiting sabi ni tatay habang tinitingnan akong nakatayo sa harap ng salamin na nakaschool uniform. Lagi niyang pinagmamalaki sa amng mga kapitbahay at kamag anak sa tuwing may award ako sa school na balang araw may anak na siyang nurse.

I was in first year college ng magkasakit si tatay. Construction worker sya at dahil minsan hindi siya nakakakain sa tamang oras lumala ang sakit niya na ulcer. Lumubo ang tyan niya at hindi siya makadumi. Dinala namin siya sa ospital at ang sabi ng doctor ay kailangan siyang maoperahan sa lalong madaling panahon. Halos wala kaming pahinga ni nanay at kuya sa kakahanap ng mauutangan para sa pampaopera; kong saan-saan na kaming kamag anak lumapit para makahiram ng pera kahit ang iba naming kamag anak ay tumanggi kaming pahiramin at yong iba naman bago ka pahiramin ay makakarinig kapa ng hindi magandang salita pero tiniis naming lahat ng iyon; pati ang lupa’t bahay naming ay nasanla sa banko ng wala sa oras. Pero ganon talaga ang buhay, pag oras mo; oras mona.

After operation my father was diagnosed with colon cancer stage 4; parang pinagsakloban kami ng langit ng mga sandaling iyon. Ang pinakamasakit na pangyayari sa buhay ko ay ang mawala ang isa sa pinakamahalagang tao sa buhay ko. After my father’s gone unti-unting nabago lahat, ang masaya naming pamilya ay tila naging boring, malungkot lalo na ang kuya ko ay nag-asawa kaagad after niya grumaduate sa college. Hindi man lang nakatulong sa amin ni nanay, sa akin dahil ako’y nag-aaral pa.

Nagulat ako sa luhang pumatak sa pisngi ko. Hindi ko namalayan na lumuluha na pala ako. “Hay naku belle umiral na naman yang pagiging dramatista mo, baka mamaya may makakita pa sa iyo at isipin nababaliw kana.” Nagpatuloy na ako sa paglalakad patungong labasan.

Malapit na ako sa exit gate ng University, sa pagmamadali ko hindi ko namalayan ang paparating na babaeng hindi tumitingin sa kanyang dinadaanan dahil busy ito sa kakahalukay ng kanyang bag na tela my hinahanap sa loob nito habang mabilis na naglalakad. Huli na para umilag ako sa kanya.

“Oooouch..!”hiyaw ko. Natumba ako dahil sa lakas ng pagkabangga dagdag pa na mas maliit ako kaysa sa kanya.

“Ano ba! Hindi ka kasi tumitingin sa dinadaanan mo e!”.nainis ako.

“Sorry miss…pasensya na hindi ko sinasadya.”sagot niya

Hinawakan niya ako sa braso para tulungang tumayo. Nang makatayo ako saka palang ako nagtaas ng mukha para tingnan siya. Nanlaki ang aking mga mata at ako’y gulat na gulat ng makita ko ang kanyang mukha.