CHAPTER FIFTY-EIGHT: PRAYING✧FAITH ZEICAN LEE✧THE world seemed to blur around me as I call the police, my heart pounding like a drum. Every second that Poppy was missing felt like an eternity. No’ng may sumagot na, agad kong sinabi ang problema. I reported Poppy missing para mas madali ang paghahanap namin sa kaniya. Dahil kung hindi kami kikilos, baka mamatay na ‘ko sa pag-aalala dahil halos isang oras na siyang nawawala.“She's about 5'3", long brown hair, hazel eyes. She was wearing a peach dress at may itim na coat na nakatali sa bewang niya,” paliwanag ko sa pulis na kausap ko nang tanungin niya ako kung ano’ng hitsura ni Poppy.“We'll put out an alert and start checking the area. Do you have any idea where she might have gone, or if anyone could have taken her?”Biglang bumilis ang tahip ng dibdib ko dahil naalala ko ang pamilya niyang gahaman. Frustration bubbling up inside me. “Her family," walang alinlangan kong sagot.Saglit akong nagbigay ng paliwanag sa kausap kong pulis
CHAPTER FIFTY-NINE: FOOTSTEPS꧁ POPPY ꧂PINAUPO ako ni Ate Chloe sa sofa at umupo rin siya sa tabi ko. Nasa harap naman namin si Daddy, binubuklat nito ang kulay brown na envelope na dala niya. Puro mga papeles ang nakita kong inilabas niya ro’n.Nagsisimula nang manginig ang mga kamay ko sa kaba at parang nagbabara na ang lalamunan ko. Mukhang dumating na ang araw na kinatatakutan ko. Kukuhanin nila sa ‘kin lahat pagkatapos ay ano? Papatayin na ba nila ako?Panginoon, tulungan Mo po ako.Paulit-ulit akong sumambit ng panalangin sa isip ko gaya ng turo sa ‘kin ni Faith noong minsang bago kami matulog nang magkatabi. Tumatak sa isip ko ang sinabi niyang, “Kapag natatakot ka, kapag nag-aalala ka, nababalisa at hindi mapanatag . . . mag-pray ka lang.” Nakapikit ako at magkasalikop ang mga kamay ko, nananalangin ako sa isip ko nang marinig ko ang boses ni Daddy. “Poppy.”Agad akong napadilat. “P-Po?” Nakalapag na ngayon sa harap ko ang mga dokumentong inilabas niya sa envelope.“Dahil hi
CHAPTER SIXTY: ARRESTED꧁ POPPY ꧂ANG YABAG na ‘yon ang palaging nagpapalapad sa ngiti ko noong bata pa ako sa tuwing maririnig ko, dahil ‘yon ang senyales na nakauwi na siya sa bahay galing sa trabaho.Hindi ko inalis ang tingin ko sa pintuan para abangan kung sino ang taong tinawag ng pulis sa labas. Makalipas ang ilang segundo, napasinghap ako nang masilayan ang pamilyar na bulto ng isang lalaki. Pero hindi ko pa masyadong makumpirma ang mukha niya dahil nakukublihan siya ng mga pulis.Lumihis ang mga pulis para bigyan siya ng daan. At noong wala ng nakaharang sa kaniya, mas lalong namilog ang mga mata ko at napaawang ang bibig sa gulat. Dinig ko ang bahagyang pagsinghap ni Ate Chloe nang makita niya rin ang taong dumating dahil iisa ang mukha nila ni Daddy.Oras na makita ako nito na nakasalampak sa sahig, agad siyang tumakbo sa 'kin, lumuhod siya sa harap ko at naiiyak niya akong niyakap nang mahigpit.“Poppy. Anak ko . . .” 'Tsaka na siya humagulgol.Wala akong reaksyon bukod sa
CHAPTER SIXTY-ONE: REAL FATHER✧FAITH ZEICAN LEE✧WE RUSHED to the hospital, my mind racing with every possible scenario dahil hindi binanggit ng police officer kay daddy kanina kung ano’ng nangyari kay Poppy, kaya sobra ang pag-o-overthink ko.The drive felt interminable, each minute dragging as we anxiously awaited news. When we finally arrived, we were met by a police officer in the hospital lobby.“You’re here for Poppy Lee?” tanong ng officer sa amin, his tone reassuring. Si mommy ang sumagot at tumango rito. “Nasa emergency room siya ngayon. She’s been stabilized and is resting now.”I let out a shaky breath, my heart still pounding as we followed the officer to the ER. Kasama ko si Dad, si Mom, Hope, Love at Summer. As we approached, I saw Poppy lying on a bed, looking fragile and pale, surrounded by medical equipment that beeped and hummed softly. Despite the medical equipment, she looked peaceful, her chest rising and falling with each breath. Pero hindi lang ‘yon ang napans
CHAPTER SIXTY-TWO: SUMBONGERONG HOPIA✧FAITH ZEICAN LEE✧INUWI na namin si Poppy sa bahay matapos sabihin sa amin ng doktor na okay na siya. Maliban sa mga latay niya sa balat na nalaman naming kagagawan nga ng impostor na Lucio, wala na siyang ibang natamong sugat. Thanks, God.Pero sinabihan kami ng doktor na asahan naming magpapasa ang mga latay na ‘yon ni Poppy kaya nagbilin ito sa amin na i-ice therapy ang mga parteng ‘yon at pahiran ng aloe vera.Ang totoong Mr. Herald naman ay hindi muna sumama sa amin kahit gustuhin niya, dahil marami raw siyang kailangan asikasuhin ngayon. Isa na ro’n ang kaso ng mga Samonte at ang mga sigalot sa kompanya dahil nalaman na rin ng lahat ang tungkol sa impostor na Lucio. Uuwi rin daw siya sa mansyon para iayos ang sitwasyon doon bago niya pabalikin doon si Poppy.Nangako na lamang siya kay Poppy na papasyal siya sa bahay sa tuwing may bakanteng oras siya para magkaroon sila ng quality time at para rin daw makakuwentuhan sina mommy at daddy, magi
CHAPTER SIXTY-THREE: POPPY, THE BILLIONAIRE.✧FAITH ZEICAN LEE✧I leaned back on the couch, trying to ignore the knots twisting in my stomach. Kasama ko ang buong pamilya ko sa sala, maging si Poppy. Lahat kami ay nakaupo sa couch at naghihintay ng balita dahil ngayon lalabas sa news ang tungkol sa pekeng Lucio at sa panloloko nila sa mga tao.Isang buwan na ang lumipas simula nang mahuli ang mga Samonte. Nagsimula na rin ang hearing, pero ngayon lang i-a-announce sa balita ang mga nangyari dahil marami pang kinailangan asikasuhin si Mr. Herald ukol sa mas malalim pang imbestigasyon, sa mansyon at sa kompanya dahil ang dami rin pa lang kalokohan ng pekeng Lucio. Madadagdagan pa ang kaso nila dahil sa mga slush funds.Our expressions tense as the news broadcast began. The air felt thick with unspoken worries, each of us waiting for the other shoe to drop.The news anchor's voice cut through the silence, sharp and clear. “Breaking news tonight, as we uncover the truth behind the identity
CHAPTER SIXTY-FOUR: POPPY's MANSIONA week later.✧FAITH ZEICAN LEE✧AS we pulled up to the grand gates of the Herald mansion, I couldn't help but feel a mix of awe and nervousness. The sprawling estate was more magnificent now with its manicured gardens and imposing architecture.Ngayon na ang araw ng pag-uwi ni Poppy rito, kasama ako. Pero naiwan pa ang ibang gamit namin sa bahay dahil hindi naman kasya sa sasakyan. Ipahahakot na lang namin. Tig-isang suitcase lang muna ang dala namin ni Poppy, para sa mga importanteng gamit lang.Poppy's father, Mr. Herald, drove us up the winding driveway, a warm smile on his face. Nasa backseat naman kami ni Poppy, magkahawak kami ng kamay simula pa kaninang umalis kami sa bahay pauwi rito sa mansyon nila. ‘Yong sasakyan ko naman ay bukas ko na lang din kukuhanin sa bahay dahil ideya ni Poppy kanina na sumakay na lang kami dito sa daddy niya para hindi na raw ako bumukod ng sasakyan papunta rito.“Welcome home, Poppy,” masayang sabi ni Mr. Herald
CHAPTER SIXTY-FIVE: ANNOUNCEMENT✧FAITH ZEICAN LEE✧NAGISING ako na mag-isa na lang sa kama. Hindi ko alam kung bakit wala na si Poppy sa tabi ko gayong maaga pa. Napilitan na rin akong bumangon at inayos muna ang sarili ko bago lumabas sa kuwarto.No’ng nasa paanan na ‘ko ng hagdan, nasalubong ko si Elena, may bitbit siyang tray kung saan may nakalagay na carton ng fresh milk, pancakes, honey at dalawang baso.“Nasaan ho si Poppy?” tanong ko sa matandang kasambahay.“Nasa labas. Halika, sumunod ka na para masabayan mo na siyang kumain.” Ngumiti pa ito sa ‘kin bago naunang maglakad. Paglabas namin, agad kong natanaw si Poppy at ang daddy niya roon sa driveway. Suot pa rin ni Poppy ang pantulog niya, nakapunggos ang buhok niya pataas, halatang hindi pa sinuklay. May bagong sasakyan sa tabi nila at masaya si Poppy na pinagmamasdan ‘yon.Nang matanaw ako ni Poppy, agad niya ‘kong kinawayan. Lumapit ako, habang si Elena naman ay doon sa garden dumiretso para ilapag sa coffee table na naro