"Upo ka muna nak." seryosong bungad ni Papa sa akin. Kahit hindi man nila ako tatanungin kung sino yung naghatid alam kong nagtataka sila kasi ito ang unang beses na may naghatid sa amin maliban kay Luke na palagi naming kasamang mamasyal na nakasanayan na din nila mama."Alam namin ng mama mo na nasa tamang edad ka na. Alam mo na ang tama sa mali at ayaw namin na pangunahan ka sa mga desisyon mo. Wala kaming tutol kung sakaling isang araw maisipan mong umibig ulit. Pero isa lang ang hihilingin namin sayo, piliin mo yung taong mamahalin ka buo pati ang mga anak mo." Tumango ako. Ito ang unang beses na nagbukas si Papa ng ganitong usapin. "Si Luke, hindi ko alam kung anong tunay na namamagitan sa inyo pero ito lang ang masasabi ko sa kanya. Mabait siyang tao, magalang at mapagmahal. Kung sakaling darating man ang araw na magkabutihan kayo, hindi kami tututol ng mama mo. Pero kung sakali ding hindi mo kayang ibigay ang pagmamahal na nararapat sa kanya, payo namin sayo, ngayon palang
"My college life is not perfect. I used to juggle work and school in order for me to survive. Being in a place where you don't have any relative or someone to help you in times of need is so tough that sometimes makes me think if I still have to pursue my dream.I came from a poor family. My father is a farmer and my mother is a plain housewife but, that doesn't stop me in dreaming big. I'm not saying this to humiliate my family or to gain sympathy, instead I am sharing this to serve as an inspiration to all. Destiny is really good when I got the chance to get the scholarship in the university where I started my journey as an accountancy student. I get the chance to do my first step towards my dream.Sometimes things don't get better, but I have to learn to live with the situation. I have to fix what I can and adapt to what I can't, that's my way of coping up.I was on my last year in college when fate challenge me with its own game . I had to encounter the most painful yet the bes
I froze on the spot. My heart thumped so fast na pakiramdam ko lalabas na ito sa aking dibdib. I felt my throat dried up at parang may bumabara dito. Pero hindi ako dapat magpadala sa aking nararamdaman. I have to show him that I'm no longer the submissive and pathetic Margaux he used to know.I'm not scared of him, not anymore. Natatakot lang ako para sa kambal. Kahit sabihin kong may sapat na akong kita, kayang-kaya niyang kunin sa akin ang mga bata. And worst, baka ilayo niya pa ang mga ito sa akin.Abot-abot na ang kaba sa aking dibdib. Kahit hindi ko siya lingunin alam kong nakatayo siya ilang dipa lang mula sa akin. Kailangan kong lumabas. Hindi pa ito ang panahon para magkita kami lalo na at padating na si Daphne kasama ang kambal. Hindi sila pwedeng magkita ng mga bata.Pero kapag tumayo ako, mapapansin niya agad ako. Wala akong ibang daanan. Alam kong kahit matagal na panahon nang hindi kami nagkita alam kong kilala niya pa rin ako.But I have to think of a way how can I get
Pagdating namin sa bahay nung araw na yun humingi ako ng tawad sa mga bata. I don't know exactly kung para saan, siguro para sa paggiging makasarili ko at sa pagtago ko sa kanila. Masisisi ba niya ako? Sobrang sakit ang ginawa niya sa akin. Hindi ko makakalimutan ang pagtaboy niya sa akin kahit anong pagmamakaawa na ang ginawa ko sa kanya. Mas pinaniwalaan niya pa ang mga sinabi ni Jana kesa sa akin.That night before ako umuwi dito sa amin pinuntahan ko pa siya sa condo niya. Nagawa kong pakiusapan ang gwardiya ng kompanya nila na ibigay sa akin ang kanyang address. Nung una ayaw pa ibigay sa akin pero nagmakaawa ako dito.Ilang beses na akong nagdo-door bell pero hindi pa rin ako pinagbubuksan. Sinabi naman ng receptionist na andito siya sa unit niya kaya alam kong nasa loob lang siya. Hindi ko alam kung haharapin niya ako pero kahit ilang oras pa ako maghintay dito sa labas gagawin ko makausap ko lang siya. This is my last chance, if I have to beg gagawain ko. Ganun ko siya ka
"Mama who is he po?" dinig kong tanong ni Amara sa akin."Baby please go to your room muna okay? Mama will talk to the visitor first anak." hindi ko na nagawang sagutin ang tanong niya sa akin.Tiningnan ko si Jam para kunin niya muna si Amara at dali-dali akong lumapit sa tabi ni Vonn na hanggang ngayon ay nakikipagsukatan pa din ng tingin sa lalaking kaharap nito.Hindi ko alam kung anong nasa isip ng anak ko ngayon dahil parehas ang uri ng tingin nito sa tingin ng ama niya. Blangko ang mukha ni Vonn. Hindi mababakasan ng anumang emosyon para sa taong nasa harapan niya ngayon. "They're my..." hindi niya natapos ang kanyang gustong sabihin. Matapang kong sinalubong ang mga mata. Ang mga mata niyang kulay abo na dati ay puno ng galit ay naging malamlam ngayon. May kakaibang emosyon akong nakita sa mga mata niya. "Margaux?"I didn't answer him, instead hinarap ko ang aking anak. Dahan-dahan kong pinihit ang katawan niya paharap sa akin."Vonn, a-anak." Lumuhod ako para magpantay a
"Amara, Vonn, mama wants to say something to you. I don't know where to start but...I want to say sorry to both of you anak. " Nakita ko ang kalituhan sa mga mata ng kambal. Pilit kong pinipigilan ang luhang gustong kumawala sa aking mga mata pero hindi ko na napigilan ang pamumuo nito. "You know how much mama love you right? I hope one day if you'll remember this you will not blame mama. Sorry babies. I want to say sorry for keeping you away from your father." I paused and gently held their hands while looking straight in their eyes. "There are things that I can't explain for now, but time will come you will understand why I did that."Pinalis ko ang mga luhang nag-uunahan sa aking pisngi saka maliit akong ngumiti sa kanila. "You saw that man outside?" Tumango silang dalawa sa akin." Amara, Vonn, he is your father." nakita kong humikbi ang dalawa. "Andito siya para makilala niya kayo. Andito siya dahil gusto niyang bumawi sa inyo. Alam kong natagalan bago ito mangyari pero sana m
Katatapos lang namin kumain at tinutulungan ko si Jam na magligpit ng pinagkainan namin. Sinabihan ko siyang pagkatapos dito, paliguan niya na ang mga bata para makapagpahinga na ang mga ito. "Tuyuin mong mabuti ang uhok ni Amara Jam ha tapos si Vonn wag mong ipasuot yung masikip niyang pantulog."Kanina pa ako nagsasalita pero hindi ko man lang narinig na sumagot si Jam sa akin. Nagtataka akong lumingon sa kanya. Napakunot noo ako ng makita ko ang mukha ni Jam na para itong natuka nang ahas sa pagkagulat. Hindi ito gumagalaw sa kanyang kinatatayuan."Jam bakit?" untag ko sa kanya. "Anong nangyayari sayo?"Marahan itong humrap sa akin. Namumutla ang mukha nito kaya agad akong kinabahan. Ano bang nangyayari sa babaeng ito. May dinaramdam ba ito, may masakit ba dito. Inabot ko ang noo niya pati ang kanyang leeg. Hindi naman siya mainit. "Anong nangyayari sayo Jam? Magsalita ka nga akong kinakabahan sa iyo eh""Ate kasi...ano. Si ano....ahmm si ano ate...si ano." sagot nito sa akin ng
"Now if you'll excuse me, I want to rest. Give me back my peace." I saw the pain reflected in his eyes when I said that but I don't care at all. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya dahil kapag tinitingnan ko siya muling bumabalik ang sakit na nararamdaman ko noon. "Please don't get me wrong, Babe. I know I'm an ass, I don't even know how to react properly. But please I'm begging you, help me Margaux. All these are new to me. I'm used being alone for years then suddenly all these. I'm elated but I don't know how to react. I'm just my normal self. Mayabang, masungit at kung ano-ano pang masasamang salitang pwede mong ikabit sa kin. But please, believe me, it's not my intention to hurt you, to insult you or boss around. It's just that...I'm lost. I don't know what to do now.""Sana naisip mo din yan nung pinagtabuyan mo ako. Lahat din bago sa akin noon. Hindi ko rin alam kung anong gagawin ko. Tahimik ang buhay ko noon pero ginulo mo. You're a walking red flag Hendrick but I still chose yo
That night I cannot sleep. The little boys' eyes keep flashing in my mind. I can see my small self in him. There's something in his eyes that everytime it flashes to my brain something it reached to my heart. Parang may humahaplos sa puso ko sa tuwing naalala ko ang mga mata nung batang lalaki. I called the owner and requested for the footage that day. To my surprise, I saw how Derick intentionally hide them. Dun na ako naghinala. The next day I called him, ayaw pa sanang akong kitain pero wala siyang nagawa nang tinakot ko siyang pabagsakin ko ang negosyo niya. I already had a haunch that his hiding something from me. "I swear Kuya-" another strong punch landed on his face. Wala akong pakialam kung masira ang buong mukha niya. Galit na galit ako sa kanya dahil halatang nagsisinungaling siya sa akin. "Tell me Vin Derick! You don't want me mad, I'm warning you." Akmang susuntukin ko ito ng bigla itong umamin sa akin. "Yes! They are your twins!" I felt like a bombed just exploded t
Van's POV"Kuya you're not listening to me. Kanina pa ako nagsasalita dito kung saan-saan ka naman nakatingin. Sino ba kasi tinitingnan mo dyan?" Pagrereklamo ni Veronica sa akin. Lumingon ito sa tinitingna ko pero mabuti nalang at nakatalikod yung babae sa amin ngayon.Andito kami ngayon sa isang coffee shop malapit sa University na pinapasukan niya. Kanina ko pa gustong umalis pero ayaw ko namang iwan ang bunso namin. Minsan lang ito naglalambing sa akin. "Just finish your food Chrystelle and we'll go. Stop looking around." seryoso kong saway sa kanya. "Are you looking at that girl in the counter? She's pretty right? You want me to ask her name?" I glared at her but her smiles became wider. This brat really knows how to annoy me."Oh kalma Kuya. Ayan ka na naman eh, nagsusungit ka na naman. Kaya hindi ka nagkaka-girlfriend kasi ang sungit-sungit mo."Hindi ko na pinansin ang pinagsasabi niya. Who said I need a girlfriend? I can have many girls as many as I want. Hindi ko na kailan
I was busy fixing my dress when Hendrick hug me from behind. He is brushing his lips on my cheek and then continue sniffing my neck. At ako namang buntis, naramdaman kong nag-iba agad ang reaction ng katawan ko.Ito siguro ang sinasabi nilang kapag nabubuntis ay naging mahilig. I blushed at that thought. Nakakahiya baka sabihin pa nitong nabuntis lang ako nagiging perv na."I love you, Margaux." he breathes. "Hey." saway ko dito at baka kung saan naman mapunta ang pahalik halik nito sa akin."I love you so much, Babe." Ihiniharap niya ako sa kanya at masuyong pinatakan ng halik ang noo, pababa sa mata, sa ilong at sa labi ko. "Thank you, Babe, for accepting me again in your life." His beautiful pair of gray eyes are glistening. How I love looking at his gray eyes. Laking pasalamat ko pa noong ipinanganak ko ang kambal dahil sa kanya nagmana ang mga mata nito.Today is the schedule for my check-up. It's been week nang madischarge kami sa hospital. After nang check -up namin. Dadaanan
"Shhh wag ka maingay Jill, baka magising si Mama.""Mama gising na po ikaw.""Daddy, stop kissing my Mama."Nagising ako dahil nakarinig ako ng mga mumunting tinig sa paligid. Sinubukan kong gumalaw pero hindi ko magawa dahil may bisig na mahigpit na nakayakap sa akin. Pagbaling ko sa aking tabi nakita ko si Hendrick na nakayakap sa aking tiyan.Inilibot ko ang aking paningin at halos maluha ako ng tumambad sa akin ang mukha ng aking mga anak. Nakatititg ang mga ito sa akin at nagsimula ng mamumuo ang luha sa mga mata. Oh God, my babies..."M-mama." Amara's voice cracked. Her lips trembled and she started crying. "Don't cry please, kasi naiiyak din si Mama." I said trying to stop my tears.Nakita kong humikbi si Amara at sinubukan pa itong patahanin ng kapatid niya kaya pinalapit ko na ito sa akin."Come babies..." Iniangat ko ang aking kamay na walang swero.Bahagya pang hinarang ni Hendrick ang kanyang kamay sa aking tiyan dahil nag-uunahan ang kambal sa paglapit sa akin.Pero dah
"Wag!" Malakas kong sigaw. Wala akong maramdaman na kahit ano, pakiramdam ko ay namamanhid ang aking buong katawan. Iminulat ko ang aking mga mata pero pakiramdam ko nahihilo at nanghihina pa ang katawan ko.Agad akong dinaluhan ni Hendrick. Bakas sa mukha nito ang matinding pag-aalala. "Call the doctor, Vin Derick!"Nagising ako dahil napanaginipan ko ang nangyari sa pagitan namin ni Billy. Nakikita ko ang malademonyo niyang ngisi. Naririnig ko ang nakakatatot niyang tawa. Nagsimula na namang manginig ang katawan ko sa takot na baka nandyan lang siya sa paligid. Ramdam kong pinagpawisan ako at nanginginig ang aking katawan. My heart began beating abnormally.Pakiramdam ko bigla nalang papasok si Billy at pagbabarilin kami. "Calm down, Babe. I'm here... I'm here. Hindi ko na hahayaang masaktan kayo ulit." I was shaking in fear. Siniksik ko ang mukha ko sa dibdib ni Hendrick. Biglang pumasok sa utak ko ang nangyari sa amin ng mga bata. Ang mga anak ko. Naalala ko ang takot sa mukh
Warning: May contain sensitive topics. Please be aware.____________________________"Vonn, Amara, whatever happened, always remember mama loves you very much okay?"I'm trying my best not to be weak in front of my kids para hindi sila lalong matakot. Isiniksik ko silang dalawa sa likod ko, trying to cover them para hindil nila makita ang pagmumukha ni Billy, who's now hugging his daughter. Naawa akong tumingin sa anak niya dahil halatang nanghihina na ito.Hindi ako makapaniwala na maging ganito si Billy dahil noong mga panahong nag o-ojt pa ako maayos naman ito. Mabait ito sa aming lahat at magaling din makisama. Umabot pa nga sa puntong tinutukso ito ni Jana sa akin. Ano bang nagyari sa kanya? Ang huling kita ko dito ay nung panahong gusto kong kausapin si Jana tungkol sa nangyari sa amin pero hindi ko na siya naabutan dahil nag-resign na siya. Naalala kong hindi din ako kinibo ni Billy at tanging si Jake lang ang nakipag-usap sa akin noon. Sa tagal naming magkasama ni Jana sa ii
Nagising akong nakahiga sa kama. Medyo nahihilo pa ako kaya dahan-dahan akong bumangon. Inilibot ko ang aking tingin para malamang nasa loob pala ako nang sarili kong silid dito sa mansyon nila. Tumingin ako sa orasan dalawang oras na ang lumipas.Bumukas ang silid at ang nag-alalang mukha ng ina ni Hendrick ang bumungad sa akin. Bigla kong naalala ang nangyari kanina bago ako nawalan ng malay.Ang mga anak ko. Nawawala ang mga anak ko. Yun ang huli kong narinig kay Jam. Naramdaman kong namamawis ang aking noo at nagsimula ng manginig ang aking katawan. Nag-uunahan na namang bumagsak ang mga luha ko.Niyakap ako ng mommy niya at tahimik na din itong umiiyak."T-tita nasaan na ang mga anak ko?" lumakas na ang pag-iiyak ko. Pinapakalma niya ako pero siya umiyak din siya. Tita, ang kambal. Hindi ko kakayanin kung mawala sa aking ang kambal.""Shh...tahan na anak. Hinahanap na sila ni Hendrick. Naireport na din ito sa mga pulis."Sinubukan kong bumaba ng kama pero biglang nanlabo ang akin
Pagkapasok ko pa lang sa garahe ng mansion ng mga Valderama nakita kung patakbong sumalubong si Derick sa sasakyan ko. Bakas ang pag-aalala sa mukha niya. Siguro natawagan na ito ng Kuya niya kaya ganito. I was crying my heart out inside my car. Hindi ko alam kung anong gagawin ko ngayon. I love him so much but why I always have to end up in pain? Bakit lagi niya na lang akong sinasaktan? Bakit kailangan niya itong gawin sa akin?"Ganda, open the door please." Dinig ko ang pagkatok at pagsigaw ni Derick mula sa labas ng kotse ko. Hindi ko siya binuksan at nanatili akong nakayukyok sa manibela at patuloy na umiiyak.Gusto kong ibuhos ang lahat ng sakit na aking nadarama ngayon. Bakit hindi niya sinabi sa akin noon pa ang tungkol dito? Kaya pala minsan late na siyang umuuwi. Siguro pinupuntahan niya ang anak nila. Kaya pala may mga panahong, nakatulala siya dahil siguro sa problema niya sa bata.Sana sinabi niya sa akin sa simula pa lang, maiintindihan ko naman siya.Pilitin kong intind
My heart is so happy that I couldn't ask for more because finally buo na din ang pamilya ko. Watching my kids laughing with their father makes my heart go wild. Sino ba ang mag-aakala na ang isang Hendrick Valderama ay marunong naman palang tumawa. Ang buong akala kasi ng karamihan pagsusungit lang ang alam nito. Kaya nga binansagan ko pa ito dati na arrogant boss. I remembered my first encounter with him sininghalan ako nito sa tapat ng elevator, first day ko nun sa kumpanya nila. Akala ko nga hindi ko matatapos ang ojt ko sa kanila dati dahil terror ang boss ko."Babe come here." sabay tapik nito sa space sa tabi niya."I know that look." ganti ko sa kanya. Wala na ata itong ibang gawin kapag nandito sa bahay kundi ang dumikit sa akin. Kung makalingkis ito sa akin para itong sawa. Ako ang nahihiya sa mga magulang at kapatid niya.I didn't expect na mahilig itong mag pda , sobrang clingy nito sa akin at walang pinipiling lugar. Yung palaging masungit at striktong Hendrick Valderama