"Sarah!" Banayad na pinat ang pisngi ni Troy si Sarah. Sinubukan niyang manatiling kalmado, kahit na ang pag-aalala ay unti-unting bumabalot sa kanya.Kinuha niya ang ilang tissue mula sa nightstand at sinimulang linisin ang dugo sa mukha ni Sarah. Bumuntong-hininga si Troy ng ginhawa nang tumigil ang pagdaloy ng dugo at unti-unting nagising si Sarah.Dahan-dahan, binaligtad ni Troy si Sarah upang nakadapa siya, tinakpan ang kanyang katawan na naka-towel lamang ng isang kumot."Ugh..." mahinang umungol si Sarah, kahit na ang kanyang mga mata ay nanatiling nakapikit."Sarah... Darling. Gising ka na ba?""Troy... parang nahihilo ako. Malamig... yakapin mo ako!"Nagulat si Troy. "Nakiusap si Sarah na yakapin siya?" naisip niya. Mula nang mawala ang alaala ng kanyang asawa, bihira silang maghawak, lalo na't magyakap.“O-oo. Halika dito, darling, halika dito, yakapin kita!" Hinila ni Troy ang kanyang asawa at niyakap siya ng mahigpit, puno ng pananabik. Hindi na niya matandaan kung k
"Ano ang pakialam mo sa aking asawa?"Nagtalon si Derrick sa gulat, agad na lumingon."S-sorry, napansin ko lang na may ibang nangyari kay Sarah... I mean…."Bumuntong-hininga si Troy ng malalim, pagkatapos ay lumapit sa terasa. "Sumama ka sa akin!"Agad na sinundan ni Derrick si Troy. Bago umalis, lumingon siya kay Sarah, na tila hindi siya pinapansin. Nakaramdam si Derrick ng kaunting pagkadismaya. Ilang araw na ang nakalipas, inisip niya ang posibilidad na muling makapaglapit sa kanyang ex-asawa. Madalas niyang naiisip si Sarah tuwing gabi, na walang kaalam-alam si Kendall."Okay. Nasaan ang ulat?" tanong ni Troy habang umuupo sa upuan sa terasa, humihiling ng ulat na dinala ni Derrick. Sinimulan nilang talakayin ang mga bagay nang seryoso. Naramdaman ni Troy ang ginhawa dahil maaasahan ang trabaho ni Derrick. Si Derrick ay naging mahalagang katulong, na nagpapahintulot kay Troy na tumuon sa pag-aalaga kay Sarah sa labas ng kanyang iskedyul sa pag-filming.Matapos ang almusal,
Kakarating lang ni Arnold sa harap ng bahay nang makita niyang lumabas si Irene upang batiin siya tulad ng dati. Matagal na bago siya naging asawa, palagi nang ganoon si Irene. Ang babae na may magandang mukha ay maingat na nag-aalaga kay Arnold."Umuwi ka na, mahal? Maaga pa. Hindi ka ba nagtatrabaho ngayon?"Nagtaka si Arnold nang biglang humawak si Irene sa kanyang mga kamay habang siya ay bumababa sa sasakyan."Oh, O-oo, hindi ako pumunta sa opisina ngayon. Nasa leave pa rin ako.""Pero sinabi mo kahapon na marami kang trabaho sa opisina?" tanong ni Irene, nakakunot ang noo."Oo, hindi ako pinayagan ni Erica na magtrabaho. Hiningi niyang palawigin ko ang aking leave ng tatlong araw pa," sabi ni Arnold habang pumapasok sa bahay."Erica..." bumulong si Irene, nakakaramdam ng pagkasenti. Akala niya ay magagalit si Erica sa kanya, na hindi siya tatanggapin bilang pangalawang asawa ni Arnold.Agad na sinundan ni Irene si Arnold papasok sa bahay."Gusto mo bang kumain ng kahit a
Naiiyak pa rin si Irene, nakatalikod kay Arnold. Nakatagilid siya, sinusubukang tiisin ang sakit, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Hindi niya namamalayan na nabanggit ni Arnold ang pangalan ni Erica sa pagtatapos ng kanilang sesyon sa silid, na nagpalala sa sakit ni Irene ng sampung beses.Mabilis na nakatulog si Arnold sa pagod sa tabi ni Irene. Nakaramdam siya ng ginhawa na ang pagnanasa na itinagong niya simula kaninang umaga ay sa wakas natupad na. Kahit na si Erica ang talagang gusto niya, si Irene pa rin ang legal niyang asawa.Matapos umiyak nang todo, sinubukan ni Irene na bumangon at linisin ang sarili. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama, hinanap ang kanyang mga damit, at sinuot muli ang mga ito.Naalala niya ang hinihiling ng kanyang biyenan kaninang umaga. Tumawag si Drew sa kanya at nakipag-usap sa telepono."Irene, kailangan mong mabuntis sa lalong madaling panahon! Alam naming hindi ka pa tinatamaan ni Arnold. Kailangan mong ipatulog siya
"Bakit ka nagmamadali, mahal? Dapat tatlong araw ka sanang nandito?" Nakatutok si Irene kay Arnold habang mabilis itong kumakain mula nang umalis siya sa silid. Hindi masyadong nagsalita ang kanyang asawa mula noon. Ang mga matatamis na salita o mapagmahal na kilos na dapat sana'y naroon sa pagitan ng mga bagong kasal ay ganap na wala para kay Irene. Para bang nakalimutan na ni Arnold ang nangyari kagabi.Hindi sumagot si Arnold. Isang sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakaupo sa tapat niya. Ilang minuto ang lumipas, tumayo siya, kinuha ang susi ng kanyang sasakyan mula sa mesa, at sinabi,"Umalis na ako. Huwag ka nang maghintay sa akin!" Nang hindi naghihintay sa sagot ni Irene, nagmadali si Arnold palabas sa kanyang sasakyan. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon. Pero wala siyang pakialam. Ang isip niya ay ganap na nakatuon kay Erica. Naramdaman niyang nagkasala siya sa kanyang unang asawa.'Eri
Mahigpit na niyakap ni Diego si Carrie. Sa wakas, payapa na ang kanyang puso. Ang mga magkaibang trauma na pareho nilang pinagdaraanan ay sa wakas ay nalampasan na.Ganoon din ang nangyari kay Carrie. Mula nang palihim siyang magpatingin sa psychiatrist isang buwan matapos ang kasal nila ni Diego, unti-unting nawala ang trauma mula sa kanyang nakaraan. Ang magandang babae na may maitim na buhok ay dahan-dahang nakalimutang ang mga masakit na alaala mula sa kanyang nakaraan matapos ang ilang buwan ng paggamot. Gayunpaman, nahihiya siyang ipaalam kay Diego ang tungkol sa kanyang paggaling. Masyado rin siyang mayabang upang gumawa ng unang hakbang o hilingin kay Diego na huwag siyang iwan sa kama."Saan ka pupunta, honey?" hinawakan ni Carrie ang malakas na braso ng kanyang asawa isang gabi habang sila ay nagiging malapit. Ngunit tumayo pa rin si Diego at iniwan siya."Pasensya na, Carrie. Hindi ko kayang..."Nabigla si Carrie sa pagtanggi ng kanyang asawa. Hindi niya maintindihan kun
"Oo, binabati kita muli sa pagbubuntis ng iyong asawa. Kung maayos ang mga obserbasyon, maaari siyang umuwi ngayong gabi."Tumango lang si Arnold sa paliwanag ng doktor. Nanatili siyang tahimik kahit umalis na ang doktor sa silid. Ang narinig niya ay lubos na hindi inaasahan."H-honey, hindi ka ba masaya na buntis ako?" tanong ni Irene na may nanginginig na boses. Ang kanyang dibdib ay tila nahirapang huminga, hindi makakita ng kahit anong bakas ng kasiyahan sa mukha ni Arnold matapos marinig ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Sa halip, nakita niyang may kalituhan at gulat ito. Sinubukan ni Irene na pigilin ang lungkot at pagkadismaya na nararamdaman niya."Ikaw ba ay dahil hindi si Erica ang buntis?" tanong ni Irene muli, sa pagkakataong ito ay hinahanda ang sarili para sa sagot ni Arnold."Huwag mo nang pag-isipan pa. Masisiyahan ang Mama at Papa. Lalabas ako sandali." Mabilis na iniwan ni Arnold si Irene at nagtungo sa waiting area sa harap ng ER."Sila lang ang mama at papa ni
"Uuwi na ba tayo ngayon, honey?" tanong ni Irene habang umuupo siya sa gurney. Kakakalas lang ng IV needle mula sa kanyang kamay. Tila napakaputla pa rin ng kanyang mukha."Sandali lang," sagot ni Arnold nang malamig nang hindi lumilingon sa kanya, na nagpatulong kay Irene na huminga ng malalim upang mapawi ang sakit na patuloy na umuukit sa kanya. Mula nang umalis si Erica, napansin ni Irene na si Arnold ay naglalakad-lakad, sinusubukang tumawag ng sinuman sa kanyang telepono. Hinala niya na sinusubukan niyang kontakin si Erica, ngunit hindi ito sumasagot.Tahimik na nakaupo si Irene, naghihintay kay Arnold, na patuloy pa rin sa paglalakad sa harap niya. Si Theresa, na nangako na babalik, ay hindi na bumalik."Okay, uuwi na tayo. Kaya mo bang maglakad?" tanong ni Arnold habang pinapanood si Irene, na nahihirapang bumaba mula sa gurney sa kanyang mahinang katawan."Excuse me, ma'am, gamitin niyo po ang wheelchair na ito. Mahina pa po ang katawan niyo." Isang staff ng ER ang nag-alo