08 Julie

TINUPAD NGA NI Rome ang hiniling ko. Hindi na niya ako nilalapitan. Pero paminsan-minsan ay nahuhuli ko siyang malungkot na nakatingin sa akin tapos kapag nagtagpo ‘yong mga mata namin ay nagbababa agad siya ng tingin.

I always went home straight after school. Hindi rin ako active sa mga extra-curricular activities sa school o mga program man lang. I'm doing it purposely to less interact with Rome and Prince. I kept telling myself that I'll get used to it very soon. Masasanay na akong wala si Rome hanggang sa tuluyan ko na siyang makalimutan. I verily believe that works that way. Sana nga...

Successful ang naging heart surgery ni Jillian. May mga maintenance pa ring binigay sa amin para sa mas bumuti ang kondisyon niya. Todo-todo ‘yong dasal namin habang hinihintay na matapos iyong operasyon. Paglabas ng doktor sa operating room at pagbigay niya sa amin ng magandang balita ay nahimatay agad si nanay si tuwa. Buong araw niyang hawak iyong rosaryo habang umiiyak at taimtim na nananalangin.

I really thought we will be living just fine again after that. Kaso nagkamali ako...

“Tay, ano pong sabi ng mga pulis?” pambungad na tanong ko agad kina tatay at nanay pagkatapos kong magmano sa kanila.

They just got home from the police station to file a missing report for Ate Julia. Mag-iisang araw na kasi simula no'ng tumakas siya sa bahay. Gabi na no'n tapos night shift si Tatay Jaime kaya hindi namin napansin ang pagpuslit ni Ate Julia. Basta kinabukasan ay basta na lang naming nakita na halos wala nang natira sa mga damit niya sa kabinet namin.

“Maghintay na lang daw muna tayo, anak. Babalitaan nila tayo kapag may impormasyon na silang nakuha,” pagod na tugon naman ni tatay.

Si nanay ay kaagad na naupo at humilig sa isahang upuan namin at ipinikit ang namumugto niyang mga mata. Naaawa ako habang pinagmamasdan siya dahil ramdam ko ‘yong pagod at sunod-sunod na stress niya. Gano'n din naman si tatay pero pinapakita niya kasi sa aming matatag siya. He's remaining strong for us to think that we can rely on him for support system.

“Nagprito po ako ng talong, nay, tay. Kumain na po muna kayo,” hayag ko at mabilis na tinungo ang lamesa para buksan iyong mga pagkaing tinakpan at tinabi ko para sa kanila.

“Napakain saka napatulog ko na po si Jillian. Natapos ko na rin po ‘yong mga gawaing bahay kaya pwede na po kayong magpahinga pagkatapos niyong kumain,” dagdag ko pa.

Tatay Jaime smiled weakly at me. “Maraming salamat, anak. Magbibihis lang muna ako tapos kakain na kami ng nanay mo,” paalam niya bago pumasok sa kwarto nila.

I heard my mother sob from our small living room. Binalingan ko siya at naabutang nakapatong ang kanang braso niya sa mga mata niya habang humihikbi. Hindi man niya isatinig ay pansin at ramdam kong bukod kay Jillian, na kay Ate Julia laging tutok ang atensyon niya. Tahimik na suminghap ako at tumingala para pigilan ang mga luha ko sa pagbuhos. Ayokong umiyak dahil gusto kong magpakatatag para sa pamilya ko. I want to become their source of strength and hope. Kaya ko ‘to. Kaya namin ‘to...

Inis na nilingon ko si Rome na mabilis namang nagtago sa pader ng bahay na skeletal, iyong hindi na tinapos pa sa pagpapagawa. Nasa barangay na namin ako at hila-hila ang bisikleta kong na-flat ang gulong habang naglalakad pauwi. Kanina ko pa napapansin simula no'ng maglakad ako na parang may sumusunod sa akin. Napairap ako at nagpatuloy na sa paglalakad. Nang nasa tapat na ako ng waiting shed at nasigurong wala na siyang mapagtataguan pa ay huminto ako at mabilis na nilingon siya.

Nataranta si Rome at balak pa sanang tumakbo para magtago sa may gilid ng waiting shed kaso ay nadapa siya. Tanga-tanga talaga...

“Ano bang problema mo ha? Bakit kanina ka pa nakasunod sa akin?”

Malaki na siya kaya hinayaan ko siyang bumangon mag-isa. Pagkatayo niya ay biglang bumuhos ang malakas na ulan. Nainis ako at mabilis na hinila siya papasok sa waiting shed kasama no'ng bike ko. Ayokong mabasa kasi mapipilitan akong maglaba ng mga basang damit ko ngayong gabi. Hindi pwede iyon kasi may assignment pa akong gagawin at mag-aaral pa para sa exam namin bukas. Plano ko kasing umuwi nang maaga pagkatapos ang exam saka na ako maglalaba ng mga damit namin sa bahay.

Tahimik na naupo ako at nagpahalukipkip. Gusto kong magpanggap na invisible si Rome hanggang sa tumila ang ulan. I heard him sigh before I glanced at him. He was walking towards me. Naupo na rin siya sa tabi ko.

“Julie, ano ba talagang problema? Pakiramdam ko kasi mayro'n akong nagawang mali sa ‘yo. Please let me know para alam ko naman kung anong aayusin,” panimula niya.

Hindi ako sumagot. Ayokong sumagot.

“Kapag narinig ko kung ano ‘yong problema mo sa akin, mapapanatag na ako. Tapos kung ayaw mo talaga, I won't force you anymore sa friendship na gusto ko,” dugtong niya.

Kunot-noong nilingon ko siya sa gilid ko. He looked very expectant of my response.

Friendship...

Umirap ako sabay iwas ng tingin sa kanya. Mukha bang gano'n ‘yong gusto ko? Selfish akong tao kaya nga lumalayo na ako sa kanya habang maaga pa. Kasi kapag nagdesisyon silang magsama ni Prince sa future at nagtiis pa rin ako sa pagkakaibigang kaya niyang maibigay sa akin, aba'y baka sumabog ako at manggulo pa ako sa kasal nila. Pero sabi ni tatay, wala naman daw gano'n sa Pilipinas para sa mga katulad nina Prince at Rome. E, ‘di kahit saang bansa, susundan ko sila at sisigaw ako nang pagkalakas-lakas na itigil ang kasal!

“Julie...” He tried shaking me by the forearm to get my attention.

Inis na hinawi ko ang kamay niya at nilingon siya. “Magtigil ka nga, Rome. Hindi mo gugustuhin ang lalabas sa bibig ko.”

“Nag-alala lang naman ako sa ‘yo, Julie, e. You've been my friend for so long tapos biglang isang araw... ayaw mo na sa akin.”

I snorted and looked away. “Ikaw naman nauna, e.”

“Ha?”

Ang dense talaga. Bwisit...

Matapang na hinarap ko siya. “Simula nang dumating si Prince, parang nakalimutan mo na ako.”

Namilog ang mga mata niya roon pero maagap naman siyang umiling.

“Hindi totoo ‘yan, Julie, ah! Never kitang nakalimutan kahit sino pa ang dumati–”

“Bakit noong mga bata pa tayo sabi mo gusto mo ako pero bakit lagi kang sumasama kay Prince?!”

Lalo pa siyang nagulat sa sigaw ko. Maging ako ay nagulat din dahil doon. Mabilis akong tumayo at kukuhanin na sana ang bisikleta ko pero tumayo rin siya at hinawakan iyon para pigilan ako.

“Anong ibig mong sabihin...” mahinang tanong niya.

Hinarap ko siya. Tinapangan at kinapalan ko na ang mukha ko.

“Gusto mo talagang malaman ‘yong totoo kung bakit ako nagkakaganito?”

Tumango-tango naman siya.

“Bakla ka kasi. Kayong dalawa ni Prince!”

Namilog ang mga mata niya at biglang naging malungkot. Binitawan niya ang bisikleta ko at humakbang paatras.

“Sa lahat ng tao, ikaw ang pinaka-hindi ko inaasahan na magsasabi niyan. Julie, I've shared with you a part of me. Kwinento ko sa ‘yo ‘yong mga pangarap ko. Akala ko... Akala ko naiintindihan mo na ako...”

Iniisip niyang palihim ko siyang kinukutya dahil sa kasarian niya. Hindi naman iyon ‘yon, e!

“Ikaw ang hindi talaga makaintindi, Rome!”

Binitawan ko rin ang bisikleta saka tumingala habang nagpameywang. Paano ko ba sasabihin sa kanyang mahal ko siya nang hindi ko sinasabing mahal ko siya?!

“Kaya nga ipaintindi mo sa akin kasi hindi ko alam!” sabat niya sa mas mataas na boses.

“Naiinis ako kasi kahit bakla ka, gusto kita! Ayoko sa inyo ni Prince kasi nagseselos ako sa tuwing magkasama kayo! Kaya nga lumalayo ako kasi nga, ‘di ba masaya na kayo?!” I shouted as I stomped my right foot on the ground.

Nawindang siya sa inamin ko.

“Nagbibiro ka lang, Julie, ‘di ba?” hindi makapaniwalang tanong niya.

Hilaw akong napatawa bago pumalatak. “Sana nga nagbibiro lang ako. Para kahit palagi akong third wheel ay ayos lang. Friends-friends lang, walang malisya, gano'n. Kaso sa bawat holding hands niyo, parang gusto kong ihambalos ‘yong anumang hawak ko sa pagmumukha ni Prince. Sa bawat ngitian at titigan niyo, I just wish my stares were sharp enough to stab him. At sa bawat halikan niyo... nagigising ako sa katotohanang napag-iwanan na talaga ako. Kasi wala, e... May mahal ka nang iba.”

Suminghap ako at mabilis na nag-iwas ng tingin upang itago ang mga nagbabadya kong luha.

“Aalis na ako,” saad ko nang makabawi.

Nang sulyapan ko na siya ay natuod lang siya sa pwesto niya. Kinuha ko ang bisikleta ko at aalis na sana nang hawakan niya ulit ang uluhan no'n para pigilan ako.

“Julie...”

“Ano ba, Rome?! Sige na! Tama na! Huwag ka nang sunod nang sunod sa akin! Magmo-move on na nga ako, huwag kang mag-alala!” umiiyak na saway ko sa kanya.

“Pwede pa rin naman tayong magkaibigan...” alok niyang nagpainit ng ulo ko.

Bakit hindi niya pa rin maintindihan?! Hindi ko kayang makipagkaibigan sa kanya dahil hindi naman iyon ang gusto ko! Mahal ko siya, e! Mahal ko siya!

Binitawan ko ang bisikleta ko at mabilis na humakbang palapit sa kanya. I mustered all the courage I have then I tiptoed and kissed him on the lips. Gulat na gulat siya sa ginawa ko. Tingnan natin kung hindi niya pa rin ako ma-gets!

Ako naman ang nawindang nang hawakan niya ang mga balikat ko para suportahan ang pagtingkayad ko at yumuko pa lalo para laliman ang halik.

Diyos ko...

Nabibingi na ako sa lakas ng tibok ng puso ko. Hindi ko na rin nararamdaman ang paligid namin. Para bang tumigil ang pagtakbo ng mundo sa mga sandaling ‘yon... O baka gaya nang sa mga pelikula, ganito mo nararamdaman ang mundo kapag nagmamahal ka.

Bigla ay umiling-iling na bumitaw siya sa halik saka unti-unting humakbang palayo.

“Oh my God...” sambit niya at tinakpan ang bibig ng dalawang palad, tila hindi makapaniwala sa nangyari.

Nangingislap na ang mga mata niya sa luha nang tingnan niya ako habang umiiling pa rin.

“I‘m sorry, Julie... I'm really sorry... Mali ‘to... Hindi ko kayang saktan si Prince. Mahal ko siya, Julie...”

I CLOSED MY eyes as I snaked my arms around Roma's neck and moved my lips to return his kisses. Napadilat ako nang huminto siya at bumitaw sa halik. Binaba niya na rin ang mga paa ko mula sa kandungan niya.

“You know what... let's just do it some other time. Nawalan na ako ng gana,” aniya bago tumayo.

“You may take the guest room over there.” Tinuro niya sa akin iyon bago ako tinalikuran at iniwan kahit hindi pa man ako nakakasagot.

Napabuntong-hininga na lamang ako at pinulot muna iyong mga gamit na nalaglag sa sahig at ipinatong sa ibabaw ng coffee table. Habang ginagawa iyon ay hindi ko maiwasang isipin na baka ay naaalala niya pa rin ang mga nangyari sa amin noon gaya ko.

Pagkagising ko ay sinalubong ako ng isang ‘di pamilyar na lalaki... or binabae. He was dressed feminine style. Naka-blue na turtle neck long sleeves kasi siya na cropped top saka khaki high waist pants na may brown na belt at boots. Saka hanggang balikat rin iyong buhok niyang may highlights. I want to ask him about his gender or the pronouns he preferred to be addressed kaso ay nag-aalala akong baka hindi niya magustuhan iyon. Some people just do not like being asked about their gender. I have known a lot of gay man back in college who admitted of getting offended when asked about their gender. Sabi nila ay hindi naman daw kailangan i-broadcast iyon. They were simply who they were.

“Good morning, Julie!” masiglang bati niya sa akin sabay lapag ng breakfast tray na puno sa gilid ng kama ko, sa may bedside table.

Ibinaba rin niya sa kama ko ang isang tote bag.

“I am Lilo, by the way. Personal assistant no'ng bitchesa kong cousin, si Roma. Dala ko nga pala ‘yong almusal mo. Pinuno ni Tita Korina ‘yan. Tapos here are your stuff naman. You can take a bath here and change your clothes bago ka magtrabaho,” nakangiting paliwanag niya.

“Pinsan ka ni Roma?” pag-uulit ko.

Nakangiti naman siyang tumango. “Yup! Pero unlike Rome, I grew up here abroad. Nagkasama at naging close lang kami no'ng nag-migrate na sila rito.”

I nodded smilingly too when I finally understood. I offered my hand for a shake. “Julie nga pala.”

Masayang tinanggap naman niya iyon. “Napakilala ka na ni Tita K sa akin kanina. By the way, the bitch said the driver we’ll be sending you to work. Mauuna na rin daw siyang umalis kaya kung may tanong ka, text mo lang daw ‘yong secretary niyang si Tyra. You can contact me too. I'll give you my digits.”

Napapangiti ako kay Lilo. Parang ang gaan niyang kasama at pala-kausap. Si Tyra kasi medyo seryoso. Si Roma naman ay parang kung kumausap may hinanakit sa mundo–ay, sa akin lang pala...

Pagkaalis ni Lilo ay kumain muna ako ng breakfast. Pagkatapos ay naligo na ako saka nagbihis no'ng dinala niyang damit. It was a gray floral midi dress na flared style at spaghetti strap. Mabuti na lang at may kasama rin iyong mustard-colored double breasted cropped blazer kaya kahit papaano ay komportable naman ako. Sinuot ko na rin iyong flats at hinayaan na lang na nakalugay iyong buhok kong kinulot no'ng binigyan ako nang makeover ni Roma.

Pagdating ko sa opisina ay batid kong nagulat ‘yong mga kasama ko. They might have noticed the change of style of my clothing and hair. Wala kaming ika-cover or iso-shoot ngayon kaya simpleng ‘taga’ lang ‘yong trabaho ko sa buong araw — taga-timpla ng kape at taga-gawa ng mga inuutos.

“Julie, send this to the editing team. Tell them it was already reviewed. The corrections and suggestions have already been affixed there as well,” utos ng production team head namin.

“Yes, sir!”

Mabilis kong niyakap iyong mga files at binuhat. Marami iyon pero sanay na ako. Nareview na ng production team iyong mga script ng mga shows na plano nilang gawin. They have eliminated those that they find difficult to execute and they suggested something else. Pagbalik sa editing team ay reremedyuhan naman nila iyon.

Tinungo ko agad ang editing department na katabi lang namin habang buhat-buhat ang tambak na iyon ng mga file. My colleagues didn't bother helping me. May ilang sumusubok minsan pero naririnig kong sinasabihan ng iba na, “That's her job. Let her.”

Mag-iisang taon na ako rito kaya medyo nasanay na rin ako sa ganoong trato nila. Naglaglagan ang mga dala ko at nang sa nakabangga ko nang magsalpukan kami.

“What the fuck?!” galit na bulalas niya.

“I‘m sorry. I'm really, really sorry,” paulit-ulit na paumanhin ko bago yumuko at nagsimulang pulutin ang mga iyon.

Kinabahan ako dahil naghalo-halo na mga file namin. Hindi ko pa nakita o nababasa iyong dala ko kaya nahihirapan akong hanapin iyong akin.

“You're not fucking looking where you're walking at!” sigaw no'ng babaeng minsan ko nang nakita sa editing team.

Before and even after, I'm not really close with anyone. Kahit saang trabaho ko. Mahirap pero tinatagan ko ‘yong sarili ko kasi mag-isa lang ako at wala akong ibang masasandalan kundi ang sarili ko lang din.

I heard her scream again in both frustration and annoyance. Natigil ako sa paghahanap nang biglang malakas na itapon niya sa akin iyong natitira pang hawak niya. Masakit iyon kaya tahimik akong napasinghap. Ang baba-baba na nang pakiramdam ko pero nilunok at inisip ko na lang na namamasukan lamang ako rito, na hindi ito ang bansa ko kaya kailangan kong magtiis.

“Take that as well since you've already ruined everything! Fix them all and don't you dare ask for help from anyon–”

“She’s not gonna fucking do that anymore.”

Nanginginig na umawang ang labi ko sa gulat nang bumaling ako sa taong humatak sa braso ko patayo roon. Dressed in his baby blue single-button suit without undershirt and with a simple pearl necklace, slicked back hair, and makeup, there stood the angry Roma. Nasa likuran niya si Lilo at nag-aalalang nakamasid sa amin at sa paligid.

“Roma, anong ginagawa mo rito...”

Nagulat din ang mga kasama ko kung bakit ang katulad niya ay nandito at tinutulungan ako.

“You're resigning from this shitty workplace,” madiing sabi nito sa akin.

“Lilo, go get her stuff,” utos niya sa pinsan na PA niya na maagap namang tumalima bago niya ako hinatak paalis doon hanggang palabas ng building.

Sinalubong naman agad kami ni Tyra na nakatayo sa may tapat ng mamahaling sasakyan ni Roma. Marahas na binawi ko ang braso mula sa pagkakahawak niya kaya galit na nilingon ako ni Roma.

“Hindi mo naman kailangan gawin ‘yon! Paano na ako makakabalik niyan sa trabaho ko?!”

“Didn't you hear me? You're not fucking coming back, bish!”

“Roma, hindi mo pwedeng gawin sa akin ‘to. Pangarap k-ko ‘to, e...” sagot ko sa pumipiyok na boses.

Pagak na natawa siya. “Wow... I didn't motherfucking know that you dream of becoming bullied in your fucking workplace!”

Tumalikod siya at nagpameywang ng isang kamay para subukang magpakalma pero nang nilingon ako muli ay galit na dinuro-duro niya ako.

“You should have seen how fucking low you were back there! Hindi ikaw ‘yon, Julie, e! Ibang tao ‘yon!”

Tinamaan ako nang sobra sa mga sinabi niya kaya tinakpan ko na ang mukha ko nang mga palad ko at napahikbi na. Nagpatuloy pa rin si Roma sa kasesermon sa akin.

“Just look how the tables have been turned, ngayon ay ikaw na ang binu-bully at hinahayaan mo pa talaga!”

Binaba ko ang mga palad at hinarap na siya.

“Oo na! Oo na! Kinakarma na ako sa lahat nang ginawa ko noon sa inyo ni Prince! Alam ko! Hindi naman ako tanga, e!” sigaw ko.

“Alam mo ba kung bakit kahit gano'n nila ako tratuhin ay hindi ko mabitaw-bitawan iyong trabaho ko rito?! Kasi p-pangarap ko ‘to, e...” pumipiyok na saad ko.

I know how it feels to have nothing but only my dreams. Now that they're seemingly gone too, I don't know how to be fine. My insides were all dead. I needed my passion, my dreams to resurrect them.

Hinilamos ko ang mga palad sa mukha ko pero nagpatuloy pa rin sa pagbuhos iyong mga luha ko. Matalim pa rin ang tingin niya sa akin pero tahimik na siya.

“Alam mo bang may degree ako sa Journalism? Tangina, Roma, magna cum laude ako, e! Pero pagdating ko rito... taga na lang ako – taga-timpla ng kape, taga-deliver, taga-linis ng mga kalat, at minsan, taga-kuskos pa ng banyo!” I let out all of my frustrations.

“Kinailangan kong isuko ‘yong trabahong nagpapasaya sa akin sa Pilipinas para pumunta rito at kumita nang mas malaki para sa pamilya ko! Ito na lang ‘yong... pinakamalapit sa pangarap ko, e, kaya nga nagtitiis ako...”

He clenched his jaw before he extended his hand towards his secretary. “Tyra, give me my phone.”

Maagap namang sumunod si Tyra at ibinigay sa kanya ang mamahalin niyang phone. May kinalikot siya roon bago siya nagpameywang gamit ang isang kamay at tinapat iyong phone sa tenga niya gamit iyong isa pa.

“Good morning. Yes, this is Roma. About the interview you've been meaning me to do... Yes, yes... I'll do it, in one condition,” aniya at tinapunan ako nang matalim na tingin bago tumalikod.

“I want you to hire someone in your team.”

•|• Illinoisdewriter •|•