Chapter 67 Welcome Home

HINDI KO alam kung anong reaksyon ni Ja sa paraan ng pagpapakilala ko sa kanya sa anak niya. Raizel already memorized his face, he just need to know his dad’s presence.

Tanging mga munting hagikhik lang ni Raizel ang marirnig. He’s cute to look at and can make someone forget all the troubles just by looking at his monolid blueish eyes and natural pink lips smiling brightly. His hands intertwined, and he was swaying his body sideways. Mayamaya ay tumayo siya.

Naramdaman ko na lang ang kamay ni Ja sa balikat ko. Ginugulo niya na rin ang buhok ng anak namin.

Nagpakawala ng tila nahihiyang munting tawa si Raizel, “Daddy, welcome home po.”

Matapos niyang sabihin ito ay agad namula ang buo niyang mukha. Mabilis din siyang yumakap sa ama niya. At pagkaraan ng ilang segundo, pinakawalan niya ang tila inipon niyang emosyon sa loob ng mga taon na wala ang ama niya sa tabi niya.

I thought I can only feel pain whenever I see my son crying. But this is dif