Malaki ang pagtataka ni Orelia ng makitang sa unang pagkakataon ay wala ang lalaking bisita ng mansyon sa duyan. Bumalik sa loob ng mansyon si Orelia at sinipat ang malaking orasan sa sala, hindi siya nagkakamali at sa ganitong oras sa hapon pumupunta ang lalaki sa likod bahay. Ito rin ang oras kung saan natatapos ang gawain ni Orelia at pumupunta iya rito upang mag aral.
Muli siyang pumunta sa duyan at napagtantong maghintay na lamang at baka nahuli lamang ng dating ang lalaki. Ngunit bakit nga ba siya umaasang laging nandoon ang bisita? Sa isip ni Orelia, although she isn’t aware of it ay nasanay na siya sa palagian nilang pagkikita ng lalaki.
Sa unang pagkakataon ay hindi nakapag concentrate si Orelia sa pag aaral, her mind was occupied on whether Juancho would come or not. Kung ano ang ginagawa nito o kung hindi na ba talaga ito pupunta sa kanilang tagpuan.
Lumipas ang oras at hindi nagpakita ni anino ng binata, may lungkot sa puso ni Ore
“Daddy?” may halong pagtatakang tanong ni Sato ng sinimulan ko silang kausapin tungkol sa kanilang ama.Lezzie on the other hand remained quiet, as she was contemplating about what I just said.“Yes baby, your dad, the one who helped me give life to you,” maingat kong paliwanag.“Will we meet him today mommy?” tanong ni Lezzie.Since she was small, talagang si Lezzie ang makikitaan ng pagiging seryoso at matalino sa dalawa. Ngunit hindi ibig sabihin nito ay may kakulangan si Sato, he was just more timid than his sister, kaya sa maraming pagkakataon ay palagi itong makikita sa likod ng kapatid na babae.Alam kong marami ng nabubuong konklusyon sa isip ni Lezzie, sa pagkakataong nagtanong ito ay mayroon na itong balak sa kaniyang isip.“Yes Lezzie baby, after your class today,” muli kong sagot.Tumango tango siya at tumayo mula sa pagkaka upo sa sofa upang kunin ang kaniyang
Walang ni isang nag salita sa aming apat na magkaharap sa loob ng flower shop. The fragrance of the flowers filled my nose but it wasn’t even enough to distract me. Ang tensiyon na namumuo sa pagitan namin ay unti unting lumalakas.Seryoso ang mukha ni Lezzie na nakatingin sa lalaking nasa harap niya, samantalang sa Sato ay nakahawak sa kamay ko. Ang kaniyang hawak ay unti unting humigpit habang tinitingnan rin ang lalaking ngayon ay nakikipag palitan ng titig kay Lezzie.Lezzie looked up to her father, ang mga mata nito ay kinakalkula ang lalaki. Biglang lumuhod si Juancho sa harap ni Lezzie dala ang kaniyang malambot na ekspresiyon.“Mr. Juancho is our dad?” tanong ni Lezzie. She looked over her shoulders and looked at me in confirmation.I nodded. Ibinalik niya ang kaniyang tingin sa lalaking nasa harap niya.“Why were you not with us?” dagdag na tanong ni Lezzie. Ang ibig sabihin ng tanong na it
Sa maliit na oras na pinagsamahan ang tatlong mag ama ay agad na nakuha ni Juancho ang loob ng dalawang bata. It was the first time that Lezzie was so into the conversation that she forgot about me, may kaunting kirot na namuo sa aking puso ngunit ng makita ko kung gaano siya kasayang nakikipag usap tungkol sa mga ginagawa ni Juancho sa kompanya ay agad na natunaw ang kirot na ito.Samantalang si Sato ay paminsan minsan ring nagtatanong, kadalasan ay masaya lamang ito nakikinig sa dalawang nag uusap. Pinabayaan ko ang tatlo na mag usap at pumunta ako sa counter upang tulungan si Merdi sa mga kustomer na pumasok.Hindi ko maiwasang obserbahan ang tatlo habang nag aarange ng bulaklak. May sinabi si Lezzie na nakapag patawa ng marahan kay Juancho, it was a laugh that was enough to make my knees weak. Ipinatong ni Juancho ang kaniyang kamay sa ulo ng batang si Lezzie at marahan niyang tinapik ang ulo ng bata.Bigla ring nag salita si Sato,
Ang tunog ng aking telepono ang gumising sa akin. Kinuha ko ito sa bedside table at tiningnan ang caller ID, my eyes were still half closed when I saw the blurry name on the screen‘Kito’Napabalikwas ako ng bangon at agad na sinagot ang tawag“Kito!” hindi inaasahang pasigaw kong natawag ang kaniyang pangalan. It’s been more than a week and today is the first time he contacted me. A gentle laugh can be heard at the other side.“Rel, how are you?” anito“What are you talking about? How about you? Are you okay? Where are you? Why did you only call today?” sunod sunod kong tanong sa kaniya. Muli siyang tumawa ng marahan.Naiinis ako sa kaniyang turan at muling isinigaw ang kaniyang pangalan, sinasabihan itong mag seryoso dahil nag aalala ako.“But there is nothing to worry about Rel,” aniya sa seryosong boses. But the carefreeness in his voice was still ther
“You can carry Sato first daddy, then me second, you can’t get tired alright?” Utos ni Lezzie sa ama.Pinag uusapan ng tatlo kung sino ang sasakay sa balikat ni Juancho pagkarating sa amusement park. On the entrance, marami na kaagad silang nakitang mag aamang ganito ang ginagawa. Nang makita ito ng tatlo ay may kislap na dumaan sa kanilang mga mata, kaya aang resulta ay ito. Ngunit dalawa ang kambal kaya mahihirapan silang gawin ito ng sabay. That is why Lezzie suggested that.“Okay, then kid let’s do this,” ani Juancho kay Sato. Tahimik ngunit may desididong mukha si Sato na lumapit kay Juancho.Naalala ko ang sinabi ni Miss Cecile bago kami umalis sa paaralan. The twins are with no doubt intelligent, both of them. Ang problema nga lang ay napaka mahiyain ni Sato. To the point that he only talks to Lezzie at class. Hindi nga siya nakikipagsalamuha sa ibang mga bata that is why he doesn’t know their names.“I
“Didn’t the sisters said that daddy is gwapo?” bulong ni Lezzie kay Juancho habang papasok kami sa horror house.“Ganon ba? Is it true?” tanong sa kaniya ng ama na may tonong hindi naniniwala unless sabihin ng babaeng anak. Lezzie enthusiastically nodded at tinanong pa ang nanahimik na kapatid.“Diba Sato?”“Yes, mommy is pretty,” sagot ni Sato na labis na nag pangiti sa akin. Kanina pa ito nakatulala at mukhang alam ko na ang iniisip nito kanina pa.“No, Sato, I mean yes mommy is pretty, but my question is gwapo ba si daddy,” paliwanag pa ni Lezzie na gumimbal kay Sato. Nag panic ang mukha niya ng mapagtanto ang nasabi.Saglit siyang tumingala sa akin at ng makitang nakatingin ako ay umiwas muli. Even in the dark surrounding of the horror house I could see his blushing face. This kid, napapadalas na yata ang pamumula niya kapag pinag uusapan ang mga ganitong usapan. Ito na b
“Come in,” wika ko kay Juancho na ngayon ay kinakarga ang kalahating nakapikit na si Sato. At pinapagpag ang kaunting patak ng ulan sa kaniyang damit.Sa aking mga braso naman ay si Lezzie na kinukusot ang mat ang maramdaman ang pag galaw sanhi ng pag buhat sa kaniya at paglalakad.Malakas parin ang ulan sa labas, mabuti nalang at may reserbang payong sa loob ng kotse ni Juancho. Iyon nga lang ay isa lamang ito kaya napilitan kaming magsiksikan sa payong. Sinigurado lamang naming na hindi mabasa ang dalawang bata kaya ang resulta ay basa ang kalahati n gaming mga damit.“Ihiga mo muna si Sato sa sofa, you should go and change in the bathroom at patuyuin mo ang shirt mo sa dryer. About your change of clothes, there’s an extra bathrobe inside, use it for now.” Saad ko kay Juancho habang inihihiga si Lezzie sa sofa.“Mommy, daddy?” Patanong na paghahanap ni Lezzie sa kaniyang ama.Pagkalapag ni J
Ilang araw ng hindi pumupunta si Orelia sa likod bahay upang mag-aral. Tinitiis niya na lamang ang mag basa sa maid’s quarter upang maiwasan ang lalaki.Sa tuwing iniisip ni Orelia ang nakita sa gate ng mansyon ay kumikitot ang kaniyang puso. Nais niyang kumpronathin ang lalaki, kung sino ang babaeng nakakabit sa kaniya, ano ang relasyon nila, at kung bakit hindi ito nakapunta sa duyan noong araw na iyon?Ngunit alam din ni Orelia na wala siyang ni katiting na karapatan. Paano niya pa matitingnan ng diretso ang lalaki, kung sa bawat pagkakataong magkakaroon siya ay naaalala niya ang pangyayaring iyo.Isang araw sa kusina habang naghuhugas ng mga plato si Orelia ay biglang pumasok ang lalaki. Pawisan ito at halatang galing sa pangangabayo. Muntik ng mapatalon ang dalaga, mabuti na lamang at napigilan niya ang kaniyang sarili. Pumunta si Juancho sa likurang bahagi ng kuusina upang kumuha ng tubig.Pilit na ibinuhos ni Orelia ang ka
°Juancho“Just go Makoto, you can visit your uncle while you’re at it,” my father said.“Fine.”They insisted na ako ang pumunta sa probinsiya for a little deal. Fine, matagal ko narin namang hindi nakikita sina tita at tito. That punk Franco should be their too.I was expecting to stay there just for a short while. Tatapusin ko kaagad ang deal at babalik. I can’t leave the company in those crocodile director’s hands. But Hiskien is there so I should not worry much.But then something interesting happened. Ang kaniyang mga ngiti ay nakakasilaw, she was the epitome of fresh youth. Ang gusto ko lang naman ay makita ang masayang mukha niya. But when I saw her together with that baby ’s breath, I know I wanted something more. Orelia Drezelle Estralla has enchanted me with a spell I can never break.“Why do you want to be a doctor?” tanong ko sa kaniya isang pagkakataong natigil siya sa pagbabasa.“Simple lang po, gusto kong magligtas ng buhay.
Mabilis ang mga pangyayari, hindi ko alam kung paano ito nangyari pero kasalukuyan akong tumatakbo papunta sa direksiyon ni Juancho. Si Michael Lorenzo ay nakasunod sa akin, waving his gun at me. Hindi katulad kanina ay wala na ang malademonyo niyang ngiti, napalitan ito ng galit na ekspresyon. He was getting impatient because he still hasn’t got Juancho. Kaya iniba niya ang kanyang strategy, kaya pala paikot-ikot siya sa buong factory kanina at umiiwas lang sa mga bala nang baril ni Juancho. He was set on finding me, mabuti na lamang at naramdaman ko ang kaniyang intensiyon at bago pa niya ako mahawakan ay agad akong tumakbo papunta kay Juancho.“God, I’m glad you’re okay,” hingang maluwag ni Juancho nang sa wakas ay mahawakan niya ako.Dahil sa kaniyang iritasyon ay bumaril muli si Michael sa bubong. At ang sunod na putok nang kaniyang baril ay naka direkta sa akin. Juancho easily pulled me but I could hear the loud beating of his heart habang nakayakap parin siy
“Michael Lorenzo!” sigaw ko nang makita kung sino ang nakasunod sa amin.Akala ko ba ay sususnod siya kay Mr. Deracorazon upang ma secure ang pagtakas nito? Bakit kami ang sinusundan niya? I just can’t figure out Michael Lorenzo. His warnings… ibig bang sabihin ay matagal na itong naka plano?“Orelia, hang on tight. It would be hard to escape their sight, they are damn so persistent, kailangan muna nating luhihis sa orihinal na destinasyon or else they would find you even if I successfully got you there,” paliwanag ni Juancho habang patuloy parin sa pagmumura habang nagdadrive.Ang ibang sasakyan ay binabangga ang aming sinasakyan ang multiple gunshots hit the car.“Crouch down Orelia!”mabilis ang pagcontrol ni Juancho sa steering wheel at binangga rin ang kotseng kanina pang nasa gilid namin.Si Michael Lorenzo ay nasa likod parin at patuloy kaming binabaril. I want to stand and
“Good morning gentlemen, and ladies,” bati ni Fushigiro sa mga direktor at sa ibang mga babaeng sekretarya.He was flashing a smile to everyone, iba sa expression ni Mr. Deracorazon na parang na drain lahat nang dugo sa kaniyang mukha. Umupo sina Kito at Fushigiro sa tabi naming ni Juancho.Kito had his usual poker face and Fushigiro was all smiles.Sumandal si Juancho sa kaniyang upuan at tiningnan ang mga direktor na hindi mapakali.“You wanted to move me out of my position, fine then, but first dahil ako parin naman ang CEO, let’s talk about your anomalies.”Ang mga may dapat itago ay natigil. Hindi yata talaga magaling sa pgtatago nang ekspresiyon si Mr. Deracorazon dahil kitang kita na agad sa akniyang mukha kung gaano siya ka iritado sa sinabi ni Juancho.“What do you mean by anomalies Mr. CEO?!”“Since you pried in my medical records for the s
“Kumusta po ang mga bata?” tanong ko kay mama sa kabilang linya.“Natutulog sila ngayon iha, napagod yata sa byahe.”Matapos ang family day sa school ng mga bata ay dumiretso na sila papunta sa probinsiya. It was too fast both for me and the children pero wala na kaming choice. The earlier we settle this the better. Isa pa ay hindi kami sigurado kung ano ang maaaring gawin nang kabilang kampo kaya mabuti na ang ganito. I would not want for another kidnap attempt to happen.“Okay po mama, tatawag lang po ako ulit.”“Yes iha, kayo diyan? Ano na ang nagyayari?”Actually, sa ngayon ay nakatayo ako sa labas nang White Swan. Juancho is by my side, at handa na kaming harapin kung ano man ang naghihintay sa amin ngayon sa loob.“Aattend po kami nang meeting of board of directors ngayon ma.”“Are you gonna be okay? Hindi ba at hindi pa nakakabalik si Hiskien?” nag-aalalang tanong niya.“Hmm, wala po po si Kito, but Juancho has his plan magiging ayos po a
“It’s time to start talking Orelia,” wika ni Juancho pagkarating na pagkarating naming sa labas.“Hindi man lang ba tayo uupo?”Naglakad ako papunta sa swing at umupo. Idinuyan ko ang sarili ko at tumingin kay Juancho. I guess the time has really come. Kailangan ko nang sabihin sa kaniya ang tungkol sa bagay na ito. It was so abrupt, but I felt like it was the time to tell him. Iba nga lang talaga ang napili kong timing, hindi ko alam kong galit ba siya o ano.“Upo ka dito Juancho,” wika ko sa kaniya.“Tell me, was that a joke?”Nawala ang ngiti sa aking mga labi. Itinigil ko ang pagduduyan sa aking sarili.“Nagsinungaling ka na naman sa akin kanina hindi ba? Hindi okay ang lahat, mayroong mga kalaban na nasa loob ng eskwelahan ngayon.”He clenched his fist and looked away.“Hindi ko balak itago sa ‘yo ito ng matagal Orelia. I was even planning to tell you after the family day, when we get home. I just don’t want you to worry so much today. I wan
I was stunned. Mama’s voice was angelic yet strong. The melody she was singing can really make you pay attention. Habang masayang dinadamdam ang pagkanta ay buong gilas ring pinamalas ni papa ang kaniyang galing sa pagpapiano. He was effortlessly playing with the keyboard yet the sound he makes is so gallant and made me feel goosebumps. And there were the kids. Their graceful choreography was simple, pero halata ang pagiging upbeat nang kanilang sayaw. Dahil simple ang steps ay napapasabay ang ibang mga bata at ang kanilang mga magulang.I swayed with the beat at napansing nakatingin lamang si Juancho sa stage. Binangga ko ang kaniyang braso at sinenyasan gamit ang aking mata.“Sayaw na Juancho,” aya ko sa kaniya.“No, totally not love, I’m okay with just watching.”“Don’t be killjoy Juancho.”Hindi na ako nahirapan pang pilitin si Juancho na sumayaw dahil bumaba sina Lezzie at sato mula sa stage. Kalahating sumasayaw silang lumapit sa amin. Inabot ni S
“Wahh! We look so nice!” masayang sigaw ni Lezzie nang makita ang nakaterno naming mga damit.“Right Sato?” “Yes!” masiglang sagot ni Sato.Kasalukuyan kaming naghahanda sa sala para sa pagpunta namin sa family day ngayong araw. Simpleng putting t-shirt ang suot naming anim na may nakasulat na family day.“My! Ang cute cute nang mga apo ko!” wika ni mama mula sa itaas at patakbong bumaba upang yumakap sa mga bata.“Mama mag-ingat po kayo baka mahulog po kayo sa hagdan,” nag-aalalang paalala ko sa kaniya.Ipinagpatuloy ko ang pag-aayos nang mga dadalhin naming nang mapansin ko ang titig nila sa akin.“Bakit?” nag tatakang tanong ko sa kanila.“My! My daughter!” Kita ang labis na saya sa mukha ni mama Janice habang lumalapit siya upang yumakap sa akin.Doon ko napagtanto na tinawag ko na dahil pala ito sa pagtawag ko sa kaniya ng mama. Ito ang unang pagkakataon na tinawag ko sia nito nang malakas. Napangiti na lamang ako at ibinalik ang kaniy
“Mauuna na si mommy at daddy babies,” paalam ko sa mga bata matapos naming kumain nang agahan.“Manang Rosa, kayo na po ang bahala sa mga bata.”Isa-isa kong hinalikan si Lezzie at Sato na abala sa pag-aayos nang kani-kanilang bag.“Ay iha, hindi ako ang maghahatid sa kanila ngayon,” wika ni Manang Rosa.“Po?”“Handa na ako! Joanice, Joasato let’s go!” masiglang sigaw ni mama, this is still so awkward, mula sa itaas.“Lola, I told you to just call me Lezzie,” reklamo ni Lezzie.“But baby girl I like it, we have the same name.”Hindi yata ako napaalam na sila ang magdadala ngayon sa mga bata. I’m amazed na may panahon sila para sa ganito. Nga naman, mayroon na pala silang ipinalit sa kanilang pwesto pansamantala. Kawawang Franco.“You can go now. You don’t need to worry about the kids