Hunter 9: Unfamiliar Feeling

Hunter 9: Unfamiliar Feeling

Napabalikwas ako ng bangon ng makarinig na naman ako ng malakas na kidlat kaya napahawak ako sa dalawang tenga ko at sumiksik sa headboard ng higaan ko. I can feel my heart beating so fast that causes me to breathe harder. I badly want to wrap my comforter on my body but I can not move!

Nanginginig na ako dahil sa takot habang nakahawak pa rin sa dalawa kong tenga. Napaiyak na lang ako ng makita kong madilim at walang kaliwa-liwanag ang paligid na mas lalo kong ikinanginig sa takot. Kumidlat na naman kaya lalo akong napaiyak at mas lalong ipinikit ang mga mata.

No! No!

Pinipilit kong ‘wag maalala ang nangyari sa nakaraan pero naalala ko pa rin ito dahil sa sitwasyon ko ngayon.

“No! No! No!” Sigaw ko habang humahagulgol.

I felt my body trembling as I cry aloud. The memories that I don’t want to remember anymore suddenly comes back in just a snap. Humihikbi na ako at hindi na makahinga ng maayos. They said I’m brave and fierce, but I have weaknesses too! We all have weaknesses too!

I stayed like that—crying out loud while shouting the word, no, not until I heard a loud thud that frightened me even more. I can’t do anything, I can’t even move and all I can do is cry. I closed my eyes firmly as memories keep on flashing in my head. But I froze when I felt the set of strong arms wrapped around me as it hugged me tightly.

Ngunit dahil sa gulat ay sinubukan kong kumawala sa kung sino man ito at mas lalo akong nakaramdam ng takot pero mas malakas ito sa akin at dahil wala na akong natitira pang lakas ay wala na akong ibang nagawa pa kaya mas hinigpitan pa ang yakap nito sa akin.

Hinang-hina na ako kaya hindi ko na ito nakalas pa. Hindi rin ako makakalaban sa ganitong sitwasyon kaya ang nagawa ko na lamang ay ang umiyak ng umiyak habang habol ang hininga. But I stilled again when I heard a soothing voice of a man that made my heart react despite my situation.

“Shhh… don’t cry, baby. I won’t hurt you,” malambing nitong wika habang yakap pa rin ako ng mahigpit. Hindi na ako nagtangka pang magmulat ng mga mata dahil kadiliman lang din naman ang makikita ko.

I smelled his manly scent and I like the smell of it. Parang gusto kong singhutin na lang ito magdamag dahil naka-aadik ito. Also, his body is warm and I like the warmness of it and I also like the feeling of his body pressed to mine. Parang may kuryenteng din ang dumaloy sa sistema ko ng magdikit ang aming mga balat.

Hindi ko siya kilala pero unti-unting nawawala ang takot ko sa hindi ko malamang kadahilanan. It is because of his scent that calming me and his warm body that saying that he will protect me. I feel safe and secured because of his hug and this is new to me. I wonder why my body reacts like this towards this strange man.

Lalo na ng maramdaman kong sinuklay niya ang buhok ko gamit ang kaniyang mga daliri na tila hinehele ako. Ngayong kumakalma na ako ay tumigil na rin ako sa pag-iyak at umaayos na rin ang paghinga ko.

Nawala na rin ang mga ala-alang ayaw ko ng bumalik pa. Nagiging banayad na rin ang pagtibok ng puso ko na kinukumpirma sa aking ligtas ako sa kamay ng lalaking ito.

When I felt him sniffing my hair down to my neck, it sends goosebumps to me and sends my calm heart into havoc because of what he just did. Ngunit hindi takot ang nararamdaman ko ngayon. It replaced with an unfamiliar feeling because of this strange man that still hugging me while sniffing my scent.

Napalunok ako ng maramdaman ko ang hininga niyang tumaas papuntang tenga ko and he whispered something into my ear and I smelled his mint scent.

“Mate. Mine…” he whispered and after that, I drifted into deep slumber without knowing who the hell that stranger who just calmed me and sent my system into havoc, especially, my heart.

Another weird thing happened to me again.

***

Pagkagising na pagkagising ko ay nag-check out na agad ako sa hotel na tinutuluyan ko. Nagtanong-tanong ako kanina kung saan ang daan papuntang Verve town kaya papunta na ako do’n. Buti nga at kahit iba ako sa kanila ay kinausap pa rin ako ng mga pinagtanungan ko kanina. They are nice to me earlier and I can feel that it was real.

May nakita naman akong arko na nagsasabing na sa Verve town na nga ako pero wala pa akong nakikitang mga bahay at puro puno pa lang ang nakikita ko. Pero habang nagmamaneho ako ay hindi mawala sa isipan ko ang nangyari kagabi.

Sa totoo lang ay pagkagising ko ay nakita kong mugto ang mga mata ko mula sa salamin at hanggang ngayon ay mugto pa rin ito ngunit hindi na katulad kanina. At saka, inaalala ko rin kung ano ang nangyari kagabi. Just who’s that man, right?!

At saka, ang akala kong nasira ang pintuan ng hotel room ko ay hindi naman pala. Alam kong nasira ‘yon dahil imposibleng makapasok ang lalaking ‘yon sa kwarto ko. Malinaw ko rin narinig ang malakas na galabog kaya hindi ako pwedeng magkamali.

Pero teka… ‘wag mong sabihing panaginip lang ‘yon?! But it felt real. From the spark, his smell, his warm body, and that manly voice that I want to hear every minute of my life. Thinking that it was just a dream makes me feel sad.

Pero nagtatalo ang isipan ko kung panaginip ba ‘yon o hindi. Ngunit kung panaginip lamang ‘yon ay bakit naiwan ang amoy niya sa higaan ko? That’s why half of me believed that it was real. That man is real and I’m not imagining or dreaming because he. Is. Real.

Siya rin ang kauna-unahang nagpakalma sa akin ng gano’n kabilis. Sa kaniya ko rin unang naramdaman ang gano’ng pakiramdam at gusto ko ulit maulit ‘yon. And then, bigla ko na lang naalala ang lalaking nagturo sa akin ng daan dito at ang muli naming pagkikita kagabi…

Bumuntong-hininga ako dahil hindi ko makalimutan ang lalaking ‘yon. Hindi ko alam kung gugustuhin kong ginugulo niya ang sistema ko o hindi dahil aaminin ko, bumabagabag sa akin ang nararamdaman kong ito.

Ang sabi ko pa naman din ay hindi na kami magkikita pa pero nagkamali pala ako.

Pero baka last na ‘yon at wala ng susunod pa. Ang po-problemahin ko ngayon ay ang lalaki kagabi na niyakap ako at dahilan upang kumalma ako. Ngunit pinakalma rin naman ako no’ng lalaking nagturo sa akin ng lugar na ito, ah? Si Mr. Silver eyes—ngunit nag-appear lamang siya sa isipan ko ng mga panahon na ‘yon tapos nakatulog na ako.

Hala! Feeling ko ang lalakero ko na!

Bwisit! Pumunta lang ako dito, nagkagulo na ang sistema ko. At saka, bakit ko nga ba pino-problema ‘yon kung may mas malaki pa akong dapat problemahin? But it’s still bothering me! I wasn’t expecting that! My only target here is to get answers!

I hope I won’t encounter one of them anymore!

Medyo makulimlim ang paligid at malamig din ang simoy ng hangin. Talaga ngang may bagyo dahil umaambon sa Mydra ng umalis ako. Baka OTW na ang ulan dito kaya dapat mahanap ko na ang pakay ko bago pa lumakas ang ulan at maabutan pa ako.

Hanggang sa may makita na akong mga bahay kaya nagpatuloy pa ako sa pagmamaneho. Pero naghanap muna ako ng gasolinahan dahil mahirap ng mawalan ng gas, lalo na’t puro puno ang nandito. Walang tutulong sa akin at kung meron man ay baka matagalan pa ‘yon.

Nang nakahanap ako ay nagpagasolina muna ako. Mabilis lang namang natapos dahil ako lang naman ang nagpa-gas, pero imbis na magpatuloy na ay hindi muna ako umalis do’n at pinarada ang sasakyan ko sa nakita kong parking lot.

Mayroong mga tao—hindi ordinaryong tao ang nandito kaya mayroon akong pagtatanungan. Lumabas na ako ng kotse ko at sakto namang humangin kaya nakisabay ang buhok ko. Sinara ko naman ang jacket ko bago lumapit sa isang lalaking medyo may edad ang nakita ko. Nakaupo ito sa bench at nagbabasa ng dyaryo.

Medyo malayo din ito sa parking lot kaya naglakad pa ako ng ilang metro at ng makalapit ako sa kaniya ay kaagad kong kinuha ang kaniyang atensyon. “Ummm… excuse me, po,” wika ko na ikinaangat naman ng kaniyang ulo at tumingin sa akin.

Napansin ko naman ang klase ng pagtitig nito sa akin at ito ay may halong gulat, pagtataka, at paghanga ang nakikita ko sa kaniyang mga mata. Dahil nakatulala lamang siya sa akin ay tumikhim naman ako kaya napakurap-kurap siya.

“H-Huh?” Ngumiti ako kaya mas lalo itong napatitig sa akin kaya medyo nahiya ako sa kaniya.

But when I smiled at him, I suddenly felt like someone is staring at me but I didn’t bother to find who it was. Bigla ring bumilis ang tibok ng puso ko at naramdaman ko na naman ang kakaibang pakiramdam na ito. Ikinalma ko ang sarili ko sa pamamagitan ng paghinga ng malalim bago itinuon ang atensyon sa harapan ko.

“May kilala po ba kayong ‘Joyce Delevingne’?” Magalang kong tanong na dahilan upang mangunot ang nuo niya.

“Anong kailangan mo sa kaniya, hija?” Takang tanong nito bago tumayo. Hindi ko tuloy alam kung anong isasagot ko. Pero bahala na. Basta hindi niya malaman na mayroon akong alam patungkol sa kanila.

“Kaibigan po kasi siya ng Mama ko at kamumustahin ko lang po,” nakangiti kong sagot kahit na ang panghuli kong sinabi ay kasinungalingan lamang.

Hindi ko maaaring sabihin sa kaniya. It is not wise to tell him or to tell anyone about my real intention here. Also, the reason why I can’t tell them that I knew about them will put me into danger because mortal doesn’t know they exist. If I told them that I know about their existence then they will find out that I am one of the hunters that’s why I should lie.

Grr! Maniwala ka sana!

Nakatingin pa rin ito ng may pagtataka sa akin at parang may gusto pa siyang itanong ngunit pinili na lamang niya na ‘wag magsalita. Nakikita ko rin sa kaniyang mga mata ang katanungan kung bakit ako nakapasok sa kanilang mundo kung isa lamang akong hamak na ordinaryong tao.

But he knew as well that my fate sends me here.

Tumango na lang ito kaya nakahinga ako ng maluwag bago niya itinuro kung saan nakatira ang taong tinutukoy ko. Bigla naman akong kinabahan dahil malapit na. Malapit ko ng malaman ang sikretong matagal ng tinago sa akin ng aking mga magulang.

Nagpasalamat muna ako sa kaniya bago nagtungo sa kotse ko. But before I open my door’s car, I suddenly heard a manly voice inside of my mind that made me stilled and that voice is somehow familiar to me.

“My mate… mine…”

Para itong nagpipigil dahil parang nahihirapan ang kaniyang boses. Wala naman sa sariling napalingon ako kung saan ko nararamdaman ang nag-iisang mariin na titig sa akin at gano’n na lang ang gulat ko ng makilala ko ang nilalang na ‘yon.

That silver eyes man… again.

Naghalo-halo ang nararamdaman ko at napatitig sa mga mata niyang madaming tinatagong emosyon. But when we are having a staring contest, there’s an emotion suddenly flashed on his eyes and that’s… longing? But why?

Nakapagtataka dahil nakita ko ‘yon sa kaniyang mga mata and I heard a voice again in my head and if I’m not mistaken, it’s his voice again.

“Mate! Mate! Mine!”

Paulit-ulit ‘yon at nagtataka ako lalo. Napansin ko ring malalim ang paghinga niya at nakakuyom ang kaniyang dalawang kamao. Umiigting rin ang kaniyang panga na halatang nagpipigil sa hindi ko malaman na kadahilanan.

Kahit na malayo siya sa akin ay kitang-kita ko ‘yon. That’s why my cousins are calling me a sharp-shooter because of my vision. Hindi ko nga alam, eh, kahit na malayo ako ay nakikita ko pa rin ng malinawan.

Ang mga titig niya ay mayroong gustong ipahiwatig, idagdag pang parang may nag-uudyok sa akin na lapitan siya. Hindi ko rin maitatangging naghuhugramento na naman sa bilis ang puso ko at dahil ‘yon sa kaniya—na siya lamang ang nakagagawa.

Every time that I am looking into his eyes, I can see something in it that he keeps on controlling not to show. Gusto kong malaman ngunit magaling siyang magtago. Bukod sa naghuhugramento ang puso ko dahil sa bilis sa tuwing magkatitigan kami ay hindi ko maipagkakailang tila nawawala ako sa sarili habang nakatitig sa abuhing mga mata niya.

And I would love to get lost while looking into his eyes… forever.

***