Ilang beses ko pang pinagsalitaan ang sarili ko dahil sa katangahang ginawa. Pero wala na. Nangyari na ang nangyari. Tapos na ang isa pang katangahan moment ko. Ba't ko pa kasi siya pinapanaginipan? Kainis! Napahiya na naman tuloy ako.
Ilang sandali pa ay bumalik na si Xeno. May dala siyang bed tray. Pagkatapos ay ngumiti siya nang magtagpo ang mga mata namin.Nilapag niya sa kama ang dalang tray. "Kumain ka na. Alam kong gutom ka na."Alangang kinuha ko ang tray."Salamat," mahinang sambit ko.Kahit inis na inis ako sa sitwasyon ko ay marunong pa rin akong magpasalamat. Hindi naman bastos para hindi magpasalamat sa kanya. Nang nanuot sa ilong ko ang maasim aroma ng sinigang ay natakam ako. Nakalimutan ko na palang gutom ako kanina dahil nakatulog ako. Kaya nang makita ko 'yong tray kanina ay kumalam ang agad ang tiyan ko.Umangat ang tingin ko nang makita ko siyang tumayo."Wait here," aniya pagkatapos ay umalis sa k"GISING KA NA PALA?" Tumaas agad ang kilay ko nang marinig kong sabihin niya 'yon matapos umangat ang tingin niya sa akin. "Did you slept well? Hindi ka naman na siguro binabangungot kagaya noong nasa hospital ka pa, hindi ba?" dagdag niya pa saka ay inabot niya ang kamay niya sa may noo ko. Iilagan ko sana ang kanyang kamay pero hindi naman ako nakagalaw agad. Nakatitig lang ako sa kanya habang naninibago sa kilos at itsura niya. Magulo ang kanyang buhok, pero maliban doon ay ganoon pa rin ang mukha niya, kaaya-aya pa ring tingnan lalo na't sumasagi ang liwanag sa kanyang mukha."Buti naman at tuluyan ng nawala ang lagnat mo," aniya matapos niyang ilagay ang likuran ng palad niya sa noo ko.I just stared at him. Bakit hanggang ngayon ay nandito pa rin siya? Hindi ba't sinabihan ko na siyang umuwi kagabi? O baka naman matigas lang talaga ang kukote niya kaya ayaw niya akong sundin."Your fever went up again last night when I c
"God, it's good that your okay. Raymond just called me saying you were having a high fever last night, you got me worried sick!"Pagkatapos ay naramdaman kong nagdikit ang katawan naming dalawa."Buti na lang at nawala na ang lagnat mo," dagdag niya pang sabi nang maglayo ang katawan namin. "Uminom ka na ba ng gamot? Have you eaten yet?" Kitang-kita ko sa mga mata niya ang pag-aalala, kaya hindi ko mapigiwang matawa dahil doon ng kunti. Pero sa halip na sagutin ko ang tanong niya ay kinurot ko ang tagiliran niya saka ko siya sinamaan ng tingin. "May kasalanan ka pa sa'kin," saad ko sa pabirong paraan.Napakamot naman siya sa bandang kinurot ko kasabay ng pagkusot ng mukha niya. "Naging busy kasi ako sa hospital. Madaming naging pasyente kaya wala na akong halos oras para hawakan ang cellphone ko."I clicked my tongue. "Excuses. Sinagot mo kaya ang tawag ni Raymond." Tapos ang sa'kin hindi.Ang daya talaga ng isang 'to.
"YOU STAY HERE. MAY SAKIT KA PA."Huminto si Leylah dahil sa sinabi ni Xeno. Nakita ko pa siyang nagkibit balikat bago siya pumalatak."Wala na akong lagnat at hindi rin ako tanga para iwan ang sarili kong pamamahay."Pagkatapos niyang sabihin iyon ay lumingon siya sa'min na bahagyang nakaarko ang isang kilay. "The one who should leave here is you, Xeno. Kaya dapat pagbalik ko dito ay wala ka na."Pagkatapos ay umalis na si Leylah papuntang kuwarto niya, naiwan kaming dalawa dito ni Xeno sa may sala. While I subtly smile sending her with my gaze to her room. Hearing Leylah rejecting Xeno's presence inside her house made me happy, kahit pa na banas ako kanina kasi nalaman kong nandito si Xeno kagabi pa. Damn! I shouldn't have avoided her calls kung alam ko lang na maiiwan silang mag-sulo sa isang gabi dahil sa lagnat niya. God knows what dirt went through my mind when I saw Xeno's presence inside her unit. I could barely control
"Yeah. Raymond stopped by for, Xeno. Sumama na rin si Xeno sa pag-alis mukha kasing may emergency sa kompanya nila.""Mabuti naman," aniya bago umupo sa inupuan ni Xeno kanina. "Akala ko kasi hindi pa rin iyon aalis, e. Ang tigas pa naman ng ulo niya."Ngumiwi ako. Hindi pa nga sana iyon aalis lung hindi lang dahil kay Raymond ay baka hindi pa siya aalis. Tsk."Have you eaten already?" tanong ulit ni Leylah."Yeah. Ikaw kumain ka na?" I stood up and went near her.Tumango siya sa'kin. "I've eaten.Kinapa ko ulit ang noo niya nang tuluyan na akong nakalapit sa kanya."Hindi ba masakit ang ulo mo?" tanong ko ulit nang makumpirma kong wala na talaga siyang lagnat. "Hindi na, pero kahapon parang biniyak ang ulo ko sa sobrang sakit. Ni hindi ko nga namalayang may lagnat na pala ako.""You should take care of yourself, Leylah," sagot ko sa kanya. "Ikaw lang mag-isa dito sa unit mo kaya walang ibang mag-aalag
Tumango na lamang ako sa kanya saka ko siya sinunod. Tumayo na ako at inayos ang sarili saka ako naglakad patungong working station ni Brian. Pero habang palapit na ako doon ay nagsisimula na namang maglakbay ang aking isipan, partikular na sa naging reaksyon ni Cayster kahapon.Matapos niya akong tanungin kahapon ay nahalataan ko agad na naging malumbay siya. Kaya hindi ko maiwasang sisihin ang sarili dahil naging matabil naman ang dila ko. Kung anu-ano kasi ang sinasabi, e."Leylah, nakikinig ka ba?"Saka palang ako naabamik sa realidad nang marinig kong lumakas ang boses ni Brian. Halos lumaki na ang butas ng ilong niya nang dumako ang paningin ko sa kanya."Kung saan saan kasi naglalakbay yang utak mo," palatak pa niya. "Did you understand what I've just told you?""Na adventurous po ang utak ko?"Nakita kong naningkit ang mga mata niya. "Kita mo na. Hindi katalaga nakinig sa'kin. Ang sabi ko, since gusto naman ni Xeno na wal
"YANG NOO MO BAKA MAGING PERMANENT NA 'YAN."Na sapo ko ang aking noo matapos ito sundutin ni Maricar. Nakangiwi siya sa akin ngayon habang nakapamewang."Ilang beses ko ng nakikitang ganyan 'yang noo mo. Problemadong-problemado ka?" tanong niya pa bago umupo katabi ko."May iniisip lang," paliwanang ko sa kanya."Ganyan ka naman palagi e," aniya pagkatapos ay nangalumbaba. " 'May iniisip lang' ang lagi mong palusot sa akin o hindi naman ay wala. E halata namang meron." Nginuso niya ang lalaking nasa may stage na nakatayo habang may hawak na microphone. "Halata namang si Sir ang pinoproblema mo. Ano, crush mo no?"Agad na kumusot ang mukha ko dahil sa kaniyang sinabi."Kunwari ka pa. E kanina ka pa nakatitig kay, Sir Xeno habang kunot na kunot 'yang noo mo. Ang seryoso mo kaya!""Wala nga kasi. May iniisip lang."Nabigla ako nang bigla niyang iniharap ang mukha ko sa kanya. She cupped my face, looking seriously
"You know what Ley?" Rinig kong ani Maricar. Naka pangalumbaba na siya ngayon at bahagya ng pumupungay ang kanyang mga mata. "Loving someone is always followed by pain. Kasi hindi ka naman masasaktan kapag hindi mo siya minahal. Kapag nasasaktan ka dahil sa kanya, it's just a proof that you still loves him," seryosong aniya habang nasa harap nakatingin.Hinayaan ko lang siyang sabihin ang gusto niyang sabihin."Pero kasi, hanggang kailan mo ba kayang tiisin iyong sakit na nararamdaman mo, dahil lang sa mahal mo siya?" Pumiyok na iyong boses niya. "Ano ba ang basihan para masasabi mo ng enough na iyong pain na natamo mo dahil sa kanya?"I shrugged her queries inside my thoughts. "Hindi ko rin alam." Gusto ko sana siyang sagutin ng ganoon but I choose to listed to her."Naging kami ng boyfriend ko, almost six years na. I met him when I was a college student that time." Marahan siyang lumingon sa akin pagkatapos ay ngumiti. "Isa siya sa mga kilalang
"OKAY KA LANG, LEY?"Agad kong pinunasan ang nagbabadya kong luha nang marinig ko ang boses ni Kuya Raymond."Teka, umiiyak ka ba?" "H-Hindi. Napuwing lang ako," agad kong kaila sabay kusot ng mga mata. "May kung anong maliit na bato kasi ang pumasok sa mata ko. Ang sakit nga, e." Pero bakit iba yata 'yong klase ng sakit? Hindi sa mata ko, kundi sa kaliwang banda ng dibdib ko?"Pa tingin nga." "W-Wala na," dagli kong sagot nang makitang mas lalo siyang lumapit sa akin. "Nawala na. Okay na, ako, Kuya."Halata ang pagdududa sa mga mata ni Kuya Raymond pero hindi niya na pinagpilitan ang gusto. Mayamaya'y sabay naman kaming napalingon nang marinig naming muling nagsalita si Maricar."Kaya kayo, kapag magmamahal kayo, piliin niyo 'yong matino at hindi kayo lolokohin. Piliin niyo 'yong taong kayo lang 'yong mamahalin at hindi kayo sasaktan. But above all, h'wag kayong masyadong tanga.""... Okay lang na m
Paano siya makakauwi mamaya kung may butas ang gulong ng sasakyan niya?"Ayos na. Pinaayos ko na sa talyer na dinaanan ko kanina kaya okay na," aniya. "Sabihin na lang nating may inggit sa akin ang taong gumawa n'yon kaya niya naisipang gawin iyon sa sasakyan ko. Pero ayos lang. Kilala ko naman kung sino iyong may gawa."Kumunot ang noo ko. Subalit hindi na ako nagtanong dahil alam kong magsasalita pa siya."But you know what? Never had I expected him to have a cute personality like that. That's probably why mom likes him a lot." Then he giggled.Mas lalo akong naguluhan sa kinuwento niya pero hinayaan ko na. Maya maya ay may kinuha si Cayster mula sa kaniyang bulsa. Pagkatapos ay inabo niya sa akin."Inumin mo 'yan twice a day para hindi lalong mamaga and to relieve the pain.""Thanks.""Habang may pamamaga pa rin, iwasan mo muna ang tumakbo, sumayaw, o kahit anong sports activities. Then..." he said in suspe
HE LOOKED SHOCK."Leylah?" Kung gulat na siyang makita ako ay mas lalo pa nang mapansin niya ang isa ko pang paa. Kumunot ang kaniyang noo pagkatapos ay madaling lumapit sa akin. Maging si kuya Raymond na nasa likuran niya kanina ay iyon rin ang ginawa."Anong nangyari riyan sa paa mo?" sabay na tanong nina Cayster at Kuya Raymond."I—""She sprained her ankle," bara ni Xeno sa sasabihin ko. Halata ang pagkairita sa kanyang boses and I rolled my eyes because of it. "Ikaw, anong ginagawa mo dito?" dagdag niya pang tanong. Saglit na natigilan si Cayster nang marinig ang boses ni Xeno. Nakita ko pa kung paano bumukol ang kanyang kaliwang pisngi saka niya nilingon si Xeno. He gave him a bored expression bago ulit ako binalingan ng tingin."Masakit pa rin ba?" Cayster asked me, totally ignoring Xeno."Hindi na masyado." Sabay iling ko. "Saka, why are you here? Hindi ba't dapat nasa hospital ka ngayon?" "B
Natawa ako sa huling linya. Naimagine ko kasi ang mukha ni Manang."At saka umuwi ka na raw, miss ka na niya," dagling dagdag niya.Napangiwi naman ako dahil do'n. "Sinungaling ka talaga. Hindi naman iyon sinabi ni, Manang, e," sagot ko sa kanya.Hindi naman talaga ako pinapauwi ni Manang dahil alam niya kung nasaan ako. Saka minsan nga bumibisita siya sa condo ko na may dalang kung anu-anong ulam."Bakit naman? Miss ka naman talaga ni, Manang. Kahit nga ako miss na kita." Tumigil siya sa paglalakad. "Iyong mga gamit mo, nasa kwarto mo pa. Walang pinagbago ro'n. Araw-araw iyong nililinisan ni, Manang, baka kamo raw bumalik ka. And I'm sure, malungkot iyon kasi kahit ako, wala doon."He sighed. "Promise ko kasi sa kanya papauwiin kita. And I'm glad I'm showing results. Sapat na sa akin iyong alam kong nag-aalala ka pa rin pala."Pagkatapos ay nagsimula na siyang maglakad ulit. Saka ay sinundan na naman ng katahimikan. Ma
Umurong ata ang luha ko after I heard him sighed.Wait.WAIT. WAIT. WAIT. WAIT. WAIT!Naglo-loading na naman ang kinakalawang kong utak dahil sa kagagawan ko ngayon. I'm still processing what just happened and when I finally realized my reality, para akong binuhusan ng napakalamig na tubig, iyong may yelo at umuusok pa sa lamig. WHAT THE ACTUAL F*CK HAVE I DONE AGAIN?D-Did I actually ran back here, like an actual crazy woman, lashed out to those men just because I was worried about this guy? SA LALAKING 'TO?Muli kong inangat ang tingin kay Xeno at maging siya ay nakatingin din pala sa akin. Malamlam ang kaniyang mga mata na parang nag-aalala sa akin ng husto. "You feeling fine now?" Inabot niya ang pisngi ko at pinahiran ito gamit ang kaniyang hinlalaki. Hindi ko siya sinagot. Nakatitig lang ako sa kaniya habang unti-unti na namang bumabalik sa ulirat ko ang mga nangyari. I freaking panicked think
"Miss, maling direksyon ka!" rinig ko pang saway noong lalaking nasa unahan ko nang magtagpo ang aming mga mata pero nagkibit-balikat lang ako. Patuloy lang ako sa pagtakbo kahit kinakapos na ako ng hangin. Ang nasa isip ko lang sa sandaling 'to ay ang makarating ako roon. Kakalimutan ko na lang muna sa ngayon ang atraso't kasalanan niya sa akin basta makita ko lang ang kalagayan niya. Hindi ko maiwasan ang kung anu-anong pumapasok sa isipan ko kaya mas lalo lang akong nag-aalala."S-Sandali!" Hinihingal akong napahinto sa tapat ng ambulansya na limang metro ang layo sa akin. Wala iyong nagkukumpulang tao."H-Huwag niyo munang isara!" pakiusap ko nang makitang kong isasara na nila iyong ambulansya.Nagtatakang lumingon sa akin iyong dalawang medics kaya mas lalo akong nataranta."Baka kilala ko siya!" pilit kong dagdag kahit hinahabol ko pa ang hininga."Sa tent mo na lang siya puntahan pagkatapos ng Marathon, Miss."
"Pero malay mo, baka miss ka nga nila kasi wala namang mga magulang na hindi nami-miss iyong sarili nilang anak. Baka dahil na rin sa pride nila bilang magulang, na ikaw iyong lumayas—alangan namang sila pa iyong magkandarapang habulin o hanapin ka, e ikaw nga iyong lumayas di 'ba? But that doesn't mean, hindi ka na nila na-miss."Ngumiwi ako. "You don't know them. Hindi sila kagaya ng mga magulang na nai-imagine mo. Marami akong nababasa sa libro at napanood na documentary videos sa YouTube tungkol sa mga magulang na di kayang tiisin ang mga anak nila, pero sila Mom and Dad? They're different. Mas mami-miss pa yata nila iyong aso, kaysa sa akin."Lumamlam ang mga mata ni Kuya Raymond. "Ley," tawag niya sa pangalan ko na parang dinadamayan ako.Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang naman ako. Nandiyan naman kayo, e! Alam ko namang hindi niyo ako iiwan."Sumingot si Kuya. "Malamang! Ako pa?" Turo niya sa sarili. "Kuya mo 'ko, kaya hindi kita ii
MUGTO ANG MGA MATA KO KINABUKASAN. Dinaig ko pa 'yong taong kinagat ng bubuyog sa mga mata sa sobrang maga. To the point na feeling ko hindi na ako makakita ng maayos dahil may sagabal sa paningin ko. Mabigat pa rin ang loob ko pero kailangan ko pa ring bumangon.Napagalitan pa nga ako ni kuya Raymond nang magkita kami sa venue ng marathon. Dapat kasi five ng umaga ang all in, kasi may kaunting aktibidades na gagawin, pero lampas five na yata akong narating. Hindi ko na naabutan ang prayers at ang pa-zumba nila."Umiyak ka na naman siguro kagabi. Tsk. Di raw affected pero ang maga ng mata." Heto nga't nanenermon na si Kuya Raymond."Di na lang kasi aminin, e. Nagtatapang-tapangan pa, para namang iba na ako sa 'yo," dagdag niya pa bago niya inabot sa akin ang isang plastic bottle na may lamang tubig, malamig pa 'yon. Kinuha niya pa 'yon sa ilang staff na naatasan sa event ngayon."Lagay mo diyan sa mata mo. Mukha kanang panda, tatakbo ka pa naman m
I immediately averted my eyes when I saw him staring at me. May kung anong kumirot sa dibdib ko nang marinig ko ang concern sa boses niya. Sh*t. Bakit ba kasi narinig ko pa si Maricar kanina? Kung anu-ano na tuloy 'tong naaalala ko.Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya sa akin. Bahagyang lumuhod ang isang binti niya upang magpantay ang mga mata namin."Sinong nagpaiyak sa 'yo?"Winaksi ko agad ang kamay niya nang iniangat niya 'yon. "Wala," pait kong sagot. Wala naman palagi 'yong nasasagot ko. Wala lang.Saglit siyang natigilan pagkatapos ay bumalik na sa upuan niya, nakatanga. "May nagawa na naman ba akong mali? Bakit feeling ko, ako ang may kasalanan kung bakit ganyan ang mga mata mo ngayon?"Hindi ko siya sinagot at hindi rin ako makatingin sa kanya. Siya 'yang may kasalanan sa akin, pero bakit ako pa ang may guilty conscience sa amin? Bakit ba ganito ako? Bakit isang paalala lang, nagiging lam
"OKAY KA LANG, LEY?"Agad kong pinunasan ang nagbabadya kong luha nang marinig ko ang boses ni Kuya Raymond."Teka, umiiyak ka ba?" "H-Hindi. Napuwing lang ako," agad kong kaila sabay kusot ng mga mata. "May kung anong maliit na bato kasi ang pumasok sa mata ko. Ang sakit nga, e." Pero bakit iba yata 'yong klase ng sakit? Hindi sa mata ko, kundi sa kaliwang banda ng dibdib ko?"Pa tingin nga." "W-Wala na," dagli kong sagot nang makitang mas lalo siyang lumapit sa akin. "Nawala na. Okay na, ako, Kuya."Halata ang pagdududa sa mga mata ni Kuya Raymond pero hindi niya na pinagpilitan ang gusto. Mayamaya'y sabay naman kaming napalingon nang marinig naming muling nagsalita si Maricar."Kaya kayo, kapag magmamahal kayo, piliin niyo 'yong matino at hindi kayo lolokohin. Piliin niyo 'yong taong kayo lang 'yong mamahalin at hindi kayo sasaktan. But above all, h'wag kayong masyadong tanga.""... Okay lang na m