Chapter 46I couldn't stop crying when Greg brought me home. Sobrang daming pangyayari. Hindi ko na alam. Hindi ko na nasundan. I just knew that Greg pulled me. And Carl was left—I don't care about him."Yna," Greg called.Hindi ko siya tiningnan.Hearing that name gave me weird feelings now. Now that I can remember everything."Thank you," medyo paos na sambit ko.I couldn't move on.I am Maxine.I suffered memory loss. Greg cured me. I am cancer free now.Ang daming nangyari.Parang pinanganak ako ulit. Parang ibang tao na ako. I am completely different."Nakakaalala ka na?" marahan at maingat na tanong niya.I sighed.I don't know where to start."I am Maxine Claveria," I said.I am not married to anyone.How could I forgive you this time, Carl? Paano kita nagawang patawarin noon? It's so hard. "Claveria," he murmured.I cleared my throat before looking at him."Carl Sarmiento is right, then? You are Maxine?" maingat na tanong niya. Diretso ko lang siyang tiningnan. I did not answ
Chapter 47Kahit nanginginig at nanghihina ay nagawa ko siyang tiningnan ng masama. Nakita ko ang pagod sa mga mata niya pedo hindi ko inalintana iyon."Go home to you? I am so sorry but I am not the weak Maxine you used to control. Hindi na ako magiging sunod-sunuran sayo," mahina ngunit puno ng galit na sambit ko.I saw him swallowed hard."Maxine—"I laugh sarcastically so he did not finish his supposed to be words."Siguro nga b*b* ako noon. T*nga ako. Bakit kita nasikmura? Bakit ko hinayaan na ganunin mo ako?" I spat. Mas lalong naging kita ang panghihina sa mga mata niya.This Carl right here is the same Carl who made me suffer. He made me cry a lot. Sinaktan niya ako. Ininsulto. "Max, ano ba ang gagawin ko?" mahinang tanong niya habang nakatingin ng diretso sa mga mata. I did not read his eyes. I don't want to know his feelings."Stay away from me. Get it? Hayaan mo na ako pati ang mga tao sa paligid ko," nanginginig na sambit ko saka pahablot na kinuha ang kamay ko sa pagkaka
Chapter 48I went straight home. At dumating rin kaagad si Greg. He insisted on preparing us dinner so I let him because he won't let me touch a bit.After dinner he invited me to watch movie with him in the living room. Ayaw ko sana pero hindi ko siya matanggihan kaya pumayag ako."Horror movie?" he asked and I just nodded.Nakayakap ako sa throw pillow nang magsimula ang movie. I am not interested to watch. Bahagya kong binaon ang mukha ko sa unan saka napatingin sa tv. I can't understand and even if something will appear like zombie or anything I won't get scared.Ang laki ng utang na loob ko kag Greg. I am so guilty to leave him now that I can remember everything. Hindi ko alam kung paano makabawi sa kanya."Are you okay?" biglang tanong ni Greg kaya napakurap ako at bahagyang ngumiti."Yes, hindi naman nakakatakot 'yan," sabi ko sabay upo ng maayos."Hindi ka pala matatakutin," sabi niya saka binalik ang tingin sa telebisyon. Napatingin na rin ako doon. And the horror movie bored
Chapter 49"Ano ba?!" medyo malakas na sambit ko saka siya tinulak kahit pa ako mismo ay nanghihina rin.Mabilis siyang napalayo sa akin na tila wala lakas saka siya pumikit ng mariin ng ilang saglit."I'm sorry," sabi bago ako tiningnan gamit ang mga matang nanghihina kaya mabilis akong nag-iwas ng tingin."Just give me my things. Aalis na ako," malamig na sabi ko. I heard him sigh."Max—""Let's make this clear, Carl. Just act like I died," mabilis na putol ko sa akmang sasabihin niya. Hindi ko alam kung ano ang ekspresyon ko ngayon.But I am sure that between me and him, it's him that looks weak."When can I see you again?" tanong niya sa marahang paraan habang ang mga mata niya ay mapupungay. Buong lakas kong pigilan ang sarili ko na magpaapekto at nagtagumpay naman ako."Just give me my things, Carl. Wala na tayong dapat pag-usapan pa," I said without filter.Umigting ang panga niya saka siya marahan na tumango. Bahagya akong napalunok saka mabilis na nag-iwas ng tingin. "I'll j
Chapter 50I sighed so hard before closing my eyes tightly.I might really go back to Zamboanga soon. Ang mga susunod na sahod ko sa cafr ay iipunin ko para sa pag-uwi ng Zamboanga. I hope to meet the peaceful life that I really wanted.I badly want to leave this place.I did what my usual work for the next days. And Greg became busy since he's back to work. Kumuha rin ulit siya ng isang katulong. I insisted that he don't have to but he hired one. Maaga siyang umalis parati ay sobrang gabi kung umuwi kaya mag-isa na lang rin akong pumupunta sa cafe pero minsan nagaga niya akong ihatid kapag naabutan ko siya.And it's fine.A life like this is day. It's peaceful, calm, and quiet.Wala akong kaba at wala akong takot na baka masaktan ako o ano.I just need to save more so I can go back to Zamboanga. And Greg will probably stay here because he got his work back. And that's so good.I will go back, alone.Sunday came and Greg has an emergency in the hospital. I finished all the books that
Chapter 51Tuloy-tuloy akong naglakad. The mansion is huge so it takes how many minutes for me to go downstairs.Nagkalat ang kanilang mga bodyguards sa bawat sulok ng mansyon. At nang makababa ako sa unang palapag ay nakita ko ang iilan. At mabuti na lang dahil wala ni isang humarang sa akin kaya nag tuloy-tuloy ako sa paglalakad.Malapit na ako sa main door nang mapahinto ako dahil sa pamilyar na babaeng papasok. I swallowed hard before looking at the elegant woman. Kaagad siyang nagtaas ng isang kilay nang makita ako.The sophisticated and elegant Mrs. Caren Sarmiento and behind her is his husband Arnold Sarmiento. Nakatutok sa akin ang mata matang mapanghusga ng ginang. I don't want any trouble so I avoided her gaze and continue walking."And why are you here?" tanong ni Mrs. Sarmiento nang bahagya akong mapalapit sa kanila.Pinalala ko sa sarili ko na bigyan siya ng kaunting respeto. Kahit kaunti lang."Ipinatawag ako ni Don Sarmiento. I am leaving now don't worry," sabi ko at mul
Chapter 52Gulong-gulo na ako. Gusto kong mag tapang-tapangan pero ang babaw ng mga luha ko. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Naipit ako sa mga sitwasyon. Hindi ko na alam kung ano ba ang dapat kong gawin.I can't talk more to Greg so I locked myself in my room. I cried a lot and I can't stop until I fell asleep. Kinabukasan ay akala ko nakaalis na si Greg nang bumaba ako. Pero nakita ko siyang nakaupo sa living room. Ang una kong nakita ay ang pasa sa gilid ng labi niya kaya mabilis akong nag-iwas ng tingin."Ihahatid kita," sabi niya kaya tumango lang ako.We ate our breakfast together without talking. Mabilis kaming natapos kaya hinatid niya ako at mukhang didiretso rin siya sa hospital.I need to finalise my decision."Susubukan kong kumuha ng ticket sa bus patungong Zamboanga para hindi na ako magpalipat-lipat," sabi ko habang nasa loob kami ng kotse.Naramdaman ko ang paglingon niya sa akin pero tinuon ko lang ang mga mata ko sa harapan."I'll try if—"I cut him off. I fee
Chapter 53Hindi ko halos makurap ang mga mata ko habang nakatitig kay Carl na mahimbing ang tulong. I smiled a little when I remember that he fell asleep while hugging me earlier.I wanted so bad to leave you, Carl. But I am here.Tila nakulong pa rin pala ako sayo.I gently stoke his hair. Ang dami niyang sugat sa mukha na nagamot ko na kanina habang tulog siya. I want these dark under eyes to disappear, too.Dahan-dahan kong hinaplos ang ilalim ng mga mata niya. He looks tired and I feel so sorry for it. Ang pagtaas at pagbaba ng dibdib niya ay tila walang nagagawa para pawiin ang pagod na nararamdaman niya ngayon. Nobody's perfect. Carl isn't. Even me is not perfect.Dahan-dahan kong pinahiga ang ang ulo ko sa maliit na espasyo ng couch. I don't want to sleep right now. Pero binigo ako ng mga mata ko dahil sa pagpikit ko ay tuluyan na akong nakatulog ng hindi ko namamalayan.Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko nang makaramdam ako ng pangangalay sa leeg. It's kinda blurry at f
Epilogue"Love you," I whispered while hugging her from the back. I am smitten. I don't care. I want us this close every f*cking minute."I'm sleepy," she said so I chuckled before kissing her neck. Napanguso siya sa ginawa ko pero kalaunan ay bahagya ring tuminghala para mapagbigyan ako.I licked her sensitive spot. I hate myself for hurting her. Kaya ngayon ay bumabawi ako. I want her to feel the happiness every second. She deserves everything in this world. I am willing to kill for her. She's my life now. And of course, she's the reason why I'm still breathing.Napahigpit ang pagkakayakap ko sa kanya nang may maalala.I wish I felt this from the beginning. I hope I noticed her from the very start. I hope I appreciate her. Wala sana akong pinagsisisihan ngayon. Wala sana akong takot na naramdaman. It's my fault anyway. Tim is right. I'm an asshole for hurting her and begging her to come back to me."So you are married?" Shane asked when I brought her to my house. I smirked at her.
Chapter 56"Say it again," he said while nibbling my lower and upper lip atlernately. He couldn't forget it. Hindi siya makapaniwala.Ay hindi rin ako makapaniwala. Sa gitna ng problema ay nandito kami ngayon nagsasalo ng halik."Come on, Baby," pamimilit niya pa. I just chuckled before kissing him back.In just a blink of an eye I found ourselves on his bed. He's heavy but I know he won't crash me. I gently encircled my arms on his neck when his kisses became more passionate yet hungry. His tongue entered my mouth. I couldn't help to moan a little."Stop," I half heartedly said when I suddenly remember our problems.But instead of stopping, his kisses even trailed down to my neck. I craned my neck for that. My hands found his hair. Napasabunot ako sa buhok niya habang hindi malaman kung saan babaling."Baby," he moaned when I gently digged my nails on his back.I couldn't contain my moans because of too much sensation. This is making me crazy. Mas lalo lang akong nabaliw nang unti-unt
Chapter 55Ramdam na ramdam ko ang mga matang nakatutok sa amin nang tumapak ako sa kompanya ni Carl. I wanted to run but Carl's holding my waist. Everyone's looking at us. Parang ngayon ko gustong magpakain sa lupa. I am with their Ceo right now."You are stiff. Are you okay?" mahinang tanong ni Carl nang makapasok kami sa elevator.Doon lang ako medyo nakahinga ng maluwag.Umiling ako kahit ang totoo ay sobra na akong nahihiya. Hindi dapat ako nandito."You'll stay in my office. Sa conference room ang meeting," muling bulong niya kaya wala sa sarili akong tumango. The elevator opened in the very last floor. Napalunok ako ng husto nang may isang lalaking sumalubong sa amin at kaagad yumuko. He's Carl's secretary."Mr. Sarmiento, the board members are already in the conference room including the President. Ikaw na lang po ang hinihintay," sabi ng nito na ikinatango ni Carl."Sa office ka muna," sabi ni Carl saka iginiya ako sa isang pintuan. Nang buksan niya iyon ay bumungad sa akin
Chapter 54After eating Carl fell asleep. Hindi ko na tinanong kung may trabaho siya o wala kahit week days naman ngayon. I feel like he really need a lot of sleep. Nakaupo lang ako sa kama niya habang nakadapa siyang matulog at nakayakap sa baywang ko. I charged my phone earlier and I can use it now so I read Greg's messages.Labis-labis ang guilt na naramdaman ko habang isa-isa iyong binabasa. Habang abala ako sa pagbabasa ng mga mensahe niya ay bigla siyang tumawag kaya bahagya kong nabitawan ang cellphone sa gulat. Huminga muna ako ng malalim ng ilang beses bago iyon sinagot.I glance at Carl's first and he's still so asleep so It's fine."Where are you?" iyon ang unang narinig ko. Hindi ko man nakikita si Greg ngunit tila nakikita ng isipan ko kung gaano siya kagalit ngayon."I'm sorry. I'm really sorry. Can I talk to you?" mahinang sabi ko habang pasulyao-sulyap kay Carl.Greg scoffed on the other line."Are you aware that you are hurting me, right?" Natahimik ako doon. Hindi k
Chapter 53Hindi ko halos makurap ang mga mata ko habang nakatitig kay Carl na mahimbing ang tulong. I smiled a little when I remember that he fell asleep while hugging me earlier.I wanted so bad to leave you, Carl. But I am here.Tila nakulong pa rin pala ako sayo.I gently stoke his hair. Ang dami niyang sugat sa mukha na nagamot ko na kanina habang tulog siya. I want these dark under eyes to disappear, too.Dahan-dahan kong hinaplos ang ilalim ng mga mata niya. He looks tired and I feel so sorry for it. Ang pagtaas at pagbaba ng dibdib niya ay tila walang nagagawa para pawiin ang pagod na nararamdaman niya ngayon. Nobody's perfect. Carl isn't. Even me is not perfect.Dahan-dahan kong pinahiga ang ang ulo ko sa maliit na espasyo ng couch. I don't want to sleep right now. Pero binigo ako ng mga mata ko dahil sa pagpikit ko ay tuluyan na akong nakatulog ng hindi ko namamalayan.Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko nang makaramdam ako ng pangangalay sa leeg. It's kinda blurry at f
Chapter 52Gulong-gulo na ako. Gusto kong mag tapang-tapangan pero ang babaw ng mga luha ko. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Naipit ako sa mga sitwasyon. Hindi ko na alam kung ano ba ang dapat kong gawin.I can't talk more to Greg so I locked myself in my room. I cried a lot and I can't stop until I fell asleep. Kinabukasan ay akala ko nakaalis na si Greg nang bumaba ako. Pero nakita ko siyang nakaupo sa living room. Ang una kong nakita ay ang pasa sa gilid ng labi niya kaya mabilis akong nag-iwas ng tingin."Ihahatid kita," sabi niya kaya tumango lang ako.We ate our breakfast together without talking. Mabilis kaming natapos kaya hinatid niya ako at mukhang didiretso rin siya sa hospital.I need to finalise my decision."Susubukan kong kumuha ng ticket sa bus patungong Zamboanga para hindi na ako magpalipat-lipat," sabi ko habang nasa loob kami ng kotse.Naramdaman ko ang paglingon niya sa akin pero tinuon ko lang ang mga mata ko sa harapan."I'll try if—"I cut him off. I fee
Chapter 51Tuloy-tuloy akong naglakad. The mansion is huge so it takes how many minutes for me to go downstairs.Nagkalat ang kanilang mga bodyguards sa bawat sulok ng mansyon. At nang makababa ako sa unang palapag ay nakita ko ang iilan. At mabuti na lang dahil wala ni isang humarang sa akin kaya nag tuloy-tuloy ako sa paglalakad.Malapit na ako sa main door nang mapahinto ako dahil sa pamilyar na babaeng papasok. I swallowed hard before looking at the elegant woman. Kaagad siyang nagtaas ng isang kilay nang makita ako.The sophisticated and elegant Mrs. Caren Sarmiento and behind her is his husband Arnold Sarmiento. Nakatutok sa akin ang mata matang mapanghusga ng ginang. I don't want any trouble so I avoided her gaze and continue walking."And why are you here?" tanong ni Mrs. Sarmiento nang bahagya akong mapalapit sa kanila.Pinalala ko sa sarili ko na bigyan siya ng kaunting respeto. Kahit kaunti lang."Ipinatawag ako ni Don Sarmiento. I am leaving now don't worry," sabi ko at mul
Chapter 50I sighed so hard before closing my eyes tightly.I might really go back to Zamboanga soon. Ang mga susunod na sahod ko sa cafr ay iipunin ko para sa pag-uwi ng Zamboanga. I hope to meet the peaceful life that I really wanted.I badly want to leave this place.I did what my usual work for the next days. And Greg became busy since he's back to work. Kumuha rin ulit siya ng isang katulong. I insisted that he don't have to but he hired one. Maaga siyang umalis parati ay sobrang gabi kung umuwi kaya mag-isa na lang rin akong pumupunta sa cafe pero minsan nagaga niya akong ihatid kapag naabutan ko siya.And it's fine.A life like this is day. It's peaceful, calm, and quiet.Wala akong kaba at wala akong takot na baka masaktan ako o ano.I just need to save more so I can go back to Zamboanga. And Greg will probably stay here because he got his work back. And that's so good.I will go back, alone.Sunday came and Greg has an emergency in the hospital. I finished all the books that
Chapter 49"Ano ba?!" medyo malakas na sambit ko saka siya tinulak kahit pa ako mismo ay nanghihina rin.Mabilis siyang napalayo sa akin na tila wala lakas saka siya pumikit ng mariin ng ilang saglit."I'm sorry," sabi bago ako tiningnan gamit ang mga matang nanghihina kaya mabilis akong nag-iwas ng tingin."Just give me my things. Aalis na ako," malamig na sabi ko. I heard him sigh."Max—""Let's make this clear, Carl. Just act like I died," mabilis na putol ko sa akmang sasabihin niya. Hindi ko alam kung ano ang ekspresyon ko ngayon.But I am sure that between me and him, it's him that looks weak."When can I see you again?" tanong niya sa marahang paraan habang ang mga mata niya ay mapupungay. Buong lakas kong pigilan ang sarili ko na magpaapekto at nagtagumpay naman ako."Just give me my things, Carl. Wala na tayong dapat pag-usapan pa," I said without filter.Umigting ang panga niya saka siya marahan na tumango. Bahagya akong napalunok saka mabilis na nag-iwas ng tingin. "I'll j