Author's Note: Hello! Kumusta ang lahat? Kalma lang po 🙃 Maraming salamat sa patuloy na paghihintay ng update, ahah. Sorry na po ☺️ I am not a full-time writer, at madalas na busy pero dahil gusto ko talagang magsulat kaya pinipilit kong mag-update kahit late nights. Don't worry, di naman matetengga ng months ang story, isang araw lang naman madalas ang missed day ko. Need lang talaga i-priority ang work. Kailangan mabuhay kaya cheers sa lahat ng lumalaban sa buhay ahah. Anyways, ayun lang, gusto ko lang talagang humingi ng pasensya kung naghihintay kayo ng matagal. Bumabawi lang ako ng lakas sa mga comments niyo ihih. Thank you and stay healthy! 💕🌻
Kagat-kagat niya ang ibabang labi sa sakit ng kamay niya habang nag-e-empake para makabalik na sa mansyon ni Don Arthur. Ayaw niyang magsayang ng oras at gusto ng makita ang mga anak niya. "We failed to follow them. I don't know if Damon is with them. I didn't see him, but he already checked out,"
"Of course not, Baby. Mommy need to work—" "You should fine our dad. He should be the one working. We want you to stay here and take care of us, Mommy," parang matandang saad ni Lucho na nagpaumid sa dila niya. "Right! Lolo Arthur said you'll bring Daddy here. Where is he, Mommy?" dinig niya pa an
DAMON'S POV Maliit na palad na sumampal sa pisngi niya ang nagpalingat sa kanya. Hindi pa siya makahinga sa sobrang sakit ng katawan ngunit naririnig na ang maliliit na boses sa tabi niya. "Why did you slap him, Luna? Bisita siya!" boses iyon ng batang lalaki. "What? I'm trying to wake him up, Lu
Nagsalubong ang mga kilay niya. Totoo ngang may bata. "The kids? Your kids?" pigil ang hiningang tanong niya dito. Sumandal ito sa mesa at sumilay ang maliwanag na ngiti. "They were excited to wake you up, Romanov. They have been waiting for you—" "Anak mo sila sa boyfriend mo?" naka-igting ang
MEARA'S POV Madiin ang pagtanggi niya kay Romanov. Wala rin naman itong magawa kun'di umungol nang magaspang. Dalawang linggo na nga itong naroon sa mansyon ni Don Arthur kasama nila. Kampante naman siya't wala pang nakasunod na tauhan ni Marina dito. "I'm fully healed," bulong nito sa kanya haban
Nagdadamdam niyang inalis ang yakap nito at walang lingon-likod na umakyat. "Scarlet," tawag pa nito sa kanya ngunit hindi niya pinansin. Pumasok siya sa kwarto at pinalis ang mga luha niyang bumagsak na pala sa kanyang pisngi. Ewan ba niya ngunit natatakot siya bigla. Wala pa kasing isang buwan n
DAMON'S POV "We should go. Hindi pwedeng dito pa sa mansyon mangyari ang gulo," desididong udyok ni Don Arthur pagkasara ng pinto ng mansyon nito. Mabilis niya itong pinigilan sa braso, "You should stay here too and just wait for us, Uncle." Nagsalubong ang mga kilay nito, "Malakas pa ako, Damon.
"Pwe! Ang Rhian mo at Si Meara ay parehong bulok! Mga walang kwenta! Mga mahihina!" Akma itong susugod kay Ronald at akmang magtatawag din ng tauhan ngunit mabilis niyang hinila ang braso nito. Agad niya ring hinuli ang leeg nito at madiing sinakal. "L-et go of me, Damon!" pilit nitong sambit at p