“Hay nakakapagod ang byahe!” pambungad ni Lee sa buong karagatan.
“Anong nakakapagod, nakaupo at natulog ka lang buong byahe bakla ka!” umirap lang siya sa akin dahil sa sigaw ko.
“Che!”
Sumang-ayon naman si Belle sa akin at tumawa. Habang si Nica naman ay may pinuntahan pa sa labas.Nandito na kami ngayon sa inuupahan naming kwarto. Oo nandito na kami sa Siargao. Malaki ang kwarto, pwedeng magkasha ang labing dalawang tao. May sarili itong sink at small kitchen. May dalawang comfort room. May sariling tv, 50 inches. There are four king sized bed. Tabi ang dalawa habang nasa harapang banda naman ang dalawa. Pumapagitna nito ay ang espasyong pwede naming daanan. Kasya namin kaming apat sa iisang kama pero syempre mas masusulit kung tig-iisa kami. May malaking aparador na nasa gilid. Wooden ang kwarto namin, no actually this is a hut pero isang kwarto lang. So basically parang bahay. May sliding glass iton
“Siargao is getting a lot of tourists today.” habang lumilingon sa paligid si Nica.Kakarating niya lang dito sa cafeteria at umupo naman siya sa upuan na nasa aking harapan. Napansin ko rin, ang daming tao. I have seen some famous individuals kanina katulad na lamang ng mga foreign models. Maybe this hotel doesn't need our reviews at all. I mean... Belle's review.“I even met Kylie Johnson, do you still remember her? You know...during fashion week in Paris.” tanong niya sa'kin.“Yeah, I remember.” direkta kong sabi, medyo di niya inexpect dahil napahiwalay ang mga labi niya dahil sa bahagyang pagkagulat.Lumiwanag mukha niya“Really? I knew it you have some hearts for fashion industry.” nakangisi niyang sabi.Hays.“Nica, naaalala ko lang mukha niya dahil isa rin naman siyang sikat na m
Pag-dating sa eleventh floor ay bumukas ang pinto ng elevator. Nauna akong lumabas, at sumunod naman yung apat na lalaki sa akin. I didn't bother to look at them at all, pinuntahan ko diretso si Belle nang makita ko siya sa loob ng isang restaurant. Oh it's not a restaurant, it's a bar. Kumaway siya sa akin.As I walked towards her, I can sense the people around me are gossiping. They maybe know me? I don't know. I just shrugged at my self.I sit infront of Belle.“Ang tagal mo naman.” reklamo niya.“Ang arte mo! 8 minutes late lang ako. Duh” reklamo ko pabalik.Napatingin ako sa other side, palabas sa isang door ng bar. May malaking pool doon na kung saan tanaw na tanaw mo naman ang karagatan. May space rin for other tables, sun loungers at benches. Makikita mo ito dahil salamin lang ang dingding ng bar.Madami ang tao ngayon. Mas marami compare sa mga tao na nasa cafeteria at isang restaurant kanin
“What are your names beautifuls?” the guy in a red shirt asked while smiling playfully.I chuckled a bitOh, these guys are cheap. Kaya ayaw kong makipag-kilala ng mga bagong tao. Lalong-lalo na yung mga taong napag desisyunan nila Lee na makaka date ko. It's because they always have the same lines. Same cheap lines. Do they really think, I'll be easily swayed by their moves and smiles? I mean, we?I know Belle for a long time. And she might not have said to me about a certain guy that already caught her heart, I know for sure she's not that stupid to be easily moved by this kind of actions.We ain't beginners for these.Well, wala naman sigurong masama kung sasali kami minsan sa mga palaro nila. They are the one who started it in the first place, might as well accept it as a sign of courtesy.I smiled at them sweetly. Nagulat pa ata sila dahil biglang nag-iba ang reaksyon ko. From hostile to being friendl
What the hell did you do Manuelito Villacura?!Ang sabi ko kung di mo man lang ako tutulungan sa pag-sugpo ng isyu ay huwag ka nang mag dagdag pa ng gasolina sa apoy! Nakakagigil ka talaga!Is he really testing me?Fine! I'm sorry for answering you sarcastically noong birthday ni Lee!Napabuntong hininga na lang ako sa sarili dahil hindi naman siya ang nagsimula nung isyu. Ang problema ko lang ay bakit niya dinagdagan!I bet he's so happy playing.Okay, playing...But no! I can't play with you... Ayoko sa'yo! Period!Nasa veranda ako ngayon, ang ibang side ng 11th floor. Nasa opposite side ako kaya malayo-layo ako sa ingay. Nagpapahangin ako ngayon dahil mukhang sasabog ang ulo ko kung mananatili ako roon sa table nila Lee.Napaka daldal ni Nicole, she doesn't even felt how irritated I was. Napakadaldal! Lagi akong tinatanong kung anong gayuma raw ang ipinakain ko kay Lito at napaamo ko siya. And
I tried so hard to focus on cooling my warm soup. But a question in my head keeps on fooling around about what happened a while ago.Ngayon ko lang na realize ng mabuti ang nangyari. I was so nervous and shy back in his room that all I could think about is leave. Just what the hell?Why is he even here anyways?I am so bothered by how the hell did I end up sleeping in his hut! Bakit ang bilis ng pangyayari? All I could think about is that I was drunk and so sleepy last night. But what the hell? Just what the hell... Sa dami ng taong pwedeng makakita sa akin kagabi, bakit siya pa? And why did he even let me sleep in his hut?! He could have called Lee, they know each other! And why did he sleep beside me while wearing only a boxer?!Ano ba kasing ginagawa niya dito?Obviously Violet, he too is in vacation. Pero bakit dito pa? My gosh! Tinanggihan ko nga ang all free access ng Xander Islands because aside from I don't like the resort, hind
Habang umiinom ako ng four season na juice ay di ko mapigilang isipin ang pag-halik ni Lito sa akin kanina.Nakakairita dahil di ko man lang siya nasampal.Umalis agad, ang bastos!Hinawakan ko ang labi ko at ramdam ko pa rin ang mainit na sensasyon na dumampi sa akin kanina. Anong katarantaduhan na naman kaya ang pumasok sa isip ng isang 'yon at biglang lumapit sa akin upang halikan ako.Sabi nila may mga karma raw sa mga di kaaya-ayang bagay na pinaggagawa mo sa buhay. Ito ba ang karma ko sa pagsagot lang ng pabalang sa kanya noon? Ang babaw mo naman sa akin buhay.May mga tao nga diyan na grabe grabe ang mga kasalanang pinaggagawa tapos namumuhay pa rin sa karangyaan.Tapos yung sa akin, ganito agad? May mga taong nagkasala sa akin, pisikal man at emosyon. Pero ni minsan di ko sila nakitaan na pinaparusahan sila ni karma. Unfair!Karma is a bitch kuno, pero mukhang sa akin lang naman ata nagiging bitch
Nang matapos sina Nica at Lee sa pag-susurfing ay nag-aya silang sumama sa mga kakilala nila na nasa isa sa mga cottage. Sumang-ayo ako, mukha namang mga friendly ang mga iyon.Nang makalapit kami ay agad nila kaming binungad ng bote ng beer.Lee then automatically get the beer that was supposed to be mine. Binigyan naman kami ng nakakalokang tingin nung nag-abot sa akin.“Uy si Lee strict boyfie”Napangiwi ako dun. Pero mas lalong napangiwi si Lee.“Ew si Res may sayad” pang-gagaya niya sa tono. Nagtawanan kaming lahat.Res is a model and she's very pretty. Model nga diba? And I was not wrong that they are friendly o baka napipilitan lang talaga sila sa akin na makipag friends dahil friend ako nina Lee, Nica at Belle. Either way, I'm find with it. Pagbibigyan ko na si Nica na makikipag kaibigan ako sa mga other circle of friends nila. Saying 'hi' wouldn't hurt me, right?&
Nag-inuman sila ng beer habang ako naman ay hanggang four season juice lang. Hindi naman ako kinulit nila Lee at Belle na uminom ng alak.“Let's play a game!” Belle.Sinamaan ko siya ng tingin. Ano na naman ba pinaplano mo Maribelle Fleurdeliza? Pasimple niya akong nginitian na halatang may masamang binabalak.“Truth or Dare!” si Lee naman ngayon. “Walang exception! Tayong lahat maglalaro! Huwag kj.” dagdag niya at tinignan ako na para bang ako ang pinaparinggan.My friends are obviously betraying me. Si Nica nalang ang last chance ko pero agad siyang nag-iwas ng tingin nang tumingin ako sa kaniya. No! Traitor!I don't wanna play with Manuel! I fucking hate this man. Nainsulto ako kanina dahil sa paghalik niya sa akin tapos ngayon magsasama kami sa iisang laro?Not gonna happen!Narinig ko ang pagtikhim ni Belle at bumulong sa akin. “You know who you are Violet. Don't let Man
Nagising ako with Manuel still in my side. Hinay-hinay akong kumawala sa mga bisig niya at sinisiguradong hindi ko siya magisingIt's still 4 am. I went downstairs and checked upon my daughter who was still sleeping. Ganitong oras ako bumabangon dahil gusto kong maabutan ang araw sa bawat pagsikat nito. I made a chocolate milk and read a few pages of a book. When I got bored I watched online videos about baking. There was so much time left for me everytime I woke up like this. Marami akong nagagawa. I baked cookies and brownies for Ciara, I have gone through the reports by the company, I have enjoyed mornings more than anyone because of this.Nang makaramdam ako ng antok ay ipinikit ko lang saglit ang mga mata ko at nang magising ako ay tirik na ang araw. I looked at the clock and it was already 7:45 AM but the house was quieter than before.“Ciara?”I called from outside the room. Kumatok ako sa kaniyamg kwarto at unti-unting binuksan ang kaniyang pinto nang walang tumugon sa tawag k
SPG R18Nang pumasok kami sa loob ng bahay, Ciara sat silently on the couch. Hinsi ko alam bakit siya natahimik bigla. Nilapitan ko siya habang marahang sumunod sa akin si Manuel.“Ciara, I have to tell you something...”Hindi siya ngumiti sa akin. Kaya tumabi ako sa kaniya upang mas magkalapit kami. Habang si Manuel naman ay nasa sofa na nasa harap lang namin. Ciara looked at him. Hinaplos ko ang anak ko para bawiin ang atensyon niya ngunit na kay Manuel pa rin siya naka focus. She stared at her Dad for a long time, like she was carefully observing his face. Maya maya pa ay biglang nanubig ang kaniyang mga mata at natigil ako sa kaniyang sinabi. “A-Are you my D-Dad?”Laking gulat ko nang marinig ang kaniyang tanong. I wiped her tears. “Ciara...”Kahit si Manuel ay natigil sa tanong ng kaniyang anak.How di she...Lumingon siya sa akin habang walang tigil sa pagtulo ang kaniyang mga luha. “He's my Dad, r-right?”Napatakip ako sa aking bibig at hindi na rin mapigilan ang mapaluha dahil
Violet's POVI ran towards the event and look for the familiar face I saw from the elevator. Siguro guni-guni ko lang 'yon. Baka kulang lang ako sa pahinga. But I can't be mistaken. That was too surreal. That face was too real to be only imagined.Tumunog ulit ang cellphone kaya mabilis ko itong sinagot. “Hello?”“Ma'am, si Ciara po!”Mabilis ang tibok ng puso ko sa sinabi ng kasambahay sa kabilang linya. “What about Ciara?”“Umiiyak po. Hinahanap ka. Nanaginip po ata ito ng masama, ma'am.”Napapikit ako sa narinig. Akala ko ano ng nangyari sa anak ko. Bahagya akong napabuntong hininga sa narinig. “I'll go home right away.”At saka tinapos ko ang tawag. Nag text ako kay Belle na mauuna ng umuwi. Naiintindihan niya rin naman iyon. I turn aroun and walk away from the chase. Wala akong panahon para sa mga guni-guning nakikita ko. I have Ciara. I have to be firmed and strong for her. Ngunit agad ding nabawi ang sinabi ko sa sarili nang makaharap ang lalaking nakita ko kanina. I froze, t
Four years later..."Mommy, Ciara wants to eat ice cream. Please?" Napatingin si Violet sa anak na nagsusumamo. Papunta sila ngayon sa paaralan ni Ciara. Ciara has been enrolled into a preschool since the child was always writing. She loves to spend time with her pencil and paper. At since walang ibang bata sa kanilang bahay ay mas nakabubuti kay Ciara ang makipagsalamuha sa paaralan. Hindi rin naman ganun kabigat ang tinuturo ng mga pre-school teachers. Nasisiyahan pa nga ang bata at kada umaga ay excited pa itong pumapasok. "Yes we'll get ice cream later after school. Okay?" Ciara pouted and nod silently."Okay."Mabait na bata si Ciara. Kahit wala ang kaniyang ama ay parang sapat na sa kaniya na makita ang kaniyang ina. She has always been good to her mom. Hindi nag ta-tantrums. Masunurin, magalang at higit sa lahat matalino. Violet never had neglect her daughter in the first place. Hindi siya nagkulang sa pagpapalaki nito.Nang makarating sila sa paaralan ay humalik ang bata sa
Kabanata 88The news that wrecked almost everyone's jaw, faded until it vanish from the people's mind. That is how time affects everything in this world. Ilang buwan na ang nakalipas simula ng balitang iyon. Marami ang nagulantang, ngunit bahagya lamang ang nakikidalamhati kay Violet. Kaunti lamang ang may alam sa totoong koneksyon nito sa Senador. Sa ilang buwang lumipas, hindi nagkulang sa pag-alaga ang mga kaibigan ni Violet. She was slowly trying to heal everyday. Slowly trying to fight for her life and for her baby. Kahit masakit pa rin ang mga nangyaring karanasan nitong mga nakaraang buwan ay iginitgit niya ang sarili na lumaban. “Violet, let's go na!”Nilingon niya ang pinto nang marinig ang boses ng kaibigan na si Belle. Mag sine daw sila ngayon at mag grocery na rin paras mga kailangan sa pagbubuntis. Mamimili na rin daw sila ng mga damit pambata. Kabuwanan na niya ngayon at dahil sa pagiging busy niya sa sarili ay muntikan na niyang makalimutan ang mga gamit para sa kaniya
Napahawak siya sa bibig nang tuluyang makita ni Violet ang harapan ng litrato. Nilingon niya ang box na nasa tabi ngayon ni Red at nanginginig na hinalungkat ang ibang laman. Para siyang nawalan ng hininga habang nakatutok sa bagong litratong kaniyang hawak. It was a prominent senator in the country. Nasa isang mataas na sofa ito nakaupo. May hawak na alak sa kabilang kamay habang isang kamay ay nakahawak sa kaniyang pagkalalaking nakalabas at nakatutok sa camera. Nasisiyahan ito habang pinalilibutan ng mga babaeng nakahubad.Ang ibang mga litrato ay parehas lamang ng nilalaman. Mga babaeng nakahubad. Ang senador ay nakahubad na rin. Gumagawa sila ng maselan na gawain. May mga pinagbabawal na gamot ang nakalatag sa lamesa at sa ibang litrato ay siyang muntik nang magpatumba kay Violet. Ang senador at si Alex ay parehong nilalaro ang kanilang pagkalalaki ng mga babaeng nakahubad. Violet couldn't take the too dreadful scene before her eyes. Nakakasuka, mga baboy, parehong mga nababag
Ang dami ko ng pinagdaanan sa buhay na ito. Minsan noon akala ko mamamatay na ako mula sa mga sakit na nararamdaman ko. Pero sa tuwing na sa dulo na ako ng pagsuko, binibigyan niya ako ng rason para lumaban. Kagaya na lamang ngayon, binibigyan niya ulit ako ng liwanag sa dumidilim kong daan. Nakahiga ako sa hospital bed habang walang tigil na tinutukan nang maigi ang mga bituin na nakikita ko sa labas ng bintana. They shine so brightly in the middle of darkness. At kahit maliliit lamang sila kumpara sa malawak na kadilimang bumabalot sa gabi, ang mumunting ningning ng bawat isa ay siyang dumaig sa naghaharing kadiliman sa kalawakan.Siguro kaya ko rin 'yan. Siguro kaya ko ring lumiwanag at manaig laban sa dilim. Just like how the stars shine so brightly until they die, maybe I too can shine with them. Hindi, hindi siguro lang, dahil sigurado na ako. I too can overcome this darkness in my life and shine with every piece of me. Sigurado na ako na katulad ng dati ay alam kong malalampas
TRIGGER WARNING! SUICIDE ATTEMPT“Ma'am, kumain na po kayo.”It has been weeks since my wedding was call off. Ang bilis ng pangyayari na kahit ako ay hindi makapaniwala. I woke up in the hospital after 24 hours and the news came to me harshly. I was so devastated to the point I was running wild and shouting at everyone in the hospital. Kahit si Lee at Belle ay nasigawan ko. Pero kahit anong paghihinagpis ko, kahit anong sigaw ang gawin ko ay walang lumapit sa akin upang sabihan ako na panagip lamang ang lahat. Tanging pag-iyak lamang ang nagawa ko pagkatapos na pagwawala ko. Lee and Belle couldn't comfort me. No sugarcoated words can heal my wounds. No comforting warmth can ease my pain. After two days, Kian woke up. With his injured body, he kneeled in front of me asking for forgiveness. He was blaming himself for his friends death saying he should've died instead. And I on the other hand, blamed him in some aspects. The reason why until now, I do not have the courage to face him ye
“What?” Ang kaba kong naglaho kanina ay unti-unting bumabalik sa akin. My heart beat faster like I was almost having tachycardia.“Manuel's not here yet,” bulong niya sa akin. “We just called Kian thirty minutes ago at ang sabi niya ay malapit na sila.”She shake her head. “No. We just called Kian too for a lot of times right at the moment at hindi niya sinasagot ang tawag namin!”I see the assistant wedding planner and Lee rushing towards us. “He's still not answering.” Lee dialed the number again. “I don't want to think about this but, you would have bumped into each other while coming here right?”“Stop,” sabi ko sa wedding planner.“Kaya paanong mas nauna pa kayo kaysa sa kanila? I think—”“I said stop it!” Napalakas ang pagsabi ko nun kaya napatingin ang ibang bisita sa amin. She closes her mouth. “I'm sorry...”I look at her with disgust. How could she think about something bad to her clients? Pati si Lee ay hindi nagustuhan ang sinabi at iniisip niya. Kakilala pa niya naman