tumulo na luha ko huhu. bukas na lang ulit
Leon closed his eyes and waited for his father to shot him but then wala. Wala siyang narinig na pagputok ng baril kaya naman dinilat niyang muli ang kanyang mga mata at tumingin sa kanyang ama.Nakatutok ang baril nito sa kanya ngunt hindi magawang kalabitin ng kanyang ama ang gatilyo nito. His hand was even trembling while holding the gun. Tumulo ang luha sa kanyang mata habang nakatingin sa kanyang ama.“What are you still waiting for?” mahina niyang tanong sa kanyang ama. “Shot me now. You don’t have to worry about my dead body. You know how to dispose dead bodies anyways. No one’s going to know you killed your own son.”Wala na siyang pakialam kung papatayin siya ng kanyang ama at hindi na niya makita pa si Chandria pagkatapos ng araw na ito. He would die not marrying her. And maybe that’s way better than to marry his cold body, right?Napatingin siya sa kanyag ama nang tinapon nito ang hawak nitong baril sa lapag kaya naman nangunot ang kanyang noo. His father looked at him. Nam
Pagod at inaantok. Ngunit walang panahon si Leon na sumaglit muna para magpahinga. He wanted to see Chandria this instant. Pagod siya ngunit ang gusto niyang pahinga ay ang makita si Chandria. He wants to see her so bad.“Damn, bro. You look exhausted. Why don’t you rest for a moment?” mahinang sambit ng kanyang kaibigan na si Alas na kakauwi lang galing sa States.Umiling na siya sa suhistyon nito. “No need. I’m fine. Just take me home.”Home. Home is where someone is waiting for you to arrive safely. With arms wide open and a warm embrace. And the exact thing he always have in whenever he arrive in her arms.And as soon as he spotted the hospital, he immediately took off his seatbelt. Nang tuluyan nang tumigil ang sasakyan ay hindi na niya hinintay pang magsalita si Alas. He unlocked the door beside him and pushed it right away. Lumabas siya ng sasakyan at malalaki ang mga hakbang na papasok ng hospital.As lucky as he is, nakasalubong niya ang ama ni Chandria. Mukhang nagulat ito s
“Bakit? Saan kayo pupunta” buong takang pagtatanong ni Leon sa kanya.Tipid niya itong nginitian. “We’re heading home to Manila. Mom and Dad think it’s safer there. Doon muna kami mananalagi.”Kita niya kung paano bumakas ang pagkalito sa mga mata nito. “You don’t want to stay here anymore?”Umupo siya sa kama at tumingin kay Leon. Pagkagising kanina sa hospital ay agad silang nagtungo rito sa rest house para mag-impake ng mga gamit. Kanina pa rin siya tinitignan ni Leon at mukhang hindi na ito nakatiis pa at tinanong na siya.“I want to stay here, Leon. But…” She roamed her eyes all over the place. “Everything reminds me how we take care of the unborn baby of ours. It’s… it’s suffocating me. I’m trying to move on, Leon. And this place is not helping me at all.”Ang tanging pampalubag loob na lang niya ngayon ay ang mga anak niyang nakakaintindi sa kanyang pinagdadaanan. Soon they’ll turn three. And that is a week from now.“I’m sorry,” sambit ni Leon dahilan para maputol ang kanyang
Days past and they moved to Manila to her parents’ house. Sumama rin si Leon sa kanila na siyang ikinatuwa niya. Hindi niya man sabihin ay laing tuwa niya nang sumama si Leon. Mas lalong nakilala ng mga magulang niya si Leon at ganoon din ang mga anak nila. Ngayon niya lang napagtantong kaya rin naman pala ni Leon na maging isang normal na tao. Nakikipagtawanan na ito sa kanyang ama na para ang hindi siya ‘yung Pantaleon Farris na kung ilarawan ng lahat ay walang puso. Katulad na lang ngayon. Leon is busy helping his father fix his car. Hindi niya alam na may kaalaman pala si Leon sa ganitong klaseng mga gawain. She thought he’s only good with business and negotiating. “I didn’t expect this from him.” Napatingin siya sa kanyang mommy na tumabi sa kanya. She’s sitting here on their garden at tanaw na tanaw niya ang ginagawa ni Leon at ng daddy niya sa lawn na busy sa pagkukumpuni sa sasakyan. “Me, too.” Ngumiti siya sa kanyang mommy. “I didn’t expect this from him. I thought he’s j
“Paabot ng tubig,” mahinang usal niya. Walang pagdadalawang-isip namang tumayo si Leon kahit na busy ito sa ginagawa sa kanyang laptop at inabot sa kanya ang tubig. Wala rito ang mga anak nila dahil sinama ito ng kanyang mga magulang patungong mall. Mahina siyang nagpasalamat sa binata at tipid itong nginitian saka niya tinunga ang tubig. Wala siyang ibang ginagawa kundi ang humilata sa kama at magpakapiling prinsesa habang si Leon ay busy sa kanyang ginagawa. She looked at Leon when she noticed he closed his laptop. Nilagay nito ang laptop sa ibabaw ng desk at lumapit sa kanya. Hindi na siya nagtaka pa nang agad itong tumabi sa kanya at yumakap. “The inventory is confusing me,” sambit nito habang nakayakap sa kanya. Hinaplos niya ang buhok ng binata. She hummed. “Why are you working from home? How about going to the office to confirm it in person. Iba pa rin talaga kung sa personal mo marini ang tungkol doon.” “I can’t leave you here,” he said. “Your mom and dad are always busy.
Nabalot ng pagkakataka ang dalaga nang marinig ang pangalan ng dating kaibigan. Wala sa sarili siyang tumango sa kasambahay at tipid na ngumiti rito. She slightly brushed her fingers through her hair.“Uhm, tell her to wait for a moment. I’ll be there in five minutes. May kakausapin lang ako,” she politely said.Tumango naman ang ginang sa kanya at agad na umalis sa kanyang harapan. Muli siyang bumaling sa phone at dinikit ito sa kanyang tenga. “She’s here.”“She who?” Marco confusedly asked.“Your wife,” sambit niya. “What happened? Are you with her?”“She’s not my wife anymore,” sagot ni Marco sa kanya. “She already signed our annulment papers.”Her lips parted after hearing him. Para siyang namingi sa narinig at nahihirapan siyang magsalita dahil sa narinig. Hinilot niya ang kanyang sintido. “You’re kidding, right? I mean, how can you throw away a perfect marriage, Marco?”“You can’t force a cat to bark, Ria.” She heard him sighed. “You can’t fix something that’s already broken. Yo
“Close your eyes, Miss.” Agad namang pinikit ni Chandria ang kanyang mga mata. Ngayon ang birthday ng kanyang mga anak kaya naman busy silang lahat. Leon agreed na hindi masyadong engrande ang magiging birthday celebration kaya naman sa isang five star hotel sila pupunta ngayon. To be honest, she’s not used to this. Sa nagdaan kasing dalawang kaarawan ng kanyang mga anak ay siya mismo ang nagluto sa handa dahil masyadong expensive kung sa labas sila kakain. She asked Leon na ganoon na lang ang gawin niya ngunit sadyang makulit itong si Leon. Baka raw mabinat siya sa pagluluto kaya kahit ngayong kaarawan lang ng kanyang mga anak ay sa hotel na lang muna sila. “Ang ganda niyo po, Miss. Kaya siguro hibang na hibang sa inyo si Sir Leon.” That made her smile. “Thank you.” Matapos ng kanilang pag-uusap ni Solene ay masasabi niyang nagkakaayos na silang sila pero ‘yung closeness nila ay hindi na tulad noon. And that’s the product of betrayal and secrets. Matagal na naman niyang tanggap
The celebration was still grand. Ang mga kaibigan ni Leon na may asawa na ay dumalo kasama ang mga asawa nito at kanilang mga anak. Leil immediately has her friends while Eros is just silently observing everyone.Kaya naman kahit na ayaw niyang maglakad- lakad dahil sa takong ng suot niyang heels ay pinilit niya ang sariling tumayo at nilapitan ang anak na ngayon at panay lang paglilibot ng paningin sa buong paligid.Umupo siya sa kaupuang para sana kay Leil at tinignan ang kanyang anak na ngayon ay nakatingin na sa kanya. She showed her tight smile. Hinimas niya ang buhok nito.“What’s wrong? Is there any problem?” malumanay niyang tanongUmiling ito at bumuntog hininga. “Típota, mamá. Aplós niótho óti káti symvaínei.” [translation: Nothing, Mom. I just feel like something's going on.]Agad namang nangunot ang kanyang noo. “What do you mean something’s going on?”Tipid na umiling ito at bumuntong hininga. “Típota, mamá. Ísos nystázo lígo.” [translation: Nothing, Mom. Maybe I’m just a
"Are you sure about this?” Binigyan niya ng malamig na tingin ang kanyang kasamahan. “Do I look like joking?” Ngumisi lang ito sa kanya at binuksan ang selda ng kanyang kapatid na si Lucas. Bahagya siyang napangiwi sa amoy ng paligid. Well, the cell is clean, okay? It’s just that, it smells so lewd. Or maybe he’s not just used to this kind of place. “What are you doing here? To tell me I’m the loser?” mahina ngunit nanunuyang sambit nito habang nakatingin sa kawalan. Inayos ni Leon ang kanyang tayo. “Why did you do that?” “Do what?” inosente nitong tanong at bumaling sa kanya. “Oh, you mean, surrendering myself? Submitting myself to the authorities and locking myself in this kind of dummy place?” Hindi siya umimik at muling naglibot ng tingin. May isang kama at mayroon ding isang unan at kumot, ngunit bukod doon, wala na. This is literally a jail. Nakaupo si Lucas sa malamig na sahig at nakatitig sa pader ng kanyang silid. “Because I love her.” Nakatitig lang siya rito. He was
“Who was it?” bungad niyang tanong kay Leon nang makapasok ito sa loob ng bahay. Bago pa man masagot ni Leon ang kanyang katanungan, isang dilag ang naglalakad papasok ng bahay. Nang makita siya nito ay tumakbo ito palapit sa kanya at niyakap siya nang mahigpit. Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon dala ng gulat. “What happened?” wala sa sariling sambit niya at tinapik ang likod ni Solene. Yes, it was Solene. Humikbi ito sa kanyang balikat kaya naman mas lalong nangunot ang kanyang noo. Kasunod niyang pumasok sa loob ng bahay ay ang yaya at anak ni Solene. Bahagya niyang hinimas ang likod nito at hinayaan muna itong umiyak. “I’ll go and check the kitchen,” sambit ni Leon. She smiled at him and nodded her head as she mouthed, “Yes, please. Thank you.” Nang makaalis si Leon ay saka pa lamang kumalas sa yakapan nila si Solene. She’s busy wiping her tears while Chandria is staring at her in confused. Hindi niya alam kung ano ang una niyang itatanong sa dami ng tanong sa kanyang
“Why don’t you just ask him directly?” suhistyon ni Maia.Yes, she’s with Maia Revamonte right now. Matapos ng usapan nila sa restaurant kanina, they decided to spend their time here, in the roof top of Maia’s husband’s company. Tanaw na tanaw nila ang malawak na syudad ng Maynila sa baba.She forced a smile towards the woman and shook her head. “Kapag ayaw ni Leon, talagang hindi mo siya mapipilit.”“Well, may alam akong paraan kung paano natin sila mapapasunod sa gusto natin,” Maia said.Chandria looked at the woman and asked, “How?”Ngumisi ito sa kanya na para bang may naiisip itong kakaiba. Isa sa rason kung bakit mabilis na napalapit ang loob niya kay Maia ay dahil may pagkamakulit ito. Marami rin itong dalang kwento at katulad niya, naranasan niya na rin ang ma-kidnap.Siguro ganoon na ang nakatadhana sa kanilang ikakasal sa mga miyembro ng organisasyon nila ni Leon, ang ma-kidnap.Maia started suggesting her ideas and that made her chuckle. Nilingon nila ang kanilang asawa na
“Anong ginagawa mo rito? Who the hell gave you the permission to come here?!”“Lindsay, stop it.”Blankong nakatitig si Chandria sa dalagang nakaupo ngayon sa kama at masama ang tingin sa kanya. Looking at Lindsay now, she can’t help but feel sad for the woman. Malaking malaki ang pinagbago ni Lindsay kaysa sa huli nilang pagkikita.“It’s fine,” she said and smiled. “I’ll just outside so you guys can talk.”Bakas sa mukha ni Leon ang hindi pagsang-ayon ngunit hindi ito pinansin ni Chandria. Maingat siyang lumabas ng silid na ‘yon at nang maisarado niya ang pinto sa kanyang likuran ay parang doon niya pa lang naalalang huminga.Hindi pa man nakakaabot ng dalawang minuto ay kasunod niyang lumabas ang ama ni Lindsay. She immediately composed a smile. Mukhang binigyan nito ng oras si Leon at Lindsay sa loob.“I’m sorry for my daughter’s aggressive behavior,” he said and sighed. “She’s just a spoiled girl.”Napatango siya. “I understand.”“I’m really sorry,” sambit nito. “You’re Leon’s fia
They filled a case against Lucas and that made Chandria feel a little better. Bahagyang naibsan ang takot na kanyang nararamdaman para sa kanyang mga anak at para rin sa kanyang mga magulang.A week passed and her parents moved out of their house. Ang sabi ng kanyang ina ay kailangan ng mga itong umuwi dahil walang nagbabantay sa kanilang bahay at lahat ng mga gamit nito ay nandoon kaya naman hinayaan na lang ni Chandria na umuwi ang mga ito.At dahil alam ni Leon na hindi siya mapapanatag na umuwi ang kanyang mga magulang, he sent five men to guard the house and two guards to look after her parents during their work.In other words, Leon made her life easier and less stress. Hindi niya alam kung ano ang nagawa niya noon para maging ganito ang lalaking makaakasama niya sa habang buhay.“Are you okay?”Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin sa kanyang pinsan nang magsalita ito para putulin ang kanyang malalim na pag-iisip. Tipid siyang ngumiti rito at tumango.“Oo naman. Bakit mo na
Tahimik lamang si Chandria sa tabi ni Leon na ang mga mata ay diretsong nakatingin sa kalsada. To be honest, she’s hurting. Sobrang bigat ng kanyang dibdib ngayon at nasasaktan siya. Hearing the phone call he had with Lindsay’s father is like slapping her with reality.Binaling ni Chandria ang kanyang paningin sa labas ng bintana ng sasakyan habang kagat ang ibabang labi. Alam niyang ramdam ni Leon na wala na siya sa mood. Ang tuwa niya kanina matapos ng pagmumuni nila ni Leon sa burol ay napalitan ng lungkot at sakit ngayon habang pauwi sila.It seems like Leon noticed that that phone call stirred her mood kaya naman ramdam niya ang panay pagsulyap nito sa kanyang pwesto na pilit niyang h’wag pansinin. Sa totoo lang ay hindi alam ni Chandria kung ano ang kanyang dapat na maramdaman.Should she feel mad? Sad? Broken? Hindi niya alam. Hindi niya rin alam kung may karapatan din siyang makaramdam ng galit dahil alam niya namang walang nararamdaman si Leon para sa babaeng ‘yon.But still…
Tahimik na nakatitig si Chandria sa kawalan na hinahayaan naman ni Leon. She’s happy and relieved at the same time that someone can read what’s going on inside her head. Gustong gusto niyang magpunta sa lugar kung saan malamig ang simoy ng hangin at malayo ang matatanaw.And it seems like Leon can understand her in some ways no one could. And she’ thankful. Thankful is an understatement for what Leon is doing right now. This actually saved her mental health.“If you don’t mind me asking, what did you guys talk about?” mahinang tanong ni Leon sa kanyang tabi.Mapait siyang napangiti sa tanong nito at kusang tumulo ang luha sa kanyang mga mata na agad niya namang pinuasan. “I can’t imagine someone like him existed.”Hanggang ngayon ay hindi maalis sa isipan ni Chandria kung paano ito nag-request na h’wag siyang ipakulong. How can he ask that kind of request in front of her face? Ngayon niya pa ba hindi ipapakulong? Kung kailan may mga ebidensya ng nakalatag?“What did he tell you?”“He
“I’m sorry,” sambit ni Lucas sa kanya. “I have loved you so much, Chandria. Mali ang iniisip mo noon na kaya kita ganoon kung protektahan ay dahil sa tinuturing kitang kapatid.”Tatahimik na nakikinig ni Chandria. Matapos ng ilang minutong pakiusap ni Chandria kay Leon na hayaan muna sila ni Lucas dito sa loob na mag-usap nang masinsinan ang half-brother nito. Hindi napapanatag si Leon kaya naman sinabi nitong sa labas muna siya mananatili.“I’m so sorry.” Tipid itong ngumiti sa kanya. “I’m sorry sa nagawa ko. I was blinded. Iniisip ko kasi na lahat na lang ng meron ako ay inaagaw ni Leon at ng kapatid niya.”“That’s why you think I am one of your possessions? Are you out of your mind?” nagpipigil luha niyang sambit. “I was waiting, I was waiting for that child, Lucas. Hindi mo alam kung paano ko… paano ko pinagkakaingatan ang pagbubuntis ko tapos…”Tinakpan ni Chandria ang kanyang mukha at humikbi. Hinding-hindi niya ito matatanggap. Kahit ilang sorry pa ang lumabas sa bibig ni Lucas
Pinasadahan ng tingin ni Chandria ang kabuoan ng labas ng building kung saan nila tatagpuin si Lucas. Hindi alam ng dalaga kung alam ba ni Lucas na nandito sila. But there’s only one’s thing for sure, she’s nervous.“Let’s get inside?”Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon at hilaw na ngumiti. Gusto niyang mag-back out ngunit hindi na pwede. They’re already here. The only thing she can do right now is to calm down and control her emotions.Humawak siya sa braso ni Leon at sabay silang pumasok sa loob ng hotel. Yes, it’s a hotel. At sa totoo lang ay kinakabahan siya. After that incident she had in a hotel during the twin’s birthday, pakiramdam niya ay nagkaroon na siya ng trauma. Pakiramdam niya ay mauulit na naman ‘yon.Nagtaka siya nang tumingin sa binata nang bigla itong tumigil sa paglalakad. Leon faced her and said, “You’re trembling like crazy. Are you okay?”She roamed her eyes once again before looking at Leon. Buong pagtatapat siyang umiling dito at bumuntong hininga. “No,