tumulo na luha ko huhu. bukas na lang ulit
Leon closed his eyes and waited for his father to shot him but then wala. Wala siyang narinig na pagputok ng baril kaya naman dinilat niyang muli ang kanyang mga mata at tumingin sa kanyang ama.Nakatutok ang baril nito sa kanya ngunt hindi magawang kalabitin ng kanyang ama ang gatilyo nito. His hand was even trembling while holding the gun. Tumulo ang luha sa kanyang mata habang nakatingin sa kanyang ama.“What are you still waiting for?” mahina niyang tanong sa kanyang ama. “Shot me now. You don’t have to worry about my dead body. You know how to dispose dead bodies anyways. No one’s going to know you killed your own son.”Wala na siyang pakialam kung papatayin siya ng kanyang ama at hindi na niya makita pa si Chandria pagkatapos ng araw na ito. He would die not marrying her. And maybe that’s way better than to marry his cold body, right?Napatingin siya sa kanyag ama nang tinapon nito ang hawak nitong baril sa lapag kaya naman nangunot ang kanyang noo. His father looked at him. Nam
Pagod at inaantok. Ngunit walang panahon si Leon na sumaglit muna para magpahinga. He wanted to see Chandria this instant. Pagod siya ngunit ang gusto niyang pahinga ay ang makita si Chandria. He wants to see her so bad.“Damn, bro. You look exhausted. Why don’t you rest for a moment?” mahinang sambit ng kanyang kaibigan na si Alas na kakauwi lang galing sa States.Umiling na siya sa suhistyon nito. “No need. I’m fine. Just take me home.”Home. Home is where someone is waiting for you to arrive safely. With arms wide open and a warm embrace. And the exact thing he always have in whenever he arrive in her arms.And as soon as he spotted the hospital, he immediately took off his seatbelt. Nang tuluyan nang tumigil ang sasakyan ay hindi na niya hinintay pang magsalita si Alas. He unlocked the door beside him and pushed it right away. Lumabas siya ng sasakyan at malalaki ang mga hakbang na papasok ng hospital.As lucky as he is, nakasalubong niya ang ama ni Chandria. Mukhang nagulat ito s
“Bakit? Saan kayo pupunta” buong takang pagtatanong ni Leon sa kanya.Tipid niya itong nginitian. “We’re heading home to Manila. Mom and Dad think it’s safer there. Doon muna kami mananalagi.”Kita niya kung paano bumakas ang pagkalito sa mga mata nito. “You don’t want to stay here anymore?”Umupo siya sa kama at tumingin kay Leon. Pagkagising kanina sa hospital ay agad silang nagtungo rito sa rest house para mag-impake ng mga gamit. Kanina pa rin siya tinitignan ni Leon at mukhang hindi na ito nakatiis pa at tinanong na siya.“I want to stay here, Leon. But…” She roamed her eyes all over the place. “Everything reminds me how we take care of the unborn baby of ours. It’s… it’s suffocating me. I’m trying to move on, Leon. And this place is not helping me at all.”Ang tanging pampalubag loob na lang niya ngayon ay ang mga anak niyang nakakaintindi sa kanyang pinagdadaanan. Soon they’ll turn three. And that is a week from now.“I’m sorry,” sambit ni Leon dahilan para maputol ang kanyang
Days past and they moved to Manila to her parents’ house. Sumama rin si Leon sa kanila na siyang ikinatuwa niya. Hindi niya man sabihin ay laing tuwa niya nang sumama si Leon. Mas lalong nakilala ng mga magulang niya si Leon at ganoon din ang mga anak nila. Ngayon niya lang napagtantong kaya rin naman pala ni Leon na maging isang normal na tao. Nakikipagtawanan na ito sa kanyang ama na para ang hindi siya ‘yung Pantaleon Farris na kung ilarawan ng lahat ay walang puso. Katulad na lang ngayon. Leon is busy helping his father fix his car. Hindi niya alam na may kaalaman pala si Leon sa ganitong klaseng mga gawain. She thought he’s only good with business and negotiating. “I didn’t expect this from him.” Napatingin siya sa kanyang mommy na tumabi sa kanya. She’s sitting here on their garden at tanaw na tanaw niya ang ginagawa ni Leon at ng daddy niya sa lawn na busy sa pagkukumpuni sa sasakyan. “Me, too.” Ngumiti siya sa kanyang mommy. “I didn’t expect this from him. I thought he’s j
“Paabot ng tubig,” mahinang usal niya. Walang pagdadalawang-isip namang tumayo si Leon kahit na busy ito sa ginagawa sa kanyang laptop at inabot sa kanya ang tubig. Wala rito ang mga anak nila dahil sinama ito ng kanyang mga magulang patungong mall. Mahina siyang nagpasalamat sa binata at tipid itong nginitian saka niya tinunga ang tubig. Wala siyang ibang ginagawa kundi ang humilata sa kama at magpakapiling prinsesa habang si Leon ay busy sa kanyang ginagawa. She looked at Leon when she noticed he closed his laptop. Nilagay nito ang laptop sa ibabaw ng desk at lumapit sa kanya. Hindi na siya nagtaka pa nang agad itong tumabi sa kanya at yumakap. “The inventory is confusing me,” sambit nito habang nakayakap sa kanya. Hinaplos niya ang buhok ng binata. She hummed. “Why are you working from home? How about going to the office to confirm it in person. Iba pa rin talaga kung sa personal mo marini ang tungkol doon.” “I can’t leave you here,” he said. “Your mom and dad are always busy.
Nabalot ng pagkakataka ang dalaga nang marinig ang pangalan ng dating kaibigan. Wala sa sarili siyang tumango sa kasambahay at tipid na ngumiti rito. She slightly brushed her fingers through her hair.“Uhm, tell her to wait for a moment. I’ll be there in five minutes. May kakausapin lang ako,” she politely said.Tumango naman ang ginang sa kanya at agad na umalis sa kanyang harapan. Muli siyang bumaling sa phone at dinikit ito sa kanyang tenga. “She’s here.”“She who?” Marco confusedly asked.“Your wife,” sambit niya. “What happened? Are you with her?”“She’s not my wife anymore,” sagot ni Marco sa kanya. “She already signed our annulment papers.”Her lips parted after hearing him. Para siyang namingi sa narinig at nahihirapan siyang magsalita dahil sa narinig. Hinilot niya ang kanyang sintido. “You’re kidding, right? I mean, how can you throw away a perfect marriage, Marco?”“You can’t force a cat to bark, Ria.” She heard him sighed. “You can’t fix something that’s already broken. Yo
“Close your eyes, Miss.” Agad namang pinikit ni Chandria ang kanyang mga mata. Ngayon ang birthday ng kanyang mga anak kaya naman busy silang lahat. Leon agreed na hindi masyadong engrande ang magiging birthday celebration kaya naman sa isang five star hotel sila pupunta ngayon. To be honest, she’s not used to this. Sa nagdaan kasing dalawang kaarawan ng kanyang mga anak ay siya mismo ang nagluto sa handa dahil masyadong expensive kung sa labas sila kakain. She asked Leon na ganoon na lang ang gawin niya ngunit sadyang makulit itong si Leon. Baka raw mabinat siya sa pagluluto kaya kahit ngayong kaarawan lang ng kanyang mga anak ay sa hotel na lang muna sila. “Ang ganda niyo po, Miss. Kaya siguro hibang na hibang sa inyo si Sir Leon.” That made her smile. “Thank you.” Matapos ng kanilang pag-uusap ni Solene ay masasabi niyang nagkakaayos na silang sila pero ‘yung closeness nila ay hindi na tulad noon. And that’s the product of betrayal and secrets. Matagal na naman niyang tanggap
The celebration was still grand. Ang mga kaibigan ni Leon na may asawa na ay dumalo kasama ang mga asawa nito at kanilang mga anak. Leil immediately has her friends while Eros is just silently observing everyone.Kaya naman kahit na ayaw niyang maglakad- lakad dahil sa takong ng suot niyang heels ay pinilit niya ang sariling tumayo at nilapitan ang anak na ngayon at panay lang paglilibot ng paningin sa buong paligid.Umupo siya sa kaupuang para sana kay Leil at tinignan ang kanyang anak na ngayon ay nakatingin na sa kanya. She showed her tight smile. Hinimas niya ang buhok nito.“What’s wrong? Is there any problem?” malumanay niyang tanongUmiling ito at bumuntog hininga. “Típota, mamá. Aplós niótho óti káti symvaínei.” [translation: Nothing, Mom. I just feel like something's going on.]Agad namang nangunot ang kanyang noo. “What do you mean something’s going on?”Tipid na umiling ito at bumuntong hininga. “Típota, mamá. Ísos nystázo lígo.” [translation: Nothing, Mom. Maybe I’m just a