“Are you being serious right now?”‘Yan ang mga tanong na namutawi sa kanyang dibdib matapos ng pag-aaya ni Leon sa kanya. Pansin niya ang pagpipigil ngiti ng binata. He slightly tilted his head and look at his hand in front of her. It’s as if telling her to accept his hand.Pabiro niya itong inirapan at tinanggap ang kamay nito. Inalalayan siya nitong tumayo at ginabayan ang kanyang kamay na humawak sa balikat nito. She took a very deep breath when her heart start pounding so fast, especially when he wrapped his hand on her waist and pulled her closer.“Breath,” sambit ni Leon sa kanya.Sinimangutan niya ito. Mukhang napansin nitong hindi na siya halos makahinga. Leon smiled at her. Umiwas siya ng paningin at mariing kinagat ang kanyang ibabang labi.“I’m sorry,” he said making her look at him in confusion. “For everything. For the pain, for the overthinking, for everything I did to hurt you.”Nakatitig siya sa mga mata ni Leon. She wanted to look away but something inside her is tel
Pakiramdam niya ay lumulutang siya at mabilis ang tibok ng kanyang dibdib. Nakatitig siya kay Leon at tuluyan na niyang nakalimutan kung nasaan siya ngayon. Her hands are shaking and she doesn’t know how what to say. Parang tinakasan siya ng sariling tinig at hindi siya makapagsalita.“I want to spend my whole lifetime with you, Chandria.” Lumamlam ang mga mata nito sa kanya. “Not just because of the kids, not just because I want you be with you.”Nanatili siyang nakatitig dito. Unti-unting nag-blur ang kanyang mga mata dahil sa luha. She sniffed and covered her lips.“So please, Chandria.” Napansin niya ang saglit na pagpiyok ng boses ni Leon. “Marry me. I want to protect you from anything that might hurt you. I will… I will love until the very last breath I take.“Alam kong magulo pa ang buhay natin ngayon. Alam kong maraming bumabagabag sa isipan mo ngayon. And I want to take them away.” Ngumiti ito sa kanya. “If you let me.”Chandria bit her lower lip and tried to calm herself. So
Mabilis ang mga kamay niyang kinwelyohan ang doctor. Nawala na sa isip niyang nanood ang mga magulang ni Chandria. He let his emotion drives him and now he wanted to punch the doctor’s face.“Take it back,” he said. Humigpit ang pagkakahawak niya sa kwelyo nito. “Take it back.”Kita niya kung paano namutla ang mukha nito sa kanyang ginawa. May kamay na humawak sa kanyang braso at si Zayn ito. Bahagya niya itong nilingon at nakita ang pag-iling ng kaibigan.He greeted his teeth before letting go of the poor doctor’s collar. Bahagya siyang humakbang dahil baka hindi na niya mapigilan ang sarili at masuntok niya ito sa mukha.“I’m sorry for that,” sambit ni Zayn at inakbayan siya. “I’ll just go and calm my friend.”Matapos sabihin ‘yon ni Zayn ay kinaladkad na siya nito palabas ng hospital. Para naman niyang nawalan ng lakas na nagpatianod na lamang sa pagkakakalakad nito. At nang makalabas sila ay saka pa lamang siya binitiwan ng kaibigan.“What the fuck was that, Leon?” Zayn uttered. “
His hands are trembling as he keeps staring at her. Hindi pa rin ito nagigising kaya naman nag-aalala na siya. The doctor keeps telling him it’s normal but here he is, worried as hell. Kung pwede lang ibalik ang oras, he would definitely catch that bullet just to save her. Sa kalagitnaan ng katahimikan ay narinig niya ang pag-ring kanyang phone. Maingat niyang nilapag ang kamay ni Chandria na hawak niya sa kama saka niya hinugot ang phone na nasa kanyang bulsa. He swiped the phone and answer the call. “What is it?” “We have traced everything.” Ang mga kasunod na sinabi ng kanyang kaibigan ang siyang naging dahilan para mag-alab ang galit sa kanyang dibdib. Humigpit ang kanyang pagkakahawak sa kanyang phone. Hindi siya halos makapagsalita. “Give me ten minutes,” malamig niyang utas saka pinatay ang linya ng kanilang usapan. Tumayo siya at tinignan ang payapang natutulog na si Chandria. He leaned in a bit to kiss the top of her forehead before he stormed out of the room. Nakasalubo
“Where’s my baby?” mahina niyang pag-uulit. Hindi pwede mawala ito sa kanya. This can’t be happening. Hindi siya naniniwala sa kanyang mga magulang. Maybe this is just a prank, right? Hindi pwedeng mawala anak niya… But then no one answered her. Doon na mas lalong nagsipatakan ang luha sa kanyang mga mata. Mariin niyang pinikit ang kanyang mga mata at humugot ng malalim na hininga para kalmahin ang sarili. Ngunit hindi niya talaga kaya. She burst out sobbing as she felt her mother holding her hand and caressing it to calm her down. Sumikip ang kanyang dibdib kaya naman nang muli na naman siyang dinalaw ng kadiliman ay hinayaan niya na lang ang sariling tangayin nito. Muli siyang naalimpungatan nang maramdaman niyang may nagpupunas ng mabasang bagay sa kanyang pisngi. She heard murmurs that were unclear to her at first ngunit habang tumatagal ay naiintindihan na niya ang mga usapan nito. “That’s not how to answer her question,” rinig niyang sambit ng kanyang daddy. “I can’t lie to
Leon closed his eyes and waited for his father to shot him but then wala. Wala siyang narinig na pagputok ng baril kaya naman dinilat niyang muli ang kanyang mga mata at tumingin sa kanyang ama.Nakatutok ang baril nito sa kanya ngunt hindi magawang kalabitin ng kanyang ama ang gatilyo nito. His hand was even trembling while holding the gun. Tumulo ang luha sa kanyang mata habang nakatingin sa kanyang ama.“What are you still waiting for?” mahina niyang tanong sa kanyang ama. “Shot me now. You don’t have to worry about my dead body. You know how to dispose dead bodies anyways. No one’s going to know you killed your own son.”Wala na siyang pakialam kung papatayin siya ng kanyang ama at hindi na niya makita pa si Chandria pagkatapos ng araw na ito. He would die not marrying her. And maybe that’s way better than to marry his cold body, right?Napatingin siya sa kanyag ama nang tinapon nito ang hawak nitong baril sa lapag kaya naman nangunot ang kanyang noo. His father looked at him. Nam
Pagod at inaantok. Ngunit walang panahon si Leon na sumaglit muna para magpahinga. He wanted to see Chandria this instant. Pagod siya ngunit ang gusto niyang pahinga ay ang makita si Chandria. He wants to see her so bad.“Damn, bro. You look exhausted. Why don’t you rest for a moment?” mahinang sambit ng kanyang kaibigan na si Alas na kakauwi lang galing sa States.Umiling na siya sa suhistyon nito. “No need. I’m fine. Just take me home.”Home. Home is where someone is waiting for you to arrive safely. With arms wide open and a warm embrace. And the exact thing he always have in whenever he arrive in her arms.And as soon as he spotted the hospital, he immediately took off his seatbelt. Nang tuluyan nang tumigil ang sasakyan ay hindi na niya hinintay pang magsalita si Alas. He unlocked the door beside him and pushed it right away. Lumabas siya ng sasakyan at malalaki ang mga hakbang na papasok ng hospital.As lucky as he is, nakasalubong niya ang ama ni Chandria. Mukhang nagulat ito s
“Bakit? Saan kayo pupunta” buong takang pagtatanong ni Leon sa kanya.Tipid niya itong nginitian. “We’re heading home to Manila. Mom and Dad think it’s safer there. Doon muna kami mananalagi.”Kita niya kung paano bumakas ang pagkalito sa mga mata nito. “You don’t want to stay here anymore?”Umupo siya sa kama at tumingin kay Leon. Pagkagising kanina sa hospital ay agad silang nagtungo rito sa rest house para mag-impake ng mga gamit. Kanina pa rin siya tinitignan ni Leon at mukhang hindi na ito nakatiis pa at tinanong na siya.“I want to stay here, Leon. But…” She roamed her eyes all over the place. “Everything reminds me how we take care of the unborn baby of ours. It’s… it’s suffocating me. I’m trying to move on, Leon. And this place is not helping me at all.”Ang tanging pampalubag loob na lang niya ngayon ay ang mga anak niyang nakakaintindi sa kanyang pinagdadaanan. Soon they’ll turn three. And that is a week from now.“I’m sorry,” sambit ni Leon dahilan para maputol ang kanyang