“Are you being serious right now?”‘Yan ang mga tanong na namutawi sa kanyang dibdib matapos ng pag-aaya ni Leon sa kanya. Pansin niya ang pagpipigil ngiti ng binata. He slightly tilted his head and look at his hand in front of her. It’s as if telling her to accept his hand.Pabiro niya itong inirapan at tinanggap ang kamay nito. Inalalayan siya nitong tumayo at ginabayan ang kanyang kamay na humawak sa balikat nito. She took a very deep breath when her heart start pounding so fast, especially when he wrapped his hand on her waist and pulled her closer.“Breath,” sambit ni Leon sa kanya.Sinimangutan niya ito. Mukhang napansin nitong hindi na siya halos makahinga. Leon smiled at her. Umiwas siya ng paningin at mariing kinagat ang kanyang ibabang labi.“I’m sorry,” he said making her look at him in confusion. “For everything. For the pain, for the overthinking, for everything I did to hurt you.”Nakatitig siya sa mga mata ni Leon. She wanted to look away but something inside her is tel
Pakiramdam niya ay lumulutang siya at mabilis ang tibok ng kanyang dibdib. Nakatitig siya kay Leon at tuluyan na niyang nakalimutan kung nasaan siya ngayon. Her hands are shaking and she doesn’t know how what to say. Parang tinakasan siya ng sariling tinig at hindi siya makapagsalita.“I want to spend my whole lifetime with you, Chandria.” Lumamlam ang mga mata nito sa kanya. “Not just because of the kids, not just because I want you be with you.”Nanatili siyang nakatitig dito. Unti-unting nag-blur ang kanyang mga mata dahil sa luha. She sniffed and covered her lips.“So please, Chandria.” Napansin niya ang saglit na pagpiyok ng boses ni Leon. “Marry me. I want to protect you from anything that might hurt you. I will… I will love until the very last breath I take.“Alam kong magulo pa ang buhay natin ngayon. Alam kong maraming bumabagabag sa isipan mo ngayon. And I want to take them away.” Ngumiti ito sa kanya. “If you let me.”Chandria bit her lower lip and tried to calm herself. So
Mabilis ang mga kamay niyang kinwelyohan ang doctor. Nawala na sa isip niyang nanood ang mga magulang ni Chandria. He let his emotion drives him and now he wanted to punch the doctor’s face.“Take it back,” he said. Humigpit ang pagkakahawak niya sa kwelyo nito. “Take it back.”Kita niya kung paano namutla ang mukha nito sa kanyang ginawa. May kamay na humawak sa kanyang braso at si Zayn ito. Bahagya niya itong nilingon at nakita ang pag-iling ng kaibigan.He greeted his teeth before letting go of the poor doctor’s collar. Bahagya siyang humakbang dahil baka hindi na niya mapigilan ang sarili at masuntok niya ito sa mukha.“I’m sorry for that,” sambit ni Zayn at inakbayan siya. “I’ll just go and calm my friend.”Matapos sabihin ‘yon ni Zayn ay kinaladkad na siya nito palabas ng hospital. Para naman niyang nawalan ng lakas na nagpatianod na lamang sa pagkakakalakad nito. At nang makalabas sila ay saka pa lamang siya binitiwan ng kaibigan.“What the fuck was that, Leon?” Zayn uttered. “
His hands are trembling as he keeps staring at her. Hindi pa rin ito nagigising kaya naman nag-aalala na siya. The doctor keeps telling him it’s normal but here he is, worried as hell. Kung pwede lang ibalik ang oras, he would definitely catch that bullet just to save her. Sa kalagitnaan ng katahimikan ay narinig niya ang pag-ring kanyang phone. Maingat niyang nilapag ang kamay ni Chandria na hawak niya sa kama saka niya hinugot ang phone na nasa kanyang bulsa. He swiped the phone and answer the call. “What is it?” “We have traced everything.” Ang mga kasunod na sinabi ng kanyang kaibigan ang siyang naging dahilan para mag-alab ang galit sa kanyang dibdib. Humigpit ang kanyang pagkakahawak sa kanyang phone. Hindi siya halos makapagsalita. “Give me ten minutes,” malamig niyang utas saka pinatay ang linya ng kanilang usapan. Tumayo siya at tinignan ang payapang natutulog na si Chandria. He leaned in a bit to kiss the top of her forehead before he stormed out of the room. Nakasalubo
“Where’s my baby?” mahina niyang pag-uulit. Hindi pwede mawala ito sa kanya. This can’t be happening. Hindi siya naniniwala sa kanyang mga magulang. Maybe this is just a prank, right? Hindi pwedeng mawala anak niya… But then no one answered her. Doon na mas lalong nagsipatakan ang luha sa kanyang mga mata. Mariin niyang pinikit ang kanyang mga mata at humugot ng malalim na hininga para kalmahin ang sarili. Ngunit hindi niya talaga kaya. She burst out sobbing as she felt her mother holding her hand and caressing it to calm her down. Sumikip ang kanyang dibdib kaya naman nang muli na naman siyang dinalaw ng kadiliman ay hinayaan niya na lang ang sariling tangayin nito. Muli siyang naalimpungatan nang maramdaman niyang may nagpupunas ng mabasang bagay sa kanyang pisngi. She heard murmurs that were unclear to her at first ngunit habang tumatagal ay naiintindihan na niya ang mga usapan nito. “That’s not how to answer her question,” rinig niyang sambit ng kanyang daddy. “I can’t lie to
Leon closed his eyes and waited for his father to shot him but then wala. Wala siyang narinig na pagputok ng baril kaya naman dinilat niyang muli ang kanyang mga mata at tumingin sa kanyang ama.Nakatutok ang baril nito sa kanya ngunt hindi magawang kalabitin ng kanyang ama ang gatilyo nito. His hand was even trembling while holding the gun. Tumulo ang luha sa kanyang mata habang nakatingin sa kanyang ama.“What are you still waiting for?” mahina niyang tanong sa kanyang ama. “Shot me now. You don’t have to worry about my dead body. You know how to dispose dead bodies anyways. No one’s going to know you killed your own son.”Wala na siyang pakialam kung papatayin siya ng kanyang ama at hindi na niya makita pa si Chandria pagkatapos ng araw na ito. He would die not marrying her. And maybe that’s way better than to marry his cold body, right?Napatingin siya sa kanyag ama nang tinapon nito ang hawak nitong baril sa lapag kaya naman nangunot ang kanyang noo. His father looked at him. Nam
Pagod at inaantok. Ngunit walang panahon si Leon na sumaglit muna para magpahinga. He wanted to see Chandria this instant. Pagod siya ngunit ang gusto niyang pahinga ay ang makita si Chandria. He wants to see her so bad.“Damn, bro. You look exhausted. Why don’t you rest for a moment?” mahinang sambit ng kanyang kaibigan na si Alas na kakauwi lang galing sa States.Umiling na siya sa suhistyon nito. “No need. I’m fine. Just take me home.”Home. Home is where someone is waiting for you to arrive safely. With arms wide open and a warm embrace. And the exact thing he always have in whenever he arrive in her arms.And as soon as he spotted the hospital, he immediately took off his seatbelt. Nang tuluyan nang tumigil ang sasakyan ay hindi na niya hinintay pang magsalita si Alas. He unlocked the door beside him and pushed it right away. Lumabas siya ng sasakyan at malalaki ang mga hakbang na papasok ng hospital.As lucky as he is, nakasalubong niya ang ama ni Chandria. Mukhang nagulat ito s
“Bakit? Saan kayo pupunta” buong takang pagtatanong ni Leon sa kanya.Tipid niya itong nginitian. “We’re heading home to Manila. Mom and Dad think it’s safer there. Doon muna kami mananalagi.”Kita niya kung paano bumakas ang pagkalito sa mga mata nito. “You don’t want to stay here anymore?”Umupo siya sa kama at tumingin kay Leon. Pagkagising kanina sa hospital ay agad silang nagtungo rito sa rest house para mag-impake ng mga gamit. Kanina pa rin siya tinitignan ni Leon at mukhang hindi na ito nakatiis pa at tinanong na siya.“I want to stay here, Leon. But…” She roamed her eyes all over the place. “Everything reminds me how we take care of the unborn baby of ours. It’s… it’s suffocating me. I’m trying to move on, Leon. And this place is not helping me at all.”Ang tanging pampalubag loob na lang niya ngayon ay ang mga anak niyang nakakaintindi sa kanyang pinagdadaanan. Soon they’ll turn three. And that is a week from now.“I’m sorry,” sambit ni Leon dahilan para maputol ang kanyang
"Are you sure about this?” Binigyan niya ng malamig na tingin ang kanyang kasamahan. “Do I look like joking?” Ngumisi lang ito sa kanya at binuksan ang selda ng kanyang kapatid na si Lucas. Bahagya siyang napangiwi sa amoy ng paligid. Well, the cell is clean, okay? It’s just that, it smells so lewd. Or maybe he’s not just used to this kind of place. “What are you doing here? To tell me I’m the loser?” mahina ngunit nanunuyang sambit nito habang nakatingin sa kawalan. Inayos ni Leon ang kanyang tayo. “Why did you do that?” “Do what?” inosente nitong tanong at bumaling sa kanya. “Oh, you mean, surrendering myself? Submitting myself to the authorities and locking myself in this kind of dummy place?” Hindi siya umimik at muling naglibot ng tingin. May isang kama at mayroon ding isang unan at kumot, ngunit bukod doon, wala na. This is literally a jail. Nakaupo si Lucas sa malamig na sahig at nakatitig sa pader ng kanyang silid. “Because I love her.” Nakatitig lang siya rito. He was
“Who was it?” bungad niyang tanong kay Leon nang makapasok ito sa loob ng bahay. Bago pa man masagot ni Leon ang kanyang katanungan, isang dilag ang naglalakad papasok ng bahay. Nang makita siya nito ay tumakbo ito palapit sa kanya at niyakap siya nang mahigpit. Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon dala ng gulat. “What happened?” wala sa sariling sambit niya at tinapik ang likod ni Solene. Yes, it was Solene. Humikbi ito sa kanyang balikat kaya naman mas lalong nangunot ang kanyang noo. Kasunod niyang pumasok sa loob ng bahay ay ang yaya at anak ni Solene. Bahagya niyang hinimas ang likod nito at hinayaan muna itong umiyak. “I’ll go and check the kitchen,” sambit ni Leon. She smiled at him and nodded her head as she mouthed, “Yes, please. Thank you.” Nang makaalis si Leon ay saka pa lamang kumalas sa yakapan nila si Solene. She’s busy wiping her tears while Chandria is staring at her in confused. Hindi niya alam kung ano ang una niyang itatanong sa dami ng tanong sa kanyang
“Why don’t you just ask him directly?” suhistyon ni Maia.Yes, she’s with Maia Revamonte right now. Matapos ng usapan nila sa restaurant kanina, they decided to spend their time here, in the roof top of Maia’s husband’s company. Tanaw na tanaw nila ang malawak na syudad ng Maynila sa baba.She forced a smile towards the woman and shook her head. “Kapag ayaw ni Leon, talagang hindi mo siya mapipilit.”“Well, may alam akong paraan kung paano natin sila mapapasunod sa gusto natin,” Maia said.Chandria looked at the woman and asked, “How?”Ngumisi ito sa kanya na para bang may naiisip itong kakaiba. Isa sa rason kung bakit mabilis na napalapit ang loob niya kay Maia ay dahil may pagkamakulit ito. Marami rin itong dalang kwento at katulad niya, naranasan niya na rin ang ma-kidnap.Siguro ganoon na ang nakatadhana sa kanilang ikakasal sa mga miyembro ng organisasyon nila ni Leon, ang ma-kidnap.Maia started suggesting her ideas and that made her chuckle. Nilingon nila ang kanilang asawa na
“Anong ginagawa mo rito? Who the hell gave you the permission to come here?!”“Lindsay, stop it.”Blankong nakatitig si Chandria sa dalagang nakaupo ngayon sa kama at masama ang tingin sa kanya. Looking at Lindsay now, she can’t help but feel sad for the woman. Malaking malaki ang pinagbago ni Lindsay kaysa sa huli nilang pagkikita.“It’s fine,” she said and smiled. “I’ll just outside so you guys can talk.”Bakas sa mukha ni Leon ang hindi pagsang-ayon ngunit hindi ito pinansin ni Chandria. Maingat siyang lumabas ng silid na ‘yon at nang maisarado niya ang pinto sa kanyang likuran ay parang doon niya pa lang naalalang huminga.Hindi pa man nakakaabot ng dalawang minuto ay kasunod niyang lumabas ang ama ni Lindsay. She immediately composed a smile. Mukhang binigyan nito ng oras si Leon at Lindsay sa loob.“I’m sorry for my daughter’s aggressive behavior,” he said and sighed. “She’s just a spoiled girl.”Napatango siya. “I understand.”“I’m really sorry,” sambit nito. “You’re Leon’s fia
They filled a case against Lucas and that made Chandria feel a little better. Bahagyang naibsan ang takot na kanyang nararamdaman para sa kanyang mga anak at para rin sa kanyang mga magulang.A week passed and her parents moved out of their house. Ang sabi ng kanyang ina ay kailangan ng mga itong umuwi dahil walang nagbabantay sa kanilang bahay at lahat ng mga gamit nito ay nandoon kaya naman hinayaan na lang ni Chandria na umuwi ang mga ito.At dahil alam ni Leon na hindi siya mapapanatag na umuwi ang kanyang mga magulang, he sent five men to guard the house and two guards to look after her parents during their work.In other words, Leon made her life easier and less stress. Hindi niya alam kung ano ang nagawa niya noon para maging ganito ang lalaking makaakasama niya sa habang buhay.“Are you okay?”Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin sa kanyang pinsan nang magsalita ito para putulin ang kanyang malalim na pag-iisip. Tipid siyang ngumiti rito at tumango.“Oo naman. Bakit mo na
Tahimik lamang si Chandria sa tabi ni Leon na ang mga mata ay diretsong nakatingin sa kalsada. To be honest, she’s hurting. Sobrang bigat ng kanyang dibdib ngayon at nasasaktan siya. Hearing the phone call he had with Lindsay’s father is like slapping her with reality.Binaling ni Chandria ang kanyang paningin sa labas ng bintana ng sasakyan habang kagat ang ibabang labi. Alam niyang ramdam ni Leon na wala na siya sa mood. Ang tuwa niya kanina matapos ng pagmumuni nila ni Leon sa burol ay napalitan ng lungkot at sakit ngayon habang pauwi sila.It seems like Leon noticed that that phone call stirred her mood kaya naman ramdam niya ang panay pagsulyap nito sa kanyang pwesto na pilit niyang h’wag pansinin. Sa totoo lang ay hindi alam ni Chandria kung ano ang kanyang dapat na maramdaman.Should she feel mad? Sad? Broken? Hindi niya alam. Hindi niya rin alam kung may karapatan din siyang makaramdam ng galit dahil alam niya namang walang nararamdaman si Leon para sa babaeng ‘yon.But still…
Tahimik na nakatitig si Chandria sa kawalan na hinahayaan naman ni Leon. She’s happy and relieved at the same time that someone can read what’s going on inside her head. Gustong gusto niyang magpunta sa lugar kung saan malamig ang simoy ng hangin at malayo ang matatanaw.And it seems like Leon can understand her in some ways no one could. And she’ thankful. Thankful is an understatement for what Leon is doing right now. This actually saved her mental health.“If you don’t mind me asking, what did you guys talk about?” mahinang tanong ni Leon sa kanyang tabi.Mapait siyang napangiti sa tanong nito at kusang tumulo ang luha sa kanyang mga mata na agad niya namang pinuasan. “I can’t imagine someone like him existed.”Hanggang ngayon ay hindi maalis sa isipan ni Chandria kung paano ito nag-request na h’wag siyang ipakulong. How can he ask that kind of request in front of her face? Ngayon niya pa ba hindi ipapakulong? Kung kailan may mga ebidensya ng nakalatag?“What did he tell you?”“He
“I’m sorry,” sambit ni Lucas sa kanya. “I have loved you so much, Chandria. Mali ang iniisip mo noon na kaya kita ganoon kung protektahan ay dahil sa tinuturing kitang kapatid.”Tatahimik na nakikinig ni Chandria. Matapos ng ilang minutong pakiusap ni Chandria kay Leon na hayaan muna sila ni Lucas dito sa loob na mag-usap nang masinsinan ang half-brother nito. Hindi napapanatag si Leon kaya naman sinabi nitong sa labas muna siya mananatili.“I’m so sorry.” Tipid itong ngumiti sa kanya. “I’m sorry sa nagawa ko. I was blinded. Iniisip ko kasi na lahat na lang ng meron ako ay inaagaw ni Leon at ng kapatid niya.”“That’s why you think I am one of your possessions? Are you out of your mind?” nagpipigil luha niyang sambit. “I was waiting, I was waiting for that child, Lucas. Hindi mo alam kung paano ko… paano ko pinagkakaingatan ang pagbubuntis ko tapos…”Tinakpan ni Chandria ang kanyang mukha at humikbi. Hinding-hindi niya ito matatanggap. Kahit ilang sorry pa ang lumabas sa bibig ni Lucas
Pinasadahan ng tingin ni Chandria ang kabuoan ng labas ng building kung saan nila tatagpuin si Lucas. Hindi alam ng dalaga kung alam ba ni Lucas na nandito sila. But there’s only one’s thing for sure, she’s nervous.“Let’s get inside?”Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon at hilaw na ngumiti. Gusto niyang mag-back out ngunit hindi na pwede. They’re already here. The only thing she can do right now is to calm down and control her emotions.Humawak siya sa braso ni Leon at sabay silang pumasok sa loob ng hotel. Yes, it’s a hotel. At sa totoo lang ay kinakabahan siya. After that incident she had in a hotel during the twin’s birthday, pakiramdam niya ay nagkaroon na siya ng trauma. Pakiramdam niya ay mauulit na naman ‘yon.Nagtaka siya nang tumingin sa binata nang bigla itong tumigil sa paglalakad. Leon faced her and said, “You’re trembling like crazy. Are you okay?”She roamed her eyes once again before looking at Leon. Buong pagtatapat siyang umiling dito at bumuntong hininga. “No,