IrisMahigit isang linggo na rin nang makalabas ako sa hospital. Nakakahiya pa nga dahil ang mga magulang pa ni Devron ang nagbayad ng bill sa hospital.Hindi kasi ako sanay na may magbabayad sa akin ng malaki. Ako 'yung tipo ng ng tao na ayokong magkaroon ng utang na loob sa ibang tao. Paano kung sa oras na magkagulo ay baka isumbat niya lamang ang lahat ng naitulong niya sa akin.At sa loob ng isang linggo na 'yon ay si Santino ang nagbabantay sa akin. Hindi pa nga nahihiya at umaalis kahit nandoon na sila Devron. Daig niya pa ang bodyguard sa pagbabantay sa akin araw-araw.Kulang na lamang ay siya ang pumalit sa mga bodyguard na nakabantay sa akin noon. Si Devron naman ay kulang na lang ay ipa-banned na si Santino sa Hospital dahil palagi raw nandoon.At dahil wala kaming maggawa ay hinayaan na lang namin. Pinagsabihan pa nga kami ni Ma'am Lia na nagmamalasakit na nga raw 'yung tao, bakit pa raw namin paalisin.Dahil sa konsensiya at magaling mangonsensiya si Santino ay hinayaan ko
Iris"Umalis ka sa ibabaw ko, Santino," matapang na saad ko pero mas lalo niya akong dinaganan at mas lalo pang nilapit ang mukha sa akin."Kayang-kaya kong gawin ang sinabi ko kanina, Iris," nakangising saad niya. Dahil hindi na ako makapag-timpi ay buong lakas ko siyang tinulak at malakas na sinuntok sa mukha.Kitang-kita ko tuloy kung paano siya mapayuko dahil sa lakas ng suntok ko. Wala akong pakialam kung nasaktan ko ba siya o nagalit na sa akin ng tuluyan.Ang ayoko lang sa lahat ay binibiro ako at inaangkin na akala mo ay isa akong bagay na mabilis angkinin. Mabilis kong pinulot ang baril ko at muling itinutok sa kaniya."Buenavista, sa oras na hindi mo sinabi sa'kin ang dahilan kung bakit ako naandito ay hindi ako magdadalawang-isip na barilin ka," pagbabanta ko sa seryosong boses.Nag-angat siya nang tingin sa akin at inilagay ang dalawang kamay sa bulsa. Sumandal siya sa upuan at muling nagsalita."Ang lakas mo talaga, siguro ay may nagtuturo sa'yo kung paano makipaglaban," n
IrisMatapos sabihin ni Devron 'yon ay hinawakan na niya ako sa kamay. Nagpaalam at handa na sana kaming umalis ng hawakan ni Santino ang isang kamay ko at pinigilan kami."Ako na ang maghahatid sa kaniya dahil ako naman ang nagdala sa kaniya dito," seryosong saad ni Santino na ngayon ay deretso ang pagkakatitig kay Devron."Bakit mo pa siya ihahatid kung naandito na ako, Buenavista. Ako na ang bahala sa kaniya," ganti naman ni Devron at malakas akong hinigit papalayo sa mga Buenavista.Habang naglalakad kami papunta sa sasakyan ni Devron ay nakatitig lamang ako sa kaniya. Sobrang kalmado niya pero ramdam ko na ang namumuong tensiyon sa aming dalawa.Oplan Iris 101: Ihanda ang sarili kay Devron mamaya pag-uwi, paniguradong may World War 3 na magaganap.Binuksan niya ng marahan ang pinto at pinapasok na niya ako. Habang nagsusuot ako ng seatbelt ay sinimulan na niyang paandarin ang sasakyan niya.Kaya ang ginawa ko na lamang ay tumingin sa labas at pinapakiramdam ang katabi ko ngayon na
IrisNang sabihin 'yon ni Mr Montecillo ay hindi ko sinasadyang mabitawan ang hawak kong tinidor at napahawak sa noo ko. Gusto kong magmura pero nakakabastos iyon lalo na at kaharap ko ang magulang ni Devron na ngayon ay seryosong-seryoso sa nalaman nila. Hindi ko maiwasang mapahawak sa noo ko at napatayo.Sa akin tuloy lahat napatingin dahil sa ginawa ko. Si Devron ay napatingin din sa akin at hinihintay ang gagawin ko. Kaya hilaw akong napangiti at nagsalita."May pag-uusapan lang po kami ni Devron." Dahilan ko at palihim na tiningnan si Devron na mahinang tumango at tumayo.Hindi na ako lumingon at dire-diretsong binuksan ang isang sliding door papunta sa garden nila ngayon. Nang marinig kong isinara na ni Devron ang pinto ay humarap ako sa kaniya.Nakita kong nakatingin pa sa amin ang magulang ni Devron pero hindi ko na lamang muna ito pinansin at napasigaw na lamang sa narinig kanina."Ang bobo talaga!" Nanggagaliting sigaw ko at malakas na napapadyak sa damuhan, habang si Devron
Iris"Anong ginagawa niyong dalawa?!" Dumagundong ang malakas na boses ni Mr Craixon Buenavista ng makita niya kami ni Sebastian sa ganoong posisyon. Hindi ko na inintindi ang nangyaring aksidente at mabilisang hinarap si Mr Buenavista na ngayon ay seryosong nakatitig sa amin. Mahina akong napamura at nagpaliwanag."Magpapali-" Naputol ang sasabihin ko ng muling sumigaw ang Ama ni Buenavista na ngayon ay nanliliksik ang matang nakatingin sa anak niya.Sa kauna-unahang pagkakataon ay nakaramdam ako ng takot sa tanang buhay ko, dahil sa galit na boses ni Mr Buenavista ay nagpasya muna akong itikom ang bibig ko at yumuko."Magbihis ka muna, Sebastian," bilin ni Mr Craixon at tumingin naman sa'kin ngayon. "Ms De Vega, sumunod ka muna sa asawa ko. Mag-uusap lang kami ng anak ko," saad niya kaya wala na akong naggawa ng kusang lumapit sa akin ang Ina ni Sebastian at hinawakan ako sa kamay.Ngayon ko lang naramdaman ang panlalamig ng kamay ko at panginginig ng tuhod ko habang bumababa kami sa
IrisMatapos ang walang kuwentang desisyon na nangyari. Sa huli ay nanalo pa rin si Sebastian habang ang Ama ko naman ay wala ng nagawa. Ako naman ay sobrang sama ng aura dahil maikakasal pa ako ng hindi oras."Huwag kayong mag-alala. Sa Papel sila ikakasal at kukuha tayo ng pari para mapaniwala natin ang mga taong makakasaksi ng kasal niyong dalawa. 'Diba Sebastian?" Pagtatanong ni Mr Craixon habang nakangiti.Ako naman ay dire-diretso lamang ang paglalakad at hindi iniintindi ang pinagsasabi nila. Mas lalo lamang nadadagdagan ang init at galit ng ulo ko."Yes po. Also, 'wag po kayong mag-alala. Aalagaan ko po si Iris." Narinig kong saad ni Sebastian kaya napangiwi ako at sumakay na sa motor."Iris sa atin ka dumiretso," rinig kong saad ni Alfred De Vega habang inaayos ko ang helmet. Napatingin ako sa cellphone ko na nakalagay sa phone holder. Nakita ko pang napatingin sa akin ang lahat. Dahil si Devron ang tumatawag ay sinagot ko ito at sinadyang iloud speaker para marinig nila ang p
IrisPagkatapos ng pangyayaring 'yon ay basta ko na lamang nilayasan ulit si Sebastian at iniwan na lang basta sa lugar ni Alfred De Vega. Mas lalo niya lamang dinadagdagan ang galit ko sa ginawa niyang pagpigil at paglayo sa lugar ni Alfred De Vega.Nang itinigil ko ang motor sa tapat ng apartment ko ay napahinga na lamang ako ng malalim dahil talagang hinintay ako ni Devron kahit hindi naman kailangan.Nang makababa na ako ay saka ko lamang naramdaman ang matinding pagod at halo-halong emosyon na nararamdaman ko sa mga nangyari ngayon araw.Marahan kong isinuklay ang buhok gamit ang kamay ko at marahang kumatok sa pintuan ng apartment ko. Ilang minuto pa ang itinagal ko sa labas bago ito mabuksan ni Devron na ngayon ay parang kagigising lang.Nang makita ko siya sa ganoong ayos ay napakagat labi na lang ako at sunod-sunod na tumulo ang luha ko. Hindi ko na nakayanan ang bigat na nararamdaman ko.Pakiramdam ko ay sa ganitong paraan ay mahimasmasan ako sa nangyari ngayong araw. Sa buon
Iris"Omg! Bagay na bagay sa'yo ang wedding dress. Lalong naging dyosa! Paniguradong hindi ka na talaga pakakawalan ni Sebastian kapag nakita ka niya!" Saad ng baklang taga-ayos ko ngayon habang ako naman ay napasimangot.Ang alam talaga ng nag-aayos sa akin ngayon ay totoo ang kasalang magaganap kaya todo ayos siya sa akin. Nang makita ko ang sarili ko sa salamin ay napahawak na lamang ako sa wedding gown na suot ko ngayon.Kakaiba ang design na pinagawa ni Sebastian. Puff sleeve off shoulder gown ang nangyaring design. Habang ang baba naman nito ay napapalibutan ng mga diamonds na talagang nakakasilaw dahil kumikinang pa ito.Napahawak naman ako koronang nasa ibabaw ng ulo ko. Maliit ito na akala mo ay isa akong prinsesa na ihahatid sa prinsipe niya. Ang ayos naman ng buhok ay naka-bun at napapalibutan ng bulaklak na magaganda.Hindi ko alam pero lihim akong napangiti sa ayos ko. Kahit isang taon lang naman kaming magsasama ni Sebastian ay talagang pinaghandaan nila. Napatingin naman
Author's Note: Please play "Sa susunod na Habang Buhay by Ben&Ben" para ramdam po ang sakit. The truth is, ito dapat talaga ang real ending ng HHS kaso nagbago isip ko. Kaya ginawa ko ng happy ending. Enjoy reading, hopies!SebastianMy world stop for a while when I hold my wife lifeless hand. Pilit ko siyang ginigising. Pilit kong tinatapik ang pisngi niya pero hindi na siya gumagalaw. Nanlamig ako, binalot ng takot buong pagkatao ko. Parang gripo na rin ang luha ko dahil hind ito mapigil sa pag-agos."No. No, wake up. Wake up, wife. Damn, wake up please. Don't do this to me. Hindi ka puwedeng mamatay. Paano na kami ni Draixon? Iris, gumising ka. Gumising ka!" Pagwawala ko at mas lalo pang hinigpitan ang pagkakayakap sa asawa ko. Miski si Devron ay nagsimula na ring mataranta at magwala ng hindi pa dumadating ang ambulansya. Wala na akong pakialam kung puno na ng dugo ang damit at kamay ko."Iris. Iris, nakikiusap ako sa'yo, gumising ka. Misis ko, gumising ka na. Huwag mo'kong iwan,
Hello Hopies! This is the final chapter of Hiding his Son. Thank you for appreciating Iris and Sebastian story. May we never forget the feels and the lessons that they gave to us. This is just the beginning of Hiding Series, see you on Hiding Series #2 which is the "Maid for You." Thank you and enjoy reading! Mahaba-habang chapters ito! Don't forget to comment your thoughts or reaction about this story, stay safe and healthy always. -HopeSebastianWhen I first saw her, I knew to myself that she is the one. She's the one that I want to spend my lifetime. She's my first love."IRIS DE VEGA!"Awtomatikong umangat ang ulo ko ng marinig ko ang pangalan niya. Mabilisang hinanap ng mata ko ang presensya niya. Nang makita ko siya 'di kalayuan sa pwesto ko ay palihim akong suminghap.Ang ganda niya talaga.Nakalugay ang mahaba niyang buhok na talagang dinadala ng hangin. Ang mukha niyang inosente na hindi nakakasawang tignan. At mga mata niyang kapag titignan mo ay daig pa ang yelo sa lamig n
Iris"KAYA PALA ang tahimik mo! Naunahan mo na kami. Ilang araw mong ginawa 'to?" Tukoy ni Devron sa envelope na hawak niya at sinimulan na itong basahin. "Simula ng makapagpahinga ako ng dalawang araw. Sinulit ko na, eh." Sagot ko naman at napatingin ako kay Sebastian ng tawagin niya ang pangalan ko."Wife, bakit hindi ka nagsabi sa akin?" Ramdam ko ang tampo sa boses niya kaya tumayo ako at lumipat ng pwesto para tabihan siya.Hinawakan ko ang kamay niya at nakangiting tumitig sa kaniya. "Ang dami mo pang iniintindi ng mga oras na 'yon, Seb. Ayoko namang pati kay Alfred ay mamroblema ka. Kaya ako na ang gumawa ng hakbang na gawin ang plano. Ang dami mo ng iniisip dadagdag pa ba ako kung kaya ko namang gawin." Dahilan ko kaya tumagal ang pagkakatitig niya sa akin at hinalikan niya naman ang noo ko."Puwede ko na ba kayong kausapin tungkol sa plano? Puwede ko na kayong abalahin na dalawa?" Pagsingit ni Devron kaya mabilisan akong umalis sa pagkakayakap sa asawa ko at hinarap na rin s
Iris"HAPPY BIRTHDAY DRAIXON!" Masayang sigaw namin at nagpalakpakan. Kitang-kita ko naman ang saya sa mukha ng anak ko dahil kumpleto kami ngayong birthday niya."Blow your candle baby and make a wish," malambing saad ko kaya napatingin siya sa akin at mahinang tumango. Mariing pumikit si Draixon at may ibinulong na hindi ko naman narinig. Pagkatapos niyon ay hinipan niya na ang kandila kaya muli kaming nagsigawan lahat. Nangunguna pa nga ang boses ni Devron."Kainan na!" Sigaw niya dahilan para magtawanan ang kasamahan namin habang ako naman ay napailing."Mommy, daddy. Thank you po kasi tinupad niyo po ang wish ko po na kompleto tayo sa birthday ko po. You're the best gift that I have." Malambing wika niya sa amin kaya hindi ko maiwasang umiyak.Naramdaman ko naman ang pagyakap sa amin ni Sebastian at ng tingnan ko siya ay nakatingin na siya sa mga mata ko. Kitang-kita ko ang pagmamahal na bumabakas sa mga titig niya.Mahal na mahal din kita, Sebastian. "Thank you baby for making
Iris"Ganiyan mo ba itrato ang isang Alfred De Vega, Iris? Nakakatuwa naman." Saad niya kaya buong tapang kong itinutok sa noo niya ang baril na hawak ko.Ramdam na ramdam ko na rin ang panginginig ng buong katawan ko dahil sa galit na lumulukob. Bumalik lahat ng sakit at poot ng makita kong muli sa harapan ko ang demonyong sumira ng buhay ko lalong-lalo na ni Sebastian."Ang kapal rin ng mukha mong magpakita pa sa amin. Anong kailangan mo?" Matapang na saad ko at binaba ang baril. Lumapit ako sa kaniya at mariing tumitig sa mga mata niya habang siya naman ay mahinang natawa."Mas lalo kang naging matapang ngayon, Iris. Nakakatuwa naman kahit ni katiting na respeto ay wala ka ng maipakita sa akin. Wala na ba talagang mababago sa naging pinagsamahan nating dalawa?" Natatawang tanong niya kaya 'di ko na mapigilang hawakan ang kwelyo niya."Kailangan pa ba ng respeto ang isang taong katulad mo? Para sa'kin kasi hindi na, tutal mamamatay ka rin naman." Saad ko kaya nakita ko ang matinding
Iris"ALAM MO PWEDE KA NG MAGING ARTISTA. Ang galing mong magpanggap, eh." Saad ko kay Devron ng magkaharap kami ngayong umaga. Naandito kami ngayon sa isang cafeteria malapit sa building ng headquarters namin. Tinawagan ko siya para sabihin sa kaniya na alam ko na ang nangyari sa limang taon na lumipas.Nginisian niya langa ako at pinag-krus niya ang dalawang braso niya dahilan para pagtaasan ko siya ng kilay sa ipinapakita niya sa akin ngayon."Pasensya na, napag-utusan lang." Nakangiting saad niya kaya tumawa ako at muli siyang sinamaan ng tingin."Napag-utusan. Ang sabihin mo ayaw mo lang malaman ko. Pero kuya..." Pinutol ko ang sasabihin ko ng tumayo ako at lumipat sa tabi niya. Nakita ko pang parang iiwas pa siya kaya hindi ko mapigilang ngumiti ng palihim.Bigla ko na lamang siyang niyakap ng sobrang higpit at hinalikan ang pisngi niya. Kitang-kita ko pa ang gulat sa mga mata niya dahil sa ginawa ko. Taranta siyang humiwalay sa akin at nabigla na lamang ako ng pagtaasan niya a
IrisGUSTO KONG MAGWALA sa mga oras na'to. Hanggang ngayon ay hindi pa rin mag-sink in sa utak ko ang mga nabasa kong impormasyon limang taon na ang lumipas. Muli kong pinulot ang mga pictures na nakita ko at napansin kong may mga sulat ito sa likod. Sulat kamay ni Devron. Nang basahin ko ito ay mas lalong lumakas ang paghagulgol ko.Ang unang litrato ay noong mga panahong buntis ako. Malapit na akong manganak kay Draixon sa litratong 'to. Binasa ko ang sulat at 'di ko maiwasang mapangiti."Sebastian, ganda ng kapatid ko, 'no? Malapit ng manganak 'yan kaya bilisan mong lumabas diyan sa kulungan. Bahala ka 'di mo makikita ang mag-ina mo."-DAng pangalawang litrato naman ay hawak-hawak ko na si Draixon sa mga bisig ko at kitang-kita ko ang saya sa mga mata ko."Pare, isang taon ka na diyan sa kulungan. Baka puwede namang ipakiusap sa kanila na saglit mo lang sisilipin ang mag-ina mo. Kailangan ka rin ng kapatid ko."-DAng pangatlong litrato naman ay noong nag-isang taon na si Draixon
IrisINILIBOT ko ang mata ko sa kabuuan ng bahay. Masasabi kong maaliwalas at maganda ang naging disenyo. Napangiti na lang ako dahil ito ang design na pinag-usapan namin ni Sebastian bago magkandaleche-leche ang lahat.Naaalala pa pala niya ang lahat. Miski ang mga maliliit na detalye na sinabi ko sa kaniya noon. Pero sa mga oras na'to nalilito pa rin ako sa nangyari limang taon na ang nakakalipas. Alin ba talaga ang totoo? Naging totoo ba talaga sa akin si Sebastian noong magkasama pa kaming dalawa? Kaya ko bang sumugal ngayon lalo na at may anak na kami? Kaya mo na ba, Iris? Handa ka na ba ulit? Pero nawala ang lahat ng katanungan ko sa sarili ko ng maramdaman ko ng may yumakap sa bewang ko at hinalikan ako sa pisngi dahilan para magulat ako."Good morning, Wife." Bulong sa akin ni Sebastian kaya nakaramdam ako ng kakaiba sa tiyan ko at muli na namang bumilis ang tibok ng puso ko. Akmang aalis na sana ako sa pagkakayakap pero bigla naman akong pumasok si Draixon at tuwang-tuwa sa
IrisNANLAMIG agad ako sa sinabi ng anak ko kaya marahan ko siyang binaba at hinawakan ang mukha niya."Dito ka lang, baby ha? Kakausapin lang ni Mommy ang naghahanap sa akin." Nakangiting sambit ko kaya kahit nakikitaan ko ng pagtataka sa mga mata ng anak ko ay sumunod na lang siya sa akin.Pero bago pa ako lumabas sa kusina ay muli kong tiningnan si Devron na ngayon ay nakamasid sa amin na tila inaabangan ang gagawin kong hakbang. Nang mapansin niya nakatingin ako sa kaniya ay ngumiti siya sa akin."Isama mo na si Draixon. Para sa anak mo gawin mo'to, Iris. Naghahanap na rin ng kalinga ng Ama si Draixon, sabihin mo na sa kaniya ang totoo," saad ni Devron kaya nanghina ako at napahawak sa gilid ng lamesa dahil napuno ng takot ang buong sistema ko.Hindi ko ito napaghandaan."Mommy, siya po ba talaga ang daddy ko? 'Yung man na naghihintay sa atin?" Napabalik na lang ako sa sarili ko ng marinig ko ang boses ni Draixon na ngayon ay nakatitig sa mga mata ko.Kaya umupo ako para pantayan