“Damn it!" Galit na lumabas ng kotse si Justin, pero hindi niya pa rin iniwan ang laruan ko. Hawak-hawak pa rin niya ito habang papunta sa kotse na muntik na niyang mabangga. “Erica, ano pa ang ginagawa mo r’yan? Labas na." Toliro kong nilingon si Myra na ngayon ay palabas na rin ng kotse. Lumabas na rin lang ako, pero ang tingin ko ay nasa paa ng may-ari ng kotse na muntik mabangga ni Justin. Hindi pa kasi ito tuluyang lumabas. Hindi ko alam kong takot ba siya kay Justin o talagang sinadya niyang hindi kaagad lumabas dahil kay Justin na parang pinagbabantaan ang buhay niya. “Are you out of your mind?!" gigil na sikmat ni Justin at dinuro-duro pa nito ang lalaking sakay ng kotse. "Lumabas ka!" Sinipa-sipa pa nito ang gulong ng kotse. Tarantado talaga ‘to si Justin, siya na nga ang muntik makabangga, siya pa ang galit na galit. Kahit pa sabihing bigla na lang sumulpot ang isang kotse, hindi pa rin tama na init ng ulo agad ang pinapairal niya, pwede naman niyang kausapin ng maayos
Napisil ko ang sintido ko, sumakit na naman kasi ang ulo ko. Hindi ko na kasi talaga alam kung ano ang gagawin ko sa magpinsang ‘to—hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko, tantanan lang nila ako. Pakiramdam ko ang liit-liit ng mundo para sa aming tatlo. “Reynald—" sandali akong sumulyap kay Myra na ngayon ay hawak na ang door handle. Maski siya ay gusto na ring umiwas dito kay Reynald. Hindi kasi nag-iisip. Lagi niyang nakakalimutan na mahirap makipag-deal sa mga demonyo. “Salamat sa pag-rescue sa amin,” sinadyang ngiti ang kasabay ng sinabi ko. Saka kinuyom ko na lang ang mga kamao ko. Kumukontra kasi ang buong sistema ko sa pagpapasalamat sa kanya. At saka, mas okay pa siguro ang magpasalamat na lang ako, kay sa bigyan ko ng pansin ang pag-eemote niya.“Walang ano man, Erica," mahinahon niyang sabi at hahawakan pa sana ang kamay ko na nakahawak na sa backrest, pero kaagad kong inilayo ang kamay ko. Ngumiti siya ng mapait at pilit. “Ang ilap mo pa rin talaga," sabi niya at bumug
“Myra, dito ka nga lang,” pigil ko sa kaibigan ko nang akmang susundan ang lalaki na sumaway kay Shaira. "Tara na, umalis na tayo,” sabi ko at hinila na siya. "Erica! Ano ba? Teka nga lang—” Nagmatigas pa siya, pero buong lakas ko siyang hinila, agad lang kaming makalayo sa grupo ni Shaira at sa lalaki na sumita sa kanila."Erica, bakit ba? Bakit ba tayo umalis do’n? Ayaw mo bang makita na mabigyan ng lesson ang bullies na ‘yon?” sunod-sunod niyang tanong kasabay ang paulit-ulit na pag-iling. “Atat kang umiwas, maski ang magsabi ng thank you sa lalaki ay hindi natin nagawa,” talak ni Myra na hanggang ngayon ay lumilingon pa rin. Gusto niya nga yatang bumalik do’n at makipagbangayan pa kay Shaira. "Ayaw ko lang lumaki ang issue, Myra. Ayaw ko ng eskandalo—paano kung tatawag talaga ng pulis ang lalaking ‘yon? Gusto mong ma-question? Ako hindi, ayokong umabot tayo sa presento, at saka, alam mo naman na ayaw ko ng gulo, hindi ba?” paliwanag at depensa ko sa sarili na nagpaismid lalo kay
Imbes na sumagot, napahikbi pa lalo ako, hindi dahil sa tuwa, kung hindi dahil sa dismaya nang mamukhaan ko ang lalaking alalang-alala habang karga ako. Si Justin.Sa dinami-daming pwedeng makakita sa sitwasyon ko, at pwedeng tumulong sa akin ngayon ‘yong tao pa na hindi ko gusto at hindi inaasahan ang dumating. “Tatlong babae ang nakita ko—" sagot ng matanda." Pinagtulungan siya,” umiling-iling ito habang nagsasalita. “Mabuti na lang at natakot sila, tumakbo nang makita ako—”“Tatlong babae?" halos pabulong niyang tanong kasabay ang pagsalubong ng mga kilay. Kitang-kita ko rin kung paano nagtangis ang bagang nito.“Oo, hindi ako pwedeng magkamali—" Napatingin sa akin ang matanda kasabay ng sagot niya, “sige na, umalis na kayo, dalhin mo siya sa hospital—”Umiling-iling ako sabay sabi na, "ayoko sa hospital, gusto ko nang umuwi. Ihatid mo na lang ako pauwi—” humihikbi pa rin ako. Tingin lang ang sagot ni Justin sa sinabi ko, pero nagpasalamat naman siya sa matanda bago kami umalis sa
Hindi ko magawang sagutin ang tanong ni Justin. Parang nanunuyo ang lalamunan ko dahil sa pagkabigla, at ngayon na dahan-dahan na siyang lumalapit sa akin ay para naman akong nanigas. Gusto kung umatras; gusto kong lumayo, pero parang napako ang mga paa ko at hindi ko ma igalaw. Dahil sa tension na nakikita niya sa akin ngayon, lalo pa siyang napapangiti. Para siyang nakahanap ng alas na magamit laban sa akin. ‘Yon ang nakikita ko sa labi niya na hindi na mawala-wala ang kakaibang ngiti na sinabayan pa ng walang ka kurap-kurap na tingin. He stood motionless before reaching my face and said, "Oh, my nerd, you look so tense—relax ka lang, okay?" His index finger softly brushed my lips, making it difficult for me to breathe. Gusto kong sawayin siya at gusto kong tampalin na naman ang kamay niya gaya ng ginawa ko kanina. Pero hindi ko na magawa. Natatakot ako na baka mainis siya at ipagkalat niya ang nakita; ang natuklasan niya— “Breath, my nerd—” sabi niya habang nasa labi ko ang ting
Kung takot na takot man ako kanina habang pinagtulungang saktan ng mga impakta na kaibigan ni Justin, mas doble-doble ang takot na nararamdaman ko ngayon dahil sa sinabi niya. Hindi ko na kasi alam kung ano na ang tumatakbo sa isip niya. Kanina pa siya nakangisi. Kanina pa siya tuwang-tuwa sa tuwing mag-re-react ako sa mga sinasabi niya. At ngayon nga na hindi ko maitago ang takot ko, ang saya-saya niya. Sino ba ang hindi matatakot sa mga gaya nila? Sila Shaira nga na babae ay nagawa akong saktan, siya pa kaya na lalaki? Isang sapak lang ang gawin niya sa akin siguradong tulog ako. Paano kung talagang maging demonyo na siya at hindi na niya ako sasantuhin? Paano kung— pati utak ko, tumututol sa naiisip kong kademonyohan na maaring gawin ni Justin sa akin. “Halika ka nga rito.” Hinawakan niya ang kamay ko at akmang hihilahin palapit sa kanya. Pero tinulak ko siya, sabay sabi na, “ano ba?! Lumayo ka nga, Justin! Nakakatakot ka na,” humihikbi kong sabi. “Ito naman, ang sungit-sungit
“My nerd, good morning" bungad ni Justin pagbukas ko ng pinto. Ngiting-ngiti pa siya na parang bang ang saya-saya ng araw niya habang ako, gulat at nanlaki ang mga mata. Awtomatikong bumagsak nga rin ang balikat ko. Akala ko naman kasi, sa school niya lang sisirain ang araw ko. Pero hindi e, hindi pa nga ako tuluyang nakakalabas ng apartment ko, sira na naman ang araw ko.Para tuloy akong nawalan ng ganang pumasok dahil kaharap ko na naman ang tao na numero unong panira ng araw ko. “Mag-iinarte ka na naman ba, my nerd? Hindi pa rin ba tumatak sa utak mo ang mga sinabi ko last night?" tanong niya habang nasa tapat na ng hagdan, hindi na rin niya ako nilubayan ng tingin. “Want me to say it again, my nerd?" Gusto kong sumagot pero ayaw ko naman na mas lalong masira ang araw ko kaya bumuga na lang ako ng hangin, at sandaling pumikit saka mabagal na naglakad pababa ng hagdan at hindi na siya muling pinansin. “Balik ka na naman ba sa dating nerd na kinaiinisan ko? Ayaw mo na naman ba ako
Tingin lang ang naging sagot ko sa tanong ni Justin. Bukod kasi sa hindi ko talaga alam kung ano ang isasagot ko, hindi ko rin obligasyon na alamin kung karapat-dapat ba siyang mahalin. Ako nga mismo ay hindi rin alam kung karapat-dapat ba akong mahalin. “Erica! Ayos ka lang ba ha? Hindi ka ba sinaktan ng demonyong ‘yan?" tarantang tanong ni Myra na bigla nalang sumulpot sa pagitan namin ni Justin. “Maka-demonyo ka naman, Myra! Parang kitang-kita mo kung gaano kahaba ang sungay ko," sagot ni Justin, gigil na gigil na parang gustong kurutin si Myra. “Para sabihin ko sa’yo, ‘yang kaibigan mo lang ang nakakita at may alam kung gaano kahaba ang sungay ko, at kung ano ang kaya kong gawin para sa kanya,” sagot ni Justin, pero nasa akin naman ang tingin na parang tumagos hanggang kaloob-looban ko.Sandaling umawang ang labi ni Myra, at dahan-dahang nilingon ako, sabay tanong, “pinagsasabi ng demonyong ‘yan, Erica?”Sinamaan ko ng tingin si Justin na ngayon ay nakangisi na naman, saka ko nam
This is it. Ang araw na pinakahihintay namin ni Justin. Our wedding. Hindi mawala-wala ang ngiti sa aming mga labi habang hinihintay na sabihin ni father ang magic word. “You may now kiss the bride—” “Uhmm… mwah!” “Justin," mahina ko siyang hinampas. Pero nakangiti naman. Paano ba naman kasi, hindi pa nga tapos si father na sabihin ang magic word, nauna na akong sunggaban ng halik ni Justin na nagpatawa sa lahat na dumalo sa kasal namin. Maging si father ay natawa na lang at nailing. Masyadong atat itong mahal ko. “Humanda ka later," bulong pa nito sa akin. Malandi ko siyang nilingon. “Matagal na akong handa," bulong ko naman sa kanya na nagpakagat labi sa kanya. Kumislap pa ang mga mata. “ ‘Wag na kaya tayong pumunta sa reception, diretso honeymoon na tayo nang makarami," landing bulong na naman nito habang palabas na kami ng simbahan, at sinabuyan ng mga rose petal ng mga bisita. “Ikaw talaga—" Kurot sa tagiliran niya ang tumapos sa pagsasalita ko. Kaharap na kasi namin
“My nerd," malambing na sabi ni Justin, sabay ang mahigpit na yakap mula sa likuran at may pahabol pa na halik sa leeg ko. “Ano ba ang ginagawa mo rito? Kanina ka pa namin hinihintay sa loob," dagdag sabi pa nito na sumabay sa pagsiklop ng mga kamay namin.Nilingon ko rin siya at nginitian ng matamis. “Nagpapahangin lang at saka may iniisip din," sagot ko. Sumulyap pa ulit ako sa kanya at sumandal sa dibdib niya. “Isip na naman? Kasama mo na nga ako kaya hindi mo na ako kailangan isipin. Ang kailangan mo na lang gawin ay…” Pinihit niya ako paharap sa kanya. Ngayon ay diin na diin na naman sa akin ang katawan niya. Pinulupot ko naman ang mga kamay ko sa batok niya na agad nagpangiti sa kanya ng sobrang tamis. At sa tuwing ganito siya ka lambing ang saya ko, parang laging hinahaplos sa puso ko. "Ang yakapin, halikan, lambingin, at landiin ako, ‘yon ang kailangan mong gawin at hindi ang mag-isip,” ngising sabi nito, at syempre may kasabay na naman ‘yong halik sa labi ko na nagpapapikit
Mabagal na humakbang palapit sa amin si papa, at ang tingin nito ay nakatutok pa rin kay Justin. Si Justin naman panay kamot na lang sa ulo at ngayon ay yuyuko-yuko na. Mukhang magkakaproblema na naman yata kami nito. Justin naman kasi!“Move!” pasikmat na utos ni papa. Turo nito ang kabilang side ng couch. Agad namang sumunod si Justin. Ang bilis nga niya kumilos. Takot yata mahampas ng bote. Mabuti na lang at nilagay na ni papa ang bote ng alak sa lamesa, at saka umupo sa pagitan namin ni Justin.“Tinatanong kita, Justin? Saan kayo magpapakasal?” madiin na tanong ni papa. “S-sa simbahan po,” nauutal na sagot nito sabay naman ang pagyuko. Ang bait na nga niyang tingnan. Behave na behave; walang bakas ng pagiging abusado. Kakaibang ngisi naman ang sagot ni papa, at saka nilingon ako. Ako naman ang napakamot sa ulo. “Sigurado kayo?” Makahulugan pa rin ang tingin niya sa akin na parang binabasa ang ekspresyon ng mukha ko. Eh, ekspresyon nga niya ang nabasa ko. Ekspresyon na nagsasab
“Erica, ingat ka palagi ha?" Ako naman ang hinarap ni Myra, matapos ilabas ang galit nito sa kuya ko na ngayon ay hindi na makapagsalita at humupa na rin ang galit. Wala na nga sa amin ni Justin ang tingin niya. Na kay Myra na. Napailing-iling na lang si papa habang nakatingin sa kanya. Strict nga rin si papa, pero hindi naman katulad ni kuya na talagang nambubugbog kapag ayaw niya sa tao o kung pakiramdam niya ay may masamang balak ito. “Maging masaya ka; kayo ni Justin. Don’t let anyone ruin the love you have for each other, kahit pa ang isang ‘yan," sabi pa ni Myra habang turo si Kuya.Masaya na dapat ako, pero dahil aalis si Myra, malungkot na naman ako. Paano naman kasi, sumobra na ‘to si kuya sa pagiging strict, kaya ang babae na makakasama sana niya habangbuhay, mawawala pa. Hindi nag-iisip! “Myra, mas magiging masaya ako kapag dito ka lang. ‘Wag ka nang lumayo, please," pakiusap ko sa kaibigan kong ngumiti lang ng mapait.“Kuya, ano ba?! Tatayo ka na lang ba? Wala kang gagaw
“Justin,” hagulgol ko habang yakap-yakap na rin siya ng mahigpit. “Ang lamig-lamig sa labas, Justin. Ano ba ang pumasok sa utak mo, at sumugod ka rito?”“Shh… ‘wag ka nang umiyak,” nanginginig nitong bulong. “Paano akong hindi iiyak? Nabugbog ka na nga, nag-palamig ka pa. Paano kung magkasakit ka?" humihikbi kong sabi kasabay ang pagtaas at baba ng kamay ko sa likod niya. Alam ko kasi na giniginaw siya. Ang lamig ng pisngi at labi niya na ngayon ay dumidiin sa leeg ko. "Gusto nga kitang makita, my nerd. Gusto kitang makasama. Wala akong pakialam kung gaano man kalamig sa labas. Wala na rin akong pakialam, mahuli man ako ng mga magulang mo, at lalong wala akong pakialam, bugbugin man ulit ako ng kuya mo. Hindi na ako papayag na magkahiwalay pa tayo. Hindi ko na hahayaan na may humadlang pa sa ating dalawa, kahit buong angkan mo pa ang makakalaban ko.” Parang maiiyak nitong sabi.“Justin," bumitiw ako sa pagyakap sa kanya, at kinulong sa mga palad ko ang pisngi niya, at saka maingat ko
Hindi matigil ang iyak ko habang sakay ng kotse ni Kuya Eman. Si Myra naman, panay haplos naman sa likod ko at paulit-ulit na nag-so-sorry. Hindi nga raw niya in-expect na sasaktan na naman nito si Justin. Akala niya ay kakausapin niya lang kami. Pero hindi iyon ang nangyari.“Tahan na Erica,” alo pa nito sa akin. Akala niya nagbago na si kuya at hindi na barumbado, pero mali siya. Ang bilis pa rin pala nitong magalit, at kapag nasimulan na ang galit o init ng ulo nito, ang hirap na pakalmahin. “Kaya pala gustong-gusto mong magtrabaho sa HI-Techno. Co. dahil ang abusadong si Justin pala ang CEO! Ginawa ka pang personal assistant? Para ano, ha? Para abusuhin ka? Para magagawa niya ang gusto niyang gawin na walang pipigil sa kanya? Sira-ulo!” singhal ni Kuya Eman. Paminsan-minsan pa nitong sinusuntok ang manibela. Hindi ako sumagot o kontrahin ang mga sinasabi niya. Kahit mali pa ang iniisip niya; kahit mali pa ang mga sinasabi niya, wala na akong pakialam. Si Justin ang inaalala ko.
“Nagkita kayo? And you didn’t tell me?" malungkot na tanong ni Justin. Tuluyan na rin siyang bumitiw sa akin. “Justin, hindi—" akmang hahawakan ko siya, pero umatras siya. “Justin naman e. Mahigit isang taon na nga kasi ‘yon; hindi ko na nga sana naalala; nakalimutan ko na," parang maiiyak kong sabi. Nakakalungkot kasi; nakakasama ng loob ‘to si Justin. Nagagalit na lang siya basta, at parang ayaw na niyang makinig sa akin. Ayaw na niya sa akin. Gano’n-gano’n na lang. Porket may hindi lang ako nasasabi sa kanya, nagagalit agad. " ‘Yon na nga, mahigit isang taon pa lang, Erica. Kaya imposible na nakalimutan mo na agad ang pagkikita n’yong dalawa. Unless kung wala ka talagang balak sabihin sa akin.” Napayuko na lang ako, at pa simpleng pinahid ang mga luha ko na hindi ko na magawang pigilin. “Ikaw din naman, Justin, nilihim mo rin naman ang tungkol kay Reynald. Pero hindi naman ako na galit ng ganito,” tampo kong sabi. Sandali rin akong sumulyap kay Reynald na ngayon ay parang na-g
“Hindi! Kung pwede nga, ayoko na makita ka pa ng pinsan kong ‘yon. Naalala ko lang ang nangyari noon!" pasikmat nitong sabi sabay hapit sa baywang ko at binuksan ang pinto. “Ayoko nga na lapitan ka pa ng ibang demonyo! So, I need to do this," bulong pa nito habang nasa harap na kami ng secretary niya. Kung ano ang gulat na nararamdaman ko sa ginawa nitong si Justin. Gano’n din ang nakikita ko sa mga mata ng secretary niya na talagang nanlaki at hindi na kumurap. Hindi na nga rin yata humihinga. Umawang na lang din ang labi. “Justin, ano ba ‘tong ginagawa mo?" pabulong kong tanong na may kasabay na ngiting aso. Itinaas ba naman ni Justin ang magkahawak na naming kamay at dinala iyon sa labi niya; paulit-ulit na hinalïkan, tapos ngumiti ng pagkatamis-tamis habang nakatingin sa akin.“Ms. Clark," tawag nito sa secretary niya na kumurap-kurap; parang napuwing. Lumunok din ng paulit-ulit na parang may bumara sa lalamunan niya na hindi matanggal-tanggal.“W-what is it, Sir Justin?" na-uuta
Mas dumiin pa ang katawan ni Justin sa akin, sa puntong halos lumapat na ang likod ko sa lamesa. Napapaliyad na lang din kasi ako na para bang bumigat ang ulo ko, at ngayon nga ay naigala niya pa ng husto ang labi niya sa leeg ko. At kung kanina ay ang malakas na tïbok lang ng puso ko ang naririnig ko, ngayon ay pati na ang sa kanya ay naririnig ko na. Sumabay din ang malakas naming paghinga sa tunog ng halik niya. Nakalulunod ang nararamdaman kong init ng katawan. Dati ang eksena ‘to ay sinusulat ko lang. Nababasa ko lang pero ngayon ay naranasan ko na mismo, at dito pa sa loob ng office ng boss ko na bawal ang office romance. “Justin…” paungol kong tawag sa pangalan niya na imbes sagutin ako ay lalo pa akong idiniin sa lamesa at sinabayan pa ng paghagod. Totoo pala na kapag mahal mo ang isang tao, at nasa ganitong sitwasyon na kayo, kahit ayaw mo, kahit nasa matinong pag-iisip ka naman, at wala sa impluwensya ng alak ay bibigay ka na lang ng kusa na parang hindi na marunong mag-is