Chapter 33

"Are we there yet?" nababagot kong usal, he chuckled. 

"Malapit na," nanatili ang isang kamay niya sa likod ng ulo ko, hinahawakan ang makapal na piring. Habang ang kabila ay inaalalayan ako. 

"Para sa'n ba kasi 'to? Pwede mo naman sabihin na lang sa'kin, e."

"Relax, baby!" tumawa siya, simimangot ako. Ilang segundo lang ay nakaramdaman ako ng mga bato, may ingay din na para bang nagkikiskisang bakal. 

"Are you ready?" I nodded, lumuwag ang piring ko. Hindi ako nakapaghintay at dali ko itong tinanggal.

"Xav," tawag ko. He hugged me from behind. Tanaw namin ang construction workers na abala sa kanilang ginagawa. Sa harap ay ang tatlong palapag na bahay, hindi pa ito tapos pero nakikita ko na ang disenyo.

That means, matagal ng sinimulan ang paggawa ng bahay. 

"We're going to live here," sumandal ako sa dibdib niya.

"Let's go inside, baka may gusto kang ipabago?" naglahad siya ng kamay na maagap kong tinanggap. Ang ibang manggagawa ay binati kami, harap pa lang ng bahay ay namamangha na ako.

"Gusto kong makilala ang architect," sabi ko.

"Hmm, hahanapin natin."

Dinala niya ako sa bandang likuran ng bahay, doon nakatayo ang dalawang rebulto. Nakatalikod sila sa amin at kapwa may hawak na papel. 

"What!? Ako ang architect dito! Mas alam ko 'to kaysa sa'yo!" 

I was surprised when I heard Collete's voice. The guy beside her is probably the engineer, he looks so done! 

"La? I'm just trying to help, dude!" 

"Then help me!" nasapo ng lalaki ang noo. 

"Oh god, tinotoyo na naman siya," the guy uttered, sinamaan siya ng tingin ni Collete. This is my first time seeing Collete like that. He raised his hands up on the air. 

"You win, wife," bahagya pa itong umatras. My eyes widened, that's why he looked familiar. 

"Whatever, engineer," umirap si Collete. Xavion cleared his throat, their eyes drifted to us, awkward akong kumaway sa kanila. 

"Yvonne!" Collete immediately ran towards my direction and gave me a tight hug. 

"Sana all. Nakakainggit naman. Bakit gano'n? Kapag siya yumayakap sa'kin parang bata lang na pinilit ng nanay?" 

Xavion laughed with him. Napasimangot si Collete. Naninibago ako, hindi naman ganito si Collete sa kaniya, e. Hindi kaya? 

"Are you pregnant?" sinilip ko ang kabuuan niya, ngayon ko lang napansin na nakabistida siya. Hindi gano'n halata ang umbok sa kaniyang tiyan, kailangan ko pang kapain para makumpirma. 

She nodded. "Yes, nurse." 

"Congratulations!" niyakap ko siya sa labis na tuwa. 

"Anyways, we came here to see the designs," panimula ni Xavion. 

"Here," tinignan namin iyon ni Xavion. Everything looks good, parang wala ng dapat baguhin. 

"It's perfect!" pumalakpak ako, bumelat si Collete sa asawa. 

"See? I told you!" 

Napailing na lang ako. "Don't forget our wedding!" 

"Right! Pupunta kami!" 

Hinatid ako ni Xavion sa bahay, kailangan ko pang ayusin ang mga natira pang gamit. Sayang ang mga furnitures, ang sabi ni Lyndsey, pwede naman daw ipagbili ang mga gamit sa taas. Pwede naman namin hayaan ang nasa baba dahil babagay iyon sa café na ipapagawa ko. Naging mahirap sa'kin ang pag alis, napakaraming memories ang maiiwan. 

After that, we fetched Xarina. 

"Why are you so nervous? It's not your first time meeting them?" 

"Natatakot ako sa sasabihin ng papa mo." 

"Hindi sila pwedeng tumutol, may anak na tayo, Yvonne. We're getting married," he said, trying to calm me down. 

We arrived at their house, sobrang laki ng bahay. Even Xarina was stunned. Iginaya kami sa loob ni Xavion, the interior design is very classy. Parang reyna at hari ang mga nakatira. 

"Sit down, I'll call them," umupo kami sa couch. Xarina was biting her nails habang iginagala ang paningin sa loob. 

The maids served us, naglapag sila ng juice at sandwich sa maliit na lamesa. 

"Ate Yvonne!" kumaripas ng takbo papunta sa akin si Xashna. Nakipagbeso siya at tumili, natigil lang ito ng bigla siyang batukan ni Xion. 

Xashna pouted. "You non–loveable moron!" she hissed. 

"Hi!" Ate Xyrile showed up, buhat niya ang maliit na bata habang ang isa naman ay nakakapit sa kamay niya. We hugged each other, binati ko rin ang anak niya. 

"Mimi," may humawak sa baywang ko, nagtago si Xarina sa likod, I chuckled. All of them are looking at her.

"Uh, guys. This is Xarina, our daughter," ngumiti ako.

Tumili muli si Xashna, walang pag-aalinlangang binuhat niya si Xarina kahit pa malaki na ito. Halatang nagtataka ang anak ko.

"Baby, they're your father's siblings."

Agad niya naman naintindihan kaya napatango siya. Pumunta kami sa dining room, doon na lang daw namin hintayin ang mga magulang nila. They were busy talking to Xarina, habang ako naman ay nakatingin sa lamesa.

"Yvonne," narinig ko ang boses ni Xavion mula sa likuran, kasama ang mga magulang niya. I stood up to greet them, pinadausdos ni Xavion ang kamay sa aking baywang. 

"Looking good, hija," ngumiti sa akin ang mommy niya. 

"Kayo din po," she nodded, dumako ang paningin ko sa papa ni Xavion, I gulped. 

"It's nice to see you again, happy," panimula nito, naramdaman ko ang mahinang pagpisil ni Xavion sa baywang ko. 

"I'm sorry, hija. Naging handlang ako noon, gusto kong makabawi," he held his arm with a smile. Ngumiti ako pabalik at yumakap. 

"Thank you for accepting me."

"Where's my apo?" itinuro ko si Xarina. Masaya silang lumapit sa kaniya, mas lumawak ang ngiti ko. 

"I love you," Xavion whispered. 

"I love you too," mabilis ko siyang hinalikan sa labi. 

We ate dinner, nagpasya kaming dito matulog. Nanonood ng movie si Xavion pagkalabas ko sa banyo. Tumabi ako sa kaniya, we cuddled. 

"Are you happy?" tumango ako. 

"Ikaw?" 

"As long as I'm with you," hinawakan niya ang kamay ko at pinasadahan ang singsing gamit ang daliri. 

"I'll be a good husband to you and a father to Xarina," hinalikan niya iyon. 

"I'm proud of you," usal ko. He lips parted, kalaunan ay ngumiti rin. 

"I'm nothing without you, Yvonne. Ikaw ang lagi kong iniisip noon, kahit ngayon. I made my dream come true for you, itinatak ko sa isip ko noon na kailangan kong maging doctor para makasama kita. You're my goal at the whole time." 

"You did a great job, I'm proud of you too. You raised our child all by yourself," ngumiti ako. 

"Hindi ka ba nag-aalala sa mga mangyayari? What if something came up again?" I asked. 

"I am not." 

"Why?" hinalikan niya ako sa noo bago sumagot. 

"Because we're together. I know you'll be there, I know I have someone like you."